I offer my services to Horcrux. [Een van Horcrux die hinniken mag beantwoorden]

De ijzige kou sneed dwars door haar huis heen en de dampwolkjes die ze uitademde verdwenen in de natte mist. Haar vochtige lijf rilde zachtjes en ze klemde haar tanden op elkaar. Nunca was niet bepaald een paard voor in de kou en was geen grote fan van zo gebied. Echter was dit nu de enige weg, die ze zag, naar DH. Dus moest ze zich maar even door heen bijten. Natuurlijk was het typisch voor haar om meteen weer in een mistbank te raken en dan voorzichtig te moeten lopen, in plaats van snel door. Met haar zwarte ogen keek ze door de mist en hoopte steeds dat er geen kloof of spleet was. Nunca zette voorzichtig haar hoeven voor haar neer. Haar chocolade-vacht was duidelijk zichtbaar in de mist en dat wist ze maar al te goed, dus spitse ze ook haar oren en luisterde goed. Ze hoorde niks, op de wind na die door haar oren blies. Nunca speelde met het leven van een ander, maar niet met haar eigen. Ze was nog iets te jong om te sterven. Eindelijk. Ze stapte de mistbank uit en voelde zich gelijk een stuk beter. De meeste 'slechte' paarden zouden waarschijnlijk net doen alsof ze door waren op de mist en de kou hier. Maar Nunca vond dat zo stom als wat, het was alleen leuk bij andere paarden, niet bij jezelf. Nunca had over meerdere dingen andere ideeën dan haar collega,s slechte paarden, maar wist vaak zeker dat ze wel gelijk had.F*ck Haar linker voorbeen gleed plotseling weg en voor dat ze het wist lag ze op de grond en bundelde dat stomme been in een spleet naast haar. Gelukkig was ze niet al te hard gevallen en ze hees haar been weer op, om op vier benen op te kunnen staan. Nunca snoof even wat geirriteerd en hoopte dat ze nog steeds alleen was en niemand haar blunder had gezien. Gelukkig was ze inderdaad nog steeds alleen. Oké, beter uitkijken dus. Nunca liep verder en keek goed uit, terwijl ze zocht naar een pad naar beneden.

Nunca was een Rocky Mountain Horse en had een stokmaatje van 1.53, wat goed was voor haar ras. Ze had verhalen gehoord over DH en haar nieuwsgierigheid had gewonnen. Nunca was vooral benieuwd naar de kuddes en hoorde toen ook al vlug dat er 5 kuddes waren. Een van die kuddes had haar aandacht getrokken en ze was erg benieuwd naar deze kudde. Ze wist dat de kudde slecht was en ook goed. Vlak voordat ze bij DH was hoorde ze een laatste nieuwtje. Horcrux, de kudde van haar dromen, had een nieuwe leider gekregen. Fether, of ze ook mocht heten. Niet dat het iets voor Nunca uitmaakte, ze kende de oude leider ook niet. Maar ze wist in elk geval de naam.

Nunca had een smal pad ontdekt wat naar beneden ging en betrad het. Ze liep voorzichtig naar beneden en lette goed op het pad, voor het geval dat het een keer stopte. Omdraaien was moeilijk hier, aangezien ze tussen twee bergwanden in zat en ze maar weinig ruinte had. Achteruit gaan naar boven was ook niet bepaald haar ding. Dus moest ze maar hopen dat ze geluk had. Het pad liep uit op een soort van ronding tussen de bergwanden in. Het was er recht en het ging er niet naar beneden. Nunca was een flink stuk afgedaald en het was hier al minder koud dan waar ze eerst was. Het pad liep een stukje verderop verder naar beneden, maar Nunca ging niet verder. Ze bleef staan, midden in rondje en dacht na. Nunca wist al meteen dat ze zo vlug mogelijk naar Horcrux zal hinniken en vond dit een prima plaats daarvoor. Nunca glimlachte even vals, tenminste, dat hoopte ze en zei eindelijk iets. ''Nou, Nunca, ben je er klaar voor?'' vroeg ze aan zich zelf. Ze had een zachte koude stem, die juist door de neutrale toon zo gevaarlijk klonk. Als ze boos was praatte ze nog zachter en wisten de meeste wel dat ze op hun tellen moesten passen. Snauwen kwam niet zo vlug in haar op, net zoals als schreeuwen. Werd je toch schor van. Nunca bracht haar bruine hoofd naar de donkere hemel en hinnikte luid. Haar hinnik echode in het gebergte en klonk luider dan wanneer ze in een veldje of zo zal staan. Nu nog wachten. Omdat ze geen zin had om te verkleumen, liep Nunca maar wat heen en weer. Afwachtend tot dat er een paard van Horcrux kwam, die haar hinnik mocht beantwoorden. Natuurlijk hoopte ze op het hoogste lid, Fether. Ze wist echt niet hoe die eruit zag en zal dat dan ook moeten vragen. Hopelijk vond Fether dat niet erg, zeker niet als Nunca erbij uitlegde dat ze pas net hier was. Het was ook te hopen dat haar onwetendheid van de gebieden hier ook niet in de weg zat. Maar zijzelf vond dat ze best wel de gebieden kon bekennen als ze in de kudde zat. Iets zei haar dat het lang kon duren en ze dus geduld moest hebben.

In een rustig drafje bewoog de witte merrie zich voort door de drakenpas. Iedere beweging van de merrie straalde kracht en trots uit, hoe sloom ze nu voor haar doen ook deed. Dat kwam omdat ze ook trots was. Ze was sowieso trots op wie ze was, maar ook op het feit dat ze zichzelf nu een van de kuddeleiders van dh mocht noemen, en dat vond ze een hele eer. Hoe lullig ze het ook vond om zo te denken, maar voordat ze Nar had uitgedaagd en de kudde over had genomen was de Hocrux zwaar inactief geworden. De leden kwamen niet meer naar activiteiten, ze deden niets voor de kudde meer. Hoewel de kudde nog niet zo actief was ze had wel het gevoel dat er een licht stijgende lijn begon te komen. Ze had nu al 2 nieuwe leden toegelaten tot de kudde en ze had het gevoel dat er nog wel meer paarden zouden volgen. Zodra ze wat meer leden zou hebben zou ze activiteiten gaan bedenken, zodat de kudde ook echt een groep zou worden, want ze nam aan dat de paarden die in de kudde zaten er niet zomaar in waren gekomen om alsnog in hun eentje te zijn. Ze hadden zowat allemaal een hoger doel: samen het duisrternis opzoeken, en een zwarte schaduw over dh laten heersen. Fether wist dat over heel dh een zwarte schaduw van de kudde en andere slechte paarden laten heersen gewoon onmogelijk was, maar ze zouden in ieder geval hun uiterste best doen om de duisternis zo goed en zo kwaad als het kon over dh te laten heersen. Goodies zouden altijd blijven bestaan, maar hun aantallen konden wel teruggedrongen worden. En volgens Fether moest dat niet gedaan worden door ze gewoon stuk voor stuk uit te moorden, maar door ze een overstap te laten maken. Ze had al veel paarden de overstap naar de slechte kant helpen maken, en ze wilde haar kuddeleden leren dat in de toekomst ook te gaan doen. Fether had niets tégen moorden, maar haar voorkeur ging simpelweg gewoon uit naar het laten leven, of zoals zijzelf het noemde laten lijden. Want dat was wat alle goodies deden; ze lijdden in dat wat hun geluk noemden. Ze noemen het geluk, maar geluk is iets wat je vanbinnen opvreet het maakt je kapot, vandaar dat die beesten ook allerlei rare dingen gaan doen.
Ineens stond Fether stokstijf stil. Een luide hinnik weerklonk van de echo tussen de gebergtes nu in haar gehoor. Ze had pas 2 leden toegelaten tot de kudde, maar ze herkende nu al die toon die paarden die bij de kudde wilden in hun hinnik hadden. Met een krachtige sprong sprong Fether aan in een snelle galop. Hoewel de heuvel steil was kostte het Fether amper moeite om de berg op te komen. Ze had veel getraind en dit was vergeleken bij alle andere dingen die ze in haar leven gedaan had een makkie. Alle spieren van alle krachtsinspanningen die ze in haar leven had moeten brengen lagen duidelijk zichtbaar onder haar vacht wat haar typische merrie uitstraling verstoorde. Zeker, Fether was een échte merrie, en dat was aan haar doen en laten ook te merken, maar deze merrie was zeker geen watje!
Al vlug kwam er een donkerbruin paard in zicht. Ze stopte vlak voor het paard en keek de merrie kil aan. "Fether is de naam. Je wilt in de kudde? Ze stelde de vraag wel maar eigenlijk wist ze het antwoord toch al wel. "Waarom wil je erbij en waarom denk je dat jij dat zou mogen?" Ging ze weer verder voordat het paard ook nog maar de kans had gehad om te reageren op haar vorige vraag.

Het viel mee wat betreft de langdurigheid en zodra de geur van een ander paard haar neusgaten doordrong, hield ze op met ijsberen en keek naar het pad voor haar, terwijl ze luisterde naar de nadere galopperende hoefstappen. Een sterke witte merrie kwam tevoorschijn, met de geur van een slechte kudde. Horcrux. Hopelijk was dit Fether. De merrie kwam voor Nunca tot stilstand en keek haar kil aan. Nunca deed eerbiedig haar hoofd omlaag en liet haar flanken zakken, terwijl ze de echte bewondering en onderdanigheid uitstraalde, maar ook een bepaalde kracht. "Fether is de naam. Je wilt in de kudde?'' vroeg de Merrie aan haar, Nunca wou net de vraag beantwoorden, toen Fether al weer door ging. Ze was dus zeker van dat Nunca in de kudde wou. "Waarom wil je erbij en waarom denk je dat jij dat zou mogen?" Het klonk als een typische vraag, een die Fether altijd zal stellen aan een paard dat de kudde wou joinen. Oké. Nunca richtte haar hoofd weer wat op en stond nu netjes recht voor Fether. ''Ik ben Nunca'' stelde ze zichzelf maar eerst eens voor, al vroeg Fether niet om haar naam. ''Om het eerste deel te beantwoorden:Ik moet toegeven dat ik pas net DH betreedt, maar hoorde al vele verhalen over dit gebied en zodoende ook over u kudde. Ik voelde me erg aangetrokken tot Horcrux en wist dat dat zeldzaam was, dus besloot ik hier naar toe komen, in de hoop mijn verlangen waar te kunnen maken'' Fijn- Dat klonk weer lekker zeg. Nou ja, ze had gewoon niet genoeg tijd om na te denken en had het eerste gezegd wat in haar paardenhoofd was opgekomen, wat redelijk leek. Haar stem bleef zacht, maar ze sprak wel met eerbied en een vage bewondering. ''Ik denk dat ik in de kudde mag, omdat ik duidelijk ben in mijn doen als ik dat wil, maar ook in anderen voor de gek houden. Ik denk over veel dingen anders dan de andere Bad,s en ik hou echt niet van kou bij mezelf'' even moest Nunca glimlachen, ''Wel bij de lastpakken natuurlijk. Daarom zal u mij hopelijk kunnen waarderen als ik niet in mijn eentje de ijzige koudheid betreed of probeert over een brede kloof te springen of in een onweersbui in een veld ga rondhupsen, lachend om de slechtheid van de wereld . Ik speel niet met mijn leven, ik speel met de levens van de anderen. Ik ben geen lafaard hoor en wil best voor u de grootste gevaren betreden, maar zolang dat niet nodig is laat ik het liever. Ik hoop dat het duidelijk genoeg was'' met die laatste zin stopte ze haar verklaring en terwijl ze wat expres haar sterke beenspieren aanspanden, wachtte ze af op enig antwoord. Haar hart klopte zenuwachtig en ze voelde de stilte dwars door haar heen gaan, net als bij de kou. Zal Fether haar goed genoeg vinden? Of zal het een probleem zijn dat ze hier echt net was? Ze wist dat waarschijnlijk dit haar enige kans was in tijden om bij de kudde te kunnen komen.

(Flut)

De merrie boog eerbiedig haar hoofd een tikkeltje. Een licht glimlachje kwam om Fethers mondhoeken te staan bij het respect dat de merrie nu al tegenover haar toonde zonder haar nog echt te kennen. Dat was in ieder geval al een goed teken. ''Ik ben Nunca'' Stelde de donkerbruine merrie zich gelijk voor. "Nunca" mompelde Fether onverstaanbaar tussen haar lippen door. Dat was haar manier om een naam proberen te onthouden. Normaal boeide het haar niet zo veel als ze een naam niet onthield, maar het was wel zo handig en normaal dat ze de naam van haar kuddeleden wel wist. ''Om het eerste deel te beantwoorden:Ik moet toegeven dat ik pas net DH betreedt, maar hoorde al vele verhalen over dit gebied en zodoende ook over u kudde. Ik voelde me erg aangetrokken tot Horcrux en wist dat dat zeldzaam was, dus besloot ik hier naar toe komen, in de hoop mijn verlangen waar te kunnen maken'' Fether knikte een keer als een soort sein dat ze de merrie verstaan had, maar zei nog niets aangezien Nunca haar tweede vraag nog moest beantwoorden. ''Ik denk dat ik in de kudde mag, omdat ik duidelijk ben in mijn doen als ik dat wil, maar ook in anderen voor de gek houden. Ik denk over veel dingen anders dan de andere Bad,s en ik hou echt niet van kou bij mezelf'' De merrie laste even een korte pauze in om bij zichzelf te glimlachen. ''Wel bij de lastpakken natuurlijk. Daarom zal u mij hopelijk kunnen waarderen als ik niet in mijn eentje de ijzige koudheid betreed of probeert over een brede kloof te springen of in een onweersbui in een veld ga rondhupsen, lachend om de slechtheid van de wereld . Ik speel niet met mijn leven, ik speel met de levens van de anderen. Ik ben geen lafaard hoor en wil best voor u de grootste gevaren betreden, maar zolang dat niet nodig is laat ik het liever. Ik hoop dat het duidelijk genoeg was'' Voor zo ver Fether voor een eerste gesprek de houding van de merrie in kon schatten was die precies zoals de Horcrux die nodig had. Ze hoopte maar dat ze met haar volgende keuze een waardig nieuw lid tot de kudde toe zou voegen. "Ik denk dat je de juiste houding en gedachten hebt om een Horcrux lid te worden. Ik voeg je bij deze bij de kudde met als rang Advena. Als je een ontmoeting krijgt met een mede lid zal ik je bij de gewone leden voegen." Besloot Fether. Misschien deed ze het iets te overhaast en had Nunca verwacht dat deze ontmoeting iets uitgebreider zou zijn, maar als ze nog meer wilde weten of gewoon nog iets wilde zeggen moest ze dat maar gewoon doen.