Questionary

Een kleine muis snuffelde langs de grond, opzoek naar wat voedsel. Er moest genoeg te vinden zijn en nu het schemerde lagen er minder vijanden op de loer. Misschien was dit niet de plek waar je een muis verwachtte, maar deze muis voelde zich hier helemaal thuis. Verstopt tussen het gras en de bosjes was hij moeilijk te vinden en grote roofvogels kwamen hier niet zoveel. Maar toch was hij nieuw in dit gebied, moest hij zijn nieuwe omgeving nog leren kennen en hij voelde zich zo klein in deze grote, onbekende omgeving.
Die muis was niet de enige die zich zo voelde. Een groot, dun paard maakte haar intrede in het meandergebied, uitgeput en dringend op zoek naar water. Haar lange slanke benen maakten sierlijke passen, overduidelijk een merrie. Met haar bruine vachtkleur viel ze niet heel erg op, maar ze blende niet helemaal in met haar omgeving. Ze had geen idee wat haar in het oosten of in het westen te wachten stond. Geen idee wat voor paarden hier leefden. Hoe verder ze in Dreamhorses trok, hoe meer ze zichzelf ging afvragen wat ze hier deed. Het voelde alsof ze hier niemand had. Niemand die haar kende. Ze miste haar ouders en hun vroegere kudde niet, totaal niet. Daar had ze zich nog veel eenzamer gevoeld. Maar wie had ze hier nu eigenlijk? Ze was slechts een paar onbekenden tegengekomen die haar tante niet kenden. Er was nog geen kudde waar ze bij hoorde, al wou ze zich maar al te graag bij de Quiet Sparkle voegen. Het was een beetje mistig in dit gebied, een beetje broeiierig. Misschien kwam dat door het tijdstip op de dag, tegen de avond aan. Het werd steeds donkerder, dat baarde haar een beetje zorgen. Haar grootste zorg was op dit moment om die rivier te vinden. Ondanks haar vermoeidheid begon ze haar pas te versnellen, haar dorst hielp haar om haar laatste beetje energie een boost te geven. Opgelucht haalde ze adem toen het meander in zich kwam. Ze bracht haar hoofd naar het water en dronk tot ze niet meer kon. Voor de verfrissing dompelde ze haar hoofd nog even in het water en schudde haar manen uit. Heerlijk. Nu haar dorst verdwenen was, voelde ze zich gelijk een stuk minder moe. Met een tevreden glimlach op haar snuit vervolgde ze haar pad. Er doemden een aantal geuren op. Een van die geursporen leed haar naar een dood muisje, op de grond. Waarschijnlijk had een roofvogel haar prooi laten vallen toen ze op weg was naar haar nest. Na een kort moment van medelijden volgde ze de andere geuren, dat overduidelijk paardengeuren waren. Ze had echt behoefte aan gezelschap. Tenminste, goed gezelschap. Ze had gehoord dat Dreamhorses erg gevaarlijk kon zijn door de slechte paarden die er leefden - wat er voor had gezorgd dat ze hier alleen maar liever heen wou. Ze had zichzelf nog niet echt tot een categorie benoemd. Ten eerste hield ze niet zo van dat labelen, maar daarnaast wist ze het ook helemaal niet over zichzelf. Ze was nog jong, en wat was nu slecht en wat was nou goed? Ze naderde dichterbij en er verscheen een schim tussen de bomen. Het was een paard, dat was zeker. Maar wie? Voorzichtig benaderde ze haar gezelschap, vol nieuwsgierigheid. Door de mist kon ze niet helemaal uitmaken of het een merrie of een hengst was. "Goede..." ze keek even om zich heen. "...Avond."

[Sunset en/of Pearl] ❤

Sunset schudde zich uit, de druppels van haar inmiddels doornatte neus vlogen op haar vacht en ze zuchtte. Vaak was ze hier niet geweest. Ze kende het meander dan ook niet heel goed. Ze was meer thuis in de vallei. En in de kudde gebieden uiteraard. Sunset bewoog haar hals voorzichtig heen en weer, krulde en strekte hem weer. Ze had nog steeds de littekens van de bijtwond die de bonte hengst bij haar had aangebracht. Als Remember er die nacht niet was geweest was ze dood geweest. De kleine bonte merrie stuikelde over een boomstam en lag ineens op de grond. Verward keek Sunset achter haar. Blijkbaar was ze zo in ingedachten geweest dat ze de boomstam niet had gezien. Nou ja, dat maakte ook niet uit. Sunset rook de geur van een ander paard. Snel liep ze naar het dichtere gebied, waar ze nog niet meteen te zien zou zijn. Een magere merrie liep langs. Toen ze het water zag dronk ze heel lang. Sunset hield zich laag en bekeek de merrie. Ze voelde een gevoel van bekendheid. Maar ze had de merrie nog nooit gezien. Een beetje angstig stapte ze haar beschutting uit. "Hallo..." sprak ze aarzelend. De merrie had haar ook gezien. "Goede..." ze keek even om zich heen. "...Avond." Sunset keek haar kort in haar ogen aan. Even dacht ze te weten waarom de merrie haar zo bekend voor was gekomen. Ze wilde direct van alles vragen, maar de woorden bleven in haar keel steken. Dit kon toch niet? Waarom had ze het idee dat ze Mischa voor zich zag?

Voor het eerst viel het haar op hoe stil het was hier. Geen vogelgeluiden, geen stappen in het gras. Het enige dat ze hoorde was het stromen van de rivier. Nieuwsgierig bekeek ze het figuur, dat uit de mist vandaan kwam. Eindelijk kon ze haar nu beter bekijken. Ze was een stuk kleiner dan ze net leek, maar wel iets ouder dan haar. Niet erg veel ouder. "Hallo," klonk een zachte stem, ze keek Imogen twijfelend aan, wie niet helemaal begreep waarom het bonte merrietje zich zo gedroeg. Was ze zo angstaanjagend? Misschien kwam het doordat ze groter was dan haar. Zij zelf had er een hekel aan als grotere paarden op haar neerkeken, letterlijk en figuurlijk. Ze draaide haar hoofd een beetje waardoor ze schuin keek. Dit was een beetje ongemakkelijk. "Jij hoort bij de Quiet Sparkle, toch? Ben jij niet Sunset?" Het schoot haar plotseling te binnen. Dit moest Sunset wel zijn, iemand had haar precies zo omschreven. Iemand had haar verteld dat Sunset veel van Mischa moest weten, aangezien ze één van de trouwste leden van de kudde was. Dat maakte Imogen alleen maar nieuwsgieriger. Misschien waren het maar gewoon geruchten of roddels, maar het werd vast niet voor niets gezegd. Vragend keek ze de merrie tegenover haar aan, met een charmante glimlach. Ze wou haar niet afschrikken, want waarschijnlijk had Sunset geen idee wie zij zelf was, maar ze wou zo graag wat meer over haar tante weten. Voor dat ze zichzelf zou voorstellen, wachtte ze nog even af. Iets weerhield haar ervan om haar naam te noemen, voor nu. Ze vroeg zich af hoe Sunset zou reageren.

"Jij hoort bij de Quiet Sparkle, toch? Ben jij niet Sunset?" Sunset keek de merrie stomverbaast aan. "W-wat? Ik bedoel ja. En ja, ik ben Sunset..." sprak ze nu wat duidelijker. Sunset stapte wat dichter naar haar toe. "Je kent Mischa." zei ze toen vastberaden. Nu wilde ze ook alles weten. Ze keek de magere merrie schuin aan en wachtte op een antwoord. Ze wist het zeker, omdat de merrie haar naam had geweten. En op haar ouders na, was het toch echt Mischa die haar het beste kende. Sunset wende haar blik af en beet op haar lip. Het was echt of Mischa voor haar stond. Ze voelde de tranen branden in haar ogen en kneep ze dicht. "Sorry hoor," zei ze met een verstrikte stem. Ze richtte zich weer op de merrie. Goed, ze had haar tranen binnengehouden, ookal wist ze zeker dat het duidelijk was wat deze ontmoeting met haar deed.

-flut-

De mist was langzaam helemaal weggetrokken en maakte plaats voor de eerste sterren aan de hemel. Het was nog lang niet helemaal donker, maar de maan was al duidelijk te zien. De tijd ging ook zo snel, zeker op momenten als deze. Imogen schudde even met haar lichtgekleurde manen, die nu helemaal in de war lagen. Haar ogen waren nog steeds gefixeerd op de kleine bonte merrie tegenover haar, Sunset. Haar reactie was zo als Imogen verwacht had; ze keek haar stomverbaasd aan. Als ze in haar plek gestaan had was het wel anders geweest; want zij was hier nieuw. Sunset daarentegen was al wel langer in Dreamhorses, waarom vond ze het dan zo gek dat iemand wist wie ze was? In ieder geval had ze goed gegokt. De merrie gaf toe dat dat haar naam was, maar ze leek nog steeds heel erg verward. Imogen keek haar niet-begrijpend aan, kneep even haar ogen samen. Sunset stapte plotseling dichterbij en keek haar vastberaden aan. "Je kent Mischa." Imogen opende haar mond om daar antwoord op te geven, om haar te vertellen dat ze haar tante, helaas, nooit echt heeft gekend. Ze was heel klein toen Mischa er nog was, toen was Mischa vertrokken naar Dreamhorses en nu was ze er helemaal niet meer. Maar voordat ze iets kon zeggen raakte de kleine merrie ontzettend geëmotioneerd. Dat had Imogen niet zien aankomen. Kwam het door haar? Ze voelde zich plotseling heel erg schuldig, ze wou geen nare herinneringen bovenhalen. Had haar tante dan zoveel voor Sunset betekend? Blijkbaar, anders zou ze vast niet zo van slag zijn. De uitdrukking op Imogens gezicht veranderde van nieuwsgierig naar medelevend. "Hey, rustig, het is oké," fluisterde ze zachtjes. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, en dat kwam bijna nooit voor. Ze wist altijd een weerwoord te geven, behalve bij dit soort situaties. Ze was niet zo goed in troosten. "Mijn moeder is de zus van Mischa. Ik ben Imogen, haar nichtje. Ik heb haar nooit echt gekend, maar als je er niet over wil praten is dat goed hoor." Ze wou Sunset geen vragen stellen als ze daar helemaal niet op zat te wachten. Hoe graag ze ook meer wou weten over haar tante, de gevoelens van anderen gingen voor, die afspraak had ze bij deze gemaakt. Ze had alleen nooit verwacht dat dit soort dingen zouden gebeuren. Met een droevige glimlach op haar snoet bleef ze Sunset aankijken, geen idee hoe dit verder zou lopen.

Sunset keek de merrie aan. Waarom moest zij haar nou weer tegenkomen? Was het niet erg genoeg dat ze haar kuddeleidster had zien sterven? Ze had er recht tegenover gestaan. Dichtbij, omdat ze Deina had weggebeukt. Ze had Mischa's plaats in mogen nemen had ze gezegt. Maar Sunset wist dondersgoed dat Mischa haar met haar eigen hoeven had weggejaagd. "Hey, rustig, het is oké," fluisterde de merrie zachtjes. Sunset knikte en schuurde haar hoofd aan haar been om de tranen weg te vegen. "Mijn moeder is de zus van Mischa. Ik ben Imogen, haar nichtje. Ik heb haar nooit echt gekend, maar als je er niet over wil praten is dat goed hoor." Sunset glimlachte naar haar. "Nee, het is goed. Ik kreeg gewoon de beelden weer voor me. Van wat er gebeurd was bedoel ik." ze zuchtte. "Wat wil je weten over Mischa?" vroeg ze toen. Het was ook nog niet zolang geleden dat ze zich weer naar de Ash Valley had gewaagd. Ze wilde gewoon zien of er nog tekenen van de strijd waren. Zij had natuurlijk wel het een en ander gezien. Maar stel dat ze nu met Imogen naar dat gebied zou gaan zou zij waarschijnlijk niets zien. Ze zou alleen en Sunset merken dat Mischa daar was dood gegaan.

Imogen staarde naar de lucht, tussen de takken van de bomen door kon ze de schitterende sterren bekijken. Het was een mooi gezicht, een beetje griezelig met die donkere takken die over hen waakten, maar daar in de verte schenen de fonkelende sterren. Ze had zich altijd al afgevraagd wat er wel niet allemaal moest zijn daar, in de ruimte. Wat waren sterren eigenlijk? Misschien waren het wel hele grote vuurvliegjes. Zwevende vlammen. Of het waren allemaal kleine zonnen. Iemand had haar er ooit een verhaal over verteld, toen ze heel klein was. Als een dapper paard stierf, veranderde hij of zij in een ster, die je alleen s'nachts kon zien. Nu ze ouder was had ze daar zo haar twijfels over, het klonk zo sprookjesachtig, maar soms als ze naar de hemel keek vroeg ze zich af of Mischa daar ook ergens was. Wie weet. Het was een mooie gedachte. Dat was zo'n beetje het enige prettige aan de nacht; de maan en de sterren die de lucht een beetje licht gaven. Imogen hield verder niet zo van het donker. Ze werd uit haar gedachten getrokken toen ze Sunset weer hoorde praten. Ze keerde haar aandacht weer naar de kleine merrie en zag dat er een kleine, lieve glimlach op haar snoet was verschenen. Dat stelde haar een beetje gerust. Sunset vertelde over beelden, van wat er gebeurd was. Wat was er gebeurd? Imogen begreep niet helemaal wat ze daarmee bedoelde, maar het schoot haar uiteindelijk te binnen. Natuurlijk, het overlijden van haar tante. Die heldenverhalen. Ze hoorde Sunset zuchten en keek even opzij. Ze had zoveel vragen en tegelijkertijd wist ze niet of al die vragen nog uitmaakten of zin hadden of dat ze te persoonlijk waren. Ze wou Sunset niet nog een keer van streek maken. Met een voorzichtige glimlach keek ze Sunset opnieuw aan en nam even een diepe hap adem. "Wat voor iemand was Mischa? Waarom was de Quiet Sparkle zo belangrijk voor haar?" vroeg ze uiteindelijk. Ze wist niet of Sunset überhaupt een antwoord daarop wou geven. Imogen wou graag wat meer weten over wat er in de Ash Valley was gebeurd, want dat gebied was meerdere keren genoemd, maar dat leek een te pijnlijk onderwerp om over te beginnen op dit moment. Dus deed ze dat ook niet.

Sunset zag Imogen naar de lucht staren en volgde haar blik. De sterren vonkelden. Sommige zwak, andere helder. Sunset geloofde dat dode paarden niet helemaal dood gingen, maar sterren werden. Mischa was daar ook. Dat moest. "Geloof jij dat de dode paarden sterren worden?" het was eruit voor ze het door had. Ach, misschien had Imogen haar al een beetje ingeschat en de vraag aan zien komen. "Wat voor iemand was Mischa? Waarom was de Quiet Sparkle zo belangrijk voor haar?" vroeg ze uiteindelijk. Sunset liet de vraag even tot haar door dringen. Met de eerste had ze niet zoveel moeite, die wist ze wel. Maar de tweede... Ze had er nooit over nagedacht. Waarom was de Quiet Sparkle zo belangrijk voor haar? "Mischa was het liefste paard wat je je maar kon voorstellen. Ze beschermde ons als we tijdens trainingen langs gevaarlijk gebied moesten. Durfde je iets niet, kwam ze vaak terug om je over te halen. Ze begreep je, maar veroordeelde je niet." ze haalde even adem. "En waarom de QS zo belangrijk voor haar was... Ik weet het eigenlijk niet. Ze gaf om ons, dat was duidelijk. Wij gaven ook om haar, althans, ik. Ik zag haar als familie, misschien dat zij dat ook wel zo zag met heel QS." Ze wist het niet. Maar dat was het meest voor de hand liggende. Waarschijnlijk lag het niet ver van de waarheid.

-flutje-

Tevreden sloot de merrie haar ogen, liep ze in een rustig tempo langs de stroom van water en liet haar neus de graspollen verkennen. Wanneer iets goedgekeurd was door haar kieskeurige geur en smaak voorkeur liet ze haar hoofd een tandje lager zakken en begon ze gulzig op de sprietjes te kauwen. Een dagelijkse, maar zo ook nodige routine. Het sterkte meteen aan en zelfs na een korte vijf minuten kon je voelen je hoe de energie bijgevuld werd aan het lage gehalte dat nog in je lichaam over was. Bij haar was dit momenteel akelig veel; vandaar dat het eten van het gras nu voornamelijk was omdat ze gewoonweg honger had. Ze zou de energie zo wel verdoen door middel van een aantal meters hard te galopperen. Er stond een lekkere wind rond deze tijd, maar door de zomerse zon die zelfs nog in de avond aanwezig leek was het niet koud. Rond dit soort dagen snakte ze overdag naar de winter, of in elk geval koude temperaturen. Gelukkig bestond er zoiets als water en wind. Plus dat er de optie was naar de sneeuwvlakte te keren. Het was hemels genieten rond tijden als deze, wanneer de lucht gekleurd was in donkerblauw en de omgeving gehuld werd in duister. Zowel overdag als de avond waren prachtig.
Geïnteresseerd stak ze haar hoofd in iets wat haar nieuwsgierigheid tot leven had gewekt. Het was een cirkel van opgehoopte aarde, waar een klein gat voor te vinden was. Voor haar onbekend, maar ze schatte in dat het een zelf gecreëerd huis was van een één of ander dier. Knap, als je zelf tunnels in de stevige aarde kon graven. Pearl snoof, voelde kleine stukjes aarde aan haar snuit plakken en trok haar hoofd vervolgens weer terug. Nee, niets te bekennen. Ja - Zelfs Pearl had wel eens haar falende inspecteur-sessies. Meteen toen ze omhoog kwam draaide ze haar hoofd naar links en liet haar oren het geluid bestudeerde. Het was niet lang geleden dat ze Sunset was tegengekomen, maar ze was ervan overtuigd dat dit opnieuw de bonte merrie was. Ze had nog steeds erg medelijden met haar en deelde haar verdriet. Aangezien ze niets belangrijks van plan was en ze Sunset graag wilde begroeten, besloot ze in de richting van de stem te lopen. Zij - en ook een ander paard - leken niet ver van haar verwijderd te zijn; ze had waarschijnlijk over ze heen gekeken. De andere merrie kende ze niet, maar na haar blik op haar gericht te hebben gehad merkte ze dat het paard vriendelijkheid uitstraalde. "Goedenavond Sunset," begroette ze haar met een vriendelijke glimlach en een warme, vertrouwde blik in haar ogen. Vervolgens richtte ze zich op de andere merrie. "Hallo, mijn naam is Pearl."