VIPGracefull dwaalde door de koren velden. De hoge sprieten kwamen net niet boven haar uit. Ze kon er makkelijk overheen kijken en zo zien waar ze heen ging. De koren velden waren makkelijke plaatsen om te verdwalen. Niet dat zij dit al eens had gehad. Ze was hier voor de eerste keer. Maar juist daarom wilde ze niet direct de fout in gaan en verdwalen tussen de koren. Nu we het toch over de koren hadden. Het waren simpel weg on – eetbare stengels die verder geen nut hadden. 1. Je kon ze niet eten 2. Ze belemmerde je zicht. 3. Het was geen mooi verschijnsel van de natuur. In tegenstelling tot de geisers boeide de koren haar simpelweg weinig. Het waren stengels – zoals ze al eerder zei – die je niet kon eten en dus ook verder geen nut hadden. Gracefull slaakte een diepe zucht uit. Nu ze het zo bedacht, waren die stengels eigenlijk wel on – eetbaar? Ze had geen idee. Gracefull had er nooit een geproefd. Misschien was het dan daarom ook wel tijd om daar verandering in te maken! Het liefst had ze nu het nonchalante gebaar gemaakt, wat ieder mens kon maken. Het liefst had ze haar schouders op willen halen en een hap van de stengels genomen. Maar omdat een paard nou eenmaal haar schouders niet op kon halen, boog ze zich naar voren en trok een gedeelte van één van de lange stengels uit zijn voegen. Ze kauwde langzaam op het droge spul. Bah. Dat was echt vreselijk vies, ze spuugde het droge spul weer uit en zuchtte diep. Ze zette weer een stap in, en dwaalde verder. Sinds haar ontmoeting met Aragorn had ze weinig paarden meer gezien. Ze was vaak alleen en als ze dan zo alleen was, dan zou zich het liefst verstoppen in een donker hoekje. Ze zag zichzelf niet meer zoals ze zich voor heen zag. Ze was veranderd in de kleine twee maanden dat ze hier was. Ze had zich aangepast aan de paarden met wie ze was. Ze had niet meer zo stompzinnig gedaan en alleen aan haar zelf gedacht. Om de één of andere rede had iemand haar een spiegel voor gehouden en had ze ingezien dat ze een kreng was geweest. Ze was gemeen geweest. Gracefull had totaal geen begrip voor andere gehad. In tegenstelling tot normaal was ze niet in een enorm vrolijke bui geweest. Ze was misschien zelfs een beetje down. Maar meer kon ze er ook niet zo over zeggen. Het was gewoon zo. Punt.
Loom stapte de merrie verder. Ze dacht na, ze dacht na over de dingen die ze fout gedaan had. De foute keuzes die ze gemaakt had. Het waren egocentrische keuzes geweest. Keuzes die alleen maar in haar voordeel werkte. Maar ze had het gevoel dat deze tijd nu voorbij was. Ze had het gevoel dat ze al veranderd was. Ze kon natuurlijk niet zeggen of dit echt zo was. Niemand kon zeggen of dit zo was. De enige die dit zou kunnen zou God zijn. God die alles vanaf boven af bekeken had. Die wist hoeveel ze in deze twee maanden veranderd was. Alleen God wist wie zij echt was. Je kon misschien denken dat God niet bestond. Dat was ook niet echt waar Gracefull heilig in geloofde. Ze had gewoon het gevoel dat er iemand of iets over hen waakte – met 'hen' bedoelt ze de sterfelijke – , die wist wat ze fout en wat ze goed hadden gedaan. En die zo nu en dan bescherm engelen naar de aarde stuurde om ons te helpen. Gracefull is geen heilig boontje. Ze wilt gewoon iets waar ze in kan geloven. Iets waardoor wonderen gebeuren. Iets wat wonderbaarlijk zou moeten zijn. Iets war er voor zorgde dat de prachtige wereld waar wij met zijn allen op mogen leven niet zou vergaan.
Gracefull haalde eens diep adem. Het was niet zo dat ze bang was dat de wereld zou vergaan, maar het leek haar wel een optie. Een dood enge optie, dat wel. Maar zeker een optie. Nee, Gracefull keek niet bang op tegen de Dood . Natuurlijk, zat er een enge kant aan. Maar dat was niet zo zeer omdat je bang was dat het pijn zou doen. Het was eng omdat je niet met zekerheid kon zeggen dat er een leven na de Dood was. Het leek haar eng, om zo maar opeens te verdwijnen. Het leek haar onmogelijk. Iedere geest had toch het recht op rust na het leven in de hel? Hoe bedorven die ziel ook was? Althans, zo zag zij het.
Gracefull haalde nog eens een flinke hap lucht binnen om vervolgens weer verder te stappen. Gracefull voelde de zon branden op haar lichte vacht. Gracefull was wit en zij had het al bloed heet, ze durfde niet eens aan die arme Aragorn te denken met zijn pik zwarte vacht. Die moest stikken van de hitte, niet? Gracefull schudde haar hoofd een keer daas heen en weer. Ze leek wel … Betoverd – was dat het goede woord? – door deze hengst. Ze kende elkaar nauwelijks, maar het voelde bij hem zo vertrouwd. Het deed haar denken aan de kudde waar ze vroeger in zat, het deed haar denken aan thuis .
Gracefull stapte nog steeds door de koren velden. Er leek geen einde aan te komen. Een zucht ontsnapte uit haar neus gaten. Het was zo warm dat er een klein beetje zweet te vinden was onder haar dikke en volle manen. De merrie schudde de manen bos los van haar hals en stapte iets sneller. Ze versnelde net zo lang tot aan draafde. Ze draafde in een keurige pas. Een elegante pas. Die eigenlijk alles over haar zij. Elegant, maar verlegen. Gracieus ,maar niet arrogant.
Gracefull snoof, ze rook nog eens goed. Ze rook een geur. Ze kende de geur nog niet en was benieuwd van wie hij afkomstig was. Ze keek om haar heen en zag de vormen van een paard verschijnen aan de horizon. Ze kon nog geen kleuren ontdekken, enkel vormen die op haar af leken te bewegen. Verwachtingsvol hield ze halt. Wie was dit paard?
[OOC: Voor wie wil
]
Loom stapte de merrie verder. Ze dacht na, ze dacht na over de dingen die ze fout gedaan had. De foute keuzes die ze gemaakt had. Het waren egocentrische keuzes geweest. Keuzes die alleen maar in haar voordeel werkte. Maar ze had het gevoel dat deze tijd nu voorbij was. Ze had het gevoel dat ze al veranderd was. Ze kon natuurlijk niet zeggen of dit echt zo was. Niemand kon zeggen of dit zo was. De enige die dit zou kunnen zou God zijn. God die alles vanaf boven af bekeken had. Die wist hoeveel ze in deze twee maanden veranderd was. Alleen God wist wie zij echt was. Je kon misschien denken dat God niet bestond. Dat was ook niet echt waar Gracefull heilig in geloofde. Ze had gewoon het gevoel dat er iemand of iets over hen waakte – met 'hen' bedoelt ze de sterfelijke – , die wist wat ze fout en wat ze goed hadden gedaan. En die zo nu en dan bescherm engelen naar de aarde stuurde om ons te helpen. Gracefull is geen heilig boontje. Ze wilt gewoon iets waar ze in kan geloven. Iets waardoor wonderen gebeuren. Iets wat wonderbaarlijk zou moeten zijn. Iets war er voor zorgde dat de prachtige wereld waar wij met zijn allen op mogen leven niet zou vergaan.
Gracefull haalde eens diep adem. Het was niet zo dat ze bang was dat de wereld zou vergaan, maar het leek haar wel een optie. Een dood enge optie, dat wel. Maar zeker een optie. Nee, Gracefull keek niet bang op tegen de Dood . Natuurlijk, zat er een enge kant aan. Maar dat was niet zo zeer omdat je bang was dat het pijn zou doen. Het was eng omdat je niet met zekerheid kon zeggen dat er een leven na de Dood was. Het leek haar eng, om zo maar opeens te verdwijnen. Het leek haar onmogelijk. Iedere geest had toch het recht op rust na het leven in de hel? Hoe bedorven die ziel ook was? Althans, zo zag zij het.
Gracefull haalde nog eens een flinke hap lucht binnen om vervolgens weer verder te stappen. Gracefull voelde de zon branden op haar lichte vacht. Gracefull was wit en zij had het al bloed heet, ze durfde niet eens aan die arme Aragorn te denken met zijn pik zwarte vacht. Die moest stikken van de hitte, niet? Gracefull schudde haar hoofd een keer daas heen en weer. Ze leek wel … Betoverd – was dat het goede woord? – door deze hengst. Ze kende elkaar nauwelijks, maar het voelde bij hem zo vertrouwd. Het deed haar denken aan de kudde waar ze vroeger in zat, het deed haar denken aan thuis .
Gracefull stapte nog steeds door de koren velden. Er leek geen einde aan te komen. Een zucht ontsnapte uit haar neus gaten. Het was zo warm dat er een klein beetje zweet te vinden was onder haar dikke en volle manen. De merrie schudde de manen bos los van haar hals en stapte iets sneller. Ze versnelde net zo lang tot aan draafde. Ze draafde in een keurige pas. Een elegante pas. Die eigenlijk alles over haar zij. Elegant, maar verlegen. Gracieus ,maar niet arrogant.
Gracefull snoof, ze rook nog eens goed. Ze rook een geur. Ze kende de geur nog niet en was benieuwd van wie hij afkomstig was. Ze keek om haar heen en zag de vormen van een paard verschijnen aan de horizon. Ze kon nog geen kleuren ontdekken, enkel vormen die op haar af leken te bewegen. Verwachtingsvol hield ze halt. Wie was dit paard?
[OOC: Voor wie wil
]