Gebied verder verkennen...

Met zijn oren gespitst naar voren stapte hij op een rustig tempo verder tussen de prachtige met ijs bedekte bomen door. Ook het meer waar hij rondzwierf was bedekt met een licht laagje ijs. Het ijs was helaas niet sterk genoeg. Je zette er je hoef op en het brak. Toch was het uitzicht prachtig, het deed hem denken aan zijn eigen vertrouwde plek. Het was een plek geweest waar hij vaak kwam. Helaas was het deel afgebrand en werd het gebied vervolgens overgenomen door de tweevoeters die telkens dachten dat alles van hen waren. Het was even lastig geweest, maar nu had hij een nieuwe plek gevonden, een die nog mooier was dan de eerste. Twee vogels deden hem opschrikken uit zijn gedachten. Samen zongen ze, vanuit een hoge tak, een prachtig liedje. Hij bleef aandachtig luisteren tot ze geschrokken wegvlogen. Ook Flash had iets gehoord. Luid hoefgetrappel dat richting het meer kwam. Het was een regelmatige pas, niet gehaast maar ook niet direkt erg rustig. Zachtjes hinnikte hij uitnodigend. Het was een nieuw gebied met nieuwe mogelijkheden en dus ook andere bewoners. Hij hoopte hier veel vrienden te maken, net als bij het vorige gebied... Het hoefgetrappel hielt op en je kon enkel het geknerp horen van iemand die door het klein laagje sneeuw liep. Het kwam dichterbij.

Een hoefgetrappel weerklonk over het zilveren meer. Een luide hinnik was van ver te horen. Ze liep in een soepele galop en smeet haar hoofd genotend de lucht in. Het was zo heerlijk haar uit te leven door eens goed door te galoperen. Toen ze haar passen na een tijd kleiner en trager maakte begon ze te draven en daarna in een stap. Toen ze tot stilstand kwam steigerde ze hoog in de lucht en wapperde met haar zwarte manen. Door dat de zon op haar manen scheen blonken ze mooi. Haar snuit was nog steeds in de lucht gericht en snoof dan even. Kleine stofwolkjes kwam uit haar neusgaten. De zwarte merrie genaamd, Dragana hoord een gefluit van vogels. Ze kwam er met een brede glimlach op af en lette niet op de hengst die ze naast haar zag staan. Het lied dat de vogels zongen waren super mooi waarna Dragana genotend haar ogen sloot en haar staart heen en weer liet gaan. Haar oren stonden toch nog steeds op haar hoede in haar nek en lette dan toch op elk geluid dat de hengst te maakte. Weer snoof ze en rook een onbekende geur, hij zal waarschijnlijk wel nieuw zijn. Toen het prachtig lied zachtjes ophield deed ze haar ogen weer open. "Bedankt voor jullie prachtoge lied." Zei ze. Ze wist natuurlijk wel dat ze het niet konden verstaan maar dat deerde haar niet, ze vond het lied wondermooi en zei dat dan ook. Dragana wendde haar blik enkele seconden naar de hengst en liet een glimlach zien. Ze was goed gezind en had geen zin om dominant te gaan doen, ze geen eens vriendelijk zijn. Ookal was haar staart de lucht in ze bleef vriendelijk haar glimlach tonen. "Dragana is de naam, en jij bent?" Vroeg ze uiteindelijk om die ijselijke stilte te verbreken. Het was misschien een prachtog uitzicht vanuit het meer dat glanzend was door de zon. Dragana hield gewoon van alles, behalve van irritante paarden. Ze irriteerde haar nu even niet dat hij niet direct antwoorde, ze bleef gewoon voor zich uit staren en sloot dan weer genotend haar ogen.

De stem van de pikzwarte merrie drong zijn oren binnen. Het klonk vriendelijk, al was het niet bedoelt voor hem maar voor de vogels. Een glimlach sierde haar gezicht en meteen begreep hij dat ze zeker geen bedreiging vormde. Er viel een korte stilte nu de vogels weg waren gevlogen tot ze plots haar naam zij. Dragana... "Mooie naam." Hij knikte lichtjes. "Flash, aangenaam." De merrie voor hem was sterk gebouwd en niet direkt bang. Er hong een sterke geur bij haar dat hem deed vermoeden dat ze een leider moest zijn. Misschien was dit wel iets voor hem; een kudde. Veel gezelschap en bijna nooit meer dagen alleen. Het had zo zijn voordelen en nadelen. Zijn glimlach veranderde in een grijns toen ze haar ogen sloot. Samen stonden ze onder een grote boom die zijn takken beschermd over hen boog. Met een lichte tik tegen de stam met zijn hoef viel er lichtjes wat sneeuw naar beneden recht op Dragana. De grijns op zijn gezicht werd groter en dan plots serieus. Afwachtend bleef hij kijken hoe ze zou reageren. Niet alle leiders waren even leuk. Ze kon boos en arrogant weglopen of anders lachend de sneeuw van haar vacht halen. "Mijn excuses." Voorzichtig kwam hij dichterbij haar en bracht hij met zijn hoofd wat sneeuw van haar rug en een deel van haar nek af. Of ze hem zou bijten wist hij niet, maar desondanks dat hij wat sneeuw op haar had laten neerkomen, wilde hij toch nog vriendelijk overkomen door haar wat te helpen het sneeuw van haar vacht te krijgen. Zelf had hij ook lichtjes wat sneeuw over hem heen gekregen. Veel kon het hem niet schelen. Het was niet de eerste keer dat hij er als een sneeuwman uitzag...

Dragana hoorde de stem van de hengst en deed haar ogen schichtig open. "Dankje Flash, insgelijks." Antwoorde ze op wat hij zei en wendde daarna haar aandacht weer op de lucht die hemelsblauw was en waar er vele vogels vrij en blij rond vlogen. "Net als ik...Vrij..." Mompelde ze plots en keek dan even grinnikend naar Flash. Zijn bruine vacht glom in de zon en dat stond hem mooi. Ze zag hem grijnzen en trok verbaasd ene wenkbrauw van haar op. Hij was iets van plan, maar wat? Plots kreeg ze een laag sneeuw over haar heen. "Wat ben jij een leuk gezelschap zeg." Zei ze al grijnzen. Ze schudde haar vacht uit en hinnikte. Ze bokte speels en voelde een snuit op haar vacht wat sneeuw wegdoen. "Dankje." Zei ze en begon plots te lachen. Ze stampte 'onopmerkend' wat men dan onopmerkend noemt tegen de boom waar er net als daarvoor sneeuw van viel. Voor de sneeuw op hun zou komen sprong ze snel weg zodat ze geen 'sneeuwvrouw' ging worden. "Flash? Waar ben je?" Zei ze sarcastisch en grijnsde. Ze keek naar Dash die een lading sneeuw over zich had. "De sneeuw staat je goed." Zei ze en kuchtte daarna lachend. Ze liet zich naar links vallen en rolde over haar rug, de sneeuw bleef plakken aan haar vacht en maakte haar pik zwarte vacht helemaal wit. "Heej, ik heb een witte vacht, hoe zou dat nu komen?" Zei ze weer op die sarcastische toon. Een dikke grijns stond op haar snuit geplakt, de hengst was wel aardig, en waarschijnlijk ook heel speels. Ze hief haar snuit even naar de lucht en brieste even. Daarna wendde ze haar blik weer naar Dash en moest weer lachen, ze kon haar lach op dit moment niet echt inhouden.

De merrie had er geen probleem mee. Integendeel, ze stampte iets erna ook tegen de boom zodat hij zelf volhing. Nu was hij ook een echte sneeuwman. Dragana sprong zo vrolijk als het maar kon heen en weer. Het was Flash opgevallen dat ze graag speelde en gek deed. Net als hem. "Ik ben de king of the snow." Zij hij erg triomfantelijk met zijn starat fier rechtop geheven. "Wil jij mijn queen zijn?" Zijn stem klonk lichtjes uitdagend. Ook redelijk speels. Tijd om ook eens in actie te komen. Speels steigerde hij. Niet zo hoog, net met zijn benen van de grond. De vogels die over het meer vlogen waren ganzen die luid kwetterend hun nest verlieten en terug kwamen. Soms stoorde het maar als ze dan met zen allen zwommen in het meer was het een prachtig zicht. "Uwe majesteit, wilt u me volgen." Het klonk redelijk hoffelijk, net een echte dienaar. Hij wende haar te volgen en rustig in een drafje draafde hij langs het meer. Af en toe hief hij extra zijn hoeven op zodat hij wat sneeuw op Dragana zou gooien. Een tijdje later kwam hij eindelijk aan waar hij wilde zijn. Het was een plek aan het meer. Door de weinige begroeiing had je uitzicht op het hele meer. Het was een prachtige plek. De zon deed het laagje ijs op het meer schitteren en het gaf een prachtig tafereel neer. Een zucht ontsnapte zijn mond. "Prachtig, is het niet?"

Dragana keek lachend naar hem toe hij zei dat hij the king of the snow was. "Nauw had je gedacht!" Zei ze. Zodra ze haar laatste woord uitsprak duwde ze hem om. "I'm the queen of the snow." Ze grijnsde en zette haar oren al grijnzend in haar nek. Toen ze hoorde wat hij zei glimlachte ze even. "Tuurlijk, als je elke dag mijn, hoeven wast me een massage geeft..." Ze bleef zo maar door gaan en hapte na haar laatste woordje naar een pak frisse lucht om weer op adem te komen. Ze grinnikte en gaf hem een speelse lik over zijn snuit bij wat hij zei. "Natuurlijk wil ik u volgen." Zei ze beleefd en stapte elegant achter hem aan. Stilletjes vroeg ze zich af wat hij van plan was, weer een grap met haar uit halen? Nee, daar was hij op dit moment te serieus. Ze stapte maar gewoon mee en wachtte geduldig af ookal was ze wat nerveus. Toen ze het glanzend meer zag waren haar ogen direct verkocht. Het meer schitterde in de zon en de kleine ijsschilfers van de sneeuw leken net kristallen. Ze hoorde de zucht van Flash en keek hem enkele seconden aan. "Hoe heb je deze plek ontdekt...Het is wondermooi..." Zei ze en sloot net als een tijdje geleden bij de vogels haar ogen. De wind steeg op en gleed door haar manen, haar manen wapperden daarna over haar schoft en liet een tintelend gevoel achter. Ze liet een luide hinnik horen die over de hele omgeving weerklonk. Ze steigerde helemaal op haar hoogst en smeet haar hoofd in de lucht, zo heerlijk was het om daar te staan. De wind, de wondermooiekristalletjes op het meer en de vogels...Net een sprookje, zo dacht Dragana erover. Even keek ze in Flash zijn ogen en liet een warme glimlach zien, het sierde haar, die glimlach die ze bijna nooit toonde zette ze nu op haar gezicht. De hengst was wondermooi en zo aardig...

Dragana liet een luide hinnik horen die heel over het gebied weerklonk. "Hoe ik het heb gevonden? Wel, ik rende hier toevallig langs en bemerkte het meer op. Doordat ik het wat beter wilde zien ben ik er omheen gegaan en zo kwam ik uit op deze plek." Hij was blij dat ze hem ook mooi vond. Niet iedereen werd er gefacineerd door. Tijdens dat Dragana stijgerde stijgerde hij mee. Ze was leuk, volgens hem al een echte vriendin. Zijn manen golvde mee met de wind. Het gaf hem een goed gevoel zo bij haar te zijn. Hij voelde zich zelfzeker en opgelucht. Zij was het eerste paard dat hij hier had ontmoet. Direkt had hij geluk haar hier aan te treffen. Ze was fantastisch. Zachtjes lande hij terug op zijn voorbenen. Nog steeds genietend van het zacht briesje. "Hoe kom je hier? In dit gebied natuurlijk." Spraakzaam was hij niet echt maar nu hij zich wat op zijn gemak voelde ging het al veel vlotter. "Ik kwam hier doordat het meer me facineerde. Ik was op weg naar ene bepaalde plek waar ik me ween kon thuisvoelen en die plek heb ik nu bereikt." Zijn blik stond gericht op het meer en zijn ogen fonkelde. Niets of niemand kon zijn geluk nu stuk maken. Hij vroeg zich af dit ook bij haar was. Was ze hier gelukkig? Zou ze hier blijven? Als ze hier al langer was kon ze hem misschien wat meer vertellen over dit prachtige gebied..

Dragana zag hem meegsteigeren en grinnikte even. "De vrijheid doet je soms zo goed..." Zei ze en genoot met volle teugen van de aanwezigheid van de hengst. Iets aan hem deed haar herinneren hoe gelukkig ze ooit was geweest. Toen haar hoeven de grond tergelijkertijd met hem de grond raakte keek ze hem in zijn ogen aan met haar fonkelende ogen. "Je hebt zeker ook een erg verleden achter de rug..." Ze zuchtte en keek hem even aan. Ze ging nu niet gaan vertellen over haar verleden en heel de gezellige sfeer gaan verpesten. "Hoe ik hier kom...Wel, ik ben vroeger..." Ze zuchtte nogmaals en snoof, de tranen stonden al in haar ogen. Ze moest hem de waarheid vertellen hoe hard het ook wel was voor haar. Ze hapte vlug een hele hap lucht binnen en begon daarna met haar hele verleden te vertellen. "Vroeger speelde ik gelijk elk veulen vrij overal waar ik wou, ik had een moeder en een vader, ik was enigskind dus ik werd lekker verwend. Op een dag was heel de omgeving wit, alles was besneeuwt, alle dingen leken wel kristallen. Ik was bang en durfde de sneeuw niet in, ik vond het iets akeligs en eng. Mijn ouders wouden het tegendeel bewijzen. Ze galopeerden het sneeuw op, alsof het niets was. Ik keek atuurlijk met grote ogen, alles leek zo simpel als zij het deden. Toen ik luid hinnikte brak er een lawine uit, een sneeuwstorm. Mijn ouders...Ik heb ze nooit meer gezien, alleen het gehinnik van mijn moeder voor haar dood was te horen. Mijn hart brak, alles was kapot...Ik leefde vanaf dan alleen, op mezelf ik probeerde het verleden achter me te krijgen en een nieuw leven te beginnen. Omdat dat niet ging in de omgeving waar mijn ouders leefden vetrok ik, weg van daar. Toen kwam ik hier...in DH." Vele tranen vielen van haar wangen. "Maar...Alsof het iemand wat kan schelen..." Ze zuchtte en boog haar nek voorover. Ze had weer eens te sfeer verpest...

Aandachtig luisterde hij naar het verhaal van Dragana. Toen hij opzij keek zag hij een traal over haar wang vallen. Hoe kon er zo iets gebeuren? Nog nooit had hij zo iets meegemaakt zelf zijn vorige vrienden waren hun ouders nog niet meteen kwijt. "Het spijt me..." Dankzij hem kwamen haar pijnlijke herinneringen terug. Lichtjes begon hij zich schuldig te voelen. Hij boog zijn hoofd wat naar beneden en zo duwde hij zachtjes haar hoofd bemoedigend terug op. "Iedereen kan het wat schelen. Wees daar maar zeker van." Langzaam bracht hij zijn hoofd terug richting het meer dat nog steeds onder de zon fel schitterde. "Het zal niet zomaar gebeurt zijn dat je ouders,..." Hoe kon hij dat het beste uitdrukken? "... naar een andere plek zijn gegaan." Vervolgde hij uiteindelijk toen hij de juiste woorden had gevonden. "Vanaf boven kijken ze nu naar je toe, hoe je van een klein veulen een prachtige sterke merrie bent geworden. Ze zullen vast trots op je zijn." Dragana had dus haar kracht en moed vooral te danken doordat ze een hele lange tijd alleen had rondgereisd zonder iemand, helemaal alleen. Flash kon het zich niet voorstellen. Als veulen was hij opgegroeid in een kudde. Later werd hij verstoten, samen met nog een paar andere hengsten. Allen moesten ze hun eigen weg gaan. Toen was hij al zeker een jaar of twee oud. Hoe oud precies wist hij niet, maar de dag vergat hij toch niet zo snel weer. Het waren niet echt droevige herinneringen. Misschien was het wel erg dat hij zijn moeder nooit meer zou zien, maar aan de andere kant was hij juist blij. Hij had op dat moment uitgekeken. Hij wilde een machtige hengst worden, de leider van een grote kudde. Helaas was het nooit gebeurt en zwierf hij een hele tijd alleen rond tot nu. "Het maakt trouwens ook niet uit wat de andere denken. Als je maar altijd iemand hebt waar je je verhalen ana kwijt kunt." Wie die iemand voor haar was wist hij niet. Misschien wel een andere vriend of iemand uit haar kudde. "Heeft u eigenlijk een eigen kudde?" Had ze eigenlijk wel een kudde. Het kon altijd zijn dat zijn vermoedens niet klopte. Ook die lieten hem wel eens in de steek...

Dragana keek naar de grond. Ze snoof even en liet haar laatste tranen nog van haar wangen sijpelen. Ze voelde een vertrouwde neus onder haar kin. Ze keek hem liefdevol aan en glimlachte even op zijn antwoord. "Dankje, ik zou niet weten waarmee ik anders mijn verleden kon zeggen, iedereen lachtte me uit..." Weer slaakte ze een diepe zucht. Dit alles was het verleden, daar kun ze nu, hoe veel ze ook weende of zaagde niet veel aan doen. Toen ze haar snuit weer rechtop, haar manen blonken nog steeds, maar langzamer hand begon de zon onder te gaan. Daar kon ze haar zinnen wat op verzetten. Ze vond het altijd heerlijk naar de zonsondergang te kijken. Al die mooie kleuren en dan die hemelsblauwe lucht met de witte wolken. Ze was altijd helemaal verkocht aan de zonsondergang. Vooral het rood en oranje dat in de zon helemaal verspreid was nam heel haar aandacht in beslag. "Ik hoop het maar..." Ze keek naar de lucht en hief haar snuit op. Al snel liet ze haar snuit weer naar beneden zakken. Ze voelde zich schuldig bij alles wat er met haar ouders gebeurd was. Zij was bang van de sneeuw, niet haar ouders...Het was haar schuld, die van haar..."Pap, mam...Ik hoop dat jullie dit gedicht horen, jullie zeiden het altijd als ik niet kon slapen. Het zijn alleen maar woorden die ik vandaag je geef. Je zou er niets aan hebben wanneer het daarbij bleef. Maar woorden worden daden van vriendschap en van trouw ze zullen steeds verraden hoeveel ik van je hou. Ik hou van jullie..." Zei ze zacht. Bij het gedicht die ze zei keek ze met bedroefde ogen naar de lucht, de hemel die vol met sterren stond. Haar manen glanzden nu door het maanlicht dat op hun twee scheen. Al de gedachten, het verleden je zou het nooit kunnen begrijpen, je kunt het ook niet terug pakken. Toen Dragana alles had gezegd rolde er toch nog ene traan van haar wangen. Ze keek naar Flash en glimlachte even sip. Ze wreef met haar snuit door zijn manen en probeerde wat trootst bij hem te vinden. Ze wist dat hij een vriend was, een goeie vriend waar ze troots bij kon vinden. Bij niemand anders zou ze zoiets doen, hij begreep haar. Toen ze de vraag van hem hoorde over of ze een kudde had knikte ze even. "Ja, ik heb een kudde...The only rangers noemt hij. Ik zou het enorm waarderen moest je mee in de kudde gaan. Dan heb ik tenminste iemand waar ik terecht kan als ik helemaal overstuur ben...Je bent echt een lieve hengst Flash, een èchte vriend." Ze keek hem diep in zijn bruine ogenaan en wendde dan haar blik weer naar de hemel, daar waar haar ouders waren...

Langzaam ging de zon onder. De hemel kleurde van oranje naar een paarsachtige gloed. Het was prachtig. De zon verdween achter de hoge bomen achter het meer en maakte plaats voor een prachtige grote volle maan, die het meer ook prachtig verlichte. "Ik weet nog niet of ik in je kudde ga." Hij wende zijn blik even af. Misschien kwam dit wat onbeleefd over maar hij twijfelde nog steeds. Nog steeds was hij het gewoon alleen te leven zonder iemand. Voor hem zou het een hele veranderingen zijn. "Maar weet dat je nog steeds bij me terecht kunt en er is nog altijd kans dat ik er in ga." Hij draaide zijn hoofd terug richting haar. Ze had mooie ogen vol betekenis. "En jij een echte vriendin." Een grote glimlach sierde zijn gezicht. Ondertussen verschenen er ook al tientallen sterren aan de hemel. Dromerig staarde hij er naar toe, met zijn hoofd vol gedachten. Die gedachten werden terug onderbroken door het gerommel van zijn maag. "Excuseer." Verontschuldigde hij zich terug. Rustig zette hij een paar passen achteruit. Terug in de shaduw van een grote boom. "Ik ga maar weer eens. Hopelijk zie ik je gauw weer." Als laatste knikte hij nog een laatste keer en rende hij uiteindelijk weg. Het gedender van zijn passen weergalmde nog even en uiteindelijk was het weer een hele tijd stil.