It's zo big in here ~

"Hieeeer kom ik aaaan!" Luid geschreeuw klonk tussen de bomen door. Een donkerbruin veulen galoppeerde tussen de bomen door naar de rivier toe. Hij had het al gehoord van ver weg dat er hier water was. Eindelijk. Hij had zo'n dorst gekregen van al het spelen. Hij hinnikte luid om te laten weten aan andere dieren dat hij in aantocht was. Hij, de stoerste en gekste hengst van de wereld. Al was hij nog geen echte hengst. Daar was hij nog wat te jong voor. Hij was speels en klein en niemand zou bang voor hem zijn. Wel jammer want hij zou het wel grappig vinden. Hij briesde speels en galoppeerde naar de rivier toe. Er stonden een paar rotsen in en de stroming was zo hevig dat het water ertegenaan botste. Hij voelde de spetsen op zijn vacht en schrok. Meteen remde hij af. Oke, hier kon hij best niet in zwemmen. De stroming was enorm wild en hij had nog nooit gezwommen. Hij zuchtte. Jammer. Het was echt warm en een koud bad kon deugd doen. Hij zwiepte met zijn pluizige staartje heen en weer en bekeek de rivier. Er was hier maar één diepte en voor zijn grootte was het vast en zeker te diep. Hij briesde nogmaals van alle opwinding van zonet en schudde even met zijn korte manen. Hij was donkerbruin, maar sommige paarden dachten dat hij zwart was. Hij had geleerd dat je kon kijken naar de neus om de kleur te zoeken. Hij had een bruine neus dus hij was wel degelijk donkerbruin. Ach, wat een onderwerp was dit ook. Hij zuchtte even en liet zijn kleine hals zakken naar het water toe. Hij werd helemaal nat door het wilde water, maar dat maakte niet veel uit. Het was verfrissend en als hij niet kon zwemmen deed hij het op deze manier. Hij nam een paar slokken van het koude water en ging weer rechtop staan. Hij zette een paar passen achteruit zodat hij er zeker niet in zou vallen als hij verkeerd bewoog. Hij draaide speels met zijn kleine oren en bekeek de omgeving. Hij wist echt niet wat doen. Icon begon rond te trippelen en gaf een paar lage bokkensprongen alsof hij huppelde. Hij sloeg met zijn achterbenen hoog uit en maakte een sliding stop. Hij liet zijn neus over de grond glijden en snoof eens goed. Vers gras. Dat was ook leuk. Hij nam een paar happen van het gras en kauwde er eens op. Hij liet zich door zijn lange benen zakken en begon in het gras te rollen. Hij zwaaide hard met zijn lange benen en sprong omhoog. Takken kraakten en lieten hem schrikken. Hij keek wild om zich heen en drukte nerveus zijn oren in zijn nek. Wie verstoorde zijn speel uurtje op deze manier?

&Corazón

De jonge merrie kwam uit het moeras gedraafd, op weg naar de blauwe rivier die haar zou verkoelen. Het zand van het strand zat nog in haar vacht vastgeplakt en wilde maar niet weg.
Ze was gegroeid, groter en sterker geworden. Het alleen zijn en de frisse lucht had haar goed gedaan, toch bleven de herinneringen in haar geheugen plakken net als de zand dat in haar vacht deed.
Haar moeder was overleden toen ze haar maar een half jaar kende, en niet alleen SoulSpirit maar nu ook Corazón lieten de eenzame vader achter.
Het moest zo gebeuren, de sterren hadden het voorspeld, daar geloofde Corazón heilig in; de sterren en de maan.
De langzame draf ging over in een stevige en snelle galop, de wind blies door haar lange manen en staart en ze snoof de heerlijke lucht op net als de geur van bomen en gras.
Corazón volgde nu al dagen lang de sterren en de maan en het werd eens tijd dat ze een vriend zou vinden. Ze vond het al zo vreemd dat ze al dagen lang geen ziel had zien rond zwerven.

De rivier kwam in haar zicht en ze versnelde haar pas net zo snel als dat ze hem weer enkele seconden later af liet remmen.
Een helderblauwe stroom verleidde haar en leek haar te zeggen; 'Kom maar Cora, ga het water maar in op zo'n warme zomerdag. Dat zal je goed doen.'
En Corazón deed wat haar gedachte haar vertelde, ze stapte het koele water in dat eerst maar tot haar knieën kwam maar later al tot haar borst en buik.
Een brede glimlach verscheen op de snuit van de jonge merrie en ze speelde vrolijk in het water tot haar benen zo koud waren dat ze die bijna niet meer kon voelen.
Met enkele moeite bewoog ze zich door de sterke stroming en eenmaal de oeverkant weer gevonden te hebben stapte ze er op en schudde ze zich uit als een natte hond na een lekker zwempartijtje.
Aangezien haar vacht zo dicht was duurde het heel lang voordat de zon het had gedroogd, het was plakkerig en stonk maar dat vond ze totaal niet erg. Geen paard die zich er iets aan zou trekken dacht ze.

Corazón volgde de heldere rivier alsof ze een nieuwe vriendin had gevonden en pikte al snel de geur op van een ander paard. En niet zomaar een paard, een veulen.
De glimlach op haar snoet verbrede naar een grijns en met haar stevige draf baande ze zich een weg door de takken en bladeren en struiken.
Voor de jonge merrie stond een veulen, een hengst, eentje niet veel jonger dan haar, maar zeker niet ouder.
Ze stapte één rondje om het veulen zoals SoulSpirit- haar zuster- dat altijd deed. Tenminste, dat had haar moeder haar verteld.
En alles wat haar moeder vertelde geloofde ze, waarom zou zij liegen?

'Wel hallo daar.' Grijnsde Corazón met haar breedste grijns die al haar witte, nieuwe tanden deed ontbloten.
'Wie ben jij?' Vroeg ze al snel nieuwsgierig, Cora kwam altijd met de deur in huis vallen en was recht door zee.
Waarom zou je om je punt heen wandelen als je er ook meteen heen kan gaan?
Afwachtend staarde de merrie naar het hengsten veulen, wachtend op een antwoord.

"Wel hallo daar." "Wie ben jij?" Meteen begon de merrie tegen hem te spreken. Hij sprong opzij en keek met een schuin hoofd naar de donkere merrie. Hij snoof zacht en nerveus en zweeg even. De merrie was ouder en dus ook wat groter, maar eigenlijk was ze ook nog maar een veulen. Een jaarling was ze en ze leek hetzelfde karakter als hem te hebben. Al was hij jonger en kon hij zijn karakter nog niet gebruiken. Wie was er bang van een veulen als hem? Hij snoof zachtjes en draaide met zijn oren, maar daarna spitste hij ze naar de merrie toe. "Hallo jonge merrie die eigenlijk best ouder en groter is, maar toch ben je jong!" Hij begon weer eens te praten. Ja, hij kon best goed praten. Uitleggen kon hij ook goed want hij vond zichzelf best slim. Hij grijnsde zacht naar de merrie en zwiepte met zijn staartje heen en weer. Hij hief zijn hoofd op en probeerde zich stoer te gedragen, maar dat was niet simpel. Hij was klein en had enorm lange benen, maar toch. Hij vond dit leuk. "Ik ben de stoere Icon! Ik ken jou niet en je geur..." Even strekte hij zijn dunne hals en snuffelde even aan de merrie. Hij schudde zijn hoofd zelfzeker heen en weer. "Nee ik herken het niet, maargoed wie ben jij als ik vragen mag?" Hij keek de merrie nieuwsgierig aan. Hij vond het best wel gezellig om paarden te leren kennen. Nu gingen de gesprekken altijd goed omdat niemand het hem kwalijk nam dat hij rustig en speels was. Dat was gewoon normaal voor een veulen. Hij briesde zacht en spitste zijn oren naar voren. De merrie haar vacht was nog wat nat. Damn, zij kon wel zwemmen. Hij sloeg kort met zijn kleine hoef op de grond. Je hoorde het niet omdat zijn hoeven zo klein en zacht waren. Hij vond het wel grappig dat de merrie om hem heen had gelopen. Hij hief zijn hoofd hoog en trippelde rondom de merrie. Hij kon dit spelletje ook wel op zo'n manier spelen. Hij stopte weer voor de merrie en keek lichtjes omhoog. Icon snoof nog eens naar de merrie om haar geur goed op te kunnen pikken. Deze geur zou hij niet vergeten. Dan zou hij haar altijd herkennen. Even wist de jonge hengst niet wat te vertellen, maar hij hield het op de rivier. Zijn onderwerp. "Gaaf! Je bent nog nat dus ik weet dat jij wel in het water kan. Jammer, ik wil ook wel een verfrissing. Ik ben te klein voor deze wilde rivier." Hij glimlachte even en keek de merrie rustig aan.

Ze hoorde veel geratel uit het veulen komen en lachte er zachtjes om, ze vond veulens altijd zo grappig als ze druk waren.
"Hallo jonge merrie die eigenlijk best ouder en groter is, maar toch ben je jong!" Ook om dat moest ze weer lachen, maar nu iets duidelijker en luider.
Corazón knikte kort als bevestiging dat zij ouder was, maar toch jong was.
"Ik ben de stoere Icon!" Was het enigste wat ze wilde horen, om de geur die hij niet kende gaf ze niet. Het was begrijpelijk dat hij haar merrie geur niet kende als beiden elkaar nog nooit gezien hadden- vond ze zelf althans.
De merrie knikte nog eens een keer. 'Een leuke naam, Icon.' Grinnikte ze naar het veulen.
'Mijn naam is Corazón, dat is Spaans voor hart. Wat eigenlijk nergens op slaat want mijn ouders zijn Ijslanders en dat is totaal niet Spaans.' Ratelde ze maar wat door.
Zo snel als dat hij aan haar snuffelde stopte ze met het domme gepraat en ze bleef stil staan toen hij een rondje om haar wandelde.

"Gaaf! Je bent nog nat dus ik weet dat jij wel in het water kan. Jammer, ik wil ook wel een verfrissing. Ik ben te klein voor deze wilde rivier." Nog een zin waar ze duidelijk en hardop om lachte. Paarden die te klein voor iets waren zijn in haar ogen net zo grappig als veulens.
Corazón knikte opnieuw als bevestiging en glimlachte breed. 'Inderdaad.' Sprak ze met haar vloeiende stem waarin ergens toch een buitenlands accent in was te vinden, maar dat vond ze niet erg. Niemand die ze tot nu toe had ontmoet vond het erg.
Maar als ze er zo over na dacht had ze nog niemand ontmoet, dus ze zou niet kunnen weten dat het veulen haar accent niet erg zou vinden.

'Ik heb gedroomd dat ik een veulen zoals jij zou ontmoeten.' Flapte ze er zo ineens uit, maar ze voelde geen gêne over dat. Soms gebeurde dat en ze vond het totaal niet erg, dat deed ze wel vaker dus waarom nu niet?
'De droom is duidelijk uit gekomen, aangezien ik jou hier heb ontmoet.' Ging ze vrolijk verder. Corazón stapte nog eens rondje en liet het droom- idee toen rusten en geen verder over de rivier.
'Ik heb ook een plekje gezien waar de rivier niet zo diep is. Volg mij maar.' Zei ze, en zonder op Icon te wachten stapte vooruit, ze volgde de rivier tegen de stroming in.