Potato.

’Ik ben éven weg, laat ze voor een paar dagen alleen en gelijk, als ik terug kom merk ik dat Noses gewoon.. bleh.’ Mokkend baande ze zich door de kniehoge modder en de bomen die af en toe bruut je weg versperden. ’Friends are just like potatoes. If ya eat them they die,’ yesh. Aaliyah wist niet meer precies waar ze het vandaan had gehaald, maar het was zo plots in haar opgekomen. Het was wel een goede quote, ja. In zulke tijden ook waar. Feitelijk gezien in alle tijden, als je je vrienden op at dan gingen ze dood. En dan droog je schouders ophalen alsof het daily life was.
‘Plop,’ klonk er toen ze met enige moeite haar hoef omhoog tilde vanuit de modder. ’Juist ja, waarom precies ging ik hier ookalweer heen?’ De logica van eerder ontbrak nu, simply.
Geïrriteerd sloeg ze met haar bemodderde staart en ploegde voort. Ach, whatever. Hier was ze trouwens als klein veulen. De laatste keer dat ze haar vader had gezien. Op vroege minder dan één maand leeftijd was ze al bijna helemaal alleen. Hoe ze het wist te redden kon ze zich niet goed herinneren. Al het onbelangrijke werd algauw uit haar hoofd gewist. Dus zo gezegd, zo uitgevoerd, weg herinnering. Naja.
Aaliyah snoof en trapte met haar achterbeen tegen haar buik om een vervelende daas weg te jagen. Ongedierte dat het was. Dazen waren de meest onreine dieren van alles, nergens goed voor. Irritant als hell. Daas. Het woord zei het al. Obviously dat het niets was, de naam was al suf.
Lichte miezerregen viel op haar rug. Van de lente was dit niet echt het topweertje, vooral niet als je het zou vergelijken met de dagen waar je totaal niets kon doen door de verstikkende warmte. Dat waren goede dagen, nu was het koud en triest.
_Leg me eens uit hoe je bij Bibi kwam_ Aaliyah zuchtte en sloot haar ogen voor enkele seconden. ’Jij bent ook nooit tevreden, of wel soms?’ murmelde ze chagrijnig. _Leg nou gewoon uit_ commandeerde hij. ’Hehe ik wist het wel, mistr nooit-happy. Je begint op mij te lijken, haha.’ grinnikend kneep ze haar ogen dicht, om ze vervolgens weer open te doen. _Nope, ik lijk niet op jou. Ik ben knapper_ Ok, het was nu zeker. Mister leed aan een te grote ego. ’Geen zorgen, we zijn snel bij het ziekenhuis hoor mister ego. Maar Bibi was simpel genoeg voor bollekotsje, dus deed ik dat maar. Denk je nou echt dat ik nergens op kwam. Hehe. Je onderschat me Eyesje.’ Ze schudde met haar hoofd en brieste zacht. De modder werd hier wat dieper en haar de onderste van haar buik werd bevuild.
Rustig liep de praatgrage merrie verder, haar neus hoog in de lucht. De geur van rottend vlees was overal, net als de geur van rottende eieren. Walgelijke geur gewoon, het was niet echt een geliefde geur. Jummie jam jam. _Jij bent anders ook niet bepaald miss always-happy. Haha_ Dit werd irritant. Hij maakte misbruik van zijn functie, praatte teveel. Snuivend tastte ze met haar voorhoeven naar een hoger stukje. Eenmaal gevonden hees ze zichzelf op haar twee voorbenen en kwam omhoog. Ze stond op een klein droog stukje, droog genoeg voor een stuk paarden om op te staan. Dus daar stond ze dan. Ietwat moe door het struggelen door de hoge, dikke modder, druipend van het zwarte goedje. De onderkant van haar buik was ook zwart. Nu was ze goud met zwart. De onderkant was helemaal zwart en dan de bovenkant goudkleurig.
Nu, terug te komen op wat Eyes had gezegd had Aaliyah haar mond al opengedaan voor een wijze opmerking maar sloot hem weer. *Hehe maar capt’n, je zegt net dat je niet op mij lijkt. Jij bent altijd mistr happy, of hoort te zijn, zodat ik lekker miss nog-always-happy kan zijn. Snapie?* Aaliyah grinnikte en schudde zich eens uit. Als je eens goed nadacht, en de kuddeleiders nog hetzelfde waren, was het grappig om te bedenken dat iedere kuddeleider een merrie was, behalve bij Utopia. Daar leidde ene Painted Black de kudde, de enige hengst die een kudde leidde. De hengst had trouwens de kudde overgenomen van Nanami dus dat was ook een merrie. Naja, merries waren altijd al beter in heersen. Hengsten dachten dat ze beter waren maar zo bleek, da’s nie zo.
_Je weet dat je nu zowaar onbereikbaar bent?_ Eyes begon vervelend te worden. *Lalalalalalala ik hoor je lekker toch niet!* kinderachtig als ze was begon ze, iedere keer als het hert iets wilde zeggen, erdoor heen te ‘lala’-en. Hopend dat hij uiteindelijk zijn mond zou houden. *You love, love, love, when you know I can’t love* dat was beter dan ‘lala’, dus zowaar, dat ging ze in haar hoofd opdreumen, telkens als ze voelde dat Eyes weer eens iets wilde zeggen. Wat een irritant hert was het toch.
Bolleboos mocht Eyes hebben als hij altijd zo zou doen, Aaliyah had het niet op irritante knolbeesten die haar gingen stalken en irritant gingen doen. Dan maar aardappelen, die kon ze nog eens opeten. Bloed vond ze niet zo lekker, anders was ze wel zo geweest dat ze ook zo’n wannabe-moord typje zou worden. Lekker bloed. Jum jum. Smirk.
Haha, dit was wel een van de dingen die ze had afgeschreven, ‘moorden’ iets waar ze altijd al een disgust voor had. Het was toch wel echt iets wat onnatuurlijk was. _Zegt miss een-en-al onnatuurlijk_ Aaliyah rolde met haar ogen. *Yes mister handsome. Yes, god nu tevreden?* gewoon negeren. Wel zo handig en toepasselijk. *Ga fietsen stelen, potato* zei ze gelijk erachteraan. Ze had nooit gevraagd om zo’n droogklootego-beest, ze had gevraagd om een vriend ofzo. En nu was het haar beste droogklootego-beest vriend. Dat ego mocht gerust weg, dan kon Aaliyah al veel meer ontspannen. Yes, U R thé best. Wanna hear that. Yesh.
God, zometeen werd ze nog schizofreen, met meerdere karakters in haar hoofd. A li’l to late for worrying ‘bout that. Don’t think so?
Hehe ja, eigenlijk wel. Ze was al ‘geval schizofreen’ met Eyes zo in haar hoofd, en Noses. Gelukkig was dat kind nog niet zo verpest dat het niet kon ophouden met praten. Nee, het probleem-hert was Eyes. Hier had ze definitly niet om gevraagd.

12. 'Friends are just like potatoes. If you eat them, they die.' - Unknown
En Nar

Vloekend met alles wat God verboden had liep een kleine, zwarte merrie door het Moeras heen. Haar mond was vele malen groter dan haar stokmaat toeliet, haar vacht was smerig op de schedel die rond haar kop deinde na en haar hoeven bleven steeds even in de blubberige rotzooi hangen. Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart toen ze merkte dat zelfs daar de klonten modder in hingen. Yuk. Het was niet eerlijk. Niets was ook ooit eerlijk geweest. Leven is hard. De zwarte merrie, beter bekend als Nar, had die boodschap nog eens goed naar binnen geramd gekregen toen de meerderheid van de kudde haar op wilde zien donderen. Heerlijk, die warmte die een kudde uitstraalt! Ik zou niet zonder kunnen!
De knol die ze tegen was gekomen had iets gezegd in de richting van 'Ik ben zó gelukkig dat ik bij een kudde hoor! Het zijn zulke hartverwarmende beesten!' Wel, Nar beet haar tong er bijna af van irritatie en had het mokkel zó'n vernietigende blik toegeworpen dat deze zich wel twee keer bedacht voor ze weer wat uitkraamde. Ze weigerde te geloven dat ieder nadeel zijn voordeel had. Welk voordeel moest dit dan in godsnaam hebben? Dat ze vernederd door Dream Horses heen waggelde en door de meesten uitgelachen zou worden? De enigen door wie ze wellicht een beetje meelijwekkend aan gekeken zou worden, waren die types die geloofden in "The Bright Side of Life".
"Nou?!" schreeuwde Nar in gedachten uit, "moet ik er happy van worden dat die verdomde zon schijnt en zo bijna een gat in mijn huid brandt?" Nee, er was verdikkeme niets positiefs aan vandaag, noch aan morgen, noch aan eergisteren.
De spreuk What doesn't kill you makes you stronger! had Nar ook al als nonsens verworpen. Ze was een buitenbeentje, maar dat was ze altijd al geweest, dus dat was niets nieuws. Nee, het ergste was dat ze nu het 'vernederde' buitenbeentje was. Zelfs de ukkepukjes zouden om haar lachen waar ze eerst gillend weggerend zouden zijn.
Wat zouden de goden, aannemend dat ze in ieder geval geen sprookje waren en onder de categorie pure werkelijkheid vielen, er in vredesnaam mee bedoeld hebben haar kudde af te nemen en hem aan een wit wissewatje te geven die wat Nar betreft net zo goed de zuster van Deina had kunnen zijn? Nou? Was dit een straf omdat ze misschien een wacht voor haar tong moest laten zetten? Wel, daar konden ze dan naar fluiten!
Nar sjokte grommend door het moeras verder. Haar hoeven zogen zich nog steeds vast in de modder, haar staart zat nog altijd onder de verschrikkelijke rotzooi en haar humeur stond op onweer. Daarnaast keek ze alsof ze het in Keulen hoorde donderen: Stomverbaasd over het feit dat ze afgezet was. Wie zette haar, Nar de Fantastische, af? De Fantastische had ze er zelf, zwaar sarcastisch, achter geplakt.
Toen op een gegeven moment de geur van een andere knol haar reukvermogen verstoorde, snoof ze snibbig.
Hallo?! Ga fietsen stelen! Vallen ze me zelfs hier al lastig?! Nar zag uiteindelijk een beetje groenig ogend paard voor zich, maar ze had het idee dat dát aan de verlepte belichting van hier lag.
Zonder ook maar op of om te kijken, stampte ze voor de merrie langs, die zo te zien een óntzettend interessant gesprek met zichzelf hield. Nar hoefde niet te weten waar het over ging en werd liever alleen gelaten met haar ellende. Een knol die nog geen vier jaar oud was, had ze immers niets mee te maken.
Helemaal niets!

Yush, she was definitly sitting in the hall of fame. Ze was gewoon de beste. De knapste, met haar rechtopstaande maantjes, drie sprieterige voorpluk en dunne staart. Uhuh.
_Miss ego_
Argh, serieus, ze werd zo gestoord van dat poephert. ’Krijg de ulceratie, jij poepvlek.’ Aaliyah gromde iets onverstaanbaars tussen haar tanden. Ze hoorde Eyes in haar hoofd lachen. Yeah sure, wat nu weer? _Ulceratie?_
Haar ogen vlogen op, ze vormde een grote grijns op haar gezicht. Yeah. Dit woord kende hij nog niet hea? Nee. ’Ja, verzwering, zweren, etteren, maar ook verbittering. Ofzo. Dus heb je een wond? Hopelijk krijgt het de ulceratie. Of hoe je het in een zin mag gebruiken.
En nu je bek dicht houden, serieus, ik kom eraan en ram hem dicht. En dat doe ik.’ Met een nukkig gebaar trok ze bladeren van een stinkende boom af. Het eten smaakte… ze kauwde er nog wat langer op. Gadverdamme. Foep. Half proestend spuugde ze het uit. Dafúck was dat? Waarom kon zoiets lekkers zó verpest zijn en vies?
_Nieuws van het thuisfront, witte merrie heeft de Horcrux uitgedaagd, en zowaar gewonnen. Hoe heetie? Fether?_ Fether. Die kende ze wel. En Eyes trouwens ook. Toen Aaliyah nog verdomde jong was was ze op de witte merrie gestuit. Ze hadden gepraat over vanalles en nog wat. Lichtelijk falend.
Aaliyah grinnikte, ookal was het om te janken. Ze had het juist zo fijn gevonden dat de kudde nu eens normaal was, moest iemand het overnemen. Gelukkig zat zij er niet meer in. Het was te schommelend, en het had misschien ook iets mee te maken van het feit dat ze een halve trauma had opgelopen voor die verdoemde kudde. De Horcrux.. zonde. Ze had er weinig van opgekregen, maar de stichtter van de kudde, ene Segué, dat zou pas een waardige leidster zijn. Fawn trouwens ook, balen dat die verdwenen was. Weg. Foetsie. Iedereen was weg. Jammer, Aaliyah had willen proberen om toch weer een kudde in te gaan, en dan hadden ze besloten de kudde te laten verdwijnen. Stond ze daar dan voor jan-joker, gehinnikt en wel. Maar blijkbaar was dat rond de tijd dat de kudde opgedoekt werd.
In een reflex draaiden haar oren eerst naar achteren, gevolgd door haar hoofd. Daar in het moeras wist ze zeker dat ze nog meer voetstappen hoorde. Ditmaal niet van haar. Met haar ogen op standje nieuwsgierig bleef ze kijken naar de plek, waarvan ze dacht dat het paard – of een ander griezelig wezen – tevoorschijn zou komen. Eyes had – wijzelijk – zijn mond dicht gehouden, zodat haar hoofd leeg was, vol met informatie die ze had opgedaan afgelopen jaren. Het waren er in princiepe twee, twee lange jaren. Bijna drie, aangezien ze zelf nu al twee jaar en tien maanden was. Aaliyah had geen zin in de tijd. Dat zou betekenen dat Bolleboos snel zou moeten bevallen. Doodgaan was natuurlijk ook nog een optie.
Ja daar! Haar ogen vlogen weer een beetje open, en haar neus stak ze omhoog. Zelfs de geur bedroog haar hersenen niet. Er kwam werkelijk waar een paard aan. ’Zie? Ik heb ook goede zintuigen,’ mompelde ze, doelend op het hert.
Nog altijd kwamen er meer aanwijzingen dat het paard werkelijk haar richting op kwam. Dat kwam door haar aantrekkings kracht. Ze was ook zo sexy. Stiekem moest Aaliyah even grinniken, haar ogen nog steeds gericht op het plek wat zometeen gevuld zou moeten worden met paard.
Eerst kwam er een wit hoofd tevoorschijn. Een slightly ander soort hoofd dan wat Aaliyah verwachtte. Een schedel? Ze zocht haar volle hersenen af naar een match voor deze kop. Al snel volgde het zwarte lichaam van de pony. Aaliyah keek de ogen in van het paard, wat best lastig was met een schedel op der kop. Natuurlijk kende Aaliyah deze merrie, nooit persoonlijk, maar ze kende haar van naam.
’Yo merrie. Nar heet je toch?’ sprak ze het paard aan, met een scheve grimas op haar bek. Haar typische grijns. Brutaal, koppig en eigenwijs. Dat waren gewoon háár kenmerken. Als iemand ze stal mochten ze slapen onder een grafsteen.
Wat Aaliyah opviel was hoe de merrie keek, en het woord Ulceratie floepte weer haar hersenpan in. Verbittering. Hmm, misschien wilde je niet snel een ex-leider van een slechte kudde zien, vooral niet als het verlies nog vers was. Dan werden ze misschien een béétje nukkig. Ze moest haar best doen om daar niet over te lachen. Aaliyah onderdrukte de drang om haar tong uit te steken en hard te lachen. Waarom ze opeens zo jolig was, wist ze niet. Maar Aaliyah was vaak op de verkeerde momenten in een grappige bui. Al wist ze dat deze bui snel over zou waaien. ’Ex-leidster van Horcrux?’ die verlies geleden heeft aan het witte veertje? maakte ze de zin in haar hoofd af. Weer die neiging om een tong uit te steken.
Ze hield zich braaf, braaf genoeg om normaal te doen tegen de merrie. Ze had het al zwaar genoeg. Toch?
Haar zwarte ogen bekeken het schedel nog eventjes. ’Ik heb gehoord dat een schedel het kop siert, maar het is indrukwekkender als je het zelf met eigen ogen ziet,’ zei ze tegen de schedel merrie. Ze was nu bloedserieus, het schedel was indrukwekkend. Dat was toegegeven. Aaliyah moest ook toegeven dat het een onnodig verlies was. Het motto was ‘de sterkste overleeft’ toch? Het leek Aaliyah, dat deze merrie sterk genoeg was als rol van leidster. Was moeder natuur tegen dreamhorses ofzo? De natuur klopte niet, of scheen niet te kloppen. Maar ja, de Horcrux was blijkbaar verdoemd met de vele leidsters. Of leiders. Tfu, welk motto had de kudde nu? Kil kijken en pony’s killen? Het standaard?



30. Ulceratie