Nicknames

Navayo's gedachten waren echt a mess right now. Hij wist niet waar hij aan was. Wat hij wou. Wat hij nu aan het doen was. Damn, waarom was hij niet die zorgeloze Navayo zoals altijd die zich van niets of iemand iets aan trok? Dunno. Agh, maybe kwam hij er wel uit na een wandeling door de drakenberg op. Misschien moest hij er gewoon even tussenuit. Niet letterlijk ofcourse want hij voelde zich thuis in DH. Hij kon zich geen betere thuis bedenken als hier. Hij had hier wel een bepaalde rust gevonden na de dood van zijn beste maatje. Maar haar vergeten zou hij nooit. Toch had Navayo nooit zijn hart geopend voor iemand en hij dacht ook niet dat hij het snel voor iemand zou gaan doen. Een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem gewoon dat het nooit zou werken met een ander. Waarschijnlijk lag het gewoon aan hem. Hij was zo een typisch forever alone type. Hij was gewoon awkward in de omgang. Als ze lief deden tegen hem begreep hij het soms niet eens. En zeker als het op een aanraking ging. Dan wist hij nooit hoe te reageren. Het was iets vreemds voor hem. Hij had het nooit gekend als veulen. Niet dat hij er ooit problemen mee had gehad. hij was een koppig veulen geweest. Zelfs een beetje evil. Hij was er altijd zeker van geweest dat iedereen aan zijn voeten zou liggen. Hij grijnsde eens. Jep dat was zijn veulentijd. Hij had er echt van genoten om zo te zijn eigenlijk. Hij dacht er echt wel vaak aan eigenlijk. Om dan uiteindelijk met een vage grijns op zijn gezicht verder te dwalen in het heden. Momenten zoals deze dus. Dat hij vast zat in zijn eigen gedachtes en er niet leek uit te komen. Niet dat hij terug wou naar de eerste zes maanden van zijn leven of misschien zelfs de eerste 3 jaar maar…. Hij wist het niet. Punt. Gedaan. Einde verhaal. Neen, dat ook weer niet. Hij had een heel goede vriendin leren kennen toen hij hier in Europa was aangekomen. Kai was de merrie geweest waar hij het altijd stuntelige veulen bij kon zijn zonder dat ze hem raar ging vinden of ging uit lachen. Niemand had toen waarschijnlijk gedacht dat hij er nu zo uit zou gaan zien. Redelijk groot, gespierd en handig. Hij was ook handsome maar dat had dan ook weer een andere betekenis. Paarden vonden zijn vacht vaak heel fascinerend. Hij vond het best grappig. Voor hem was het dagelijkse kost maar toch, het bleef vreemd. Voor hem was het alledaagse kost dat hij zijn glanzende gouden vacht zag. Hij wou nu wel eens iets speciaals tegen gaan komen. Want hij kon wel een verzetje gebruiken.

-en hondsdraf-

Een eenzame gier vloog over het verlaten gebied. Veel paarden kwamen hier niet. Veelal slechte paarden. Navayo was er echter maar heel weinig tegen gekomen in al die tijd dat hij hier leefde. Alsof ze meer en meer een fabeltje waren geworden. En toch hoorde je nog dingen van hen. Tuurlijk wist hij dat aaltje de horcrux leidde al leek ze nu niet bepaald een slechte merrie te zijn. Ze leek in zijn ogen eerder een neutraaltje met soms een slecht humeur. Agh, wat maakte het ook uit. Meer en meer dingen begonnen zich in zijn hoofd te springen nu de kudde niet meer in handen van Magnum lag. Nu lagen zijn kansen weer mooi open, zeker als niet lid van de kudde had hij niets meer te verliezen. Hij moest zijn plaats niet riskeren en kon dus zorgeloos, achter een tijd die hengst uitdagen. Of hij het echt ging doen wist hij niet. Navayo wist niet of hij met zo'n druk om kon gaan. Als leider moest je veel van je privé op geven om de kudde diplomatisch te kunnen leiden. Je zou je mening neutraal moeten houden over je leden. Al zou dat hem niet honderd percent lukken. Sunset zou bij hem altijd een hoge rang houden. Als magnumpje ook terug in de kudde zou komen zou hij sowieso een plaatsje voor haar vrij houden. Misschien niet als beta maar toch iets waar ze enorm trots op zou kunnen zijn. Voor de rest zou er niet veel speciaals gaan komen. De leden zouden hun plek echt wel moeten verdienen en enorm actief zijn. Hij wist ook niet hoe Kai zou reageren moest hij ineenkeer leider worden. Hij hoopte dat zijn maatje hem zou steunen als hij er even onderdoor zou zitten als hij het erg druk had. Waarom zat hij hier ookal weer aan te denken? Hij wist het niet. Het was geheel onmogelijk voor hem om tegen een oudere hengst een battle te winnen. Hij zou nooit genoeg paarden achter hem krijgen die hem die overwinning zouden gunnen. Waarom zouden ze een lomp dier laten winnen?

De merrie leek hem niet te begrijpen want ze antwoordde niet op zijn vragen. Oké, geen engels maar in dit gesprek dus. Hij zou erop moeten gaan letten. De woorden floepten meestal gewoon uit zijn mond. hij was het gewend geraakt van overal rond te trekken. Dat verstonden de meeste paarden wel. Toch bleef dit zijn moedertaal. Portugees had hij nooit echt kunnen leren. Hij was te jong geweest om het te onthouden 7 jaren lang. Wat de merrie wel zei was haar naam. Een speciale naam was het. Hij zou er waarschijnlijk wel een bijnaam op verzinnen naarmate het gesprek. Tenminste iets waar hij wel goed in was, nicknames. Voor elk paard had hij wel iets wat hij altijd zei. Voor hem bleef Kai zijn kleintje, Magnifico was magnumpje. Zij noemde hem verassend pafje. Hij vond het best grappig. Soms stond je wel eens paf van hem. Was je zo versteld van een voor een keer wijze opmerking van hem tussen al zijn dwaze dingen die hij zei met zijn eigen benamingen. Agh zo werd de wereld ook veel minder saai.
"Navayo" Stelde hij voor met schorre stem. Hij keek nog eens de omgeving in. Hij had geen gezelschapsdier zoals meerdere paarden hier in DH. Hij vond het niet origineel genoeg. Misschien moest hij maar eens bevriend worden met een van de koi's in het zilvermeer. Ze hoorden volgens hem volledig in thuis, ze waren net speciaal als die plek.
"Vind je deze plek wat?" Vroeg hij dan maar in het nederlands. Navayo zelf vond het hier maar niets. Het was er grijs, zwart en doodachtig. Als je het hem vroeg zou hij een iets of wat levendigere plek kiezen om te verblijven. Maar agh, misschien was hier ook nog eens wat te beleven.