It's depressing.

Wát deed ze hier nou weer? Stomverbaasd keek ze naar de geiser die net langs haar omhoog schoot, maar in haar houding was vrij weinig angst te zien. Het kon haar op het moment eigenlijk vrij weinig schelen, ze was allang blij dat ze de weg terug naar Dream Horses weer had gevonden. Vooral voor Bell was het een hele klus geweest om überhaupt weer een béétje in de buurt van haar 'thuis' te komen, maar het was haar gelukt en ergens was ze trots op haarzelf. In ieder geval iets wat haar wél gelukt was, want echt veel had ze nog niet bereikt in haar korte leven. Waarschijnlijk had geen enkel paard een idee van haar bestaan, maar vanaf nu ging ze daar aan werken. Bell was immers terug. Op haar gemak slenterde ze tussen de geisers door, keek enkel een keertje op toen er een warme straal water naar boven schoot. Het deerde haar vrij weinig.
Het enigste wat haar écht bang maakte, was vriendschap en liefde. Bell vertrouwde andere paarden moeilijk, zonderde haarzelf een beetje af en bleef eigenlijk bijna altijd op de achtergrond. Dit keer zou ze het in ieder geval gaan proberen, wie weet kwam ze wel een leuk paard tegen, die haar ook daadwerkelijk graag mocht. Die niet alleen maar met haar omging omdat ze zich anders schuldig voelde, omdat ze zo alleen was. Bell was nooit omringd geweest door een grote vriendenkring, maar hier had ze echt niemand en ergens deed dat toch wel pijn. Als ze haarzelf niet goed voelde kon ze met níemand praten, ze had geen kudde waar ze bij kon horen, geen familie. In het kort samengevat stond ze er nu dus echt alleen voor.
Maar ze zou het wel redden, haar hele leven had ze het al gedaan met enkel één vriend, dus zonder vriend zou ze er vast wel komen. Bell schudde haar dikke hals even, waardoor haar ongelijke manen warrig over haar hals vielen. De ene pluk was langer dan de ander en haar voorpluk kwam bijna tot haar neus. Door de windvlagen, die de geisers veroorzaakte, belemmerde haar voorpluk af en toe haar zicht, maar over het algemeen kon ze het pad waar ze overheen slenterde wel volgen.
Bell kwam tot stilstand, liet haar hoofd even zakken en snoof luid toen recht voor haar neus een geiser omhoog spoot. Hoe haalde ze het ook in haar hoofd om hierheen te gaan. Niet dat ze bang was, maar het was zwáár irritant als er bijna elke minuut warm water de lucht in spoot, vooral recht voor je neus. Geïrriteerd draaide ze haar hoofd weg van de geiser, zette een paar stappen naar links zodat ze er in ieder geval niet in de buurt stond. Een stilte heerste over het gebied, wat fijn was voor haar. Na die lange reis had ze wel wat rust verdiend.

(&Navayo)

Navayo leek werkelijk iets met dit gebied te hebben. Alsof het hem elke keer opnieuw aan trok. Het leek hem te roepen keer op keer. De hengst wou precies met zijn leven spelen. Het leek of dit gebied hem elke keer opnieuw een kick gaf om terug zin te krijgen in het leven. Als het hem dan ook even niet mee zat keerde hij richting hier. Het deed hem nadenken over de dingen des levens. Aziz het had opgemerkt dat Navayo wat tijd voor zijn eigen wou en was in de verte verdwenen. Het laatste wat hij hoorde was zijn schreeuw. Naf vond de schreeuw van een adelaar een prachtig, sterk, geluid. Het was ook ene prachtig dier. Ze leken alles aan te kunnen als je hun zag. Ze waren zo vrij dat hijzelf er ooit naar verlangde een adelaar te zijn. Dan kon je vliegen over de eindeloze zee. Geen enkel ander dier te bespeuren. Je kon weg van alles wat aan land was. Toch zou hij nooit zijn vier benen willen opgeven. Volgens hem was een paardenhart het meest pure hart dat er maar kon bestaan. Het klopte om te rennen over de heerlijke uitgestrekte vlaktes. Het land te begrazen en de wereld te verkennen. Paarden hoorde thuis in de natuur en Navayo was daar het levende bewijs van. Hij had nooit kunnen wennen als een gevangen paard, ookal was hij zo geboren. Hij had geweten dat dit HET leven was. Voor sommigen leek het ver gezocht maar zo bezag hij nu eenmaal het leven. Soms kon hij wel eens filosofisch zijn, het sierde hem wel. Hij was dan ook meestal erg rustig maar o zo verveeld. Het leven moest toch meer in petto hebben dan al dit saaie gedoe. Hij had dan misschien zijn vrienden maar dat was heel anders dan wat hij ooit had gevoeld toen hij nog met kitty rond trok. Het leven was weeral zoveel saaier geworden zonder haar.

De geur van een merrie drong zijn neus binnen. Een zachte glimlach verscheen op zijn lippen. Hij kende dit paard nog niet. Ze leidde hem tenminste af van zijn verveling. Dat hoopte hij tenminste. Maar misschien was het wel zo'n domme badass die nergens voor deugde. Al vond hij dat elk paard iets goeds en iets slechts in zich had. Dat was het leven nu eenmaal. Je bepaalde zelf welke wolf er in je zou winnen, de goede of de slechte.

-flut sorry-

Naast het feit dat ze absoluut niet sociaal was, was ze ook nog eens enorm lomp, onhandig en echt heel snugger was de merrie niet. Misschien dat dat ook de hoofdredenen waren waarom paarden echt interesse in haar toonde. Ze ratelde vaak aan een stuk door en het sloeg uiteindelijk nergens op. Ondanks dat ze niet heel sociaal was, was ze niet verlegen, ze wist alleen nooit de juiste dingen te zeggen. Dat was bij haar het grootste probleem. Ze kwetste andere zonder dat ze het zelf echt door had.
De geur van een ander paard prikkelde haar ruikzintuig en met haar oortjes naar voren gedrukt draaide ze haar hoofd een kwartslag. Toen de hengst dichterbij kwam, probeerde ze haarzelf wat sierlijker op te stellen. Bell gooide haar charmes in de strijd, gooide haar hoofd naar de rechterkant waarbij haar manen even kort door de lucht vlogen. Sierlijk deed ze een stap naar voren, maar had niet door dat er net vóór haar hoeven een diepe kuil lag. Zodra ze voelde hoe haar knieën de grond raakte, snoof ze eens nukkig en hees haarzelf weer op haar voorbenen. "Eh." Bracht ze sukkelig uit, waarna ze haar hoofd met een onschuldige glimlach naar de hengst draaide. "Stomme kuil." Bell deed een aantal stappen naar achter, om zeker te weten dat ze niet nog eens in de kuil zou stappen.
Oef, zoiets moest háár natuurlijk weer overkomen. Bell probeerde het voorval maar zo snel mogelijk te vergeten, hopend dat de hengst dat voor haar ook deed. Wat ongemakkelijk richtte ze haar ogen op het paard voor haar, wist een scheve glimlach rond haar lippen te toveren om vervolgens even stom te grinniken. "Oh, ik ben trouwens Bell." Na haar woorden gleed haar blik even over de hengst heen.
Waarom overkwamen zulke dingen háár altijd? Paarden afschrikken, daar was ze geweldig in. Gefrustreerd duwde ze haar oren een beetje naar achter, klemde haar kaken op elkaar, maar probeerde voor zover als dat mogelijk was aan haar houding niet te laten merken dat ze zo gefrustreerd was. Waarom kon ze nou nóóit eens een keer op een fatsoenlijke manier iemand begroetten? Proberen sierlijk te zijn was iets wat ze ook maar niet meer ging proberen, je zag wel weer dat het, zoals altijd, enorm mislukte.

lovers always come and lovers always go
And no one's really sure who's lettin' go today

Navayo zag hoe de merrie zich wat sierlijker probeerde op te stellen. Met een schuin hoofd bekeek hij haar eens. Lelijk was de merrie niet. Misschien een beetje onhandig wel. Ze zette zich al snel weer recht. Een kleine grinnik kon hij niet meer inhouden. Haar onschuldige lach deed hem ook glimlachen. Zijn hazelbruine ogen bekeken haar eens. Een bruine merrie met blauwe ogen. Ze had een paar leuke vlekken op der snuit. Ze was een stukje kleiner als hem. Al was dat logisch want hij was een hengst. Die waren in het algemeen groter als merries. Al kwam Navayo ook soms merries tegen die boven hem uit torende. Dat was altijd wel een deuk in zijn ego. Hij vond het gewoon niet leuk als een dame groter was als hem. Verkeerde ras dus voor die merrie. Sommige rassen zouden echt een merrie verbod moeten krijgen. Vooral koudbloed paarden. Die waren enorm. Soms wel 2 meter. Als je dan zo'n merrie tegen kwam was het als hengst echt een deuk in je ego. Zeker als ze veel sterker zijn als jezelf. Wat nu niet bepaald moeilijk is voor een shire ofzo.
Een luide zucht verliet zijn keel. De merrie die voor hem stond deed hem aan Kitty denken. Waarom wist hij niet. Misschien omdat ze ook zo onhandig en grappig was als Kitty. Hij liet zijn hoofd zakken net als zijn oren. Zijn neusgaten gingen wat verder open staan. Hij sloot zijn kastanjebruine ogen. Haalde eens diep adem. In zijn verbeelding voelde hij de zachte snuit van kitty weer tegen de zijne, rook hij haar geur. Ergens deed het hem pijn dat hij, nu pas ontdekte, eerste liefde kwijt was. Liefde kwam en ging. Helaas was de liefde voor hem veel te laat gekomen. Kitty was al lang dood.
Hij schudde zijn hoofd. Hij moest verder met het leven. Terug vechten en een nieuwe liefde zoeken. Iedereen had iemand nodig. Al had je soms tijd voor je eigen nodig. Die had Navayo nu al lang genoeg gehad. Het was tijd voor een nieuwe liefdesstart. Hij glimlachte zachtjes naar de merrie.
"Kuilen zijn de grootste badassen hé." Sprak hij met een grijns rond zijn lippen. Hij kende haar fenomeen maar al te goed van vroeger toen hij om de 5 meter wel eens struikelde.
"Leuk kennis te maken Bell, Mijn naam is Navayo." Stelde hij zichzelf voor. Zijn hoofd werd lichtjes schuin gehouden. Zijn staart gewoon hangend aan zijn kont. Hij was geen paard van uiterlijk. Al was een goed voorkomen voor hem dan toch weer belangrijk.