I'm falling to pieces.

Al een tijd stond ze met haar hoofd tegen de stevige bast van een boom aan. Ze had haar ogen gesloten, en haar hoofd bonkte inmiddels. Haar oren waren naar achteren gericht. Ze zuchtte eens diep. Wat was de ook weer een hopeloos wrak van zelfmedelijden en woede. Ze kon er gewoon niet tegen. Ze haatte verliezen, maar haar kudde moeten overgeven aan twee extreme kwallen, dat maakte het alleen nog maar erger. Vooral Pearl, ja, vooral zij. Maar aangezien ze was uitgedaagd door Sultan, waar Pearl plotseling weer partner van was geworden - hoe ironisch - haatte ze Sultan nu ook. Hoe kon hij nu iets in dat stuk ongein zien?
Ze knipperde een paar keer met haar ogen. De ochtendzon streek prikte in haar ogen, ze was de duisternis gewend, en haar ogen moesten nu wennen aan het felle zonlicht. Ze boog haar stijve hals weg van de boom. Meteen vielen haar ogen op het schitterende, heldere water van de rivier die ze tussen de bomen door zag. Het kabbelde langzaam voort. Ze spitste haar oren wat naar voren. Ze brieste zachtjes. Ze deed een paar stappen richting de rivier, maar ze hield halt om zich even uit te rekken. Ze schudde haar hoofd, waardoor haar manen warrig op haar manenkam kwamen te liggen. Daarna stapte ze in een loodrechte lijn richting de oever van de rivier, waar ze bleef staan, om vervolgens van het oogverblindende uitzicht te genieten.
Ze was nog steeds niet over haar verlies heen gekomen. Dan ook nog het fabeltje met Remember er omheen. Ze kon het niet aanzien dat hij niet meteen voor haar had gekozen, zijn gezin notabene. Zijn familie waar hij voor diende te zorgen. Hij had twee prachtige dochters. Maar wat deed hij? Hij bleef lekker rond zijn broertje hangen. Ze snoof bij de gedachte. Hij had nog een hartig woordje met haar te spreken.
Daarnaast vond ze die Sultan een lafaard: Haar uitdagen toen ze op het punt stond om te bevallen. Ja joh, doe maar lekker eerlijk! Zij was aan het bevallen, terwijl hij lekker de kudde aan het innemen was. Ja, ze was dan een merrie, maar die twee dingen kon ze niet tegelijkertijd.

Ze wendde haar blik af van het water, en begon vlot langs de oever te stappen. Ze brieste eens zachtjes, en zwiepte zo af en toe met haar staart. Een geur deed haar neusvleugels tintelen. Haar oren sprongen naar voren, maar draaiden daarna vrijwel direct toen ze merkte dat het de geur van de Quiet Sparkle met zich meedroeg. Ze herkende de geur niet als een van haar oude kuddeleden, dus het moest Sultan of Pearl zijn. Maar ze wist al snel dat het Sultan was, ze had zich immers ooit laten leiden, toen ze nog in de Eternal Guardians zat, die kudde was helaas verleden tijd. Ze vreesde voor haar ex-kudde. Misschien zou hij wel net eindigen zoals haar oude kudde was geëindigd: verloren in het niets, weg, niks meer van over.
Prompt stapte ze naar de richting van de geur. Ze zou de hengst eens goed duidelijk maken hoe ze over hem dacht. De woede borrelde weer omhoog in haar lichaam. Al snel kwam het zwarte, Arabische lichaam van Sultan in zicht. Haar oren draaiden zich nog diepen in haar nek. Ze hief haar hoofd hooghartig, haar staart was een beetje omhoog van haar kont gericht. Ze straalde maar één ding uit: dominantie. Zelfverzekerd hield ze halt voor de hengst.
‘Ik haat jou,’ deelde ze maar meteen, op een slinkse toon aan de hengst mee. ‘Wat ben jij een extreme lafaard!’ riep ze vervolgens op een kwade toon naar de hengst. Ze moest zich bedwingen om niet meteen tierend naar de hengst te gaan schreeuwen. Ze trilde bijna van woede. Razend was ze. Maar ja, hij had er zelf voor gezorgd. Als hij gewoon rustig zijn leventje buiten Dreamhorses was blijven leiden, had ze ook nooit last van hem gekregen. Hij vertrok immers om de zoveel keer uit Dreamhorses, je kon niet op dit beest vertrouwen. Voor je het wist, was hij alweer verdwenen.

Meneer Sultan leek ook al zo blij om hem te zien. Echt, het enthousiasme sprong er vanaf! Hij keek met zijn ogen - die bijna identiek waren aan die van Remember - geniepig naar haar. Hij keek kwaad, en daarom keek zij zo vuil als ze kon naar hem terug. 'Ook fijn om jou te zien.' Ze snoof eens. Daarna zette ze een gemaakte glimlach op haar gezicht, die alles behalve gemeend was. Maar al snel veranderde die weer in een smalle streep. Ze drukte haar oren ver in haar nek, zodat ze bijna verstopt werden in haar zwarte manen. Ze stond stevig op haar hoeven. Nu zou het komen.
De hengst siste een paar woorden naar haar, ze wilde net gaan uitleggen waárom ze hem een gore lafaard vond, maar ze kreeg niet eens de kans. Daarom liet ze de Arabier maar gewoon uitrazen, zodat zij daarna hem terug kon pakken. Ze hoorde zijn woorden aan. Haar hersenen waren al volop aan het bedenken wat de juiste woorden om terug te zeggen, maar al snel floepte al verscheidene woorden uit haar mond. ‘Ja, ík een lafaard. Jij daagt mij lekker even uit als ik op het punt sta te bevallen. Je dúrft het gewoon niet mij uit te dagen als ik in conditie ben. Vandaar, lafaard,’ snauwde ze op een felle toon tegen de hengst. Ze hief haar hoofd dominant in de lucht. Hij zou haar niet klein krijgen, nooit. Niemand zou dat ooit kunnen, en al helemaal niet deze over het paard getilde Arabiertje. ‘Daarbij, gezin en familie is geen verschil. Je gezin is familie. En tussen degene kiezen waarvan hij houdt, met twee dochters waarmee hij dolgelukkig mee is, of een onbetrouwbare broer die zo weer uit Dreamhorses kan vluchten, ja, dan zou mijn keuze ook duidelijk zijn.’ Vooral de laatste zin sprak ze heel spottend. Sultan wás onbetrouwbaar, hij vluchtte vaak uit Dreamhorses als hij het even niet zag zitten. Hij vluchtte weg bij zijn partner en broer, hij durfde ze dan gewoon niet onder ogen te zien. Weer een punt om hem een lafaard te noemen. ‘Blijkbaar geef jij níks om Remember, want je smeert 'm om de zoveel maanden. Je leeft meer buiten je broer, dan met je broer. Geen wónder dat hij voor mij heeft gekozen.’ Misschien wist hij het nog niet, maar Remember zou uit de kudde gaan. En nu ze twee dochters had - hij dus twee nichtjes - was Remember bijna verplicht om mee te helpen zijn jongste dochter op te voeden.
Nu moest ze beantwoorden over de Quiet Sparkle. "Ze had ineens iets tegen de Quiet Sparkle". Ja, hoe zou dát nou komen. Ze besloot daarop niet te antwoorden, want dat kon hij zelf wel bedenken, als hij een beetje hersens had. Maar over haar leden, haár eigen leden die ze állemaal stuk voor stuk had aangenomen, en die gewoon lekker achter een onbetrouwbare zak aan gingen huppelen. Ja, geen wonder. Alleen Navayo had de goede keus gemaakt. Maar eigenlijk kon ze het ook helemaal niet meer schelen wat haar leden deden, vooral de Sparkles niet die nog niet lang in de kudde zaten.
‘Ik vind het alleen jammer dat ik zo mijn best heb gedaan voor de kudde, zoveel respect heb gehad voor mijn leden, ze me daarna laten stikken. Ik heb die kudde weer groot gemaakt na de verloren oorlog. Niemand anders had het lef daarvoor.’ Met haar ogen weer gericht op de zwarte Arabier voor zich. Met "niemand ander die daar geen lef voor had", in die groep behoorde hij ook. En Pearl, et cetera. En dat zij geen lafaard was, dat had ze inmiddels wel bewezen. Toen hij over idioten begon, was de maat vol. ‘Ik ben dan misschien een idioot, maar ik heb meer lef en pit dan jij ooit zult hebben!’ kraste ze toen vals naar de hengst. Ze schudde afkeurend haar hoofd, en richtte toen haar blik weer geniepig op de ogen van de Arabier.

Toen begon de hengst haar te commanderen, gewoon te commanderen! Wat?! Ze schudde lachend haar hoofd, echt gewoon kómisch was dit. Ze lachte hardop, ze lachte hem gewoon uit in zijn gezicht. ‘Denk jij mij te kunnen commanderen?’ vroeg ze toen spottend. Ze grinnikte hardop, een scheve grijns van verbazing stond op haar gezicht. Hij wilde haar commanderen, dat hij niet in de buurt van de Quiet Sparkle mocht komen. ‘Als ik lekker in de buurt van jou lieve lidjes wil komen, dan doe ik dat als ik er zin in heb. Mij hou je niet tegen, ik ben immers geen lid van de Quiet Sparkle meer, dus je hebt niks meer over mij of wat ik moet doen te zeggen,’ kaatste ze de bal naar hem terug. Ze mocht van hem zich niet meer bemoeien met de Quiet Sparkle. Ze was geen lid, dus waarom zou ze in godsnaam zich ermee bemoeien? Ze schudde nogmaals lachend haar hoofd.
De hengst was aan het knarsetanden hoorde ze. Hij wond zich blijkbaar toch heel erg op om haar. Toch boeide het haar geen ene zier meer hoe hij over haar dacht. Het was enkel maar een zwager van haar, de oom van haar dochters. En Pearl was dan ook familie. Blèrgh! Daar kon ze eigenlijk niet mee leven.
‘Ik vind het trouwens vreselijk dat ik familie met jou ben. Het is echt gewoon een belediging,’ zei ze toen bits. Ze keek de hengst vernietigend aan. ‘Over familie gesproken, ik wil niet dat jij en/of Pearl bij mijn dochters in de buurt komen,’ beval ze koud aan Sultan. Voordat hij ook maar káns had om te antwoorden: ‘En ja, ik heb recht om dat te zeggen. Het enige wat ik doe is mijn dochters beschermen.’ Als hij aan haar iets durfde te bevelen, dan beval zij net zo hard terug. Ze keek de hengst aan met een blik van: Háh, nu jij weer.

Blijkbaar probeerde Sultan met vuur te spelen. Want het was helemaal niet waar wat hij vertelde, aangezien ze wel degelijk anderen de leiding had gegeven in haar kudde. Remember had de leiding van de kudde gekregen, en Sunset zou hem helpen daarin. Dat hadden ze ook uitstekend gedaan, totdat Sultan met zijn hachje aan kwam zetten. Hoe kwam hij in zijn hoofd om dingen te bedenken, die gewoon niet waar waren. Ze kon heus wel een kudde leiden. Ieder geval beter dan veel anderen. Want ze had tweemaal gewonnen van Pearl. Eenmaal toen ze haar kudde uitdaagde, en de volgende keer toen ze moesten kiezen tussen de Dénali, die op dat moment onder leiding van Pearl stond, of de Quiet Sparkle. En iedereen koos voor haár kudde. ‘Hoe haal je het in je hoofd om je met míjn kuddezaken te bemoeien, terwijl je niet eens in Dream Horses was? Ik had de kudde tijdelijk aan Remember en Sunset toevertrouwd. Dus waag het niet om nogmaals je mond open te trekken over dingen die jij simpelweg niet weet!’ gromde ze toen de Arabier toe. Stomme idioot die hij was. Hoe haalde hij het in z'n stomme, lege kop! Ze keek de hengst uitdagend aan. Ze had haar neus hoog in de lucht, en haar oren in haar nek, terwijl ze de hengst hooghartig aankeek.
Toen hij begon dat hij niet onbetrouwbaar was lachte ze hatelijk. Hij was de onbetrouwbaarheid zelve. ‘Jij bent hartstikke onbetrouwbaar, Sultan. Remember heeft het zelf tegen me gezegd. Hij noemde jou een lafaard,’ zei ze toen tegen Sultan. En het was waar wat ze zei. Ze loog nu absoluut niet. Remember had het zelf tegen haar gezegd toen hij voor haar koos: "Nu ik er zo over nadenk vind ik Sultan haast egoïstisch. Een lafaard." ‘En ik weet inderdaad niks van je vertrek, noch Remember. Je hebt je bloedeigen broer laten stikken.’ Het was ook weer de waarheid. Remember was kapot geweest van het vertrek van zijn broer. Hij had hem gemist. Het was een vuile rotstreek van hem als ze het haar vroeg. Maar kennelijk zat deze hengst vol met van die rotstreken. Toen hij over haar relatie met Remember begon, keek ze de hengst vurig aan. ‘Remember heeft kennelijk meer smaak dan jij,’ zei ze toen geniepig tegen de hengst voor haar. Ze verdedigde haar partner. Als deze woorden uit de mond van zijn bloedeigen broer kwam? Kon je dit nog geval nog wel de broer noemen van haar partner? Nou, als je hem zo hoorde praten niet. Want Remember bezat een gouden hart. Sultan daarentegen..
Toen begon hij nog meer over Remember te zaniken, waarom het weer niet goed was. En weer bewees hij dat hij een enorme vlegel was. Alsof het raar was dat iemand zijn gezin met twee dochters koos boven zijn onbetrouwbare broer koos. Ze snoof spottend. Hij had haar een kreng genoemd. Hij begon nu ook al grofgebekt te worden? ‘Het is niet raar dat hij mij kiest. Hij heeft een gezin waar hij voor moet zorgen. Blijkbaar heeft hij het hart wel op de goede plaats, in tegenstelling tot jou. Alleen omdat jij een tegenslag in je familie hebt, hoef je hem niet meer te zien? Wat laf.’ Ze keek de hengst met een giftige blik aan. Blijkbaar had ze nog een vijand gemaakt in haar leventje in Dreamhorses. Het was ironisch dat de paarden die door het volk het meest "goedhartig" werden bestempeld, zij juist met hen problemen ondervond. Pearl en Sultan waren diegene die de meeste goede kuddes hadden geleid. En zij had juist problemen met die twee.
Toen begon hij dat hij toen ook een kudde had geleid. Veel was er niet overgebleven van de Dénali die hij samen met Pearl had opgericht. De Dénali had Eternal Guardians vervangen. Nou, die kudde was echt goed geweest, poeh. Eerst verbande zette hij Pearl - zijn partner bovendien, die de kudde ook leidde - uit de kudde, en ging die verder leiden met Kai. Toen nam hij zelf de benen, en probeerde Kai de kudde overeind te houden. Tevergeefs.. Kort was de kudde onder leiding geweest van Pearl, maar toen was de kudde verdwenen. ‘Oh ja, dat bij elkaar geschraapte groepje ongein. Daar is ook niks meer van over. Die kudde heb je achter gelaten, dat was het. Net zoals Remember achter had gelaten. Je verdween, je bekommerde je helemaal niet meer om je kuddeleden, diegene die je lief had. En nu probeer je mij te beledigen dat ik niets om mijn kuddeleden geef? Kijk eerst eens naar jezelf, gore rát!’ Ze schudde afkeurend haar hoofd. ‘Ik vrees voor de Quiet Sparkle.. Grote kans dat die kudde uiteindelijk ook verdwijnt, net zoals je met de oude kudde deed.’ Ze keek vals naar de hengst.
De hengst begon opnieuw. Waar haalden al die knollen het vandaan dat ze haar leden haatte. Ze haatte helemaal geen enkel lid. Ze was alleen teleurgesteld in ze, hoe vaak moest ze dát nou weer zeggen. ‘Hoe kom je er toch weer bij dat ik mijn leden haat?’ gromde ze vals naar de hengst. Ze had het nooit gezegd, de enige waarop ze boos was geweest was Sunset, maar toen moest ze haar woede kwijt. Het was weer goed tussen hen. Ze was boos geworden op Remember, maar dat had hij ook wel verdiend. En nu was het tussen hen ook weer beter dan ooit! Dus, waar in godensnaam kwam hij erbij dat ze haar leden haatte? ‘En nog bedankt voor je complimenten, ik waardeer het echt.’ Het sarcasme droop van haar stem af.
Toen hij zei dat hij zijn veulens bij zich zou houden keek ze eindelijk eens tevreden. ‘Eindelijk zijn we het er ergens over eens,’ zei ze, nog steeds was de bekende haat in haar stem te horen. Ze wist dat Pearl en Sultan samen één scharminkel op de aarde hadden gezet, al had Pearl veel meer veulens van verschillende hengsten. Waarschijnlijk was ze er niet zo goed in om een vaste partner te houden. Zij had sinds ze in Dream Horses kwam, nog maar één partner gehad, waar ze nog altijd zielsveel van hield. En samen hadden ze twee veulens, Daesha en Epica. Toen de hengst weer wat beledigende woorden over haar heen liet zeulen. Zij, kinderachtig? En dat zij iemand die zijn broer niet wilde zien, enkel en alleen omdat hij de partner niet mocht? Van haar mochten Remember en Sultan best met elkaar omgaan, als hij maar niet de problemen van Sultan aan haar neus ging hangen, of proberen haar over te halen tot een staakt-het-vuren. ‘Insgelijks,’ zei ze toen, om duidelijk te maken dat ze niet dat Daesha en Epica maar in de buurt kwamen van die gore rat voor haar neus stond. En ze zou ook niet willen dat ze bij Pearl of het nichtje van hen in de buurt kwamen.