Maybe it's to much

De veranderingen maakte haar verward. Ze moest wel weer wennen om een hengst als leider te hebben. De laatste keer dat ze dat had werd ze mishandeld door de kudde en door die hengst zelf. Ze was wel geschrokken toen ze hoorde dat er opnieuw een hengst aan de macht zou komen, maar ze vertrouwde Sultan, hij was er immers ook bij in de oorlog om Mischa te helpen.

De kleine bonte merrie draafde door de bloemenvelden. Magnifico wilde haar spreken, en Sunset wist misschien het onderwerp al. Maar ze zou de kudde niet verlaten. Nooit. Ze zuchtte en plukte wat gras. Al kauwend wachte ze op haar oude leidster.

-Magnum dus-

De laatste dagen was ze in een humeur van hier tot Tokio. Ze was knorrig, onredelijk, en reageerde woedend en snel om de kleinste dingen. Ze had een enorme haat aan alles en iedereen. Ze was verdorie haar kudde kwijt aan een vlegel van een Sultan! En het ergste was, dat Pearl vrolijk achter hem aan huppelde om vervolgens Bèta te worden. Ze kon die twee niet meer uitstaan en stapte resoluut uit de kudde. En dan kwam nog iets vreselijks: Alleen Navayo had haar voorbeeld gevolgd en was achter haar aan gestapt. Zelfs Remember bleef in de kudde zitten! Haar partner nota bene. Ze kon er werkelijk niet meer tegen.
Woest paradeerde ze door de bloemenvelden. Ruw werden de kopjes van de bloemen van hun steeltjes af gehakt. Alles ging fout, alles. Ze was enorm aangebrand, en iedereen die in de huidige Quiet Sparkle zat vond ze stuk voor stuk verraders. Niet dat het redelijk was, maar ze had gewoon paarden nodig die ze de schuld kon geven, want naar haar mening was het niet die van haarzelf. Ze had zich zo ingezet voor de kudde, en ze leidde hem ook al een hele poos. Ze was er helemaal kapot van. Ze voelde alsof er misbruik van haar werd gemaakt. Sultan had gewoon gebruik gemaakt van het moment dat ze op haar zwakst was: de tijd dat ze hoogdrachtig was.
Zonder dat ze het uiteindelijk door had, liep ze regelrecht naar een paard toe. Omdat ze zo in gedachten en zelfmedelijden was gedompeld, had ze niet door gehad dat het een hoog lid van haar ex-kudde was. Toen ze door was dat ze recht voor Sunset stond, hief ze haar hoofd dominant en drukte ze haar oren plat in haar nek.
‘Jij!’ siste ze woedend tussen haar tanden door. ‘Vieze verrader!’ snauwde ze. Het was niet redelijk, ze had het meteen door nadat ze het eruit had geflapt. Eigenlijk was de kleine merrie dapper, en leefde ze voor haar kudde. Toch scheelde het haar op het moment niks: ze moest zich op iémand afreageren.

Nu ze daar zo alleen stond schrok ze van hoeven die met woede door het gras werden getrokken. Sunset sloot haar ogen en zorgde dat ze ontspannen was. Haar zelf vertrouwen was in het afgelopen jaar heel erg omhoog gegaan. Ze was dan ook niet van plan dat in een dag weer in de grond te laten stampen. Sunset zuchtte en draaide zich richting haar vroegere leidster. De merrie zag haarook. 'Jij!' siste ze door haar tanden door. Sunset deed wat stappen naar achter. 'Vuile verrader!' snauwde ze. Magnifico had haar oren in haar nek gelegd. "Verrader? Mischa's hart licht in de Quiet Sparkle, Magnifico. En je weet wat ze voor mij betekend. Als jij er niet bij was geweest had ik niet in de qs gezeten. Sultan was er ook om Mischa te beschermen. Ze hebben hetzelfde meegemaakt en zullen me dus begrijpen. Doen ze dat niet, blijf ik ook. De QS betekend te veel voor me. Wie hem ook leidt." zei ze rustig. Ze had haar hoofd op normale hoogte, wat haar verbaasde, normaal was ze allang onderdanig gaan doen. Ja, ze had zeker meer zelfvertrouwen.

Tot haar verrassing sloeg de merrie een toontje aan dat haar enorm irriteerde. Ze had verwacht dat de kleine merrie compleet door de grond zou zakken als zij aan zou komen. Stiekem was ze wel trots dat de merrie zich niet meer liet kleineren door Jan en Alleman. Een klein glimlachtje sierde haar gezicht, maar die verdween al snel weer. Sunset was immers een hoog lid geweest, ze had haar vertrouwd en gerespecteerd. Nu was dat allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Als ze ooit weer de kudde zou leiden, zou iedereen weer onderaan de lijst beginnen. Behalve Navayo, die zou dan voor zijn goede gedrag hoog komen te staan. Ze zou twijfelen als Remember in de kudde bleef zitten, ze hem dan niet direct de kudde uit zou slingeren. Maar ach, het zou wel niet gebeuren. Al was haar wraak mierzoet.
Sunset zei een hoop, over Mischa en de kudde en blablabla. De merrie was iemand die naar haar kudde leefde, en erin bleef zitten wie de leider ook was. Ze draaide haar oren nog verder naar achter. ‘Nou, als jij zo voor de kudde leeft, waarom ga jij hem dan niet lekker leiden?’ vroeg ze spottend. Haar ogen gleden keurend over het lichaam van de kleine merrie, en lachte vervolgens haatdragend. ‘Maar ach, dat zie ik niet gebeuren, met jouw zwakke karakter,’ snoof ze spottend. Ze wist dat het totaal niet redelijk was wat ze zei. Maar alles moest eruit, al die woede. En helaas voor Sunset, kruiste zij nou net haar pad.
Ze keek de merrie aan. ‘Maar ach, jij wil graag achter Sultan aan wandelen. Doe je ding! Ik zou niet op hem vertrouwen. Hij zou zo weer spoorloos kunnen verdwijnen uit Dreamhorses.. dat doet hij immers altijd.’ De woede en razernij die ze voelde over heel de kudde. Het maakte haar ook niet meer uit. Maar die hele kudde moest maar oppassen voor haar. Ze vond het gewoon niet eerlijk wat die Sultan had gedaan, en ook buitengewoon láf. Aanvallen als ze hoogdrachtig was, pffft. Hij had een zwakzinnig brein, waarschijnlijk durfde hij het gewoon niet als ze in conditie was.

‘Nou, als jij zo voor de kudde leeft, waarom ga jij hem dan niet lekker leiden?’ vroeg ze spottend. ‘Maar ach, dat zie ik niet gebeuren, met jouw zwakke karakter,’ snoof ze spottend. Sunset had weer de neiging naar de grond te gaan kijken, maar dwong zichzelf Magnifico aan te blijven kijken. ‘Maar ach, jij wil graag achter Sultan aan wandelen. Doe je ding! Ik zou niet op hem vertrouwen. Hij zou zo weer spoorloos kunnen verdwijnen uit Dreamhorses.. dat doet hij immers altijd.’ vervolgde magnifico woedend. "Wacht even!" zei Sunset, toen ze het idee had dat Magnifico weg wilde lopen. Sunset ging weer voor haar staan. "Denk niet dat ik je niet meer vertrouw. Toen je de kudde over nam van Mischa kende ik je amper. Je hebt mijn vertrouwen en respect gewonnen, zonder dwang. Denk je dat je dat nu ineens kwijt bent? Omdat je mijn leider niet meer bent? Ik vertrouw je nog steeds. Ik respecteer je nog steeds. En ik weet zeker dat de andere leden van de kudde er net zo over denken. We vergeten je niet zomaar." Sunset bekeek het gezicht van de merrie voor haar, hopend op enige teken van dat ze bij haar doordrong.

Stiekem was ze wel trots op Sunset, de vooruitgang die ze had geboekt. Ze ging niet meer ten gronde door alles en iedereen. Maar ze vroeg zich wel af wat er zou zijn gebeurd als er een hengst op haar plaats stond. Ze durfde tegen haar omdat ze haar kende, maar waarschijnlijk zakte ze in elkaar bij het zien van een vreemde hengst. Ze kende haar wel. Ook dacht ze niet dat ze ooit zo brutaal tegen haar durfde te doen. Dat was niet Sunset-achtig. Misschien had Sultan de hele kudde wel tegen haar gezet, en durfde ze niet hem teleur te stellen. Ja, daar zou Sultan vast toe in staat zijn..
"Wacht even!" Haar donkerbruine ogen vlogen naar de IJslander. Wat nú weer? Ze kon het niet laten om overduidelijk met haar ogen te gaan rollen. Toen, tot haar grote verrassing, begon de merrie met een hele peptalk. Ze spitste haar oren een beetje. Ze keek een beetje verbaasd. Toen bedacht ze inderdaad weer dat Sultan aan het begin van haar leiderschap heel fel was geweest tegen haar. Al helemaal als ze de naam "Mischa" had laten vallen. Blijkbaar zag de IJslander haar nog steeds als een hoger geplaatste. Ze glimlachte. Ze zuchtte eens diep. Toen leken de laatste tekenen van woede uit haar ogen weg te ebben.
‘Oh Sunset!’ zei ze toen een beetje spijtig. ‘Sorry dat ik zo tegen je tekeer ging, je had het helemaal niet verdiend. Het spijt me zo!’ Ze keek een beetje verdrietig naar Sunset. Wat was ze ook weer een bitch. Als iemand het verdiende om kwaad op te zijn, dan was dat Sultan, of Remember, maar niet Sunset! Ze was heel dapper geweest, en het was iemand die voor haar kudde leefde, het maakte niet uit wie er aan het hoofd van de kudde stond. ‘Kun je het me vergeven?’ vroeg ze toen zacht aan de bonte merrie.

Toen Sunset had geroepen dat Magnifico moest wachten waren haar ogen naar Sunset gevlogen en had ze duidelijk met haar ogen gerold. Maar toen Sunset uitgepraat was, ebden de laatste tekenen van woede uit haar ogen weg, wat de bonte merrie opluchte. ‘Oh Sunset!’ zei ze toen een beetje spijtig. ‘Sorry dat ik zo tegen je tekeer ging, je had het helemaal niet verdiend. Het spijt me zo!’ Magnifico keek haar verdrietig aan. Sunset keek haar ook aan en glimlachte. Ze liep naar haar toe en drukte haar neus geruststellend tegen Magnifico's schouder. "Het maakt niet uit, ik zou ook woedend zijn als ik een kudde had en dat als ik drachtig was iemand me dan aanviel en de kudde af zou pakken." zei Sunset. ‘Kun je het me vergeven?’ vroeg Magnifico toen zacht. Sunset zette weer een paar stappen achter uit, zodat ze haar kon aankijken. "Natuurlijk Magnifico." zei ze vriendelijk. Ze keek even naar de lucht en toen weer naar de merrie. "Ehm, mag ik misschien vragen waarom je Pearl niet mag? Ik had dat opgevangen van iemand, ik weet niet meer van wie. Maar ik vroeg me af waarom?" Sunsets ogen bleven vriendelijk staan.

Sunset leek haar excuses te aanvaarden, want ze glimlachte. Daarna drukte de bonte IJslander haar kleine neus tegen Magnifico's schouder. Toch was Magnifico nog behoorlijk van streek, en stelde het haar niet helemaal tot rust. Hoe durfde ze tegen Sunset aan te vliegen. Als ze haar woede kwijt moest had ze beter tegen een boom kunnen schoppen ofzo, om hard te gaan rennen. Maar die arme Sunset had ze nou net getroffen. Ze was nu ook boos op zichzelf, hoe kon ze nou zo woest zijn geweest? Ze was zichzelf niet geweest, hopelijk had Sunset dat door. Alleen Sultan en Pearl verdienden de razernij die ze voor hen voelde. Zij hadden het verdiend, en ze zou ook nooit of te nimmer haar excuses aan hen bieden. Ze zou het overwegen als zij twee eens sorry zouden gaan zeggen, maar dat zou waarschijnlijk niet genoeg zijn.
"Het maakt niet uit, ik zou ook woedend zijn als ik een kudde had en dat als ik drachtig was iemand me dan aanviel en de kudde af zou pakken." Ze keek Sunset aan. Meende ze dat? Ergens begon een vuurtje weer aan te wakkeren. Een glimlach sierde haar gezicht. Há Sultan, in your face! Ze was blij dat ze niet de enige was die er zo over dacht. Zelfs Sunset was het met haar eens! Dat gaf haar wel weer een kik.
Sunset liep weer naar achteren, en zei dat ze haar vergaf. Ze glimlachte opgelucht. Fijn. Maar direct daarna stelde ze haar een vraag. Waarom mocht ze Pearl ook alweer niet? Uhm.
‘Nou, dat is een vreemd verhaal..’ zei ze toen nadenkend. Ze keek Sunset aan. ‘Het begon dat Sultan was 'gevlucht' uit de kudde, Eternal Guardians, en Remember kreeg van hem de leiding, ik was dus daarna natuurlijk leidster. Maar, Sultan kwam na een maand alweer vrolijk aangehuppeld en stal de kudde weer van zijn broer - echt laag trouwens, waarom zou je direct weer terugkomen na een maand, om lekker weer de kudde terug te eisen, maar ja, je kent dat verhaal. Dus, het kwam erop neer dat Pearl leidster werd, en ja. Dat zag ik niet zitten, want van hoogste rang ging ik naar laagste. Sultan en Pearl waren de boosdoeners, al was ik steeds boos op Pearl geweest, terwijl Sultan dat ook verdiende. Zeker wat hij Remember had aangedaan realiseer ik me nu.’ Ze keek eens rond. Ja, waarom was ze niet boos geweest op Sultan? Achteraf was het wel raar, maar haar woede zou niet voor Pearl stoppen, helemaal niet wat ze haar nu weer geflikt had. ‘Maar ach, telkens als ik Pearl zag, groeide die haar. Want ze is zo perfect, en zo urrgh, ze is gewoon niet om aán te zien snap je. Ik ben een keer laaiend op haar geworden, en toen hadden we ruzie. En al helemaal wat dat stel me nu weer geflikt heeft. Pearl heeft ruzie met mij gezocht, en ja. We kunnen gewoon nu helemaal niet meer met elkaar opschieten.’ Daar kwam het op neer. Zij had al die tijd Pearl gehaat, Pearl haar zozeer niet. Maar nu waren ze echt vijanden met elkaar. Sunset zou wel denken van: Juist. Het was ook gewoon een raar verhaal, ze wist ook niet meer precies waarom ze die merrie haatte. Maar ach, het zij zo.

Magnifico keek Sunset aan toen ze had gezegt dat ze begreep dat ze was uitgevlogen. Sunset keek weg. Hmm, dat was niet het handigste om te zeggen misschien. Maar ja, het was ook wel waar dat het een beetje laag was. Magnifico vertelde daarna waarom ze Pearl en Sultan niet mocht. Sunset keek nadenkend voor haar uit. "Dus... Je was boos op Pearl, terwijl dat onterecht was, je bent boos op Sultan omdat hij Remember in de steek liet.." waarom was Magnum dan boos op Pearl? Ja, omdat ze ruzie met Magnifico had gezocht, maar dat was ook van haar kant gekomen. Sunset zuchtte. "Ach ja, we hebben vast allemaal wel iemand die we absoluut niet mogen," mompelde Sunset. Ze besloot zich hier verder niet in te wurmen, ze wilde niets met ruzies te maken hebben. Sunset keek even naar Magnifico's buik. "Komt je veulen snel?" vroeg ze toen nieuwschierig.