Een Oceaan om in te vluchten~ NANANAVAYO ^^

Er is verrekte veel te zeggen, en om te liegen nog meer.
Nieuw was Magnolia zeker niet in Dreamhorses maar wennen moest ze wel even. Ze was er even tussen uitgenepen toen het haar allemaal te veel werd.
Met zachte, rustige stapjes baande ze zich een weg door de dikke struiken en de gemene, scherpe takjes van de hoge bomen.
Het bos was rustig maar alsnog kon je haar hoeven haast niet horen op de licht drassige mos en grasgrond. Eens kort zwiepte ze met haar lange, zwarte staart om de haren los te krijgen uit de minuscule stekeltjes die zich hadden genesteld op de heerlijk ruikende rozenstengels.
Iets in het bos leek haar te roepen, iets dat stil was, iets de sluw en gemeen was. Iets dat net als haar was. Tussen de struiken verdween een dikke, harige rode staart met een witte punt aan het einde. Stil en voorzichtig volgde Magnolia het dier wat verdacht op een vos leek.
Eerst leek ze niet te twijfelen, maar ergens had ze toch het gevoel dat het noch een vos noch een wolf was. Zonder angst voor de prikkende stekels van de dikke struik pakte ze de bladeren beet en trok de plant met één ruk uit de bosgrond.
Erachter schuilde een dier wat Manenwolf werd genoemd, het was het meest verwant aan de vos maar werd toch wolf genoemd. Waarschijnlijk vanwege zijn opmerkelijk- al was het meer onwezenlijk- lange stelten waar hij met gemak snel op kon rennen.
De vos liet geen greintje van angst zien, noch een greintje van verbazing. Slim dier, ze mocht het nu al.
‘Zeg eens dier, wat is je naam en wat doe je hier? Voor zover mij was verteld kwam jou interessante soort alleen in Pampa’s in Zuid-Amerika.’ Magnolia fronste even.
Ze was een slim dier, al was al die mooie wijsheid- oh, wat hield ze van wijsheid, ze was een echte filosoof- doorgegeven door de ouderen van haar stam.
In haar hoofd lachte ze even cynisch, ze haatte om te veel na te denken, maar ergens vond ze ook zo nu en dan niet heel erg. Vreemd was ze wel, dat kon je inderdaad makkelijk zeggen van haar.
De vos kwam langzaam overeind en strekte zijn lange poten en fragile rug even rustig uit, na dat lachte hij even.
‘Dan is je dat zeker verkeerd verteld, ik kom inderdaad op de Pampa’s voor, maar ook in droge bossen. Dus, dit was nog een aardig goede keuze, als zeg ik het zelf.
Maar dat geheel terzijde, mijn naam is Zorro en ik kom uit het Spaanstalige deel van Zuid-Amerika. Ik ben hier omdat het grootste deel van mijn familie is uitgeroeid.
Ik moest weg daar, anders was ik zelf ook dood geweest.’
Het laatste zei hij met een verdrietige ondertoon, en Magnolia snapte dat erg goed. Je familie mag misschien niet altijd de beste zijn, maar het is toch echt wel je familie!
Het was nu Zorro die Magnolia een vraag stelde, en de merrie luisterde geïnteresseerd. ‘Tot nu zag ik alle paarden zich vol vreten met die prachtige, groene, verse gras. Waarom eet jij daar niks van, zo lang het nog kan?’ Zorro keek nieuwsgierig naar de blozend- roze gekleurde ogen van de jonge merrie.
Daar hoefde Magnolia zeker niet lang over na te denken, en ze antwoorde met een brede grimas op haar zachte lippen; ‘Acht, Ik eet net zo min gras als dat ik leven kan zonder de lucht. Ik eet vlees mijn vriend, en niet zomaar vlees. Paardenvlees.’ Haar grimas was niet weg te vegen maar, de jonge vos-wolf- hond dinges leek half niet zo verbaasd te zijn als alle paarden die dat tot nu toe had verteld.
‘Niet verbaasd?’ Vroeg Magnolia met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik vind het altijd zo leuk als mensen verbaasd zijn, wil je dat niet even voor me doen?’
Kort lachte Magnolia, en de vos-wolf- hond dinges lachte met haar mee. Ze mocht Zorro wel, hij was net als haar. Vreemd, eigenaardig, en alle synoniemen die daar voor te vinden waren.

Zonder ook maar even na te denken of Zorro haar volgen zou stapte Magnolia verder het bos in. Opnieuw moest ze bomen, takken en struiken ontwijken om geen stekels in haar vacht te krijgen.
Opnieuw voelde ze dat gevoel als iemand dichtbij was, het gevoel liet haar niet sneller of langzamer stappen, draven of galopperen maar het was gewoon een alarmbelletje dat haar zeer handig van pas kwam.
Heel ontspannen en rustig draafde Zorro achter Magnolia aan en diep binnen in zich was ze daar blij mee. Hoe badass je ook was, een badass vriend was altijd leuk.

Ik eet net zo min gras als dat ik leven kan zonder lucht

OOC;
Navayo& En van mij betreft wie het maar wil ^^

Zijn gedachten waren helemaal niet van deze wereld. Ze lagen in het verleden. Ver in het verleden. Soms had hij spijt dat zijn moeder niet met hem mee was gegaan. Hij had haar raad nu wel heel makkelijk kunnen gebruiken. Als de mooiste merrie van de stal had ze een aanzicht. Ze zou hem kunnen leren hoe ermee om te gaan. Het was soms erg moeilijk volgens Navayo. Hoe moest je omgaan met vijanden? Met een badass? Hij wist het niet echt. Volgens zijn mening mocht je nooit angst tonen. Dat deed hij dan ook niet. Vanbinnen mocht je zo'n angst hebben als wat. Een lage hinnik kwam vanuit zijn keel. Een grote vogel stortte zich naar beneden. Het sterke dier zette zich in zijn manen. Langzaam verplaatste hij zich tot bijna aan zijn schoft. Het dier probeerde het hazelbruine oog van Navayo te vinden. Die keek het dier aan en knikte eens. Aziz was een slim beest. Een uniek dier. Meestal hield hij zich uit de buurt van anderen, niet zichtbaar. Navayo had hem per toeval gevangen gezien ergens in de bomen. Hij had hem geholpen en hem beschermd terwijl zijn vleugel herstelde. Sindsdien kwam hij af en toe eens Navayo begroetten. Niet dat ze woorden uitwisselden. Toch wist het dier wel hoe Navayo zich voelde. Hij zou hem dan ook beschermen moest hij het nodig hebben. Wat naf vreemd vond was het rode lint aan zijn poot. Het leek er niet vanaf te kunnen. Het leek er zijn hele leven al rond te zitten. Het was iets vreemds maar ook sierlijk. Het was dan ook een sierlijk dier. Aziz was een trotse vogel. Een echte strijder. Eentje die niet van Naf's zijde zou wijken wanneer het moeilijk zou gaan worden. Neen zo was zijn gevederde 'vriend' niet. Ja, Navayo zag hem wel een beetje als een vriend. Zonder woorden kon je perfect leven met elkaar. Het gaf dan ook geen ruzie onder hen. Ze hadden ook nog nooit een meningsverschil gehad want als het een van hen niet aan stond gingen ze elk hun eigen ding doen. Ze zagen elkaar eigenlijk ook niet zo heel vaak. Aziz was erg zelfstandig. Naf had hem wel gevraagd voor zijn steun tijdens de uitdaging. Het dier had enkel een lichtte knik getoond uit teken dat hij hem begreep en hem zou steunen. Een kreet had uit zijn keel gekomen als teken van macht. Navayo had enkel erg hard moeten lachen erom.

Zijn vleugels spreidde zich. Hij verdween tussen de takken. Navayo vond al snel de oorsprong van zijn bewegingen. Een vos, wolf achtig beest liep achter een merrie aan. Navayo bekeek het eens met een schuin hoofd. Hij brieste diep. Agh, ieder zijn metgezel zeker? Al vond hij Aziz net iets makkelijker als zo'n beest. Het kon het altijd in zijn hoofd halen om je aan te vallen. Dat zou Aziz niet doen, en dan nog. Met een hap was het dier dood. Dat wist hij zelf ook goed genoeg. Naja, daar moest hij nu even niet aan denken. Hij zou gaan kennis maken met deze merrie.
"Hello my lady" Sprak de hengst richting haar. Zijn hazelbruine ogen keken haar nieuwsgierig aan. NAf vond het altijd wel leuk om een nieuw paard te leren kennen. Misschien zou dit dan ook een aangenaam gesprek worden.

Het geluid van vogeltjes die luid floten irriteerden de merrie en ze stopte abrupt met lopen, trapte tegen de brede, hoge boom aan en meteen vlogen alle vogeltjes eruit.
Een grijns speelde rond haar lippen en de wind danste een zeer bekende dans met de tanden van haar slachtoffers die in haar manen en staart waren gevlochten.
Soepel draaide ze zich om, hief haar sierlijke hoofd en staarde met haar bekende grimas naar de naderende hengst. Een hengst had ze al lang niet gezien, of wel? Ja toch!
De hengst die wiens botten ze gebroken had, de hengst wie ze had laten krijsen tot het laatste leven uit hem was gelopen als het water uit een opgedroogde rivier.
Met haar zachte, roze tong maakte ze haar droge lippen, bedekt met opgedroogd bloed weer nat en proefde de ijzeren smaak die haar zo bekend voor kwam. De smaak waar ze eeuwen van genieten kon.
‘Hello, my Lady’ Zei de hengst, tenminste, ze dacht dat hij dat zei. Magnolia kon zo nu en dan wel eens de woorden van een ander verdraaien tot iets wat zij horen wilde.
De grijns rond haar lippen werd breder en breder per stap die de hengst dichterbij naar haar zette.
‘ Wel hallo daar, mijn mede paard’ Haar lichte ogen boorden zich als een wurm in de grond in de bruine ogen van de hengst..
Ze stapte enkele stappen dichterbij en wandelde één enkel rondje om de jonge hengst heen. Kort schudde ze met haar staart die ingevlochten was met de scherpe tanden van haar slachtoffers. Het waren er niet al te veel, aangezien ze vaker haar slachtoffers dood liet bloeden maar ze levend achter liet. En dan ook nog terug komen om een tand te nemen was veel te veel moeite.
‘De naam is Magnolia, en de jouwe is?’

Haar lichte ogen brandde in de zijne. Voor even wist hij niet waar hij moest kijken. Daarom dat hij dan ook snel eens knipperde om zich van haar blik af te wenden. Damn wat een vreemde merrie. Het jonge dier bracht haar lichaam in beweging, begon een rondje om hem heen te lopen. Automatisch draaide hij zijn lange slanke oren naar achteren. Zijn grote lichaam spande zich op. Toch verzette hij geen vin. Het dier was jonger als hem maar duidelijk zieker in haar hoofd. Ze had dingen in haar manen en staart hangen waarvan Navayo er niet op 1, 2, 3 op kon komen wat het was. Hij keek er dan ook niet naar. Maar hij vertrouwde dit paard niet. Ze straalde iets op hem af wat hem deed argwanen. Ze vroeg naar zijn naam. Navayo keek haar kort aan. Daarna weer rustig ergens anders heen. Hij stampte met zijn achterhoef tegen de grond aan en zwiepte met zijn staart.
"Navayo." Sprak hij rustig. Hij hazelbruine ogen rustend op de merrie. Ze was inderdaad een vreemd geval. Misschien moest hij het haar maar eens zeggen. Al zou dat misschien nog vreemder overkomen. hij wist het niet. Hij liet zijn schouderspieren bollen. Hij moest zichzelf maar eens in beweging komen. Hij verveelde zich al te lang. Lang leve een korte concentratie. Magnolia deed hem denken aan het liedje Higway to hell. Hij wist niet eens waarom. Maar zo'n uitstraling had ze. Hij wist goed genoeg dat dit zijn eerste ontmoeting was met een slecht paard in DH. Maar het was een jong dier dat zijn kracht sowieso onderschatte. Hij kende jonge paarden. Ze probeerden overal in uit te blinken. Goede veulens speelden erg veel en wouden de beste zijn in alle spelletjes. Dit paard leek zich er niet echt mee bezig te houden. In tegendeel. Ze leek te leven van het bloed dat over haar borstkas zou sijpelen. Maar zijn laatste bloed zou niet over haar heen vloeien. Bloed kon hij niet garanderen. Ze zou waarschijnlijk niet de minste zijn die hij ooit voor zich had zien staan. Hij had echt waardeloze dieren voor hem zien staan, zo leek deze merrie niet.
"Ik moet zeggen, you're a weird horse." Sprak hij toen toch tegen haar. Zijn hoofd schuin op haar gericht. Toch was deze jonge dame niet lelijk. Daar was hij zich van bewust. Damn, hij leek zich echt aangetrokken te voelen tot badass merries. Hij wist niet waarom maar hij vond ze vaak interessanter als een goede merrie. Misschien was hij wel gedoemd om eeuwige loner te zijn. Hij kon namelijk niet leven met zulke paarden. Naja, Forever alone dan maar. Hij had eigenlijk echt als tweevoeter geboren moet zijn geweest. Dan was hij echt the handsome hipster boy geweest die vrolijk met fishface op de foto zou staan met zijn eeuwige muts over zijn zwarte haren en zijn grote bruine ogen stralend. Zijn witte tanden zouden afslaan op zijn gebruinde huid. Meiden zouden hem geweldig vinden als beste vriend maar omdat hij onbereikbaar leek zou hij niet eens aan een meisje raken. Zo leek het soms ook bij hem te gaan. Al was Naf nog minder bereikbaar als zijn dubbelganger tweevoeter. Hij werd totaal niet snel verliefd. Zelfs voor zijn maatje Kai of Kitty had hij nooit iets gevoeld. Enkel vriendschap.

Langzaam ging de merrie weer voor hem staan en hij stelde zich voor als ‘Navayo en de merrie knikte even. Een oudere merrie had ze met gemak aan durven vallen, maar een oudere hengst zeker niet zomaar.
En deze hengst zag er nog aardig sterk uit, maar alsnog was ze niet echt bepaald bang.
‘Ik moet zeggen, you're a weird horse.’ De merrie grijnsde opnieuw, maar dit keer minder beangstigend. ‘Wel, Bedankt. Dat kan ik wel opvatten als een compliment. Maar, jij ziet er niet slecht uit.’ Sprak ze rustig. Het laatste zei ze zeker niet als een grap, meer als een compliment, en ze meende het ook.
Met een vragende blik en een glimlach die ze nog niet eerder had laten zien- een glimlach die dichtbij lief kwam- staarde ze even naar de hengst en richtte toen haar blik weer op zijn kastanjebruine ogen.
Kort schudde ze met haar staart waardoor de scherpe tanden tegen elkaar aan ketsten en een vreemd, eigenaardig geluid maakten.
Een zachte wind danste met haar lange, kastanje kleurige manen en de zon wierp enkele zonnestralen op haar gezicht waardoor haar roze ogen een gouden glans kregen.
Het kleine vosdiertje nestelde zich tegen een boom aan in de heerlijke zon en Magnolia wierp een korte blik op haar eigenaardige vriend.
‘Trouwens, Navayo is een- voor mij- onbekende naam. Waar kom je vandaan?’ Vroeg ze met een langzame en rustige stem.
Waarom ze nu zo aardig deed wist ze niet, misschien speelde die stomme ‘aardige’ kant van haar moeder op. Het irriteerde haar, alles irriteerde haar voor één enkele seconde.
Met haar linker achterbeen verbrijzelde enkele takjes en het krakende geluid liet haar al meteen iets beter voelen.
Eigenaardig, en vreemd was ze zeker wel. Dat ontkende ze natuurlijk ook niet. Gek zijn was het beste wat haar ooit was overkomen.

OOC;
Beetje flut, sorry ;$

Haar vreemdheid beviel hem niet echt goed. Hij voelde hoe de spanning bij Aziz de hoogte in kroop. Het dier begon zenuwachtig van tak tot tak heen en weer te wiegelen. Navayo keek het dier even waarschuwend aan vanuit zijn ooghoeken. Hij moest echt leren om zich stil te houden. Moest het dier niet te vertrouwen zijn was Aziz een soort verassing. Nu was hij dat niet echt meer. De merrie had hem waarschijnlijk al gehoord, helaas. Hij was niet bang van de merrie maar ze was uiterst vreemd. Dat vond hij dus niet zo geweldig. Moest ze nog redelijk normaal zijn zou ze nog een sexy badass merrie kunnen zijn. Naf moest toegeven. Hij vond badass merries uiterst fascinerend. Ze waren meer een uitdaging dan een goede merrie. Al pastten zij uiteindelijk beter bij hem. Toch was Kitty zijn grote fascinatie geweest, hoe hard ze ook in de problemen had gezeten door haar moordverleden. Ze had zijn interesse gewekt en had hem zo ver gekregen rond te trekken, de woorden terug uit zijn keel gesleurd. Hem overtuigd dat hij niet thuis hoorde bij de hengsten. Hij was uiteindelijk met haar mee gegaan. Ze hadden geweldige tijden gekent, misschien zelfs liefde. Al hadden ze nooit elkaar een neusje gegeven of lieve woorden gezegd.
Langzaam knikte Navayo eens. Een kleine glimlach sierde zijn lippen.
"A problem for you?" Grijnsde hij vrolijk. Een felle blik in zijn bruine ogen terwijl hij haar aan keek. Voor even rechtte hij zijn hals trots de hoogte in. Jep hij kon ook best trots zijn al deed hij er nooit moeite voor. Waarom zou hij ook? Geen merrie verdiende het om zijn pracht werkelijk te zien. Zelfs deze merrie niet. Ze kon hem niet overtuigen dat ze de moeite waart was om zijn gevoelens te krijgen. Het was misschien cru gezegd maar de enige die het tot nu toe waart was geweest was Kitty. De prachtige witte arabische merrie. Misschien had hij zijn woord tegenover haar moeten houden. Dan had hij nu een prachtig jong dier lang zich lopen die de wonderen van de wereld zou ontdekken. Nu ja jong, het paard zou dan een jaar ofzo zijn. Oké dat was nog jong in vergelijking met hem. Misschien had Kitty toen zelf nog geleefd. Maar je kon het verleden niet veranderen en je mocht er dus niet te lang over blijven treuren.
"Brazilië" Antwoorde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Voor hem was dat het ook want hij was er geboren. Daar hadden alle paarden speciale namen. Zo speciaal dat hij ze niet eens meer kon herinneren.

‘ Wel, wel. Brazilië, lekker warm daar, is het niet?’
Haar hoeven raakten zachtjes de grond bij elke langzame stap die ze maken terwijl ze een rondje om de Braziliaanse, knappe hengst wandelde.
Eén keer had ze een blik geworpen op het dier in de bomen waar waarschijnlijk de aandacht van Navayo op was gefocust.
‘ Hey, knapperd, ben je wel aan het opletten?’ Sprak ze met de warme toon van haar stem die ze niet vaak liet horen.
Haar grijzige neus snuffelde over de grond en ze knabbelde op één van de weinige, groene blaadjes die ze nog vinden kon en genoot even.
Heel lang geleden was het sinds ze iets groens had gegeten, de frisse smaken voelde heerlijk op haar tong en de smaken waren zoveel beter dan dat rauwe vlees wat ze al jaren aan het eten was, wat bezielde haar om dat vieze spul te eten?
Ach, een keuze was een keuze, al waren niet alle keuzes die ze gemaakt had de beste keuzes. Maar, niet iedereen wist de beste keuzes te maken en daar was ze zo nu en dan nou eenmaal één van, daar was niets aan te doen.
Er hing een klein stukje van het groene blaadje uit haar mond, met haar zachte, roze tong likte ze langs haar lippen en ving net op tijd het kleine stukje nog op en zelfs van dat kleine stukje geniete ze. Heerlijk was het.
Lichtjes leunde ze tegen een stevige eikenboom en schuurde met het topje van haar staart en een gedeelte van haar achterste tegen de boom aan, heel eventjes en heel zachtjes. Niet omdat ze jeuk had, maar omdat ze altijd eens een kastanje had willen proeven, en dan niet zo één die al op de grond gelegen had. Nee, eentje uit de boom.
Toch wilde de boom niet meegeven, de eigenwijze kastanjes bleven lekker in de boom hangen. Een stapje zette ze naar voren en met haar achterbeen trapte ze zonder enkele moeite tegen de stam aan, enkele kastanjes vlogen razendsnel naar beneden maar, Magnolia wist er eentje op te vangen met haar tong toen ze haar hoofd lichtjes scheef hield. Met haar scherpe tanden brak ze de kastanje door midden maar het was niet te vreten, ze spuugde het dingetje weer uit en een eekhoorntje schoot langs haar hoeven en nam het mee, een grote boom in,
‘ Je ziet er niet uit als een goedzakje, noch een slechterik. Wie ben jij, Navayo uit Brazilië. Wat is jouw verhaal?’ Het was eerlijk gezegd niet eens een letterlijke vraag, eerder een vraag die ze aan zichzelf vroeg.
Wie was deze hengst? Wat deed hij hier, in Dreamhorses, in plaats van het warme Brazilië?