This must calm me down

Rust, stilte, frisse lucht, volgens veel paarden kon je hier alles vinden als je even wou nadenken. Jep Navayo vond hier ook vanalles buiten rust en stilte. Honderden vragen leken op hem af te vliegen als wespen op een fles cola. Zijn hele leven stond weer op stelten en hij moest het weer eens oplossen. Hij was weeral een loner, misschien was dit wel zijn lot? Maar wou hij dat dit zijn lot was? Was hij dan echt niet geschikt om in een kudde samen te leven? Was hij dan zo'n moeilijk beest? Was hij zo ondoenbaar? Of lag het alleen maar aan zijn denkwijze? Was die dan zo verkeerd? Aarrgghh hij werd gek van zijn eigen vragen. Dit was toch niet doenbaar meer? Lap, weeral een vraag. Die konden ook precies niet stoppen. Goedzo Navayo! dat was geen vraag maar een vaststelling. Misschien ga je dan toch een klein beetje vooruit. Een heel klein beetje dan toch maar. Zijn hoofd deed pijn van de vragen. Hadden paarden niet een soort pijnstiller in de vorm van een tabletje dat je op je tong kon laten smelten? Arrghhh!!! Hij snoof luid. Knapte zijn tanden op elkaar en legde zijn oren in zijn nek. Hij gooide zijn achterhand de lucht in en begon nijdig te galopperen, weg, weg van al die stomme vragen. Het was alsof hij gewoon niet zonder vragen kon. Hoe harder hij ging, hoe harder ze door zijn oren vlogen. Alsof het stemmetje in zijn hoofd geen seconde rust wou nemen.Het teisterde hem al een tijdje. Waarom kon hij zich voor even weer aan niets interesseren? Misschien moest hij dat maar eens proberen.

Zijn voorbenen stokten in het mulle zand, zijn achterbenen konden het nauwelijks bij houden. Om veilig te kunnen stoppen maakte hij een sprongetje. Oké, chill nu, relax, take it easy. Het zou hem wel lukken. Dat hoopte hij. Gewoon weer de ouwe hipster knol van eerst. Het paard zoals dat hij hier aan kwam. Naah, dat was nu ook niet bepaald gezellig. Hij leek net zo'n irritant wezen te zijn. Misschien was de gulden middenweg dan toch, zoals altijd, het beste. Zich minder dingen aantrekken en zoals altijd lekker awkward zijn bij merries. Jep, that's the spirit. En ofcours zijn engelse trekken niet vergeten. Navayo kon geen enkel gesprek voeren zonder engels te gebruiken. Hij dacht dat het in zijn bloed zat. Al kon hij totaal geen Portugees, wat zijn moeder wel kon. Nuja, drietalig zijn was gewoon teveel eisen van hem. Hij was sowieso al waardeloos in zoveel dingen. Waarom dan ook nog eens waardeloos zijn in Portugees?

-en sultan-

Navayo keek uit over de zee. Zijn hoofd nog steeds bonkend van de vragen die door hem heen vlogen. Vragen uit zijn verleden. Had hij, na wat hij nu wist over tweevoeters, nog steeds bij hen weg gelopen? Hij betwijfelde het. Na zijn gesprek met Ashley, het koninklijke paardje, had hij een heel andere kijk gekregen op tweevoeters. Na bijna 7 jaar tijd, hij was immers nog maar 7 en 3 maanden, had hij zich gerealiseerd dat een tweevoeter zijn leven had gered. Dat ze eigenlijk alleen maar het beste met hem voor hadden. Maar waarom hadden ze hem dan zo gepijnigd met dat vreselijk pijnlijke ding tegen zijn kaak? Hij was er nog steeds door getekend en het zou nooit meer verdwijnen. Het brandmerk behoorde tot zijn verleden bij de mens. Toch was hij er trots op. Ergens was het fascinerend voor andere paarden. Al dachten veel paarden er langs de laatste tijd. Alsof het hen niet meer op viel. Oké voor de paarden die hem al een tijdje kende was het ook niets meer. Toch bleef het opvallen dat nieuwe paarden er altijd naar staarden, dat irriteerde hem toch lichtelijk. Ja hij was ooit bij tweevoeters geboren maar dat betekende niet dat hij ooit tam was geweest. Integendeel. Hij had zich nooit onderworpen aan die wezens. Hij had altijd tegen een aanraking gevochten, had van zich af gebeten, letterlijk. Misschien dat hij dan toch maar beter een wild paard was geweest. Neen, hij was geboren om een wild paard te zijn. Hengst te zijn. Geen getemde ruin omdat er toch niets met hem was aan te vangen. Hij was trots op zijn mannelijkheid. Niet dat hij het gebruikte, neen heel zeker niet. Hij was zo'n loner dat zijn goedje voor niets diende eigenlijk. En toch, het had hem voordelen geboden. Hij was breed geworden en had meer spiermassa dan hij ooit zou hebben als hij een ruin was geworden. Agh wat maakte het ook allemaal uit.

Een felle geur drong zijn neus binnen, hij snoof eens. Hier keek hij tegen op. Het leek de nieuwe leider van de QS te zijn. Het rook immers naar hengst en niet remember. En het rook naar de QS. Het kon gewoon niets anders zijn. Hij zuchtte, draaide zich om. Keek naar het zwarte dier dat dichter kwam. Hij leek hem niet te herkennen. Alsof hij de geur van zijn eigen kudde niet herkende. Of was de geur al zo fel uit zijn vacht getrokken? Onopvallend snoof hij even zijn eigen geur op. Nog steeds zuiders en nog steeds met lichtjes de Qs erin. Dan moest hij het toch herkennen in zijn ogen. De begroeting was kort. Navayo draaide even met zijn oren. Het kwam in zijn oren onvriendelijk over als iets kort was. Of het zo bedoeld was wist hij niet. Dat hield hij netjes in het midden. hij ging niet iemand over een kam scheren als hij het zeker niet wist. Toch had hij niet zo geweldig zin om overvriendelijk te zijn. die hengst had immers de kudde van supah magnum afgenomen. Iets wat heel Dh opgeschut had. Iets wat heel zijn leven weer overhoop had gehaald. Daarvan gaf hij dan ook de fout aan de hengst tegenover hem. Navayo was net ietsje breder als hem. Dat lag in zijn ras. Elke Campolina was breed en gespierd. Daar had hij geluk mee. Het was altijd intimiderend om een gespierd paard voor je te zien staan. Ookal was Navayo zo'n paard dat nooit zou vechten.
"Hallo" Sprak hij op dezelfde toon als de hengst. Hij merkte op dat het paard totaal niet wist wie hij was, al wist hij de naam wel van hem.
"Waaraan heb ik het bezoek van de nieuwe leider van Qs sprakle te danken?" Vroeg hij licht argwanend. Hem ompraten was toch geen optie. Zolang er een hengst aan het hoofd stond zou hij niet terugkeren. Ook niet als het Remember was. Dit was zijn strijd, niet van een andere hengst. Ookal beviel het leven in een kudde hem goed, onder een hengst was het geen optie. Dan moest hij maar voor even een loner zijn.

Nu hij zijn geur even goed opnam, ging de geur van de Quiet Sparkle nog duidelijk om hem heen. Een oud lid van de Quiet Sparkle dus, interessant! Ondanks dat hij weg was gegaan toen Sultan het leiderschap had overgenomen, mocht hij hem daar niet minder om of iets dergelijks. Het was zijn keuze geweest en dat accepteerde Sultan. Wie was hij om daar over te oordelen? Hij zou vast en zeker wel zijn redenen hebben voor zijn vertrek, vandaar dat de zwarte hengst ook niet van plan was daar over te gaan vragen. Zijn zaakjes, niet die van hem.
Op de een of andere manier had hij het idee dat de hengst hem niet helemaal mocht, maar ook dat was voor Sultan prima. Misschien was het een goede vriend van Magnifico en was dat ook meteen de reden dat de hengst hem niet mocht. Hij keek nergens meer raar van op de laatste tijd, de merrie had wel meer paarden tegen hem gekeerd. "Voor zover ik weet ben je een oud lid van de Quiet Sparkle. De kuddegeur hangt immers nog om je heen. Daar aan heb je mijn bezoek te danken, denk ik." Na zijn woorden krulde een vriendelijke glimlach zijn mondhoeken omhoog. De hengst had een tikkeltje argwanend geklonken, maar dat had hij verder maar genegeerd. Sultan had absoluut geen zin in onenigheid nu, dat had hij al zat gehad de afgelopen weken. Iets té veel misschien. Kort schudde hij zijn zwarte hoofd, richtte zijn reebruine kijkers op de hengst voor hem. "Het is jammer, dat paarden vooroordelen hebben over me omdat ik de kudde heb uitgedaagd terwijl de leidster hoogdrachtig was, waar ik níks van wist. Helaas luisterd niemand naar míjn kant van het verhaal en waarschijnlijk kan ik van jou ook niet verwachtten dat je ook daadwerkelijk naar me gaat luisteren. Vandaar dat ik mijn mond er verder maar over dicht hou." Afkeurend schudde hij even zijn hoofd.

Het was alsof elk paard de oud leidster in de hemel prees, maar zo veel respect verdiende ze niet na wat ze gedaan had. Ze was een enorme bitch, een paard die het leiderschap van een goede kudde absoluut niet verdiende. Zo zag hij het in ieder geval, maar blijkbaar waren er maar weinig paarden die het daadwerkelijk met hem eens waren. De ene keer waren ze het met Sultan eens, dan weer met Magnifico. Voor hem begon het ook onduidelijk te worden en het was moeilijk nu nog paarden te vertrouwen.
"Ik vind het overigens jammer dat je ervoor heb gekozen de kudde te verlaten, desondanks respecteer ik je keuze." Na zijn woorden knikte hij een enkele keer. Alleen maar om te laten zien dat hij zijn woorden meende, hij de hengst nu niet voor de gek zat te houden en stiekem hoopte dat hij terug kwam. Sultan ging paarden niet smeken in zijn kudde te komen, dat moesten ze zélf willen.

Navayo keek de zwarte hengst aan. Hij leek arabisch bloed te hebben. Hoeveel wist hij niet maar hij was er niet 100% eentje. Hij was groter als een arabier maar kleiner als Navayo. Maar die was gewoon groot en breed en gespierd. Nouja gespierd? Eigenlijk wel maar hij merkte er niets van. Het was niet dat hij het ooit uittestte. Het was eerder dat hij veel rond liep om zich niet te vervelen waardoor zijn spieren aankwamen. Het was een voordeel en een nadeel tegelijkertijd. Hij kende echter zijn eigen kracht niet. Hij wist niet hoe goed hij zou staan in een gevecht. Tegenover geen enkel paard. Zijn antwoord veraste hem.
"Ik ben inderdaad een oud lid van de kudde. Nu, old? I'm just 7." Grijnsde hij dwaas richting de hengst. Oud kon je hem dus niet bepaald noemen. Maar hij wist heus wel wat de hengst bedoelde. Ex zou ook zo vreemd klinken want hij had nooit letterlijk een relatie met een hele kudde gehad. Dat klonk dus ook al super grappig vond hij. De volgende woorden van het paard deden Navayo vreemd opkijken. Niet begrijpend keek hij de zwarte hengst aan. Eigenlijk had hij niet eens de kans gekregen om zijn verhaal te horen. Hij was er enkel niet blij mee dat zijn familie weeral van hem af werd genomen. Gewoon door zijn stomme verleden. Zijn basisinstinct. Hij kon geen hengst boven hem zien staan. Hij zou gewoon het recht naar zich toevechten dan. Hij had geen andere keuze gehad moest er een gevecht gekomen zijn. Geen enkele leider van hem was een hengst buiten zichzelf.
"Ik heb to be honest geen vooroordeel. Ik heb de kans niet gehad om jou verhaal te horen. JA okay, I'm maybe een goede vriend van Magnum maar daarom heb ik geen reden om jou niet te mogen." Sprak hij rustig en toch enig verbaasd. Hij had nooit het tegendeel beweerd. Tuurlijk vond hij het helemaal niet leuk dat zijn familie weeral van hem afgenomen werd. Dat was het enige wat hij hem kwalijk nam. Meer niet. Hij wou zich niet tussen ruzies gaan steken van anderen. Dat vond hij helemaal niet leuk. De hengst sprak verder. Navayo zuchtte eens. Hoe moest hij dit gaan uitleggen aan het paard? Het zou erg vreemd overkomen.
"Ik heb er niet 100% voor gekozen, je hebt mij soort van gedwongen door een hengst te zijn. Een paard zoals ik wordt niet geleid door een hengst. Long Story." Zei hij met een zucht tussen zijn woorden door. Navayo kon niet terugkeren naar de kudde. Hij werd gewoon niet door een hengst geleid. Hij was de leider, hij was de sterkste en de grootste. Dat vertelde zijn primitieve gedachtes dan toch. Op sommige vlakken overheersten ze enorm. Op andere vlakken totaal niet. Het was vreemd maar soms ook moeilijk.

Door zijn opmerking over dat 'oude lid', grinnikte Sultan een enkele keer. "Ex-lid klinkt zo raar." Merkte hij op. Alsof je een relatie had met de kudde, vandaar dat Sultan het maar de naam oud lid had gegeven. Sultan schudde een enkele keer met zijn hoofd, snoof zachtjes en puntte zijn oren nog iets naar voren. Het was een vriendelijke hengst en zo te zien eentje die een keer géén vooroordelen had. Ook bijzonder, want er waren nog maar weinig oude leden van de Quiet Sparkle die daadwerkelijk ook vriendelijk tegen hem deden. Het was nooit zijn bedoeling geweest om de leden boos te maken, hij wilde juist de kudde overnemen om de activiteit wat op te krikken, er was immers niet enorm veel meer van over. Dat de oude leidster dat niet in zag, prima, maar hij wilde het gaan oplossen en dat lukte hem aardig. Er waren al wat nieuwe paarden bijgekomen en binnekort zou de activiteit van start gaan.
Tot nu toe hij tevreden met de activiteit, het kon altijd beter, maar door de nieuwe leden was er toch weer nét dat beetje meer activiteit in de kudde. Daar was hij ook énorm blij mee, maar vanaf nu ging hij wel strenger zijn bij de toelating van de paarden. Sultan wilde niet zomaar iedereen toelaten, eerst wilde hij hen beter leren kennen, dan kregen ze misschien toegang tot de kudde. De stem van de hengst trok zijn aandacht. "Dan ben je een van de weinige die geen vooroordeel heeft. Gelukkig iemand die wél dat beetje verstand heeft." Daarmee bedoelde hij absoluut niet dat de hengst dom was, maar de paarden die vooroordelen hadden gaven hem ergens de schuld van, terwijl ze het hele verhaal niet wisten. Dat was ook precies de reden waarom hij daar zo boos om kon worden.
Toen hij op zijn eerdere woorden inging van zijn vertrek uit de kudde, knikte hij een enkele keer. "Ik hoef het verder ook niet te weten. Ik neem aan dat je gewoon een goede reden hebt, dus dan is het voor mij ook prima. Zolang het voor jezelf maar duidelijk is." Nadat hij had gesproken, sierde een vriendelijke glimlach zijn gelaat. Dit moest toch gewoon kunnen? Met oude leden van de kudde praten? Op de een of andere manier mocht hij de hengst wel, hij was vriendelijk en zei precies hoe hij erover dacht. Voor Sultan zelf was het ook alleen maar fijn om te weten dat er een paard was die géén vooroordeel over hem had, omdat diegene hem helemaal niet kon. Het bleek maar weer dat er een hoop meelopers waren hier op Dream Horses, jammer. Want het leek alsof de intelligentie van de paarden alleen maar daalde.
Vroeger zou dit nooit gebeurd zijn, de goede paarden accepteerde het en baalde er misschien wel van, maar door hun goede karakter zouden ze nooit zo tekeer gaan tegen een ander. Alles was veranderd en dat was jammer, want vroeger was alles gewoon een stuk minder ingewikkeld dan nu. "Ik wil je mijn kant van het verhaal wel aan je vertellen, in het kort dan? Alleen als je zin hebt om te luisteren, anders hou ik mijn mond verder." Afwachtend keek hij de hengst even aan. Als hij het wilde horen, zou Sultan het vertellen. Zo niet was dat voor hem ook prima.

De wind speelde zachtjes met zijn manen en staart. Voor een paar seconden sloot hij zijn ogen en snoof hij de heerlijke zeegeur op. Hij knikte lichtjes om zijn antwoord. Ex klinkte inderdaad heel erg vreemd. Hij had toch geen relatie gehad met de Quiet sparkle? Dat ging ook gewoon niet. De QS was geen paard geweest ofzo. Dus dan kon je helemaal geen relatie hebben met iets wat geen vaste vorm had. Agh wat maakte het ook uit.
Een prachtige grote vogel vloog boven de zee uit. Het dier had een rood lintje aan zijn poot hangen. Zijn roep was scherp en gericht op de grote campolina hengst. Navayo grijnsde lichtjes. Zijn lage hinnik beantwoorde het geroep van het dier om hem gerust te stellen. Hij wist dat Aziz wou weten of hij in de buurt moest blijven of even kon gaan jagen naar voedsel. Naf gaf hem dan ook de toestemming om te jagen. Hij vond het grappig hoe de jonge vogel aan hem gehecht was. Naf had het als zijn plicht gezien om de jonge vogel uit zijn benarde positie te bevrijden. Naf grinnikte even kort.
"Yeay I'm uniek. Naja ik snap niet waarvoor een vooroordeel nodig zou moeten zijn." Sprak hij rustig. Zijn hazelbruine ogen even op de zwarte hengst gericht.
Hij knikte even. Hij had ook een erg duidelijke reden. Er zou bloed vloeien moest hij onder Sultan komen staan. Het was vreemd dat een goed paard in een monster kon veranderen. Echter was het bij Navayo waar. Hij had het aangeleerd gekregen. Gewoon door bij de prehistorische paarden zoals hij ze noemde. Hij had voor meer als een jaar lang niet gesproken.
Sultan vroeg hem of hij zijn kant van het verhaal mocht vertellen. Voor een paar seconden keek naf hem verbaasd aan. Lichtjes toverde hij een glimlach op zijn snuit. Hij wou het wel graag weten.
"Waarom zou ik het niet willen horen? I love stories. Iedereen heeft het recht op zijn verhaal." Sprak hij rustig. Zijn lichte glimlach bleef rond zijn lippen liggen. In de verte hoorde hij Aziz zachte geroep nog. Het dier leek hem niet uit het oog, of liever gezecht geluid, te willen laten verdwijnen. Al vond Navayo het wel makkelijk om continu gezelschap te hebben.