Nothing I've ever known ~

Zachtjes brieste de kleine merrie. Haar lapis lazuli blauwe ogen straalden nieuw vuur uit. Het leek alsof Kai herboren was. Een glimlach speelde met haar zwarte lippen. Haar witte lijf was nog steeds bezaaid met helende wonden en klevende modder, maar vanbinnen voelde ze zich helemaal 'nieuw'. Niets kon haar goede humeur nog verpesten. Speels bokte ze in de lucht. Een dartelend veulen, zo kon je haar op dit moment het beste omschrijven. Vreemdelingen zouden haar voor gek verklaard hebben. Psychisch iets niet in orde. Haar prachtige ogen waren minder dof en meer leven was erin te zien. Een zacht gehinnik verliet haar mond. Achter haar hoorde ze hoefgetrappel. Saronse en Ravena kwamen er aan. Zelfs nu ze zwak en gewond was, bleef Kai nog steeds sneller dan haar vrienden. Een speelse grijns zat op haar zwarte smoelwerk geplakt. "Hah, ik ben nog steeds de snelste hier. Zelfs Edward Cullen kan mij niet verslaan. Wedden?" Ze keek hen met een zelfvoldane, verzekerde blik aan. Yep, ze kon snel van emotie wisselen. Kai was de koningin daarin. Haar leven was misschien niet geweldig, in tegendeel, toch probeerde ze -sinds een paar uur weer- het volle ervan te benutten. Genietend keek liet ze haar blauwe kijkers over het zilveren meer glijden. Het zou nu niet verkeerd zijn om een frisse duik te nemen en zich op te frissen. Haar ogen gleden naar Saronse en bleven hem even warm aankijken, daarna bracht haar blik een bezoek aan haar zus. Een ondeugende twinkeling was waar te nemen in haar ogen. "Zin in een frisse duik, zusje? Like the good old days?" vroeg Kai op een plagerig toontje. Ze keek Saronse weer aan. "Ik zou je er maar buiten houden, van mij kún je níet winnen." Het was als grapje bedoeld, om hem uit te dagen. Door de lucht zoefde een klein blauw ding. Nieuwsgierig -en deels door haar gebrek aan concentratie- volgde haar slimme ogen het organisme. Een ijsvogeltje, dacht de merrie. Ze hield van die beestjes. In een sukkeldrafje, proberend om het diertje geen schrik aan te jagen, naderde ze het vogeltje. "Hai, kleintje. De naam is Kai." fluisterde de Arabische merrie vriendelijk. Het vogeltje keek haar intelligent aan. Kai reek haar sierlijke hals een beetje in de richting van het diertje. Als een wonder hupste de ijsvogel van de tak zo op haar neus. "Hey pretty boy, I see you want to be my boyfriend, I guess?" Ze grapte en keek het vogeltje aan. Kai moest een naam verzinnen voor haar nieuwe 'vriendje'. Pip. Dat zou zijn nieuwe naam worden. Pip sprong van haar neus zo in haar manen en begon met het stenen diamantje te spelen. Kai moest zachtjes grinniken. Ze had een gave, geen enkel paard kon zo snel iemands hart veroveren. Niemand kon dat. Met Pip als nieuwe vriend keerde de merrie terug naar Saronse en Ravena. Nu waren Saronse en Raaf niet de enigen meer met een speciale vriend. "Mag ik jullie voorstellen aan Pip, mijn nieuwe vriendje." Ze grijnsde vrolijk naar haar twee trouwe vrienden. Haar blik gleed glunderend naar Saronse. "Be jealous, very very jealous. 'cause I've a boyfriend." Ondeugend keek ze hem aan, stiekem hopend dat hij een beetje jaloers zou worden. De hoop dat er meer tussen hen zou ontstaan dan een hechte vriendschap zou altijd blijven. Al vanaf het begin had Kai een heftige crush op Saronse gehad, maar wie niet? Hij was like een real prince. Maar dan zonder kasteel en wit paard. De merrie zwiepte een keer met haar vuile staart. Een frisse duik zou haar goed doen. Daarna zou ze meer kans maken voor een geslaagde flirtpoging. Ze schudde met haar manen en Pip vloog er geërgerd uit. Hij ging op een tak boven de waterkant zitten. Zijn zwarte kraaloogjes bleven zijn nieuwe vriendinnetje scherp in de gaten houden. Kai stapte, sierlijk en elegant als altijd, als een ware ijsprinses het koele water in. Steeds dieper en dieper, tot ze bijna niet meer kon staan. De merrie dook kopje onder en hield dat een volle minuut uit. Met een elegante slag kwam ze weer boven. Haar vacht stralend wit. Bijna weer zoals weken geleden. Ze verliet het water en schudde zich aan de waterkant helemaal droog, tot de laatste druppel haar had verlaten. Pip bleef veilig in zijn boom zitten, nog steeds zijn ogen op Kai gericht. De jonge merrie stapte op Ravena en Saronse af. Ze zag er weer oogverblindend beeldschoon uit, als je niet op haar magere gedaante en wonden lette dan. Kai was nooit lelijk geweest, in haar oude kudde zelfs de mooiste *kuch*. Kai was totaal geen opschepster. Nooit geweest en ze zou dat ook nooit van haar leven worden. Een warme blik vormde zich in haar prachtige diepblauwe ogen. Ze keek naar haar beste vriend. Zachtjes brieste ze in zijn richting. Haar lange elegante, zwarte wimpers verborgen haar mooie ogen. Als paarden konden blozen, dan was dat nu het geval. Van onder haar wimpers hield ze de hengst nauwlettend in de gaten. Ze was nooit een goede charmeur geweest. Flirten was iets wat ze zelden deed. Ze durfde het nooit, bang om afgewezen te worden. Maar Saronse kende ze al -weet ik veel hoelang-. Hij zou haar niet kwetsen, in ieder geval niet zoals die zak van een Torasin had gedaan. Ze kon de palomino hengst nog goed herinneren. De grootste lapzwans van de hele wereld was dat geweest, en ook haar enige vriendje. Hij had een andere merrie boven Kai verkozen en was dus vreemdgegaan. Ezazel was dan wel haar partner geweest, maar die was dood en verleden tijd. Hard gezegd, maar de waarheid. Ze had nooit echt van hem gehouden, hij ook niet van haar. Het was meer dat Kai hem fysiek nodig had gehad. De schimmelmerrie schudde licht met haar hoofd. Ze moest die twee uit haar kop zetten, anders bleef ze zielig in het verleden steken. Dat wilde ze juist voorkomen. Kai bleef Saronse lang en diep aanstaren, dit deed ze deels bewust; deels onbewust. Alles verdween naar de achtergrond.

-Alleen Saronse en Ravena. Hoop dat jullie er wat mee kunnen.-

Van onder haar lange wimpers had Kai goed uitzicht op de bont getekende hengst. Ze zag hoe hij haar ongemakkelijk aankeek en vervolgens haar blik losliet om haar te ontwijken. Een mallotige uitziende grijns had op zijn lippen geplakt gezeten. De jonge merrie moest er zachtjes om grinniken. Haar flirtkunsten waren niet geweldig, maar leken wel effect op haar doel te hebben. Zacht brieste de Arabische merrie naar Saronse. Kai hield zijn blik vast, gevangen. Ze dwong hem om haar aan te kijken, te zien wat ze met dit flirtgedoe wilde bereiken; meer dan alleen vriendschap. Van binnen voelde ze zich trots, eindelijk had de merrie de spannende stap gezet en verder gegaan dan alleen lief lachen en aardig zijn tegen hem. Nu zou Kai zich niet meer uit het veld laten slaan, door niemand. Ze ging zo op in het versieren van Saronse, dat ze bijna niet merkte dat haar zus ooggetuige was van het spektakel. “Je... Je ziet er adembenemend uit Kai,” ademde Saronse de woorden uit naar haar. Een triomfantelijk gevoel vervulde haar hart van vreugde en liefde voor de hengst voor haar. Een dromerige grijns sierde haar zwarte lippen. Een zuchtje wind speelde met haar lange, witte manen en staart. De kleine merrie zette een stap in de richting van Saronse. Ze rolde haar trok haar wimpers op en keek hem nu open aan. Haar lapis lazuli blauwe ogen hadden een warme tint gekregen en vanbinnen bonkte haar hart als een razende. Ze zwiepte langzaam met haar lange staart. Kai liet Saronse’s ijsblauwe ogen niet meer los. “Your ice blue eyes are burning in my soul,” Ze liet de woorden over haar lippen glijden, met een zwoele tint er aan verbonden. Kai moest nu niet meteen te ver gaan in het versieren anders was alles voor niks geweest. Soms liet de merrie zich door het moment meeslepen. “My hero, my savior, you saved me from danger, but you can’t save me from you. I’m lost forever.” antwoordde Kai zachtjes, bijna fluisterend en onhoorbaar. Haar lippen licht getuit. Haar slanke gedaante bewoog zich traag in zijn richting. Haar blauwe ogen gericht op de zijne. Kai had nu de touwtjes in handen, voor het eerst in haar leven. Altijd hadden hengsten háár versierd, nu nam zij het initiatief een keer. Dit was haar game. Die ze niet van plan was om te verliezen. De prinses werd tot koningin gekroond. Zonder blikken of blozen bracht ze haar snuit naar de zijne en raakte die zachtjes aan. Ze maakte haar blik los van Saronse en bloosde hevig. Misschien was ze iets te fanatiek geweest daarnet. Ze zou het georganiseerder moeten aanpakken de volgende keer. De bonte hengst zou Kai nu van de andere kant leren kennen.

-Flutje-

De hoop op dat hij haar ook zou mogen op de manier zoals zij hem mocht werd steeds kleiner. Saronse's sterke lichaam stond gespannen, bijna versteend. De versiertrucs hadden dus blijkbaar het tegenovergestelde bereikt dan zou moeten, dacht Kai teleurgesteld. Toch had de merrie de hoop nog niet weggegooid. Zijn hoofd hing iets, maar zijn spieren nog steeds gespannen, noteerde ze. Hij verliet haar neus na een laatste keer naar haar gebriest te hebben. Tuurlijk, ze begreep volkomen dat de hengst in de war was, maar wat Kai niet begreep was waarom hij zó reageerde. "Ik..." Had de hengst gestameld. Verder kwam hij niet. Zijn bonte gestalte liep naar het zilveren meer. Kai kon zijn emotie niet aflezen, want de zwarte lokken hingen voor zijn ijsblauwe ogen. "Je moet echt je kruiden op eten Kai..." Zijn gemompel klonk kalm. Misschien was dat wel een goed idee. Licht verdoofd bleef de witte schoonheid staan. Een knoop vormde zich in haar maag. Figuurlijk dan, als het echt zo was dan zou Kai sterven. Het deed pijn dat hij zo reageerde, als kon je het niet echt als een afwijzing zien. Mabey, moest ze zich er nu niet teveel op focussen. Kai had nog een lange weg te gaan voordat ze helemaal weer de oude was. Ze had niettemin een halve dag geleden nog een val gemaakt van minstens vijf meter hoogte! Dat was niet niks. De schimmelmerrie hervond haar koele masker en liet niets merken van de klap die ze had opgelopen net. Ze was ook wel iets te fanatiek geweest daarnet, maar in ieder geval wist Saronse nu dat ze meer voor hem voelde dan vriendschappelijke liefde. Dat deed de merrie goed, maar ook klampte ze zich er met alle macht aan vast. Diep ademde ze in en weer uit. Ze had niet door gehad dat Ravena net alles had gadegeslagen en dat wel met een grijns. Misschien was het ook wel grappig geweest; Kai - ervaren op het gebied - en Saronse als een nieuweling. Op dit moment kon ze er echter niet de lol van in zien. Ze keek in de paarse kijkers van haar oudere zuster. Die weerspiegelden de glans van plagerij. Meteen begreep ze het en moest langzaam glimlachen. Heel raar, maar soms leek Kai telepathisch met Ravena te kunnen spreken. Ze wendde haar blik van haar zus af en keek naar de kruiden die in de buurt van Saronse lagen, op een steen. Het zag er niet heel smakelijk uit, toch at ze de kruiden braaf op. Ze vertrouwde erop dat de kruiden hielpen. Met enige moeite wist Kai het naar haar maag te forceren. Even plakte ze een waterig glimlachje op haar smoelwerk. "Hopelijk hebben de kruiden snel effect, want het gevoel dat ik mezelf niet helemaal ben hangt in de lucht." loog ze soepeltjes. Kai voelde zich kiplekker, afgezien van het zwakke gevoel van falen en de doffe pijn van genezende wonden. Eigenlijk vond ze dat ze haar excuses aan Saronse moest aanbieden, voor alles wat ze net uit haar mond had laten rollen. Ze zuchtte diep en stapte op de hengst af. Kai ging naast hem staan en keek naar het zilveren meer. "Sorry, als ik je daarnet heb afgeschrikt. Het was niet mijn bedoeling geweest. Ik liet me een beetje.. gaan. Hopelijk veranderd dit niets aan onze vriendschap, want ik wil je niet verliezen." fluisterde de schimmelmerrie zachtjes. Ze meende het, misschien zou het nooit meer worden dan dit, maar dat betekende nog niet dat ze hem kwijt wilde als beste vriend. Ze had hem nodig, zonder hem was ze niks. Kai liet Saronse weer alleen; hem de tijd gevend om de woorden te verwerken die ze hem had gegeven. Ze plaatste haar lijf naast dat van Ravena. Pip was inmiddels uit de treurwilg gevlogen en zat nu tussen haar ranke oren. Nieuwsgierig keek hij naar de witte merrie die naast Kai stond.

De stilte drukte op haar, gaf de merrie een benauwd gevoel. Zwijgen was nooit haar favoriete bezigheid geweest. Zo ook nu niet. Af en toe blikte Kai een keer naar Saronse, die in zichzelf weg leek gezonken te zijn, maar al snel volgde ze de zwarte mieren die over de grond kropen. Ze hield teveel van de natuur om ze te pletten. Een onhoorbaar geluid -dat veel weg had van een zucht- verliet haar neusgaten. Kai draaide haar binnenste oor naar Ravena, die iets zei tegen Pip. Het boeide haar op dit moment niet zoveel. De schimmelmerrie schudde met haar hoofd en de ijsvogel verliet haar beledigd. Het maakte haar niet uit waar Pip op dit moment naartoe ging. Haar gedachten waren bij Saronse. Ze voelde gewoon dat hem iets dwars zat en Kai zou net zolang volhouden tot ze het wist. Beste vrienden hadden geen geheimen voor elkaar, nooit. "Saronse? Is er iets misschien?" Ravena had het dus ook in de gaten. Behoedzaam gleden haar blauwe ogen naar haar vriend. Ze durfde nu niet zo goed dichterbij te komen, bang om hem het idee te geven dat ze weer flirtte met hem; wat niet het geval was. Kai keek naar haar zus. Ik voel gewoon dat hem iets dwars zit. Sprak ze met haar blauwe ogen, hopelijk zou haar zus het signaal met de betekenis opvangen. De merrie boog haar sierlijke hals en nam gulzig een hapje van het groene zomergras. Het was eigenlijk heerlijk weer, alleen had ze er geen erg in gehad. Het zonnetje scheen in haar blauwe ogen die de kleur van lapis lazuli droegen. Soms waren er gouden spikkels in te zien, bijvoorbeeld als de merrie vrolijk of bezorgd was. Zoals nu, ze maakte zich zorgen om hem, de bonte Paint hengst.
Ze nam diep adem en stapte toen moedig op Saronse af. "Saronse, gaat het wel met je? Ik heb het idee van niet." Weerklonk haar bezorgde belletjesstem. De merrie kon zijn ogen niet zien, want zijn lange zwarte lokken hingen ervoor. "Als er iets is, ik en Ravena zijn er voor je. We zijn je beste vrienden. Je kunt ons vertrouwen." vervolgde ze zacht, maar gemeend en helder. Hopelijk zou hij niet alles opkroppen.

-Kort en flut-

Haar blauwe ogen priemden bezorgd in de zijne. Ze luisterde aandacht, geduldig naar wat hij ging vertellen. "Ik ben het één en ander te weten gekomen... Blijkbaar had ik een verre neef. Die me nu kwam halen." zei Saronse. Hij vervolgde: "Blijkbaar wil iemand mij persoonlijk vermoorden. Ik weet niet waarom of hoe, en Arontay wil dat ik zo snel mogelijk naar haar terug keer. Zij bleek al die tijd nog te leven en nog veel geheimen van mij verbogen heeft gehouden. Blijkbaar was ik al die tijd een Prins van één of ander kudde..." Kai keek hem even licht geschokt aan, maar vermande zich snel. Waarom zou iemand Saronse willen vermoorden? Ze zou het niet toelaten; iemand die aan hem kwam, kwam aan háár. "Al die tijd dat ik dacht wie ik was te zijn... Nu weet ik het zo niet meer. Ik zal waarschijnlijk voor een hele lange periode weg zijn.." Zijn prachtige stem had een hese ondertoon erin liggen. Net niet hees genoeg om het hees te noemen. Ze hoorde Ravena naast haar zuchten. "Saronse heb je enig idee hoe deze psychopaat heet, hoe hij eruit ziet? Of het een hengst of een merrie is. Weet je eigenlijk wel iets over behalve dat hij je wilt vermoorden?" Ravena klonk nieuwsgierig. Kai begreep het niet helemaal. Iemand wou haar vriend vermoorden en haar zus was nieuwsgierig naar de dader, om het zo maar te zeggen. "Ik bedoel maar, je denkt toch niet dat ik een of andere gek die jou wilt vermoorden gezellig rond laat lopen?" antwoordde de witte merrie. Ze voegde er nog snel aan toe: "Niet dat ik hem zou vermoorden." Kai keek van Saronse naar Ravena en liet haar blik uiteindelijk op het Zilveren meer hangen. Ze nam een diepe teug zuurstof mee naar binnen. De schimmelmerrie moest alles even verwerken, alle dingen die ze net had gehoord. Diep in haar hart was ze bang, bang om Saronse te verliezen. "Saronse je gaat geen gekke stunten uithalen hé, als je uit DH bent? Je hoeft niet altijd de held uit te hangen." hoorde ze Ravena nog zeggen, maar Kai raakte een beetje afwezig. Eigenlijk zou ze nu wat moeten zeggen, maar meer dan een zucht kwam eruit. Achter haar ogen prikten tranen. Waarom moest ze zo nodig altijd in janken uitbarsten? Weer zuchtte Kai diep. Haar diepblauwe ogen werden langzaam koel, neutraal. Ze, haar ogen, toonden geen enkele emotie. "Saronse, alsjeblieft, beloof me dat je onze hulp accepteert wanneer we je die aanbieden." Great, waarom kraamde ze nou weer zoiets onzinnigs uit? "Niemand zal je pijn doen, want wie aan jou komt, komt aan mij." antwoordde Kai zelfverzekerd, al was angst diep in haar hart te vinden. "Ik wil je niet verliezen, daarom heb ik besloten dat ik - net als maanden geleden - met je mee ga. Ik heb de belofte gemaakt dat ik je er altijd voor je zou zijn, en die ga ik nu waarmaken. No matter what you think." De merrie keek naar haar zus en hoopte dat zij er ook zo over dacht. Kai schoof haar gevoelens voor Saronse opzij - voor nu - en zou er voor hem zijn als een vriendin. Zoals hij er voor haar was geweest in tijden dat zij het moeilijk had gehad, en dat was nog niet zo heel lang geleden het geval. "Niemand zal je ooit pijn doen, lichamelijk of geestelijk. Ik sta dat niet toe. Misschien lijk ik zwak en hulpeloos in andermans ogen, maar ik heb heel wat in huis." zei Kai zacht, maar ernstig. Het maakte niet dat ze misschien zou sterven als ze met Saronse meeging. Haar lot was toch al bepaald, sinds het moment dat ze voor het eerst ademde.