|Eznho|

Eznho is opgegroeid met alleen zijn vader en moeder, geen kudde, niks. Zijn vader had hem verteld dat er vroeger meer merries waren die meetrokken met hun veulens, maar dat de mensen het bos hadden afgebrand waarin ze leefde. Zijn vader Altar was gedwongen de andere merries achter te laten en zijn moeder en zijn oudere broer Enyeto mee te nemen. Zijn ouders vertelden hem wel eens verhalen over Enyeto, maar in alle verhalen was Enyeto een slechte hengst. Hij had hun ouders mishandeld, geschopt, getrapt, uiteindelijk hadden zijn ouders hem verjaagd. Eznho had heel vaak gevraagd waarom Enyeto hun dan trapte en schopte, maar ze zeiden altijd dat het te pijnlijk was om te zeggen. Dus groeide Eznho in onwetendheid op, hij had een hekel aan zijn broer gekregen en een zwak voor zijn ouders. Hij was dan ook vastberaden om Enyeto te vinden en hem aan te doen wat hij Altar en zijn moeder had aangedaan. Toen Eznho twee jaar was vertrok hij bij zijn ouders. Hij trok rond, mee met de wind. Tot hij een oude bekende tegen kwam, een van de merries uit de oude kudde van zijn vader. De merrie was veranderd, ze was gemeen, duivels en zag er akelig uit. De merrie bracht de jonge Eznho naar een groep hengsten en merries. Eznho sloot zich bij deze groep aan, zich niet rekening houdend met het gevaar van de paarden. Eenmaal in was er geen weg meer terug.

Omdat hij zich verzette tegen de paarden hadden ze besloten hem gevangen te houden. Terwijl hij daar gevangen zat kreeg hij al hun duistere plannen te horen; hij kon toch niet ontsnappen. Door de verveling begon hij ongemerkt de paarden te helpen, hij kwam er al snel achter dat het een zooitje ongeregeld was. Het waren geweldige vechtersbazen, ze waren sterk en gaven niet op, maar tactiek, daar deden ze niet aan. Dus Eznho hielp ze om de tijd te doden. Op een dag kwam een of andere onverlaat op hem af gelopen en zei vol plezier hoe hij hieruit kon komen. Eznho deed niets liever dan zijn advies op te volgen. Het was inderdaad heel makkelijk.