Een geintje is leuk.

De donker bruine hengst draafde met een fikse pas door de bossen. Hij schudde met zijn hoofd waardoor het dunne lapje stof rond zijn hoofd heen en weer bewoog. Het fungeerde noch als bescherming noch als versiering. Het was gewoon Destrier. Het stond voor zijn gedrag als paard, dat leek op de paarden uit de middeleeuwen. Het lapje stof werd vaak gedragen door de ridder paarden. En zo zag Destrier zichzelf. Trots hief hij zijn hoofd en draafde met grote passen verder. Zijn staart wapperde als een kleurrijk lint achter zijn achterhand aan. De hengst keek eens kort om zich heen. Hij snapte niet wat paarden nou zo mooi aan de natuur vonden. Hij zag het gewoon als de grond waar hij overheen mocht denderen wanneer hij wilde. De hengst snoof. De natuur was er natuurlijk ook om van te eten. Destrier keek nogmaals om zich heen en zag de perfecte schaduw plek om even uit te rusten. Hij zette een krachtige galopsprong in en galoppeerde in een perfecte arbeidsgalop op de schaduw plek onder de boom af. Toen hij daar aan kwam, kwam hij direct tot stil stand en begon onder de grote boom te eten. De lange takken maakte grote schaduwen over hem heen, zodat zijn donkere vacht bijna onopmerkzaam was. Destrier nam een paar grote happen van het gras. Hij zuchtte. Hij hief zijn hoofd weer op. Het was de eerste keer dat hij in Dream Horses was, wat overigens niet eens zo geweldige 'droom' was, en hij verveelde zich nu al. De hengst schudde met zijn hoofd waardoor het lapje stof rond zijn hoofd weer heen en weer bewoog. Het lapje zat vlak achter zijn oren vast gebonden. Hij geloofde niet dat er iemand anders zou zijn die ook zo'n lapje rond zijn hoofd had. Er was ook niet echt een voordeel aan. Maar zo was hij tenminste uniek.
De hengst brieste eens. Zo saai dat het hier was, had hij nog nooit mee gemaakt. Stiekem hoopte de hengst erop dat hij wat oude leden van zijn eerst geweldige kudde zou terug vinden. Die scharminkels mochten zijn wraak wel voelen! Destrier beet van woede op zijn tong. Hij proefde direct een ijzige smaak. Walgelijk. Zoals hij wist, vonden sommige paarden het 'lekker' om bloed te drinken. Hem leek het walgelijk om daar van te moeten leven. Wat wilde ze zijn? Vampiers? Hij snoof minachtend. De hengst schudde met zijn hoofd. Door de zachte wind werd zijn voor pluk wat naar rechts geschoven. Hij gooide zijn hoofd omhoog en keek de omgeving eens goed rond. Hij liet een schril geluid weer klinken uit zijn keel. Een schril geluid sneed door de ruimte als een zwaard door zijn slachtoffer. De hengst zijn mond hoeken trilde licht door de aanwezigheid van een slappe grijns. Weer schudde de hengst zijn hoofd heen en weer. Het lapje stof wapperde weer kort.
De hengst zette een trage stap in. De warmte maakt hem lui. Een zucht verliet zijn keel. De bossen maakte hem benauwd. Hij voelde zich bedrukt door de dicht op elkaar staande bomen. Alles was groen. De bomen die bedekt waren met mos, de grond die voor zien was met gras, het bladerdek. Zelfs het licht leek groen te zijn. Hij schudde met zijn manen waardoor die weer warrig op zijn manen kam vielen. Destrier keek om zich heen. Langzaam stapte hij verder. Zijn lange manen lagen warrig over zijn brede hals en in zijn voor pluk lagen wat klitten. De Shire keek weer kort om zich heen. Hij had besloten hier een tijdje te blijven. Aangezien dit zijn eerste plek in Dream Horses was, kon hij de boel wel verkennen. Ook al zou dat alleen de indruk geven dat hij een goodie was. Hij gromde bijna toen hij daar enkel al aan dacht. De hengst gooide zijn hoofd nogmaals omhoog en zette toen een soepele draf in. Zijn oren lagen plat tegen zijn schedel, zijn draf vervormde langzaam naar een arbeidsgalop. Zijn bijna zwarte ogen tuurde voor zich uit. De hengst denderde in een snelle galop door het gebied heen. Zijn manen wapperde in de wind en hij voelde de wind door zijn vacht snijden. Hij duwde zijn oren nog dieper tussen zijn dikke bruine manen. Het was lang geleden dat hij in alle vrijheid had kunnen lopen. Sinds de dag dat zijn kudde muiterij waren begaan had hij iedere dag gezocht, gezocht naar deze walgelijke wezens die hem hadden verraadde. Weer kwam er een bijna grommend geluid uit zijn keel. Hij snoof en gooide zijn hoofd weer omhoog. Hij moest ze vinden, die afgrijselijke wezens hadden geen recht op bestaan. Ze hadden geen recht om überhaupt nog te leven. Ze hadden het recht niet! “Verman jezelf Destrier, verman jezelf. Je vind ze wel, je vind ze wel..”. Mompelde hij in zichzelf. Destrier maakte een soepele overgang naar de draf.
Een geur prikkelde zijn neus. Fijn. Een ander levens wezen dat hem, natuurlijk, in de weg zou zitten. Fijn, een andere levend wezen dat zijn dag weer zou verpesten. Fijn. Fijn. 'Right. Hij begon langzaam te stappen en keek om zich heen. Hij rook het paard, maar zag het nog niet. Langzaam liep hij op de geur af. Het was een andere hengst. Hopelijk slecht. “Wees slecht.. “. Mompelde hij in zichzelf. Hij zou ,als het een goedzak was, hem misschien vermoorden. Zo niet, dan werd het een leuk gesprek. Destrier zijn mondhoeken trilde licht en vormde zo een grijns. Nee. Hij zou doen alsof hij goed was en dan .. Bam. Zou hij ineens boos of chagrijnig uit de hoek komen. Hij grijnsde weer. Ja, dat zou vast wel uit pakken. Hij zag de hengst nu, hij had hem in zijn vizier. “Hallo mijn vriend!”. Zei de hengst. Misschien met enige walging in zijn stem, maar hij hoopte dat hij het ver genoeg had weg gestopt. Hij grijnsde nogmaals. Ja, hij zou het goede paard uit gaan hangen. Misschien had de bonte hengst tegen over hem, hem direct wel door. Maar misschien zou hij er wel gewoon dood leuk in trappen en zich dan rot schrikken. Dat zou leuk zijn.

[ OOC: Alleen Mustafa :3]

u hij enkele dagen in Dreamhorses had door gebracht en die paar paarden hem hadden gevraagd of hij nu goed, slecht of neutraal was had hij bepaald dat hij tussen het slecht en het neutraal in zat.
Het treiteren van paarden was altijd leuk, en ja, hij had wel eens en paard of twee gedood. Maar alleen omdat dat paard zijn Oude Goden belachelijk maakte, en wie dat doet, beledigd de inner- leeuw in hem. Dat andere beest had hij gedood omdat hij chagrijnig was.
Stap voor stap bewoog hij zich, langzaam, door het bos van Dreamhorses. De twee hengsten die hij had gedood waren beiden al een stuk ouder dan hij was, maar dat hij jong was betekende niet hij meteen onervaren was.
Mustafa’ zijn spitse, zwarte oren toen hij het geluid van een galopperend paard hoorde. Hij versnelde naar een stevige draf en zijn lange manen wapperden in de wind, net als zijn sierlijke staart.
Zachtjes voelde hij de grond trillen onder zijn hoeven bij elke stap die hij zette, en hij vond het geweldig. Het zorgde ervoor dat hij zich sterk, en bedreigend voelde. Alsof hij de aarde kon doen laten scheuren en doen laten verdwijnen in een zwart gat.
Natuurlijk was dit niet waar, maar de gedachte alleen al was genoeg voor hem.

Daar, in de verte, zag hij een donkerbruin paard met nog donkerdere manen en start. Op zijn voorhoofd had hij een vreemde lap stof en dat liet Mustafa meteen lachen. Hardop en luid, hopelijk hoorde de hengst dat.
Als er iets was wat hij graag wilde, dan was dat gehoord en gezien worden. Nee, zo’n ijdeltuit was hij niet, niet tegenover merries in ieder geval. Tegenover hengsten deed hij alles om zo sterk mogelijk over te komen, en zo bedreigend.
Mustafa nam twee stappen naar voren toen de donkerbruine hengst ‘[i] Hallo, mijn vriend!’ tegen hem zei.
Tenminste, Mustafa dacht dat de hengst het tegen hem had.
Wel een beetje vreemd- of iets meer dan een beetje- vond hij het wel Mustafa was geen idioot, die hengst was slecht in bloed en nieren. Geboren en getogen, dat was wat hij geloofde en daar bleef hij bij. Enkele stappen nam hij, maar bleef op een gepaste afstand.
‘ Gegroet, mede- paard.’ Sprak hij, een beetje ongemakkelijk omdat hij totaal niet wist wat hij zeggen moest.
Achja, hier moest de hengst het maar mee doen.

Destrier was aangekomen bij een bonte hengst. Een hengst die jonger was, kleiner was, onervaren. Een grijns vormde zich rond zijn mond en hij deed een rondje rond deze hengst. Hij kon een spelletje verder met hem spelen, maar dan was hij zelf diegene die het op gaf en dan uiteindelijk kotsend van walging op de grond lag. Nee, dat ging hem toch maar niet worden. Dit paard zag eruit als een neutraal misschien goed paard. Maar in beide gevallen had de hengst Destrier waarschijnlijk door zodra hij deed alsof hij goed was. Nee. Het zou het niet worden vandaag.
Destrier gaf het paard een boze blik zodra hij het hoorde lachen. Hij wist waarom. Absoluut. Hij lachte om hem. “Doe geen moeite, hengst. Ik zou eerder je zelf uit lachen. . In zijn ogen stond een soort spottende blik. Hij legde enorm de nadruk op het woord hengst in zijn zin. Destrier keek hem kil aan. Zijn donkere, bijna zwarte, ogen staarde hem aan. Hij keek de hengst aan. Destrier liet duidelijk merken in zijn houding dat hij niet uit was op vechten. Hij liep loom een rondje rond de hengst. Wie uiteindelijk antwoord gegeven had op zijn, ongepaste, begroeting. Een grijns gleed over zijn smoel. Hij vermaakte zich nu al prima. “Mede paard? Ik dacht eerder dat je een koe was, mijn vriend.”. Hij grijnsde en keek de hengst aan. Zijn ogen stonden nog steeds spottend en een tikkeltje verwaand. “Dus.. Hengst.. Wat wilde je eraan doen?”. Hij grinnikte. Man, het was leuk om mensen, nee paarden, te irriteren. Er gleed weer een grijns over zijn snoet. Hij wachtte even tot de hengst geantwoord had.
Destrier keek om zich heen, het gefluit van de vogels deed pijn aan zijn oren. Rot beesten. Hij vloekte zachtjes een lange reeks van woorden die God verboden had. Niet dat God bestond hoor. Het leek hem stug dat er een mannetje op een wolk zat die neer keek hoe iedereen zijn leven in de soep werkte. Dat klonk, niet bepaald fijn, of wel? En al zou Hij wel bestaan, zou Hij ons nooit gaan helpen. Ja, de Hell in helpen misschien. Hij grinnikte. Weer hoorder hij het kwetteren van de vogels wat een irritante piep in zijn oren te weeg bracht. Even schudde hij met zijn gigantische kop en richtte zijn aandacht weer op de hengst voor hem.

[ OOC: AF ]