Here it should be.. {Nafjuh}

[APPLAUS FÜR MICH *kijkt naar aantal berichten dat nog steeds op 1999 staat* BERICHT 2000 ]

Dit was een minder fijne dag voor Visual. De bruine merrie stapte gedwee door het meander. Ze was hier lang niet meer geweest. Ze vond dat ze wel terug moest komen voor Boots. Haar lichtbruine ogen staarden voor zich uit. De grijsgroene tinten van de bomen in de vroege ochtend zorgden voor een grimmige sfeer. Straks zou het weer warm worden dankzij het huidige seizoen. Vis wist niet hoe het precies werkte, maar er waren seizoenen, en dan werd het kouder en warmer, telkens opnieuw. Hoe lang zou dat duren? Tot in de eeuwigheid misschien? Haar glanzende hoeven stootten tegen een paar dode takken aan. Ze zuchtte. Waarom was het meander zo depressief op dit tijdstip? Of zij was dat gewoon. Ze hief haar hoofd op toen ze merkte dat ze deze langs de grond sleepte. Dat voelde beter aan. Ze keek om zich heen. Waar precies was haar doel? Ze wist het niet te bepalen. Het meander was te groot, en haar herinnering te laat opgefrist. Niet dat ze ooit bedoelde terug te komen naar die plek. Niet naar DIE plek. Ze had voordat ze vertrok een klein hoopje stenen gemaakt, voor Boots. Hoe heette dat? Een grafsteen? Dat was een depressief woord. Argh, waarom was zij degene die het moest doen? Waarom, uit al Boots' relaties, kennissen en vijanden moest zij degene zijn geweest door het lot gekozen, om een einde te maken? Ze wist niet eens meer waarom ze het deed. Ze boog haar hoofd, ze merkte haar hoopje stenen op. Het verwonderde haar dat het hoopje niet was omgestoten. Ze keek er even naar. Hee Laars, dacht ze. Ik ben nu vier jaar, vier lentes overleefd. Ik hoop dat het ook goed gaat met jou. Ze nam even een pauze, alsof ze luisterde. Ja, ik was weg maar nu ben ik terug. Ik moest wat dingen uitvinden. Huh? De Fire Flame? Nee, die is opgeheven, nadat Amani en Painted Black deze had overgenomen. Nu is er Utopia. Weer stilte. Ik dacht dat het wel een goede kudde was, maar jij bent mijn enige leidster, mam. Ze sloeg haar ogen neer. Wie kon ze voor de gek houden? Geen antwoord zou in haar gedachten verschijnen, ze wist wat Boots zou zeggen, ze kende haar pleegmoeder goed genoeg. Maar het was niet goed genoeg. Er was maar één Boots, en die Boots was er niet eens. Gekke gedachte. Zou er dan nu een nieuwe Boots zijn geboren? Ze voelde haar ogen prikken, maar nam goed adem en onderdrukte de neiging te huilen. Ze wist ook dat ze niet mocht huilen, Laars zou het vast niet gewild hebben. Ze glimlachte toen ze terugdacht aan de herinneringen met Boots. Het waren er veel, Vis was vaak bij Boots geweest. Het conflict met Satan, Rival... Ze gromde aan de binnenkant. Dat verwende nest. Het veulen van Sham, ook al partner geweest van Boots. Ze zou dat slechtzakje pakken als ze kon, maar dit was iets waar ze echt in moest opgeven. Waarschijnlijk was hij van de aardbodem verdwenen, en ze moest hem vermijden. Het was een gevaarlijker paard dan ze dacht. Hoe werd dat goed geformuleerd? Ze onderschatte hem, ook al was zij vaak degene die werd onderschat. Ze zuchtte en draaide zich om, liep weg van het stapeltje stenen dat ze met haar hoeven bij elkaar had geschraapt met alle precisie die nodig was.

Even later zag ze een paar vogels langs haar suizen. Een ander wezen in het meander? Dat was geen verrassing, eigenlijk rook ze ook een vage geur op 12 uur in scheepstaal. In Nederlands, waarschijnlijk was er een paard in de buurt die als ze erop af zou lopen vlak voor haar neus stond. Maar ze gaf er geen aandacht aan. In plaats daarvan deed ze een paar stappen naar links, liet haar hoofd rustig zakken en nam een paar slokjes zakken. Toen ze haar hoofd weer ophief werd de geur sterker. Het was een onbekende geur. Ze was niet echt in het humeur voor een slechtzakje, noch in een alledaags gesprek met een goed paard, maar ze had waarschijnlijk geen keuze, om niet in een gevecht te komen. Ze had wonderbaarlijk genoeg geen littekens en door haar tijd buiten Dreamhorses waren haar wonden geheeld. Aan het paard dat dichterbij kwam de keus om grote of kleine invloed te hebben op Visual in haar vierde jaar.

[&'nd Nafjuh/Navayo srry voor depri Vis, ik had hiervoor een beetje zielig verhaal gelezen xD Ze vrolijkt wel op :'D]

Zijn gitzwarte voorpluk hing voor zijn hazelbruine ogen. Zijn oren hingen neutraal langs zijn kop. Zijn staart hing er maar gewoon te hangen. Zijn passen waren sleurend. Hij was uitzonderlijk lui vandaag. Zijn neus zweefde over de grond heen. de geuren kwamen zijn neusgaten binnen. Hij leerde er veel van. Hij kon de geuren opnemen van de dieren die aan het meander kwamen drinken. Sommigen stonden hem minder aan dan andere geuren. Hier en daar rook hij een vleugje beer. Het waren waarschijnlijk kleinere beersoorten en geen echt gevaarlijk grote beren. Hier en daar rook hij ook de geur van wolven, dat stond hem nog het minst van alles aan. Hij wist hoe gevaarlijk deze beesten waren. Al wist hij ze makkelijk af te schudden de laatste jaren. Navayo vond wolven veel minder eng dan een panter. Toen hij amper vier maanden was geweest had hij oog in oog gestaan met zo'n eng wezen. Het was een angstaanjagend beest. Zo zwart als de nacht en ogen zo geel als de zon. Dat was dan ook het enige wat je van hem zag net voor hij je zou bespringen en vermoorden. Die gele ogen staarden je aan vol zelfvertrouwen. Alsof ze schreeuwden dat ze je gingen vermoorden en een lekker hapje aan je zouden hebben. Navayo had in die ogen gekeken. Had zijn hart in zijn keel voelen slaan. Voor een paar seconden had hij gestopt met ademen. De klauwen hadden hem kunnen aanraken, op een haartje had het beest hem gemist. Een knal had weerklonken en zijn leven was gered. Door een tweevoeter nog wel. Toch schaamde hij zich er niet voor. Geen enkel veulen van 4 maanden oud zou het overleven zonder hulp van een sterk beest.
Zijn oren vlogen naar voren. Zijn hoofd de lucht in. Een sterke geur drong zijn neus binnen. Een nieuwe geur. Hij brieste eens. Zijn passen versnelden. een vluchtig drafje kwam van pas. Zijn staart ging trots de hoogte in. Zijn knieën werden hoog opgetild. Zijn knieactie was mooi. Haast dat van een dressuurpaard. Hij zou er enorm goed voor geweest zijn. Als hij bij de mensen had gebleven was hij vast en zeker eentje geworden. Springen was zijn zwakte. Een dikke boomstam van haast een meter diameter was soms best wel een opgave voor hem. Dan moest hij een serieuze aanloop nemen om erover te raken.
Zijn ogen kregen een bruine merrie in de gaten. zijn passen vertraagden weer een beetje. Hij bekeek haar eens. Ze stond bij een hoopje stenen. Hij bekeek het met een schuin hoofd eens. Hij brieste om haar duidelijk te maken dat hij aan kwam. Hij zag haar omkijken. Hij knikte eens naar haar. Ze was iets ouder als de helft van zijn leeftijd schatte hij. Hij merkte dat omdat ze nog maar net volgroeit en uitgezet leek. Hij keek naar de berg stenen, hij begreep het niet. Hij had zoiets nog nooit gezien.
"Wat is dat?" Vroeg hij met een peinzende nadruk in zijn stem richting de merrie. Hij was te nieuwsgierig om zich eerst voor te stellen. Hij wou weten wat die hoop stenen was.

Voor haar neus stond een lichtbruine hengst. Hij was bijna twee keer zo oud en leek in het eerste ogenblik niet veel kwaads in de zin te hebben. Sterker nog, hij leek nieuwsgierig te kijken naar haar hoopje stenen. "Wat is dat?" vroeg de hengst aan haar. Visual antwoordde niet. Ze had genoeg paarden die hun neuzen in haar zaken staken. Toch zou ze verplicht antwoord moeten geven. Niet omdat ze dat een compleet voor haar vreemd paard gunde, nee dat was omdat zij Vis was, en ze alles behalve een awkward situatie wilde. Dus in plaats van dat ze niet antwoordde, nam ze een kleine pauze, goed nadenkend over hoe te antwoorden, en haar woorden zo te vormen dat ze niet teveel zei, maar ook niet te weinig om nog meer nieuwsgierigheid op te wekken. Aah, het perfecte antwoord in haar eigen woordenschat. "Dat is een hoopje stenen die ik heb gemaakt voor mijn pleegmoeder. Tweevoeters noemen het een grafsteen." Zou het paard tegenover haar weten wat een tweevoeter was? Vast wel, iedereen was er wel een keer in aanraking mee geweest. Niet heel veel wisten wat een grafsteen was. Die had ze gezien in een van haar kortere tripjes buiten Dreamhorses.

Het verwonderde Vis telkens dat er geen mensen waren in Dreamhorses, ze was er ook wel blij mee. Ze zag een stuk grond met een zwart hekje omheen. De bomen waren donkergroen en de sfeer was griezelig, bijna als het moeras maar misschien wel erger. Er waren allemaal stenen in de grond. Niet gewoon willekeurig geplaatst, maar echt in rijen opgesteld. Er stonden tekens op die Vis niet kon herkennen. Rare tweevoeters met hun tekens. Over tweevoeters gesproken, er kwamen er net drie aan. Twee grotere en een kleine. Vis schrok zich rot en verstopte zich achter een klein schuurtje, dat vlakbij het gebied was neergezet. Was dat expres? De drie tweevoeters liepen naar een van de stenen. Ze begonnen er iets onverstaanbaars tegen te vertellen. Toen legden ze een paar bloemen neer. Ze huilden en gingen toen nog droeviger dan ze eerst waren weg. Er kwam een man uit het schuurtje waarachter ze zich verstopt had. Hij deed het ieniemienie deurtje dicht en liep weg. Dat was raar, dacht Vis, terwijl ze uit haar schuilplaats kwam. Ah, het schemerde. Het was laat. Vis zag het roestige hek dat haar de weg versperde. Dat zou haar niet tegenhouden! Ze nam een kleine aanloop en sprong over het zwarte hek heen. Toen liep ze langs de stenen, naar de steen met de bloemen ervoor. Ze keek er bedachtzaam naar en bestudeerde de bloemen. De aarde onder haar was verrassend zacht. Hmm, zouden hier... de gestorven tweevoeters worden herdacht? Dan moesten die tekens dus hun namen voorstellen! Tweevoeters geven geen bloemen aan stenen, die geven ze aan andere tweevoeters. Maar die waren hier niet. Wacht, waar waren die dan? Misschien konden ze hen niet meer terugvinden. Dus dat hoopje stenen moest iemand herdenken. Slimme Vis heeft weer een mysterie opgelost! Dat verklaarde ook de deprimerende sfeer. Ze stond even bij een van de stenen. Ze kon geen respect tonen voor de mensen, ze wilde wel, maar ze wist niet hoe ze hadden geleefd, en ze kende hen niet eens. Dan hoop ik maar dat die drie tweevoeters snel over hun verlies heen zijn, dacht ze respectvol. Zo kon ze tenminste weer vertrekken met een goed gevoel. Ze sprong weer over het hek, niet wetend dat ze een aantal hoefafdrukken had achtergelaten in het zachte omgewoelde aarde.

Vis sprong op uit haar flashback toen ze besefte dat geen van twee zich had voorgesteld. Aan haar dan maar de eer. "Ik heet trouwens Visual." stelde ze zich voor. Meeh, nu ze een flashback had gehad voelde ze zich een stuk beter. Ghehe. Ze richtte zich tot de hengst voor haar, schudde met haar hoofd om haar zwarte lok goed te doen, en wachtte af op een antwoord.

Navayo keek naar de merrie die na een stilte haar lippen beweegde. Ze vormde woorden. Hij luisterde ernaar. Hij dacht even na. Vanwaar herkende hij dit ritueel? Hij wist het niet. Misschien dat zijn moeder er wel eens over had verteld. Wat hij zich wel herinnerde was dat de dode paarden altijd werden opgehaald door een gigantische robot. Hun lichamen werden in zijn grote bek gegooid door zijn sterke klauwen die het dode dier eerst te grazen namen. Niet dat er veel moeite aan was maar agh, het klonk dan veel dramatischer. Hoe het bij mensen ging wist hij niet. Ze werden in de grond gestopt en de mensen gingen er elk jaar naar toe, dat wist hij wel. Maar de mensen die dood waren hadden er toch niets meer aan? Waarom gingen ze er dan nog heen? Hij ging toch ook niet meer naar de plek waar Kitty was gestorven? Nu ja, oké dat was nog net iets anders. De zee zou haar lichaam al lang ergens anders heen gevoerd hebben. Naar waar wist hij niet. Maar hij nooit een seconde gedacht terug te keren naar die plek. Of om ook maar een keer een herdenkingsplek voor haar te stichten. Dood was dood in zijn ogen. Hij geloofde niet in iets anders. Je moest dan gewoon verder gaan met je leven. Punt aan de lijn. Hij was daar misschien hard in maar hij wou zich gewoon de pijn besparen van de herinneringen. Het verleden was het verleden, niet meer en niet minder. Daar moest je niet om rouwen.
"Dat is toch zoiets waar de mensen heen gaan als iemand gestorven is? Waar ze bloemen op leggen?" Vroeg hij aan haar. Hij vond het een redelijk goede beschrijving met wat hij bedoelde. Als ze bevestigde wat het was zou hij toch even de rillingen krijgen. Wat als er een dood paard onder lag? Hij vond het nogal een akelig idee. Zeker omdat hij wist dat het de pleegmoeder was van de merrie die daar stond. Al moesten er waarschijnlijk alleen nog maar botten over blijven van het paard dacht hij. Anders zou je hier niet gewoon kunnen staan.

Na een tijdje stelde ze zich voor. Navayo knikte eens. Nam haar naam in zich op.
"Navayo" Stelde hij zich daarna voor. Ze leek hier alles perfect te kennen. Alsof ze hier al haar hele leven rond dwaalde. Toch had hij haar nog nooit gezien in de tijd dat hij hier was. Ze was misschien weg geweest, hij wist het niet.
"Woon je hier al lang?" Vroeg hij dan ook maar om zeker te zijn dat zijn vermoedens waar waren. Anders zou hij wel heel erg dom overkomen als het niet zo was. Misschien had de merrie gewoon een heel goed geheugen en wist ze hier al heel snel de weg. Wat voor hem totaal niet zo was, hij was een echte ramp in dingen te onthouden. Net als namen.

"Dat is toch zoiets waar de mensen heen gaan als iemand gestorven is? Waar ze bloemen op leggen?" Visual knikte. Maar toen herhaalde ze de zin in haar hoofd. Bloemen op leggen. Je legde toch geen bloemen OP een grafsteen maar ervoor toch? Wacht eens even... De omgewoelde aarde... Zouden ze daar hun gestorvene begraven? Ow. Had ze toch niet alles uitgevonden. "Ik had niet door dat er ook echt doden onder lagen." legde ze daarna uit. Deze plek was niet de plek waar ze Boots had vermoord. Het was de plek waar ze wat rustiger was geworden en uiteindelijk dit hoopje stenen had gemaakt. Ze wist niet eens meer de weg naar waar Boots zou zijn, bovendien zou ze waarschijnlijk zijn meegenomen door het rustige doch sleurende water van het meander. De hengst had zich voorgesteld als Navayo. Hmm, de naam kwam haar niet bekend voor. Het was niet iemand waarvan ze gehoord had, waarschijnlijk was hij dus solitair. Meestal hoorde ze wel fluisteringen over de Bèta's en Alfa's van de kuddes. Er waren drie kuddes nu, in plaats van vijf. De Horcrux was nu onder leiding van Aaliyah. Die jaarling met dat hert die ze nog een keer eerder tegenkwam? Tijd deed echt wat. Vis vertrouwde de merrie er wel op. Die was slecht met een reden. Iets wat haar fascineerde. Slecht zijn met en zonder reden. Met en zonder ideaal. Met en zonder diepgang. Daarom had haar het zo gefascineerd. Damn you, genen. "Woon je hier al lang?" vroeg de hengst. Visual glimlachte kort. "Al sinds ik het weet. Maar ik ben een tijd weggeweest, dus misschien zijn er een paar dingen veranderd." Het was raar, hoe Navayo wist dat Vis bekend was. Was het de manier waarop ze keek? Niet zoekend in het rond, in haar achterhoofd de richting waar ze vandaan kwam in de gaten houdend, maar gewoon rustig, op haar gemak, alsof ze niet eens wilde weten waar ze heen ging. "Ik ben je nog nooit tegengekomen," constateerde Vis uiteindelijk, "Ben jij hier al lang?" Haar lichtbruine ogen namen de tijd om de hengst tot zich te nemen, toen wendde ze haar blik af, op zoek naar een onderwerp. "Weet je, het was mijn schuld. En niet indirect of als extraatje. De indirecte oorzaak was de zoon van haar oudere partner. De directe oorzaak was ik." Er zat geen emotie in haar stem, zelfs geen verdriet. Haar verdriet was al opgegaan. Toen glimlachte ze. "Maar ze zei dat het niet mijn schuld was, maar de zijne. Hij had mij anders ook vermoord." Ze had de keuze kunnen hebben gemaakt om te stoppen met slecht worden, toch deed ze dat niet. Toen het zo ver was, kon ze niet meer terug. Kon ze op het begin al terug? Misschien wel niet. Misschien was het wel onvermijdelijk. Hij had anders haar ook vermoord, en Boots erbij. Nu ze erover nadacht, het was niet haar schuld. Ze voelde zich iets beter dan eerst. Stond ze nou weer in gezelschap na te denken? "Ah sorry, je komt zeker niet elke dag paarden tegen die hun moord bekennen tegen een vreemde. Daarin ben ik vast enig in mijn soort. Maar ik ben vast ook de enige in mijn soort die er nog spijt van heeft ook." Het klonk zo raar, zo ver weg. Alsof ze van een paar meter afstand stond toe te kijken hoe zij filosofische onzin uitkraamde. Alsof ze een beetje duizelig begon te worden. Ze was vast een beetje ziek of zoiets. Zou wel over gaan, het was omdat ze lang niet meer in Dreamhorses was geweest en de ziektes buiten Dreamhorses hadden haar aangetast.

[ nog steeds depri Vis x) ]

Navayo keek weer naar het hoopje stenen. Zijn lange oren wiebelden wat heen en weer. De geluiden bij het meander waren altijd heel erg intens. Het kabbelen van het water, de vissen die op sprongen. Een hertje ergens tussen de struiken. De bladeren die knisperden als de wind er doorheen blies. Het was hier eigenlijk prachtig. Het stelde hem gerust dat de merrie niet had geweten dat er echt doden onder hadden gelogen. Dat betekende dus niet dat hij bij een lijk stond van een paard. Dat zou hem werkelijk doen rillen en hem bang maken van de merrie.
“Tweevoeters zijn vreemde wezens.” Sprak hij redelijk simpel. Veel meer kon je niet over ze zeggen. Hij kende die dingen amper ookal had hij er bij geleefd. Hij had amper contact met ze gehad. De enige keer dat ze hem echt hadden kunnen aanraken was toen ze hem hadden gebrandmerkt. Dat was meteen ook de laatste keer geweest. Op een of andere manier had hij zich los kunnen werken en was hij gevlucht. Hij was jong geweest, veel te jong. Maar agh, wat deed je eraan? Niets toch? Ze hadden vast gedacht dat hij het niet zou overleven. Mis dus. Hij was uitgegroeid tot een grote sterke hengst die weigerde te vechten. Het was best grappig als je bedacht dat dit paard niet wou vechten. Hij had er immers de perfecte bouw voor.

Hij werd uit zijn gedachten gehaald door haar woorden. Ze woonde hier al zo lang ze zich herinnerde. Ze vroeg of hij hier al lang was.
“Inderdaad we zijn elkaar nog nooit tegen gekomen. Ik ben hier nog niet zo heel lang. Maximum een half jaar denk ik.” Sprak hij denkend. Hij wist niet hoelang hij hier al was. Hij wist wel waarom hij Dh was binnengedrongen. Hij had gehoopt Kai terug te vinden en dat was hem gelukt.
“Ik weet niet of je de’r kent but the reason why I’m here is Kai.” Sprak hij rustig. Zijn oren draaiden zich richting haar. Zijn lichtte ramsneus werd scheef gehouden. Hij wou weten of hij haar kende. Misschien bracht het hem nog wat informatie. Informatie waarmee hij Kai terug beter zou begrijpen. Haar gevoelens een heel klein beetje beter zou kunnen doorgronden. Dat hoopte hij toch. Het was vreselijk om machteloos te staan en iemand zo vreselijk te kunnen troosten. Niet dat het een verandering was voor hem. Helemaal niet, meestal was hij nog waardelozer. Naja wat maakte het ook uit? Hij kon het verleden niet meer veranderen en misschien moest hij er zich bij neer leggen dat hij niet meer diegene was die ze het beste kende en het meest vertrouwde. Hij was ook niet meer de enige. Vroeger had hij er nooit een probleem van gemaakt, nu, eigenlijk ook niet. Hij moest er zich gewoon bij neer leggen.

Uit het niets vertelde de merrie dat ze haar pleegmoeder had vermoord, dat het haar schuld was. Zij de directe oorzaak was en de andere de indirecte. Hij begreep weinig van het verhaal dat ze vertelde. Hij herhaalde haar woorden in zijn hoofd maar kon er totaal niets uit op maken. Ze leek het erg ingewikkeld te vertellen ofwel was hij zo dom dat hij het niet eens begreep, dat gebeurde wel vaker bij hem dat hij sommige dingen niet begreep.
“Eerlijk gezegd snap ik niet veel van je verhaal. Dus door je stiefbroer heb jij je pleegmoeder vermoord? But why zou hij jou anders ook vermoord hebben?” Vroeg hij aan de merrie. Een vage glimlach verscheen op zijn gezicht om haar volgende woorden. Een sarcastische lach schoot van uit zijn keel voor hij het door had. Hij was kort en hees. Wel duidelijk hoorbaar. Hij kwam inderdaad niet elke dag een paard tegen dat over zijn eigen moord vertelde. Ze leek hem ook geen badass te zijn. Ze schepte er ook niet over op dus dat was heel erg mooi meegenomen. Anders zou hij haar ineenkeer niet meer zo aardig vinden als hij eerst gedaan had.
"Indeed, ach, voor alles moet een eerste keer zijn, niet?" Sprak hij met zijn hese stem. In afwachting op antwoorden keek hij de merrie rustig aan. Niet als een soort bezetene want hij keek ook naar bladeren die voor een paar luttele seconden zijn aandacht trokken of een eenzame vis die licht boven water kwam.

Navayo bleek hier al een half jaar te zijn, en er was ook een reden van zijn bezoek aan Dreamhorses. Vandaar dat ze hem niet eens in de verte van de bossen had zien lopen, ze was misschien wel een half jaar weggeweest. “Ik weet niet of je de’r kent but the reason why I’m here is Kai.” Kai... Meteen kwam het in haar op. De witte merrie was een goede vriendin van Saronse, zoals zij was. Ze gingen samen op avontuur: Kai, Ravena, Merle, Saronse en zij. Het was een leuk gezelschap en een interessant avontuur. Hoe zou het met haar vrienden gaan? Ze wilde ze weer ontmoeten, ze had alleen nog Urash en Sultan gezien laatst. Ze was blij dat haar pleegtante nog in orde was. Kai, wat was er ook al weer aan haar? Oh ja, het was de zus van Ravena! "Ah, je bedoelt de witte merrie Kai? De zus van Ravena? Ik ben een tijdje weggeweest, maar je zou Ravena of Kai's vriend Saronse kunnen vragen waar ze is. Ik heb haar lang niet meer gezien." vertelde Visual over Kai. Ze keek eens goed in de ogen van de hengst. Het zag er niet uit alsof hij de locatie van Kai wilde weten. Wat was het precies dat ze zag? Een doel? Kai leek niet het type om iets vreselijks gedaan te hebben. Ze was alleen een beetje gesloten? Misschien zocht de hengst manieren om haar te begrijpen? "Als je Kai wilt bereiken zou ik het vragen aan Ravena of Saronse. Ik zie Ravena vaak in de bossen en Saronse zwerft overal rond." herhaalde ze eigenlijk, dit keer met 'bereiken' als mentaal doel. Bereiken van de gevoelens. Ah, dat was moeilijker bij sommige paarden. Zij had haar gevoelens redelijk op een rijtje, dacht ze tenminste. Ze was er nog steeds niet echt zeker van.

“Eerlijk gezegd snap ik niet veel van je verhaal. Dus door je stiefbroer heb jij je pleegmoeder vermoord? But why zou hij jou anders ook vermoord hebben?” Ze vond de term 'stiefbroer' niet geweldig. Het was het stiefveulen van haar pleegmoeder. Grr, dat maakte het een pleegstiefbroer? Dat was niet eens een woord. Ze wilde gewoon niet gerelateerd aan hem zijn. De hengst was tenminste eerlijk, en reageerde niet geschokt. Ze kreeg weer het beeld voor van Nirvana, paniekerig en woedend. Ze rilde even. "But why? Hij was een slechte hengst, hij was sterker dan ik, slimmer dan ik. Hij was een neutraal paard die de slechte kant had gekozen, tegen neutraal en goed. En aan één iemand had hij echt een hekel: mijn pleegmoeder. En ik was degene die het dichtst bij haar stond." Vis had veel van Laars geleerd. Al die leuke lessen had ze zich altijd op verheugd. Die keer met Fontanella, Satan, Zeepje en zijn vader. Ja, dat was geweldig. Een gevecht, Cobrazarao tegen Boots, Zephyr tegen Visual. Vader tegen pleegmoeder, zoon tegen pleegdochter. Cobrazarao was toen de schrik van alle paarden. Hij was nu verdwenen, op zoek naar een andere kudde. Ze wilde geen respect voor hem hebben. Toch had ze dat. De macht waarmee hij heerste, waardoor hij gevreesd werd. Hij onderhield een sterke dictatuur. Het was ijzingwekkend, en daarom zo intrigerend. Iets waar ze meer respect voor had was een van de oudste kuddes in Dreamhorses: The Eagles. Een goede kudde onder leiding van Amiya. Ze had de merrie in kwestie nog nooit ontmoet, maar die was bijna legendarisch. De geschiedenis van Dreamhorses was eindeloos en geweldig uitgebreid. Ook al was het bloederig, ze wist dat een oorlog zo moest zijn, niet? "Indeed, ach, voor alles moet een eerste keer zijn, niet?" "Voor zulke dingen hoeven er geen eerste keren te zijn." antwoordde Vis grimmig. Nee, het was geen fijne herinnering. Maar ze wist dat als ze alleen maar er over zat na te denken dat ze er nergens mee opschoot. Ze zou het moeten accepteren en zelf opgroeien. Ze was niet meer pleegdochter van. Ze was Visual, een zelfstandige merrie, opgegroeid en wel.

Ze staarde even afwezig naar de bomen. Ze hingen daar zo rustig. Die dag had ze er niet eens op gelet. Ze zou nooit meer zo'n monster worden. Als ze de bomen niet meer zag, wist ze dat het fout was gegaan of aan het gaan was. Dat ze te druk was. De duisternis, de slechte kant. Dankzij haar vervloekte aanleg was ze snel aangetrokken. Maar ze zou zich ervan weerhouden. Als het echt niet kon, als ze het niet aankon... zou ze zich bij een kudde voegen. En de laatste keer dat ze zo'n deal maakte, was dat met Rival. En daar had ze zich iets te goed aan gehouden. Ze zuchtte. Ja, dit was mogelijk. Rival was zijn kant van de weddenschap nog niet nagekomen. Ze mocht hem daarop niet achtervolgen. Grr, het werd steeds depressiever. Ze haalde haar lok uit haar ogen en keek naar Navayo. Zou iedereen een duistere kant hebben, zonder licht? Zo'n berserker mode zonder een stop erop? Sommigen zetten er nooit een stop op, zelfs niet als ze de bodem hadden bereikt: slechtzakjes. Sommigen haalden de stop eraf, maar zetten hem er weer op wanneer de bodem was bereikt: Zoals zij. Sommigen deden deze stop er nooit af. Visual rilde. Ze voelde zich zwak en nutteloos. Maar ze kon daar niet over inzitten. Ja, ze zou het halen. Ze zou een nieuw leven kunnen opbouwen en nieuwe paarden ontmoeten. En daar zou ze nu mee beginnen! Ha, ze voelde zich al een stuk beter!

[*fluit onschuldig*]

"Ah, je bedoelt de witte merrie Kai? De zus van Ravena? Ik ben een tijdje weggeweest, maar je zou Ravena of Kai's vriend Saronse kunnen vragen waar ze is. Ik heb haar lang niet meer gezien." Beantwoorde de merrie op zijn vraag. Navayo glimlachte even. Hij was niet meer naar haar op zoek. Maar dat leek ze niet te merken. "Als je Kai wilt bereiken zou ik het vragen aan Ravena of Saronse. Ik zie Ravena vaak in de bossen en Saronse zwerft overal rond." Vervolgde ze even daarna. Navayo schudde even zijn krachtige hoofd en toverde een domme grijns rond zijn lippen. Zijn ogen rustig naar de merrie kijkend. Hij wist waar ze was en ze leek nog steeds dezelfde Kai als eerst. En toch was ze emotioneel veranderd. Dat was juist hetgeen wat hij wou weten. Waardoor was ze veranderd.
'Ik know where she is. Ik heb haar gezien. Maar... Ik wou meer weten wat ze allemaal in DH heeft meegemaakt." Sprak hij rustig. Hij vond het vreemd dat gebeurtenissen een paard zo fel zouden kunnen veranderen. Hij was eigenlijk ook veranderd tegenover vroeger. Het stelde hem vragen. Hoe konden je veranderen zonder dat je het zelf besliste? Hij wist het niet. Het was iets wat niemand ooit zou gaan begrijpen.

Ze vertelde hem over Rival. De hengst die eigenlijk geen familie was en dan toch wel. Hij rilde eens bij de gedachte van een slecht paard. Eigenlijk was hij er nog geen enkel tegen gekomen in Dh. Buiten Aaliyah. Maar die vond hij niet heel erg slecht om eerlijk te zijn. Er was geen eng geval zoals een Cobrazarao. Neen, helemaal niet. Hij had nog nooit de rillingen gekregen van een beest dat je genadeloos neer knalde als je hem misschien iets te lang aan staarde. Neen, dat had hij nog nooit gezien. Waarom had hij die kans nog niet gekregen? Hij wou ook wel eens huiveren van de angst. Dat had hij nog maar een keer meegemaakt dankzij een panter maar nog nooit van een paard. Meestal lachte hij een badeend schramper uit zonder dat ze het door hadden. Dat vond hij best grappig.
"Je zou medelijden met hem moeten hebben. Hij kent zijn eigen kant niet. Verschuilt zich achter zijn haat. so sad." Mompelde Navayo richting de merrie.

-flut sorry-