Say What?!!

A horse that'll fight harder for his friend than for his own life

Zijn zwarte neus rustte op de grond, zijn ogen gesloten. De stenen waren vochtig van het water dat van de watervallen af viel. Toch was dit de perfecte schuilplaats volgens Navayo. Geen enkel roofdier zou hier durven te komen. De meeste hadden schrik van water, wat positief was voor hem. Hij zou niet graag een hapje worden voor een van de roofdieren.
Een druppel viel op zijn zwarte neus. Zijn hazelbruine ogen gingen open. hij geeuwde eens. Duwde zijn achterwerk de lucht in en strekte zijn voorbenen. Langzaamaan kwam hij recht. Hij schudde zijn, haast gouden, vacht uit en keek slaperig naar buiten. Het was saai zo alleen wakker worden. Vroeger werd hij wakker van het drukke gedoe van de andere hengsten. Nu werd hij elke morgen alleen wakker. Ergens vond hij het spijtig, ergens niet. De enige die hij iets of wat mistte van de groep was cinema. Opzich een prachtig beest enkel weer dat prehistorische gedrag. Geen respect voor een hengstige merrie. Er kwam amper een woord uit. Navayo had zo weinig spreekpartners gehad in die tijd dat hij elke keer verbaasd was wanneer hij zijn stem hoorde. Nu was hij er wel weer gewend aan geraakt. Al was het soms wel eens schrikken als hij zijn stem probeerde te verluiden, ze sterfde haast af als hij riep. Het was een vreemd geluid. Hij vond het soms best hilarisch. Het was een soort muis die bijna piepte. Daarom dat je hem nooit zou horen roepen.
Het water druppelde op zijn neus. Hij sloot zijn ogen en stapte onder de waterval uit. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen tegen het felle licht en keek om zich heen. Het was een prachtig uitzicht. Er waren hier veel watervallen, veel leven, veel roofdieren. Dit was een best veradelijk gebied, al zei hij het zelf. Zijn neus ging de hoogte in. Een licht bekende geur drong zijn neus binnen. Hij keek om. Zag een donkere hengst door het gebied heen zwerven. Hij strekte zijn hals en bekeek het dier eens beter. Het was hem. Maar hoe? Hij begreep het niet. Hij schudde zijn ramsneus en zette zijn lichaam in beweging. Zijn passen waren stijf, haast pijnlijk. Gelukkig was het maar een klein stuk. In de 4 minuten die voorbij gingen bonkte zijn hoofd van de vragen. Hoe en waarom? Hij hielt halt voor de zwarte hengst en keek hem aan. Zijn hoofd in de hoogte, zijn hals trots in de hoogte. Een scheve grijns rond zijn lippen. Een knik kwam zijn kant uit. Navayo groette het paard terug en maakte een scheve, lage hinnik.
"Fijn je weer te zien Cine" Het was een soort communicatie. Andere paarden zouden er vast weinig uit kunnen opmaken Maar ze verstonden elkaar vast perfect. Hij wist niet hoe Cinema zou reageren op zijn verschijnen. Vechten zou hij niet doen, daar was hij zeker van. Zo zat deze hengst niet in elkaar. Hij vocht enkel als er gevochten moest worden om een merrie. Hij wist niet hoeveel veulens hij al op zijn lijst had staan maar het waren er meer als tien.

-en cinema-

De zwartbruine hengst draafde in een regelmatige cadans over de smalle paden, langs een brede rivier. Zijn oren draaiden wat heen en weer. Het gebied was helemaal onbekend voor de hengst. Sinds hij zijn groep was kwijtgeraakt voelde hij zich vreselijk alleen. Hij had al weken rondgezworven. De paarden in deze gebieden gedroegen zich heel anders dan hij gewend was. Het was ronduit vreemd moest hij zeggen. Alsof deze paarden hun instincten niet volgden. Hij had hen vreemd aangekeken, en zij hadden hem vreemd aangekeken.
Het water stroomde veel sneller in de rivier, en al snel hoorde hij waarom. Hij was een waterval aan het naderen. Hij spitste zijn oren wat naar voren en hij brieste zachtjes. Daarna schudde hij zijn hoofd wat heen en weer. Zijn lange manen zaten vol klitten, en zijn lichaam zat onder het zand en de modder. Zijn staart zag er niet veel beter uit. Maar hij bekommerde zich niet om zijn uiterlijk. Hij had het nooit gedaan, en hij zou het ook nooit doen. Hij keurde geen blik waardig naar zijn eigen spiegelbeeld. In zijn oude groep zag iedereen er immers zo uit.
Hij zwiepte zijn staart tegen zijn flanken aan. Hij had de waterval al in zicht. Hij zag een klein, smal en steil paadje naar beneden gaan. Hij zette zijn hoeven op het stoffige paadje. Meteen rolden er veel kiezelstenen en los zand onder zijn hoeven weg. Hij plaatste zijn hoeven snel, en half glijdend op zijn achterbenen ging hij het paadje naar beneden. Het zand was erg los op het paadje, dus er was een grote kans om te vallen. Toch kreeg hij het voor elkaar om zonder te vallen in het verfrissende water uit te komen. Zand dat uit zijn sokken kwam, dreef al snel rond in het water. Hij stapte door het water heen, het was er niet diep. Hij hief zijn benen hoog, om niet door het zware water heen te ploeteren. Hij liet zijn neus zakken om al stappend een paar slokken van het water te nemen. Hij voelde hoe zijn hoeven in de bodem wegzakte - het bestond slechts uit zand en een beetje stenen. Het water friste hem op, in deze warme zomerzon zocht hij wel vaker meren op, om even zichzelf op te frissen.
Opeens rook hij iets - een vertrouwde geur. Hij hief zijn hoofd op en snoof eens in de lucht. Zijn ogen schoten heen en weer in zijn kassen, en hij was abrupt stil gaan staan om de bron van de geur op te sporen. Al snel zag hij een goudkleurige hengst, en een scheve grijns sierde zijn gezicht. Hij herkende de hengst, hij kwam uit zijn oude groep. Hij was eerder vertrokken dan hij, en hij was degene waarmee hij het beste mee kon opschieten. Hij was ook altijd ronduit de meest spraakzame. Zijn oren spitsten zich naar voren. Het voelde fijn om zijn oude vriend weer op zijn netvlies te zien. Hij begroette hem met een knikje, hij knikte terug. Hij hinnikte naar hem. Hij hinnikte zacht, en laag terug. Hij sprak enkele woorden. ‘Inderdaad, fijn om je te zien,’ sprak hij zacht, met een schorre stem. Hij was niet zo'n prater, en hij deed het enkel als het echt nodig was. Het was zo'n toeval dat ze elkaar troffen, hoe lang zouden ze elkaar wel niet gezien hebben?

Navayo's zwarte voorpluk verbergde zijn kastanjebruine ogen. Zijn reukorgaan werd geprikkeld door de sterke geur die de hengst met zich mee droeg. Navayo was het niet meer gewoon. Hij bekeek Cinema eens. Die zag er nog steeds hetzelfde uit. Zijn bruin zwarte vacht zat onder het stof en ander vuil. Zijn manen waren geklikt en lagen alle kanten op. Zijn staart net van hetzelfde. Zijn sokken waren verassend proper. Hij moest wel door het water heen geweest zijn, anders kon een gedeelte van zijn lichaam niet zo proper zijn. Navayo wist dat dit dier geen belang hechtte aan verzorging. Navayo was een enorme buitenbeen geweest realiseerde hij zich nu. Oké hij had ook ooit onder het stof gezeten maar zodra ze bij een meer waren gekomen had hij altijd een bad genomen. Hij kon het niet aanzien om vuil te zijn. Maar al de rest zag eruit als Cinema. Misschien iets kleiner als hem. Dankzij zijn fries bloed was hij groter uitgevallen dan de meeste van de groep. Hij was ook enkele centimeters groter als hijzelf. Niet dat het hem wat uit maakte. Het deed hem eigenlijk goed om nog eens een paard van zijn grote te zien. Hij vond het niet altijd geweldig om groot te zijn. De meeste paarden waren dus ook kleiner als hem waardoor hij meestal naar beneden moest kijken.
"Waar heb jij zoal rondgezworven de laatste jaren?" Vroeg hij aan de donkere hengst.
Navayo maakte een korte knik met zijn hoofd, hals. Het was als een soort teken dat Cinema moest volgen. Het was een gewoonte van vroeger. Als er gevaar dreigde was het een veelbetekenend signaal geweest. Nu was het enkel als teken dat ze een wandeling zouden gaan maken.

-sorry hij's echt vreselijk, hoop dat je er wat mee kan-

De hengst schudde zijn hoofd eenmaal, omdat enkele plukken manen hem behoorlijk irriteerden met het gekietel dat ze veroorzaakten. Zijn donkere ogen stonden op de valk voor hem gericht. Bijzonder dat hij een oud kuddelid ooit nog tegen zou komen, nadat hij de groep een beetje was ontgroeid. Navayo was altijd al een geval apart geweest in vergelijking met de rest, hij had er niet altijd bij gehoord. Alsnog was had hij daardoor het meest aantrekkelijk gevoeld bij de hengst, en was het een soort van 'maat' van hem geworden. Zijn oren stonden naar voren gericht, alsof hij het niet kom geloven dat hij echt voor hem stond.
"Waar heb jij zoal rondgezworven de laatste jaren?" Zover het kon haalde hij zijn schouders op. Ja, waar had hij rondgezworven? Overal en nergens, door bergen en dalen. Hij had de meest verrassende gebied tegen het lijf gelopen. En hij deed het nog altijd: rondzwerven tot in niemandsland. Hij was andere paarden tegen het lijf gelopen, die blijkbaar verschillende gewoontes hadden dan hij had, want ze keken hem meerdere keren raar aan.
De hengst maakte een knik met zijn hoofd. Zijn eerste reactie was zijn oren in het rond draaien en met zijn oren het gebied inspecteren. Daarna voegde hij zich naast zijn oude vriend en zweeg verder, terwijl ze langs de watervallen liepen.
De stilte werd alleen onderbroken door het geraas van de waterval en het enkele gefluit van een vogel die boven het geluid uit scheen te komen.

[Sorry dat hij zo laat en zo flut is. D:]

Ondanks de simpele beweging van zijn schouders wist Navayo genoeg. Het was makkelijk communiceren zonder te moeten praten. Je kon geen dingen verkeerd zeggen zoals hij zo vaak deed. Cinema had hem dan nog nooit verkeerd begrepen. Het was dan ook veel simpeler als je voor alles gewoon een beweging had. Zo begreep Navayo dat de hengst eigenlijk niet echt wist waar hij overal had gezeten, enkel zowat overal en nergens. Rondgedwaald over de eindeloze gebieden. Ze voerden eigenlijk nooit uitgebreide gesprekken over dingen. Vaak was het erg oppervlakkig en nooit diepgaand. Zeker niet als de paarden niet spraken. Daarom moest Navayo ook altijd gebruik maken van hun spraakzame momenten. wat Cinema niet bepaald leek te hebben vandaag. Helaas. Hij had maximum een zin gezegd in de tijd dat hij hem had gezien. Eigenlijk was hij benieuwd naar zijn levenswijze. Zou hij nog steeds zo leven?
"Leef je nog steeds op de manier van de kudde? Of heb je je gesetteld met een merrie en een gezinnetje?" Vroeg hij dan ook aan de gespierde hengst. Cinema was zeker een paard waar een merrie naar kon opkijken. Hij was niet voor niets een van de meest succesvolle hengsten geweest in de groep. Al leek hij soms erg lang weg te zijn uit de kudde. Leek hij eindelijk zijn gezin gevonden te hebben en dan keerde hij gewond terug naar hun. Navayo had hem altijd met open armen ontvangen, figuurlijk dan. Sommige paarden had hij uit de groep gelaten. Ze gaven hun groep gewoonweg een slechte naam. Navayo moest geen veulenmoordenaars in zijn kudde hebben zitten. Het was echt een teken uit onmacht in zijn ogen. Eigenlijk genoot de grote hengst wel van de rust die dit paard met zich mee droeg. Hij zou eigenlijk dagen kunnen rondtrekken met hem zonder er een probleem mee te hebben.