Some antlers, how fun ~ Daisy

Het verbaasde Magnolia zeer dat ze gewoon met minder dat enkel gemak het gebied van de ‘slechte’ kudde in lopen kon zonder meteen aangevallen te worden door de slaafjes van de leidster, of Alfa. God, wat háátte ze dat woord. Was dit een verdomde wolvenroedel of iets? Wat een tragedie, wat een tragedie.
Het geluid van haar hoeven op de kiezels weerkaatste tussen de bomen die de rivier omringden, een diepe zucht ontsnapte haar bek.
Ze miste hoe het vroeger was, ze hoopte stiekem dat de rivier meer rood was dan blauw. Maar ach, Things Change of niet?
Haar hoeven gleden met gemak het ondiepe water van de rivier in en ze stak het dunne stukje helderblauw over. In haar zicht kwamen herten, wat een leuke beesten waren dat. En er zat nog aardig wat vlees aan, hoe ze naar zo’n niveau zakken kon wist ze niet meer. Maar elk vlees was immers goed genoeg, dat vond zij dan.
Langzaam, voorzichtig, stil en sluw hoefde ze niet te zijn, alles behalve dat samen. Zonder enkele moeite kon ze tussen het kleine groepje herten staan en mee grazen, maar blegh, wat smaakte dat gras vies.
Uit het niets gaf Magnolia een trap tegen de heup van een bok aan en ze hoorde het zwakke bot al meteen kraken. Angstig lag het dier op de grond terwijl de laffe vrouwtjes al weggerend waren.
Op de één of andere manier smaakte een leider tien maal beter dan een simpel lid, een zwakke slaaf, een volgeling. Leiders waren sterk, al hoewel, deze zeker niet.
Zonder enig medelijden ging Magnolia op enkele botten van het dier staan wat het lied huilen en schreeuwen als een klein kind dat gevoed wilde worden.
Na een tijdje van het geschreeuw te genieten liet ze het dier snel dood bloeden door in zijn slagader in de hals te bijten. Het kostte de bok exact 10 hartslagen voordat hij was doodgebloed, de bloed toevoer naar zijn hersenen was gestopt en bovendien was hij ook nog eens gestikt in zijn eigen bloed. ‘Oh, wat een tragedie.
Een jacht ongeluk misschien? Nee, nee, zeker niet. Het was de enige echte Magnolia.’ Sprak ze terwijl een grimas haar lippen sierde.
De lippen die al snel bedekt waren met bloed toen ze zich genoegen deed aan een mals stuk hertenvlees. Ze liet enkele stukken achter en enkele stukken werden opgegeten door Zorro, haar fijne vos-wolven vriend.
Met de hulp van Zorro die een poot vast hield met zijn scherpe tanden wisten ze het gewei af te krijgen. Al zat er nog wel wat vlees aan.
Het had de bok een poot gekost, want de linker- achter was er door Zorro afgescheurd, die was zoiezo al zwak door het gebroken botten-stelsel.
Verse geuren van een dood dier waren altijd maar, dan ook áltijd heerlijk om weer te ruiken. Hoe vaak ze het dan ook ruiken zou.
Opnieuw spitste ze haar oren, maar liet het gigantische gewei niet los. Het gewei was hoe dan van haar nu.
In haar zicht verscheen een wit vlek en weer werden haar lippen gesierd door een gemene grimas. Veel geuren drongen haar sterke neus binnen, die van Zorro, die van het dode hert, die van de levende herten verderop en die van het onbekende paard dat naderde.

Daisy zag van alles. Dingen die ze nog nooit had gezien, dingen die ze wel eerder had gezien. Maar het bleef haar verbazen. Dingen in de bomen, en dingen in het water van de grote stromende rivier. Ze vond het hier wel beter dan in de sneeuw en de sneeuwgrotten. Hier was het bewolkt, maar af en toe drukte een zonnenstraal zich door het wolken dek. Er was ongeveer naast de rivier een strook zo breed als een fietspad van gras, en daarna stonden er gewoon allemaal bomen. De omgeving deed bij haar hart bijna een lichtje branden. Maar snel was dat lichtje al weer gedoofd, na dat keiharde gesnetter van die vogels. En vogel die een mooi weisje zong, dat kon ze nog wel waarderen. Maar een hele boom vol van die beesten, was gewoon mateloos vervelend. Ze kon die boom wel omzagen, en dat die vogels in eens dodo's waren geworden(sorry Marlene XD) die niet konden vliegen, en ze allemaal tegen de vlakte werden gelsagen. Ja deed leek haar wel wat. Een gniepige grijns verscheen rond haar lippen met het idee door vogels te elimineren. Niet alle vogels waren slecht natuurlijk. Ze had wel eens een kraaien gast gehad die Brok heette. Je sprak het uit met een engelse 'r' en het klonk als een kikker geluid. Dus als je zijn naam wou uit spreken, dan moest je gewoon een kikker na doen. Ze trok niet echt met Brok op ofzo, maar af en toe hing ze wat met hem rond. Jeweetwel, chillen, zoals paarden dat zo goed kunnen. Ach wel nee, ze lulde. Daisy had nogal een hele grote fantasie, maar wel een hele vreemde fantasie. Als ze een stuk hout zag drijven in het moeras dacht ze dat het enge krokodillen waren en daar praatte ze dan mee. Ze dacht dat de wind een persoon was, en dan wel een 'hij" om precies te zijn. De wind had zo genaamd een hekel aan haar en volgde haar over al. Alsof er een mannetje in de wolken woonde en die de lucht kon besturen. Jep, Daisy was nog al vreemd! Maar als het haar uitkwam wel slim, en zeker gemeen. Ze hield er van om andere paarden te kleineren, en de grond in te stampen. No mercy. Langzaam ging haar pas over na een klein elegant drafje, maar ze was dan ook wel een klein elegant paardje. Abrupt stond ze stil toen een paar onbekende geuren haar neus binnen drongen. Een paarden geur, dat was zeker. Maar ook nog een stinkende zure geur ofzo iets. De geur van dood. Oho, straks was er iets gebeurd. Zou ze even gaan kijken? Ja, waarom niet? Langzaam wendde ze af het bos in en stapte sloom in de richting van waar de geur van daan kwam. Toen een paar op haar netvlies verscheen, probeerde ze goed te kijken. Een dood dier lag op de grond, open gereten, en uit elkaar. Gewoon walgelijk! Een vaag vossen wolf ding zat er ook van te eten, even als het paard? Sinds wanneer waren paarden vleeseters? Dat was nieuw voor haar.

Zorro zat nog steeds van het herten dier te eten, maar sinds de merrie besloten had dat vlees eten toch te ver ging kon ze wel overgeven- als dat mogelijk was- bij zulke rottende karkassen.
Haar roze ogen schoten over het rustige tafereeltje dat zich afspeelde bij de rivier, enkele groene grasparkietjes gingen om de beurt hun snaveltjes wassen en namen minuscule slokjes van het koele blauw.
In haar gezichtsveld nam ze iets op wat wit bleek te zijn, een merrie, dat rook ze vanaf mijlen ver. Maar wat deed een witte merrie hier?
Langzaam stapte ze dichterbij, vermorzelde bijna één van de kleine grasparkietjes die o- zo irritante fluiten konden en opnieuw sierde een sinistere grijns haar snoet.
De merrie was beter, en beter te zien, haar contouren en lijnen en de witte vacht die niet echt zo van pas kwam in vieze gebieden zoals deze.
‘Wel, wel, wat hebben we hier? Een merrie met een mooi wit vachtje en schattig snoetje?
Heeft de Kerstman jou meegenomen vanaf de Noordpool? Daar blend je wel het beste in.’
Even wierp ze een blik naar achter, naar Zorro die van het vieze beest te eten zat, hij maakte een smakkend geluid en ze walgde ervan.
‘ Stop met vreten en ga wat beesten afluisteren of zo!’ Snauwde Magnolia het vossen dier toe met haar gemene, kille stem.
Het dier ontblootte zijn scherpe tanden maar de merrie deed precies hetzelfde, alleen zij maakte een vreemd, eng grom- geluid dat niet ieder paard zo één twee drie na kon doen.
Eenmaal weer tot rust gekomen nadat Zorro in de diepe verte was gerend draaide Magnolia zich weer naar de sneeuwwitte merrie, kort zwiepte ze met haar staart waardoor de tanden tegen elkaar aan klapperende.
‘Naam.’ Sprak de merrie, het was geen vraag, zulke dingen vroeg ze niet gauw. Meestal interesseerde ze zich niet in de namen van nutteloze wezens.
Maar het kon wel voor een keertje, niet?

OOC; 320, flut ;$

Een bruine merrie keek Daisy aan. Een merrie maar, dat was niet zo erg. En dat vossen wolf ding vormde ook niet echt een bedreiging. Zelf was ze iets kleiner als de merrie, maar dat kon haar niks schelen. Het ging niet om de grootte maar om de hersens. Ga het gevecht niet aan, maar win het wel. Gewoon slim en tactisch spelen. "Wel wel wat hebben we hier? Een merrie met een mooi wit vachtje en een schattig snoetje." Yes de reactie de ze wou was er. Het paard vond haar schattig, en dat was zeker in haar voordeel. Ze grinnikde even spottend na de opmerking van de merrie over kerstman. Misschien ook wel, maar dan zou ze het haar niet gaan vertellen. "Wel wel een merrie die van vlees eet." Zei Daisy met een afkeurende blik. Dit was niet echt helemaal normaal. "Je bent een paard, die hoort gras te eten geen..." begon ze en keek naar het viezige vlees wat op de grond lag te rotten. "Vlees, er is daar boven niet iets helemaal goed." Zei ze grijnsend. Wat die merrie kon, kon zij ook. Ze snapte alleen niet helemaal waarom de slechte paarde, de andere slechte paarden bespotten? Die hoorde toch juist aan elkaar zeide, om andere dieren te kleineren. "Naam." Sprak die merrie tegen over haar, nou ze zou niet veel vrienden hebben. "Daisy." Zei ze met een valse grijns. Waarom zou ze zich voor haar 'schattige' naam schamen? Ze vond het wel wat hebben. En ze moest de naam van de merrie ook nog maar eens horen, want die kon vast niet heel veel beter zijn dan die van haar. "En mag ik jou naam ook weten?" Afkeurend bekeek ze de merrie een keer. Echt zo vies dat ze dat vlees aan het eten was. Die naam kon haar niet echt veel schelen. Ze zou zo weer kunnen weg lopen, het was hier toch niet echt interesant, sterker nog helamaal niet. Daisy zuchtte eens. "Is dit jou leven?" Vroeg ze met een ondertoon. De wind blies de geur van het rottende karkas in haar richting, en ze walgde er werkelijk van. Haar lange manen waaide eens naar achter en vielen daarna netjes weer op zijn plek terug.

Mijne ook

Nog een korte blik wierp ze op de witte merrie met nog steeds de breedste grijns en rekte zich even uit.
‘Wel wel, een merrie die van vlees eet.’ De grijns werd alsmaar breder terwijl de merrie verder praatte.
‘Er is daar boven iets niet helemaal goed.’ Een kille, gemene lach denderde over het gebied. ‘ Wauw, goed gegokt. Er is daar boven zeker iets niet goed, en ik vind het gewéldig.’
Daar was ze helemaal eerlijk in, gek, gewoon mentaal gestóórd zijn was heerlijk en ze zou het ook niet anders willen.
De merrie stelde zich voor als ‘Daisy’ en het was precies wat ze verwacht had, een schattige naam voor een schattig merrietje.
‘ Een prachtige naam.’ Sprak ze met al het sarcasme in haar hersenen.
‘ Vergis je niet ijsbeertje, ik ben zeker niet zo onnozel als jij vast nu denkt dat ik ben. Kierewiet zijn is zeker niet hetzelfde als dom zijn.’
Met langzame, lange stappen wandelde Magnolia een cirkel om de witte merrie en bij drie- kwart stopte ze, draaide met haar kop naar de schoft van het dier en snuffelde aan de witte vacht. Ze beet even in de manen en ging toen weer op haar plek staan.
‘ Voel je niet geïntimideerd, soms is intimiteit de beste manier om achter dingen te komen’ Zei ze, vanwege het gesnuffel aan de vacht van Daisy.
De enigste reden waarom ze aan de ijsbeer snuffelde was omdat ze wilde weten of het beestje ook werkelijk naar bloemetjes rook. Dat verwachtte ze eerlijk gezegd wel.


Fluút :$