A new challenge ~

Tijd. Dit had je nooit te kort. Je had elke dag tijd om eens rond te wandelen en een ommetje te maken. Je had tijd om een uitdaging te bedenken of een plan te maken. Tijd was overal en bij iedereen. Elk paard nam de tijd om van zijn leven wat mooi te maken. Of om van het leven te genieten. Zoveel kon je bedenken en doen in je leven. Dat gebeurde zeker en vast. Je kon nakomelingen voortbrengen en deze een goede tijd geven. Trainen, vechten, oorlogen. Alles hoorde er wel bij. Wanneer? Dat wist je niet snel, of zelfs nooit. Het gebeurde gewoon wanneer de tijd rijp was. Dat was voor iedereen zo. Je wist niet wanneer je verliefd zou worden. Wanneer je je eerste veulen zou krijgen. Wanneer er wat vreselijks zou gebeuren. Zoveel vragen en nog geen enkel antwoord kon je erop bedenken. Uitdagingen waren toch veel fijner. Je kon iemand uitdagen voor te vechten of voor een weddenschap. Een uitdaging kon je ook gebruiken om iets van je leven te maken. Ze noemden het een uitdaging in je leven. Die was er niet voor iedereen en bedenken was ook niet simpel. De zwarte hengst kon ervan meegaan. Hij had geen nieuwe uitdagingen in zijn leven. Hij was net aangekomen in dit warme gebied en hij had verder niets. Hij had geen idee wat hij van zijn leven zou maken. Hij ging verder met wat hij deed en was. Hij was een echte player en verleider. Een vechter en een charmeur. Hij was geboren in een ander land buiten dit hier allemaal. Hij had ver gereisd om uiteindelijk hier te kunnen aankomen. De hengst maakte zich groot en stond bovenaan de drakenberg. De zon was hier een stuk minder fel omdat hier altijd wel grijze wolken rondhingen. Een zachte bries gooide zich door zijn manen. Een grijns sierde zijn lippen even terwijl hij over het hele gebied heenkeek. Hij was groot en gespierd. Zwart met twee witte kogels en een kol op zijn voorhoofd. Ook een streep bevond zich op zijn donkere neus. Zijn bruine ogen gleden over het gebied heen en zochten naar iets anders om zijn gedachten te kunnen veranderen. Hij had nergens zin in nu en ook niet in gezelschap. Hij wist nu al dat er een paard zou komen. Dat was altijd als hij ergens was. Hij kwam altijd wel iemand tegen. Hij veegde de grijns van zijn snuit en schudde met zijn manen. Zijn staart zwiepte heen en weer tegen de lastige vliegen. Zijn oren stonden neutraal, maar vaak lagen ze bijna tegen zijn schedel. Dat was meestal als hij enorm geïrriteerd was en dat was hij bijna altijd. Hij hield niet van goede gebieden, goede paarden en al dat gezeur er om heen. Hij sloeg met zijn brede hoef op de grond en hief zijn hoofd hoog. Hij keek naar het gebied dat zonnig en fleurig was. Buiten een paar plekken zoals bijvoorbeeld het moeras. Hij snoof eens goed en een onbekende geur drong al snel zijn neus binnen. Hij wist het. Weer iemand in zijn buurt. Alsof iedereen hem van ver weg rook en meteen in zijn buurt wou komen. Thaw zuchtte even en staarde vooruit naar de omgeving. Het kon hem nu even niet schelen dat er een paard in zijn richting kwam. Deze koos zelf maar dat hij of zij in de buurt van deze hengst wou komen. Dat was zijn probleem helemaal niet en dat zou het nooit zijn.

Open ~

Gehaast, alsof iets haar achterna joeg, draafde ze de steile berg op. Kiezelstenen gleden onder haar hoeven weg en huppelden toen de diepte in. Ze sprongen van rots naar rots naar beneden om dan uiteindelijk weer ergens tot stilstand te komen. De oren van de zwart bestippelde stonden geconcentreerd naar achteren gericht terwijl ze zichzelf omhoog hees de onheilspellende berg op. Ze draafde over smalle richels en beklom steile hellingen. Ze perste zich tussen smalle spleten door en draaide scherp om rotsen heen. Ze was roekeloos bezig, en er leek alsof ze schreeuwde om door een roofdier gepakt te worden. Maar toch was ze oplettend. Maar waarom had ze het dan ooit in haar hoofd gehaald om de woeste Drakenbergen te beklimmen met zijn onvoorspelbare richels en rotsen. Je wist niet wanneer er iets onder je hoeven weggleed, en voor je het wist gleed jij mee de diepte in.
De kleine, jonge merrie draafde nog altijd in haar elegante pas de bergen op. Haar witte staart wapperde achter haar aan en waaide in de wind, even als haar korte manen. Het was niet heel erg duidelijk van haar lichaam af te lezen dat ze slechts twee jaar oud was, ze zag er uit als een volwassen appaloosa. Enkel wat kleiner, kortere manen en staart, en een jeugdige blik in haar grauwgrijze ogen.
Haar doel was schijnbaar onduidelijk. Maar eigenlijk probeerde ze de meest gevaarlijke plekken op te zoeken in dit verduvelde land om die verschrikkelijk Pippin kwijt te raken, die na al die jaren nog steeds een crush op haar leek te hebben, terwijl ze hem meér dan duidelijk had gemaakt dat ze hem niet mocht. En op één of andere manier deed hij haar pijn in haar hart. Ze vond hem een griezel, en na al de ruzies die ze hadden gehad, was hij de enige die hem ooit had geprobeerd liefde aan te bieden. Geen enkel paard had dat gedaan, behalve haar pleegmoeder, maar dat was anders. En iedereen die haar liefde aanbood sloot ze af, ze joeg ze weg. Ze maakte ruzie. En altijd verbrijzelde haar hart daardoor meer. Ze was bang voor die liefde, en probeerde het te verbergen met haat, woede en pijn. Maar daardoor brak haar jonge hart nog meer, en sloot het zich op in een kist waarvan de sleutel zoek was. Ze twijfelde of ze ooit nog liefde in haar ziel zou vinden...
In gedachten verzonken draafde ze door, niet door hebbend dat er een ander paard op haar pad stond. Toen ze haar ogen van het pad voor zich afwendde en voor haar keek, keek ze recht in de ogen van een zwarte hengst. Direct ging ze op de rem, haar achterbenen gleden vervaarlijk onder haar lichaam, maar op het laatste moment wist ze zich te herstellen. Ze voelde zich net als die ene hengst, die echt tegen haar aan was geknald. Haar oren draaiden zich iets naar achteren, toen keek ze beschuldigend naar beneden.
‘Uuh..’ onhandig probeerde ze de blik van de hengst te ontwijken. Ze schuifelde wat op haar hoeven, ze was constant in beweging. Ook al was het maar een beetje. Uiteindelijk had ze de moed bij elkaar geschraapt en keek ze recht in de ogen van de hengst. Haar neus dominant in de lucht geheven en haar staart ietsje opgericht. Ze had geen rede om sorry te zeggen, aangezien ze hem met geen tengel had aangeraakt.
‘Dus.’ Haar melodieuze stemgeluid echode een beetje na door de bergen heen. Haar grijze ogen staarden naar die van de zwarte hengst. Ze schudde haar hoofd eens, waardoor de korte manen van haar wat in de war op haar hals kwamen te liggen. ‘Rare plek voor een ontmoeting met een ander paard.. Ik bedoel, je zou hier niet een theekransje verwachten. Ghehe.’ Ze keek naar de roetzwarte hengst voor haar. Haar dominante houding hield ze aan, en ze keek de hengst zelfverzekerd aan. Ze had haar façade weer om zich heen gebouwd, en haar kwetsbare diep in een hoekje verstopt.

Zijn bruine ogen gleden over de donkere omgeving. Op deze plek had je geen enkele last van de zon omdat die hier vaak niet kwam. Hij snoof de geuren op en opnieuw rook hij de geur van een ander paard. Hij hief zijn hoofd hoog op en hief ook zijn bovenlip op. Hij snoof luid en fleemde nog eens goed. Het was een merrie. Hij schudde met zijn lange manen en sloeg een keer met zijn staart. Het voelde alsof hij met de zweep geslagen werd, maar pijn? Nee, hij voelde het bijna nooit. Hij voelde wel iets, maar of hij het pijn kon noemen wist hij niet. De zwarte hengst draaide met zijn oren en hoorde een soort hoefgetrappel. Hij draaide zich om en plots stond er een gevlekte merrie voor zijn neus. Alhoewel. Hij keek eens goed. Ze had geen vlekken, maar stippen. Zoiets zag je niet vaak. Hij snoof even en merkte dat ze nét op tijd had afgeremd. Hij keek haar strak aan en wachtte op een reactie, maar veel deed ze niet. Ze stelde haar dominant op en zei geen sorry. Ze leek enorm zelfzeker en dat vond de hengst best wel grappig. Hij drukte zijn oren naar achteren en bleef haar koud aankijken. ‘Rare plek voor een ontmoeting met een ander paard.. Ik bedoel, je zou hier niet een theekransje verwachten. Ghehe.’ Hij rolde met zijn ogen. Theekransje? Hij snoof even geïrriteerd. Nu had hij geen zin om zijn verslaafde spel te spelen. In dit gebied trok alles volledig weg en voelde hij zichzelf. Hij vond de kalmte en rust op. "Ik heb geen theekransje nodig als je dat soms denkt. En als je dat zou doen, zoek je maar iemand anders." Zijn woorden waren kortaf. Hij had geen zin in dit gesprek. Hij sloeg een keer met zijn staart en liet zijn blik over de omgeving heenglijden. Hij had geen zin om met deze merrie te praten, maar dat zou ze nog wel gaan merken. Hij richtte zijn koude blik weer op haar en wachtte kalm af. Benieuwd wat ze deze keer zou antwoorden want in zijn ogen leek ze nogal té zelfverzekerd. Daar kon hij ook nog eens niet tegen en dat konden ze voelen.

De zwarte hengst voor haar was groot, en op zijn voorhoofd zag ze duidelijk de witte aftekening. Even als op zijn voorhoofd, was op zijn neus ook een wit vlekje te zien. Ze schudde met haar hoofd, waardoor haar manen speels weer terug vielen op haar manenkam. Haar voorpluk was precies tussen haar grijze ogen en ze keek de hengst met een zelfverzekerde, uitdagende blik in haar ogen aan. Totaal niet bekommerd dat hij zijn oren naar achteren legde en haar vuil aankeek. Ze bleef hem met diezelfde blik aankijken, waar nu een beetje arrogantie bij kwam. Hij deed alleen maar stoer, ze wist dat hij haar vast niets zou aandoen, ondanks ze een gemakkelijke prooi was. Het was te roekeloos op zo'n ondergrond een gevecht aan te gaan.
Ze zag de hengst met zijn ogen rollen nadat ze haar woorden had uitgesrpoken. Zee stak haar tong daarbij uitdagend uit, als hij arrogant ging doen, ging zei dat ook doen. Ze draaide haar oren ook naar achteren en stak haar kin omhoog. Pfft, het maakte niet veel indruk op haar. Toch was ze geïnteresseerd in de hengst, hij had een aantrekkelijk lichaam, toch was zijn karakter tot nu toe álles behalve aantrekkelijk. Hij maakte geen goede indruk,
"Ik heb geen theekransje nodig als je dat soms denkt. En als je dat zou doen, zoek je maar iemand anders." Ze grinnikte zachtjes. Nu had ze al helemaal geen zin om iemand anders te zoeken, hij was veel interessanter. Ze liet haar hoofd wat zakken, haar blik bleef zelfvertrouwen uitstralen, toch wist ze een zwoele glimlach op haar gezicht op haar smoel te toveren. Ze knipperde enkele keren en keek de hengst toen quasi verbaasd aan. ‘Nah!’ riep ze uit. De hengst leek zich aan haar te irriteren, maar dat vond ze enkel nog grappiger. Ze maakte er een spel van, ze zat enkel met hem te dollen. Hij wist niet dat ze enkel twee was, ze zag er immers ouder uit.
Ze keek hem wat beteuterd aan. Ze zette enkele passen dichter bij de hengst en keek hem recht aan. Ze hief haar hoofd zo dat ze recht in zijn ogen kon kijken, waar een ijskoude blik af te lezen was. Ze keek uitdagend en snoof lucht recht tussen zijn ogen. ‘Heel jammer,’ zei ze terwijl ze haar hoofd van hem afwende. Ze zette een paar passen waardoor ze langs hem kwam, haar hoofd naar zijn achterhand gericht, haar kont was zijn uitzicht. ‘Want..~’ ze gleed kort met haar grijze lippen over zijn rug wat een kietelend effect zou hebben. Ze zwiepte haar staart uitdagend voor zijn ogen. ‘daar had ik nou net behoefte aan..’ Ze likte met haar tong langs haar lippen en keek met haar grijze ogen eens achterom, een uitdagende blik was in haar ogen af te lezen en een grijns stond op haar gezicht.

× Ze speelt alleen maar met hem hoor ghehe. >=]

De zwarte hengst rolde geërgerd met zijn ogen. Hij keek de merrie ijskoud en zonder emotie aan. Ze begon enorm lastig te doen en daar kon hij dus niet tegen. Ze zei vanalles, maar hij negeerde het. Hij keek haar vals aan en wachtte af tot ze wat verkeerd zou doen. Hij liet niet met zich sollen door zo iemand als haar. Het kon hem niet schelen wat ze zou doen. Hij stampte waarschuwend met zijn hoef op de grond en volgde alle bewegingen van haar op. Ze begon opeens te draaien en hij voelde haar tanden aan zijn schoft. Haar staart sloeg heen en weer vlak voor zijn ogen. En dat uitzicht. Hij gromde en sprong vooruit. Hij beukte haar achterhand opzij en meteen draaide hij weer om. Zijn tanden waren ontbloot en zijn bruine ogen glommen van valsheid. Hij spande zijn spieren op en drukte zijn oren stevig in zijn nek. "Ik heb je gewaarschuwd miezerig beest." Dit was de tweede keer dat hij een paard zou verwonden of aanvallen. Hij had een merrie ook geplayed en daarna aangevallen. Ze was meteen van hem weggelopen. Hij vergat die merrie niet meer. Hij snoof en hapte naar de merrie toe zonder te raken. Hij sloeg met zijn benen naar voren en keek haar aan. Zijn blik leek verdwenen te zijn. Hij was zijn controle kwijt en de agressieve Thaw was helemaal naar boven gekomen. Hij liet niet graag met zich spelen, hij was de hengst die met hun zou spelen. Hij snoof en wachtte op een reactie af van de gestippelde merrie.

Ik wist niets anders xD

De hengst negeerde haar totaal, zijn blik en houding deed er duidelijk op wijzen dat hij geen zin in haar had, wat haar alleen maar uitdaagde om de hengst zodanig te irriteren. Zijn hoef weergalmde op de grond, waardoor een holle echo door de bergen heen zwierf, daarna was het weer doodstil. Ze keek naar de donkere ogen van de hengst. Een uitdagende blik weerspiegelde zich in haar ogen. Dat was de eerste waarschuwing van de hengst. Maar goed, als hij haar negeerde, negeerde zij hem, zo eenvoudig was het.
Toen Licorice door was gestapt naast de hengst, gromde de hengst. De merrie drukte als een reflex haar oren in haar nek en haar hoofd ging omhoog. Ze spande haar spieren, maar ze was te laat om weg te springen. De hengst beukte zijn lichaam tegen haar achterhand, waardoor ze erg uit evenwicht werd gebracht. Ze snoof verschrikt, toch wist ze zichzelf op vier benen te laten staan. Toen ze weer opkeek, zag ze de gele tanden van de hengst op haar netvlies schitteren. Zijn donkere ogen leken vuur te spatten. Maar de bedreigingen van de hengst maakten haar alleen maar woedender. Ze drukte haar oren ver in haar nek en ze hief haar hoofd, ze maakte haar lichaam groots. Al wist ze dat ze niet van deze krachtige hengst kon winnen, ze gaf nooit op, ze vluchtte nooit, zonder ook maar een poging te wagen. "Ik heb je gewaarschuwd miezerig beest." Als blikken konden doden, dan was de hengst dood neer gevallen, zo vuil keek ze hem aan. ‘Ik heb je gewaarschuwd!’ imiteerde ze de hengst op een hoog, irritant stemmetje na. De hengst hapte naar haar, ze zette een stap achteruit, maar de hengst was kennelijk niet van plan haar te raken.
‘Jij negeert mij, ik negeer jou. Blijkbaar kun je er niet tegen dat niet iedereen klakkeloos doet wat jíj zegt!’ snauwde ze toen naar de hengst. Ze boorde haar vuile blik in de ogen van de hengst tegenover haar. Ze zou wel wat van zich laten zien, deze hengst zou haar niet snel vergeten. ‘Je kunt niet tegen een spelletje, je kunt er niet tegen dat andere meester zijn over jou. Aangebrande vlegel!’ Haar stem sloeg over, zo erg schreeuwde ze naar de hengst.
Toen draaide ze zich resoluut om. Haar oren in haar nek. Haar harde hoeven knalden tegen de rotsige ondergrond. Ze vloekte zacht binnensmonds. ‘Hengstenschorem, ze leren het ook nooit.’
Ze wist dat ze snel had geoordeeld over de hengst, toch maakte het haar niks uit. Ze had nu al haat aan die hengst. Wat een gezellig theeleuten had kunnen zijn, was uitgelopen tot een vreselijk schouwspel.