VIP» Claire «
|Calmness|Sadness|Wisdom|
“She was a genius of sadness, immersing herself in it, separating its numerous strands, appreciating its subtle nuances. She was a prism through which sadness could be divided into its infinite spectrum.”
A l g e m e e n
Naam: Claire
Bijnaam: Just don't
Leeftijd: 13, Tell me how to feel like we did when we were young.
Geslacht: Merrie
Relatiestatus: All I can think about is the saddnes in my head. There is no other emotion, they’re all dead.
Ras: Fries
L i f e
“Pas goed op haar, laat haar niet ontsnappen. Ze is slim, ze is ons pareltje. Ze kan ons veel geld bezorgen, ooit, als we haar die koppigheid verleerd hebben.” Klonk de stem van een tweebenige, gevolgd door een onbeschofte klop op Claire’s achterwerk. Ze draaide dreigend haar oren in haar nek en snoof terwijl ze onbeheerst naar achteren trapte. Het enige wat ze raakte was een ijzerharde betonnen muur. Potverdorie, het deed nog pijn ook als je daar tegenaan schopte. Chagrijnig beukte Claire met haar hele gewicht tegen de houten wanden van de stal, maar het mocht niet baten. Zelfs zij kreeg er geen beweging in. Helaas.
~
Juist. Er wordt nu zeker van me verwacht dat ik ga vertellen hoe Claire in elkaar steekt, misschien moet ik dat ook maar doen ja. Dan weet je tenminste waar je aan begint als je een topic met mij, correctie, Claire aangaat.
Claire was ooit gewoon.. Claire. Brutaal, jong, onbezorgd en ze waande zich als de beste. Ze had haar grootte immers mee en ze was een imposante verschijning. Ook toen was ze altijd –bijna dan- kalm. Toch straalde iedereen wanneer zij langs draafde. Ze was een bron van vrolijkheid, lang, lang geleden. Ze kreeg het zelfs voor elkaar om een partner te vinden en pakweg anderhalf jaar was ze zielsgelukkig. Maar dat duurde niet erg lang. Er heerste Chaos, en drie dagen later werd Claire wakker, liggend op gedroogd gras in een vierkante ruimte.
~
Wow wacht. Werd zij, Claire, nu opgedragen om verplicht rondjes te rennen? Waren die tweebeners gek geworden, of lag het aan haar? Inwendig gromde ze en koppig bleef ze staan, de tweebener voor haar recht aankijkend. “Schiet op, lui mormel. Doe wat ik je zeg.” De tweebener had een boze uitdrukking op zijn platte gezicht en de oude man zette zijn rieten hoed recht op zijn hoofd. Hij veegde de zweetdruppels van zijn hoofd en wees met een aparte stok naar Claire. Aan de stok leek een touw bevestigd, en met haar hoofd lichtjes schuin keek Claire naar het ding. De man liet het ding richting haar knallen en plotseling voelde Claire een scherpende pijn die een groot deel van haar achterhand liet branden. Haar instinct vertelde haar weg te rennen en Claire zette het op een lopen, om de man heen. Ze kon nergens heen, het gebied waar ze zich in bevond was omringd door een hoog hek en beveiligd met scherp prikkeldraad.
Later zou Claire leren dat het ding een zweep werd genoemd en dat het gebruikt werd voor bestraffingen. Ouch.
~
Claire zou het nog vaak met de zweep krijgen, want ja; stoute paarden verdienen de zweep. Claire werd gezien als een probleempaard. Ze luisterde niet, liet niemand op haar rug toe. Niemand behalve één persoon. Het was een oude, geharde man. Iets wat Claire ook geworden was de laatste maanden. Hard, moeilijk doorgrond baar. Claire herkende haarzelf in de man, waardoor ze de man accepteerde. Dat was een grote fout trouwens, Claire wist toen nog niet dat ook hij haar zou gebruiken. Hij leerde haar een zadel kennen, tot Claire zadelmak was, en toen verdween hij en werd Claire verkocht aan rijkeluismensen. Die mensen propten haar hardhandig een bit in en gooiden lomp een zadel op haar rug, en zij werd geacht te presteren te midden van tientallen, nee wat zeg ik, honderden mensen. En luisterde ze niet, dan werd ze geslagen en geschopt. En toen op een dag gaf Claire het op. Ze stortte in en trok zichzelf terug in haar eigen wereldje. Ze stond voortaan op de automatische piloot en werd een brok verdriet. Het was alsof het alles over had genomen, een klein licht had gedoofd.
~
De hitte was overweldigend, overheersend. Tweebeners en paarden stoven in paniek de stallen uit, evenals Claire. Ze wierp nog een laatste blik op de paarden achter haar en galoppeerde er toen vandoor. Misschien, heel misschien werd ze ooit weer de oude. Ooit.
~
Claire is vaak onverschillig, kalm en wijs. Bijna mysterieus. Claire is gewoon Claire.
|Calmness|Sadness|Wisdom|
“She was a genius of sadness, immersing herself in it, separating its numerous strands, appreciating its subtle nuances. She was a prism through which sadness could be divided into its infinite spectrum.”
A l g e m e e n
Naam: Claire
Bijnaam: Just don't
Leeftijd: 13, Tell me how to feel like we did when we were young.
Geslacht: Merrie
Relatiestatus: All I can think about is the saddnes in my head. There is no other emotion, they’re all dead.
Ras: Fries
L i f e
“Pas goed op haar, laat haar niet ontsnappen. Ze is slim, ze is ons pareltje. Ze kan ons veel geld bezorgen, ooit, als we haar die koppigheid verleerd hebben.” Klonk de stem van een tweebenige, gevolgd door een onbeschofte klop op Claire’s achterwerk. Ze draaide dreigend haar oren in haar nek en snoof terwijl ze onbeheerst naar achteren trapte. Het enige wat ze raakte was een ijzerharde betonnen muur. Potverdorie, het deed nog pijn ook als je daar tegenaan schopte. Chagrijnig beukte Claire met haar hele gewicht tegen de houten wanden van de stal, maar het mocht niet baten. Zelfs zij kreeg er geen beweging in. Helaas.
~
Juist. Er wordt nu zeker van me verwacht dat ik ga vertellen hoe Claire in elkaar steekt, misschien moet ik dat ook maar doen ja. Dan weet je tenminste waar je aan begint als je een topic met mij, correctie, Claire aangaat.
Claire was ooit gewoon.. Claire. Brutaal, jong, onbezorgd en ze waande zich als de beste. Ze had haar grootte immers mee en ze was een imposante verschijning. Ook toen was ze altijd –bijna dan- kalm. Toch straalde iedereen wanneer zij langs draafde. Ze was een bron van vrolijkheid, lang, lang geleden. Ze kreeg het zelfs voor elkaar om een partner te vinden en pakweg anderhalf jaar was ze zielsgelukkig. Maar dat duurde niet erg lang. Er heerste Chaos, en drie dagen later werd Claire wakker, liggend op gedroogd gras in een vierkante ruimte.
~
Wow wacht. Werd zij, Claire, nu opgedragen om verplicht rondjes te rennen? Waren die tweebeners gek geworden, of lag het aan haar? Inwendig gromde ze en koppig bleef ze staan, de tweebener voor haar recht aankijkend. “Schiet op, lui mormel. Doe wat ik je zeg.” De tweebener had een boze uitdrukking op zijn platte gezicht en de oude man zette zijn rieten hoed recht op zijn hoofd. Hij veegde de zweetdruppels van zijn hoofd en wees met een aparte stok naar Claire. Aan de stok leek een touw bevestigd, en met haar hoofd lichtjes schuin keek Claire naar het ding. De man liet het ding richting haar knallen en plotseling voelde Claire een scherpende pijn die een groot deel van haar achterhand liet branden. Haar instinct vertelde haar weg te rennen en Claire zette het op een lopen, om de man heen. Ze kon nergens heen, het gebied waar ze zich in bevond was omringd door een hoog hek en beveiligd met scherp prikkeldraad.
Later zou Claire leren dat het ding een zweep werd genoemd en dat het gebruikt werd voor bestraffingen. Ouch.
~
Claire zou het nog vaak met de zweep krijgen, want ja; stoute paarden verdienen de zweep. Claire werd gezien als een probleempaard. Ze luisterde niet, liet niemand op haar rug toe. Niemand behalve één persoon. Het was een oude, geharde man. Iets wat Claire ook geworden was de laatste maanden. Hard, moeilijk doorgrond baar. Claire herkende haarzelf in de man, waardoor ze de man accepteerde. Dat was een grote fout trouwens, Claire wist toen nog niet dat ook hij haar zou gebruiken. Hij leerde haar een zadel kennen, tot Claire zadelmak was, en toen verdween hij en werd Claire verkocht aan rijkeluismensen. Die mensen propten haar hardhandig een bit in en gooiden lomp een zadel op haar rug, en zij werd geacht te presteren te midden van tientallen, nee wat zeg ik, honderden mensen. En luisterde ze niet, dan werd ze geslagen en geschopt. En toen op een dag gaf Claire het op. Ze stortte in en trok zichzelf terug in haar eigen wereldje. Ze stond voortaan op de automatische piloot en werd een brok verdriet. Het was alsof het alles over had genomen, een klein licht had gedoofd.
~
De hitte was overweldigend, overheersend. Tweebeners en paarden stoven in paniek de stallen uit, evenals Claire. Ze wierp nog een laatste blik op de paarden achter haar en galoppeerde er toen vandoor. Misschien, heel misschien werd ze ooit weer de oude. Ooit.
~
Claire is vaak onverschillig, kalm en wijs. Bijna mysterieus. Claire is gewoon Claire.