Damn you

Daar stond ze dan te zweten in het midden van de woestijn. Haar humeur was naar het nulpuntje gedaald, zo mogelijk was het eronder gezakt. Waarom? Omdat ze het warm had, ze had het verschrikkelijk warm én ze was uitgedroogd. Als ze nou gewoon een keertje, als was het maar een centiliter water in der mond had, was ze al een heel wat vrolijker paard. Dan zeiden ze ook nog eens dat het hier in de nacht ijskoud kon worden. Als ze zelf geen ervaring met dit soort gebieden had gehad had ze er geen ene moer van geloofd. Hoe kon een gebied, overdag 35 graden of hoger, zo hard vriezen in de nacht? Ze moest eens ophouden met bezoekjes brengen aan de woestijn. Het was gebied van de Horcrux, die behoorlijk fanatiek leek met het gebieden beschermen. Hoewel ze niet bang was voor deze leden, hoefde ze geen Horcrux leden achter haar aan. Daarbij was de temperatuur in dit gebied niet te harden. Het was ook nog eens behoorlijk saai, hoewel er hier en daar wat rotsen waren was er alleen maar zand. En water? Water was zeldzaam, als het al in het woordenboek stond van dit gebied. Voor ze het wist zou ze dingen gaan hallucineren en zou ze dingen zien die er niet echt waren. Al met al zorgde dit er allemaal voor dat ze nu brommend en onwaarschijnlijk chagrijnig door de woestijn liep. Uiteindelijk werd de hitte zelfs Ravena te veel, met haar hoofd laag aan de grond slofte ze door de woestijn. Ze deed niet eens meer de moeite haar hoofd op te tillen. In de verte zag ze een grote plaats vol met water, vol met planten. Maar het was er niet, dat wist ze zelf ook wel. Het was alsof ze het water rook, alsof ze het zag in de verte. Aangezien ze toch niets anders kon doen liep, strompelde, ze erop af. Maar ze kwam nooit dichterbij, want er was geen water. Dat water was ook nooit geweest daar, er was niets, alleen maar zand en rots. Dus liep ze zonder het zelf in de gaten te hebben rondjes, grote rondjes. Maar ze moest en zou water vinden. `Ravena wat doe je? Je houd jezelf voor de gek,’ zei ze gedachteloos voor zich uit. Met deze woorden kwam ze bij zinnen, wat zij deed was niet goed. Ze moest water hebben wel nu, maar ze wist niet weer. Terwijl ze voor zich uit liep of strompelde kwam ze uiteindelijk in een prachtige plek. Het was voorzien van water, her en der waren zelfs planten. Ze wist wat dit was, een oase, zo noemde ze het als het goed is. Het boeide haar niet, gretig liep ze op de eerste de beste water plas af die ze zag. Voor ze het wist zat haar neus in het water en slurpte ze het naar binnen. Ze had eventjes geen acht voor haar manieren, het enigste waar ze aan kon denken was water. En de manier om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk water naar binnen te werken.

OOC;
& Navayo, wat MIJ betreft mogen er trouwens ook andere paarden in komen.

Zijn staart hing tegen zijn achterhand aan gedrukt. Zijn oren tegen zijn schedel aan. Zijn ogen op onweer. De zon brandde op zijn vacht. Hij hielt van warmte maar niet op deze plek. Zijn vacht deed er pijn van. Normaal moest je baden in het water en rollen in het zand. Dan zou je tenminste beschermd zijn, nu kreeg hij steeds meer kans op een zonnesteek. Hij had het nog wel eens gehad. Het was enorm pijnlijk en je kon er dagen van weg zijn. Niet letterlijk weg maar je was er serieus slecht van. Je besefte amper dat je nog leefde. Je hoofd leek elk moment te kunnen ontploffen. Je hersenen wouden niet mee. Je kon aan niets anders denken dan een donkere ruimte en slapen. Hij had dagenlang in de schaduw gelegen, hopend dat geen roofdier hem zou vinden. Hij was er enorm van verzwakt. Het enige waarvoor hij opstond was om 1 keer te gaan drinken in die paar dagen. Eten was er niet eens aan te pas gekomen. Hij was enorm vermagerd geweest. Zijn spieren hadden afgenomen. Nadat hij eindelijk weer zonder hoofdpijn had kunnen rondlopen had hij zich volgepropt met alles wat eetbaar was. Zijn verloren spieren waren terug gekomen in de vorm van vet. Hij had er veel moeite moeten voor doen om die terug te krijgen. Vet kreeg je nu eenmaal niet heel erg makkelijk weg als je zoveel eten naar binnen propte. Appels waren een hartelust geweest voor hem. Het sap had in die dagen vaak over zijn kin gedropen.

In de verte verscheen een witte merrie. Ze was gulzig aan het drinken van het water uit de oase. Navayo versnelde zijn passen tot een drafje. Het was een sukkelig drafje. Al snel ging hij over tot een galop. Hij sterkte zijn lange sterke benen ver uit, zijn lichaam leek te bewegen zoals dat van een cheetah. Het was maar voor een korte sprint. Zijn vermogen was op dit moment minder. Door de brandende zon kon hij niet volluit gaan. Hij vertraagde zijn passen weer en bleef een aantal meters van de merrie staan. Even bestudeerde hij haar lichaamstaal. Hij zou door het water richting haar kunnen gaan, dan kon hij rustig in het water blijven staan, half in de schaduw. Perfect dus. In een rustige stap ging hij dan ook op haar af. Zijn hete benen bedankten hem voor de afkoeling van het frisse water. Vluchtig liet hij het water binnen sijpelen door zijn hoofd laag te houden. Hij slikte het door en hief zijn hoofd weer omhoog. Hij knikte eens rustig naar de merrie. Ze leek op Kai. Was dit haar zus? De zus die hij eigenlijk nooit had gekend en toch ook weer wel?
"Bent u ravena?" Vroeg hij dan ook aan haar. Zijn oren gingen naar voren. De zwarte plukjes op zijn oren vrolijk in de droge wind. Hij wist niet of de merrie het brandmerk op zijn kaak zou opmerken. Sommige dieren maakten er een probleem van. Ze noemden hem een bastaard. Zo was hij wel heel vaak benoemd geweest. Waarom wist hij niet. Misschien omdat hij zijn eerste 4 maanden bij de mens had geleeft, zich had laten merken. Maar hij had geen andere keus gehad. Het was zijn enige kans geweest om te ontsnappen.