Build me a Castle

Met langzame en voorzichtige stappen verkende Cora de Drakenberg, haar blauwe ogen schoten heen en weer en haar spitse oren leken alle geluiden op te vangen.
Ze was nog steeds woest vanwege het hele SoulSpirit gedoe, ook Sirene had ze gespot maar die hoefde ze niet meer te zien.
Beiden hadden haar pijn gedaan en beiden hadden haar alleen gelaten.
Hoewel ze de zon kon voelen was hij zeker niet te zien, verstopt achter wolken was hij. Een dikke avondmist omhulde de jonge merrie en het zorgde ervoor dat ze haar ondergrond minder goed kon zien. Haar gedachten brachten haar terug naar haar zusje.
De ondergrond brokkelde af onder haar hoeven en bracht haar een grote schrik.
Het was een slecht idee hier te komen, een zelfmoord- idee als je het haar zou vragen. Waarom ze hier was snapte ze dan ook niet echt, misschien vanwege goede herinnering, als ze die ooit heeft gehad.
Illusies van hinniken galmden door de Drakenberg, tenminste, dat dacht ze. Zelf wist ze niet dat het allemaal maar in haar hoofd zat. Haar gekke, gekke hoofd.
Opnieuw brokkelde de grond onder haar weg en ze schrok, deinsde opzij en voelde de stenen muur tegen haar lichaam aangedrukt.
Dit maal vingen haar spitse oren een geluid op dat wel echt was, het geluid van een ander paard.

Ventus~

De zon scheen fel maar hier waren veel schaduwen, dankzij de grote bergen. Zijn groene ogen keken strak voor zich uit. Hij was weer helemaal weg in zijn gedachten. Over vroeger. Wat miste hij toch zijn oude leventje. Als zijn vader er niet was geweest was het het perfecte plaatje. Zijn moeder, zus en hijzelf. Maar zijn vader had alles verpest.
Door hem is zijn mama… Dood. Hij had zo een hekel aan hem. Hij kon het niet uitstaan dat hij, hij.. Ventus had allemaal spierpijn gehad. Zijn vader had hem laten trainen. Elke keer als hij begon te lopen na een lange tijd te stappen deed het pijn. Heel veel. Ventus stapte daarom ook bijna altijd. Hij zuchtte toen hij geritsel hoorde. Waarom? Nu? Ugh. Ventus ging af op het geritsel en kwam een merrie tegen. Ze leunde tegen een berg aan. Hij keek de merrie verbaasd aan en vroeg; “Gaat het wel?” met een kille stem. Hij snoof even en stelde zich voor met een zoetere stem; “Ik ben Ventus. En wie bent u? Als ik het vragen mag” met een glimlach zette hij een punt achter zijn zin. Hij keek de merrie met blauwe ogen aan. Ze zag er niet gezond uit. Alsof ze bang was of ze een slechtte gedachten had. Hij keek weg en zuchtte. Ze had vast ook een slecht verleden… Hij keek eventjes weer naar de merrie. Ging ze nu nog iets zeggen?

Ze schrok van de plotseling stem van het onbekende paard maar herstelde zichzelf snel. “Gaat het wel?” Hoorde ze van de hengst en ze knikte snel.
Ventus, wat een bijzondere naam Dacht ze bij zichzelf en glimlachte kort. Voorzichtig deed ze een stapje van de stenen muur vandaan en keek naar de hengst.
"Corazón, aangenaam." Ze probeerde zo normaal mogelijk te klinken maar haar stem trilde nog lichtjes en had angstige ondertoon.
Haar maag rommelde zachtjes en ze had trek in alles wat groen was en haar niet zou doden. Ze had al een paar dagen geen gras meer gezien, hoewel het winter was lag er sneeuw in het Noorden en dat bedekte al het heerlijke groene gras.
Haar vacht leek te rillen, zoals het dat deed als er vliegjes op zaten. Cora voelde hoe haar benen zwakker werden en leunde met haar achterste weer tegen de stenen muur aan.
De dikke mist zorgde ervoor dat ze niet kon zien wat er meters naar de beneden was, over de rand van het onstabiele pad dat ze liever niet zou willen verkennen.
Met haar blauwe ogen staarde ze nog steeds naar de hengst, niet goed wetend wat te zeggen. "Wat- wat brengt jou hier op de Drakenberg, Ventus. Als ik dat vragen mag tenminste." Vroeg ze maar aan hem.
Zelf wist ze ook niet wat ze hier deed, dus als hij dezelfde vraag aan haar zou stellen had ze er vast geen antwoord op.