Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » W E S T E N » De Zee » Ik geloof

Ik geloof

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Ik geloof Empty Ik geloof di 12 feb - 7:00

Ravena

Ravena
VIP

om zekerheid te hebben.

Haar passen vergrootte zich, verkleinde zich en vergrootte zich weer. In een onregelmatig tempo waggelde ze door. Haar hoofd laag aan de grond. Met haar gedachten zat ze ergens tussen hemel en aarde, tussen zwaartekracht en de kans om te vliegen. Je moest alleen daar komen waar nog nooit iemand gekomen was, klimmen tot je weg kon vliegen. In een vrijheid die je nog nooit gekend had, nooit zal kennen daarvoor. Iedereen zou die vrijheid ooit kennen, Ravena associeerde dit met de dood. Niet met gewoon de vrijheid van een levend paard. Want och, ze konden haar vrij noemen wat ze wouden, een wild paard, een paard in vrijheid. Maar ze logen, ze was niet vrij, niemand was vrij. Er was altijd wel iets om je aan te houden en anders zou je gestraft worden door anderen. Wouw, lekker vrij was dat. Daarbij liep haar kudde ook niet bepaald op rolletjes, het was verschrikkelijk inactief en Ravena was bij einde raad, ze had werkelijk waar geen idee meer wat te doen. Dan kwam er ook nog bij kijken dat meneertje Black Night op het punt stond om de kudde uit geschopt te worden, een sadistische glimlach gleed rond Ravena’s gezicht, misschien zou ze hem wel letterlijk de kudde gebieden uit schoppen, met de boodschap dat meneertje inactief niet meer terug hoefde te komen. Ja, dat waren nog eens plannen. Haar hoofd gleed een beetje de lucht in. Dat waren nog eens plannen, dacht ze bitter. Jammer dat hij niet meer in Dream Horses was, of niet meer actief en dat ze hem de kudde uit kon zetten, maar niet kon schoppen. Want ze mocht dan wel snel boos of geïrriteerd zijn door een paard, onze Black Night had al met de hakken over de sloot de kudde in gekund. Ze had nieuwe leden nodig, ze was wanhopig opzoek naar leden en hij was dus een goede optie. Dacht ze, mooi niet, hoelang was hij nou actief geweest? Hoogstens een week, toen peerde hij hem alweer. Haar paarse ogen keken uit over de zee, opzoek naar enig teken van land in de blauwe verte. Het geruis, gedonder, van de zee viel haar amper op. Ondanks dat haar ogen de verte in tuurde viel haar het niet tot amper op hoe de zee tegen de kliffen, zijn randen, aan knalde en uit elkaar brak. Ze was er niet bij met haar hoofd, zat ergens tussen hemel en aarde, daar waar het leven lastig was, waar al haar problemen zich opkropte, want ze had verreweg iets van wat je een perfect leventje kon noemen. `Is het stom om te geloven in het leven?’ zachtjes murmelde ze de woorden, haar mond opende zich amper terwijl de lettergrepen zo haar mond uit slopen. Aan wie ze de vraag stelde? Aan niemand in het bijzonder eigenlijk. De wind was de meest logische kandidaat. Was het überhaupt wel slim om te geloven in iets wat geen zekerheid boot? Was het wel slim om te geloven in iets wat voorbij gaat? Het antwoord was simpel, niks geen filosofisch gedenk, nee. Gewoon nee, hard en kort. Het leven heeft geen zekerheid, het leven gaat voorbij, het was niet slim om erin te geloven. Maar je moest ergens in geloven, het deed goed om te geloven in iets wat je wellicht veiligheid kon bieden, ook al kon het leven je dat niet. Als je het maar geloofde. Zachtjes, als een veertje dat naar de aarde toe dwarrelt aangedreven door zwaarte kracht, kwam ze terug op aarde. Haar ogen werden minder glazig en ze voelde de tranen in haar ogen, zoals je had als je heel lang voor je uit staart zonder te knipperen. Een wazige vlek vormde zich voor haar ogen. Na een paar keer geknipperd te hebben zag ze hem, of haar, staan. Een ander paard, recht voor haar. Op amper drie of twee meter afstand. Van schrik sprong ze naar achteren, hield ze haar adem in en voelde ze haar hart omhoog springen.


||Open||

2Ik geloof Empty Re: Ik geloof wo 20 feb - 11:33

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Zijn ijs blauwe staarden kalm voor zich uit. Saronse stond leunend tegen een boom. Liet de boom zijn gewicht opvangen aan de kant waar zijn kreupele been was. De pijn nog steeds ondragelijk. Weken verstrekken en er was geen verandering. Hij moest toegeven dat zijn wonde mooi aan het helen was. Zoals het moest, maar die pijn zat nog steeds diep in zijn been. Alsof er iets steeds door zijn vlees beet. Saronse sloot zijn vermoeide ogen. Zijn koorts en ontstekingen waren gestopt. Gelukkig maar, nu moest hij ervoor zorgen dat zijn wonde schoon bleef om verdere infecties te voorkomen. Zijn zwarte manentop viel als een doek over zijn strakke gezicht. Zijn vacht had nog sporen van bloed, en de verse wonden die in zijn huid waren gekerfd bloede nog steeds sterk. Iki lag vlak bij Saronse. Hij hief zijn kop eens en bekeek Saronse nog eens. "Weet je... Het was jouw schuld niet van die beer... Hij wou ons kwaad doen. Jij deed gewoon wat je moest doen." Saronse richtte ijzig zijn hoofd naar Iki. Nog steeds zijn gezicht verborgen. Alsof er iets gekrakt was in Saronse dat zijn warme figuur vervaagd was in ijs... '',Misschien, maar geen enkel wezen verdiend zo'n leed... Wat ik heb gedaan.... Dat vergeet ik nooit!,'' Sprak Saronse op een koude toen. Iki rolde met zijn gele ogen. "In ieder schuilt een moordenaar." Sprak Iki knikkend en staarde Saronse een tijdje aan. Die zwijgend voor zich uit staarde. "Hoe is het met je been?" Deed Iki een poging van ander onderwerp te veranderen. '',Goed goed,'' Loog hij. Iki trok grijnzend een wenkbrauw op. "Ja dat dacht ik al. Dat betekend in mijn taal dan. Het gaat ontzettend slecht met mijn been." Zei Iki gegniffeld. Iki kon een glimlach opvangen van Saronse. "Zo mag ik het zien!" Iki likte zijn bebloede poten schoon. Voor hem was dit een verrukkelijke sausje. "Jij moet je trouwens niet aanstellen met Kai zeg!" Gooide Iki er plots uit. Saronse keek Iki waarschuwend aan. "Wat? Het is toch zo, je moet niet altijd de held uit hangen. Jij verdiend ook een leuke dame die op jou wacht na overwinningen. Niemand is perfect en er bestaat ook geen perfecte partner. Je moet er alleen zelf iets goed van maken." Saronse liet zijn hoofd een beetje zakken. '',Je weet goed genoeg dat dat niet de enige reden is wat me tegenhoud...,'' Sprak Saronse zacht. Iki knikte. "Tja, je zult toch iets moeten beslissen hoor. Ik snap gewoon niet waarom dat jij het allemaal zo ingewikkeld maakt." Saronse grijnsde. '',Wat ingewikkeld? Daarom heb jij een partner nietwaar?,'' Iki keek schijnheilig naar Saronse. "Oké oké, jij je zin!" Saronse knipoogde eens. '',Hoe dan ook laten we verder gaan.,'' Iki knikte en liep al voorop. Saronse bleef nog even staan en keek eventjes kalm rond. Hij bestudeerde de zanderige duinen. Hier groeiden enkel taaie planten. Voedzaam waren ze niet, en eigenlijk waren ze ook niet zo lekker. Het schijnt dat Arabieren in de woestijnen niets anders aten dan dat taaie planten. Aan de zee was er altijd wel een windje. Hij moest toegeven dat hij het heerlijk vond. Een frisse wind die met zijn lange zwarte manen speelde. En bracht een zoute geur met zich mee. Dat zijn luchtwegen zuiverde. Zout water ontsmette. Had Arontay hem gezegd. Het brandde alle bacteriën weg en maakte de wonden schoon. Het doet wel heel veel pijn. Zee water zou ook schurft weghalen. En de jeuk. Saronse keek naar beneden en bekeek de goud/gele zand. Hier en daar een schelp verhuld. Het zand was aangenaam zacht onder zijn hoeven. Maar zeer zwaar om in te lopen. Saronse wilde zo snel mogelijk bij het zee water zijn. Hij wilde het bloed en wonden wegwassen. "Hey, dromer! Kom je nog?" Riep Iki ongeduldig. Wetend dat Saronse voor de zoveelste keer in gedachten was verzonken. Saronse glimlachte zacht en liep achter Iki aan. Wat moeizaam. Dat vechten had zijn verwonde been zwaar belast. Saronse hoopte maar dat hij niet voor eeuwig kreupel zou zijn. Nu nog naar beneden dalen en dan waren ze dichtbij. Saronse hoorde de golven al. Het duurde al niet lang meer voordat hij de mooie blauwe zee voor zich zag. Prachtig blauw water, met wilde golven die over het zand gleed. En af een toe liet ze haar kostbare schatten achter zich. Zoals mooie schelpen, of zelfs zeester. Saronse had de zee altijd al fascinerend gevonden. Het was een mysterieus wereld. En hij wist dat daar heel veel dingen waren om te ontdekken. Zijn manen golfden met de wind mee.
"He Saronse, daar is nog iemand." Melde Iki hem. Saronse knipperde verward met zijn ogen. Hij had niet opgelet. '',Sorry Iki, wat zei je?,'' Iki grijnsde. "Dat we niet alleen zijn. Kijk daar in de verte!"
Saronse volgde Iki zijn blik en zag inderdaad in de verte een figuur. Hij keek even vragend naar Iki. Iki deed op dat moment hetzelfde. '',Volgens mij is het Ravena. Als ik het goed zie.,'' Mompelde Saronse meer tegen zich zelf dat tegen Iki. Saronse naderde de merrie heel rustig. Je hoorde hem bijna niet. En zij had hem blijkbaar niet opgemerkt. Het was inderdaad Ravena. En hij merkte dat ze wat gestrest leek. Ze schrok zich rot toen ze hem opmerkte. Saronse grinnikte en glimlachte breed. '',Wel ook fijn om jou te zien hoor Ravena. Ben ik zo lelijk dat je al van me schrikt?,'' Sprak hij met zijn heerlijke melodie. Een vleugje mannelijk en pure warmte. Zijn ijs blauwe ogen schitterden levendig zoals altijd. Met die warme uitstraling. Iki ging naast Saronse staan. Hij keek uiteindelijk Ravena onderzoekend aan. '',Gaat het een beetje Ravena?,'' vroeg hij bezorgd. Zoals altijd. Hij was blij om haar te zien. Het was alweer een tijdje geleden. Beiden leiden hun eigen leven. Saronse deed ook wat zijn best om niet teveel in het leven van Kai en Ravena te stappen. Hij zwierf de laatste tijd doelloos in zijn eentje. Met Iki en zijn roedel aan Sarons's zeide.

Klaar Very Happy Sorry als hij wat fluttig is!

3Ik geloof Empty Re: Ik geloof zo 3 maa - 0:52

Ravena

Ravena
VIP

’Cause ƪuck Is Always Found, Even In The Ɗarkest Places.’
Ja, alles liep op rolletjes. Hélémaal geweldig. Alles ging goed hier hoor. Ze miste haar veulen niet, haar actieve kudde, haar vrienden. Nee joh, alles ging geweldig en ze was helemaal niet eenzaam. Wel dus, haar leven was verschrikkelijk. Maar misschien moest ze niet zo dramatisch doen. Dream Horses had haar veranderd, misschien moest ze gewoon een keertje gelukkig zijn met wat ze had. Ravena was nooit zo mysterieus, zo dramatisch geweest. Ravena was altijd gewoon… Ravena geweest. De strenge, harde Ravena die wist wat het was om in deze wereld te wonen. Die niet in een droomwereld leefde, maar in de harde realiteit. Ravena die tegenslagen had, maar ze altijd overleefde en er goed uitkwam, met alleen iets meer wijsheid. Ze was veranderd, ze was nu.. Niet meer Ravena. Ze was wel Ravena, maar ook weer niet. Ze was ‘dromerige’ Ravena, ze was mysterieuze Ravena, Ravena die steeds vaker in haar eigen droomwereld was. Ravena die zichzelf haatte voor wat ze was. Een kleine grinnik verliet haar mond, zachtjes liet het zich meevaren door de wind. Was dit nou echt wat ze wou? Ze zou zo kunnen veranderen, maar ze deed het niet. Waarom niet? Wist zij veel. Had ze niet genoeg ‘mentale puf?’ Jawel, dat had ze wel. Had ze niet genoeg fysieke ‘puf?’ Jawel dat had ze ook. Wat weerhield haar er dan van om te veranderen? Niks eigenlijk. Had ze ergens behoefte aan voordat ze kon veranderen? Zoals chocola, maar dat leek haar sterk.
Ravena had behoorlijk laat pas door dat niemand anders dan Saronse plots twee meter voor haar stond. Te laat, want ze was inmiddels al naar achteren gesprongen. Bijna direct werd haar hartslag weer rustig en ademde ze weer rustig. Eigenlijk kon ze wel om lachen, maar dat deed ze niet. Waarom niet? Gewoon niet. '',Wel ook fijn om jou te zien hoor Ravena. Ben ik zo lelijk dat je al van me schrikt?,'' na deze woorden kon ze het toch niet laten om niet een klein grinnikje uit haar mond te laten ontsnappen. Direct verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht, niet bijzonder groot, eigenlijk zo klein dat je hem amper zag. Maar hij zou hem zien, want als je haar een beetje kende dan waren haar glimlachen twee keer zo groot als ze eigenlijk waren. `Het is inderdaad fijn om je weer eens te zien Saronse,’ beaamde ze zijn woorden. `Ja, je bent angstaanjagend, verschrikkelijk eng. De heksen uit het sprookjesbos vroegen zich al af waar je kwam,’ grapte ze met een overdreven luchtige stem en met een sarcastische ondertoon. Haar glimlach werd iets groter, haar ogen twinkelde van plezier. `Nee hoor, maar paarden vinden het nou eenmaal niet fijn om ‘beslopen-‘ dit sprak ze een beetje sarcastisch uit, ze wist niet goed hoe ze het anders zou moeten noemen. `- te worden door een paard en zijn wolven vriend,’ ze legde een iet wat sceptische blik op Iki, die zoals altijd naast Saronse stond. Ze bromde eventjes wat en keek Saronse toen weer recht aan. `Wijkt dat dier überhaupt wel eens van je zijde af?’ vroeg ze ietwat verwonderd, ze zag de twee altijd samen. Amenia was vroeger ook vaak bij haar, toen ze nog leefde, maar niet altijd. '',Gaat het een beetje Ravena?,'' vroeg Saronse bezorgd. Ravena grinnikte zachtjes, altijd die bezorgdheid. Altijd het willen redden van anderen. Altijd die zorgen. `Ontspan je toch eens een beetje Saronse. Het gaat prima met me. Dan nu een iets boeiendere vraag; gaat het goed met jou?’ de vraag klonk iet wat dramatisch, maar het was bedoeld als een doodnormale vraag. Gewoon hoe ‘het leven ervoor stond.’ Maar dat klonk allemaal zo plechtig en zo on-Ravena achtig. Na een tijdje schoot haar een andere vraag binnen, het leek wel een kruisverhoor. Maar dit was een vraag waar ze heel graag antwoord op wou hebben en misschien wist Saronse het wel. Hij was immers Kai’s beste vriend. `Klopt het dat Kai weggaat van DH?’ nieuwsgierig keek ze hem aan.

4Ik geloof Empty Re: Ik geloof wo 6 maa - 8:40

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse had al die tijd zijn warme glimlach op zijn gezicht geklapt. Zijn ijs blauwe ogen gleden zorgelijk over Ravena. Ze was precies het zelfde. Dat stelde hem gerust. Uiteindelijk gleden zijn ijs blauwe ogen naar de zee. Toen er even een aangename stilte viel. Een stilte dat hem weer van de werkelijkheid trok. De zoutige wind blies door zijn lange zwarte manen heen. Hij kon het zoute lucht haast proeven. Vanwaar komt eigenlijk dat zout? Waarom proefde dat water afschuwelijk? Zeewater zou nooit je dorst lessen. Dat stond wel vast. Het was wat frisjes vandaag. Grijze wolken zwierven rond. De zon amper te zien. Typisch herfst weer. De golven leken vandaag wat ruiger aan toe te gaan. Elk gebied had zo zijn charme vond Saronse. Ze hadden allemaal wel iets. En allen hadden grootste geheimen die nog ontdekt moeten worden. Wonderbare dingen... De zure wind was kil en koud. Maar het was geen partij voor Saronse. Zijn lichaam was altijd lekker warm. En hij had een hele zachte vacht. Wat lekker knus aan voelde als je tegen hem aan plakt. Zijn handelingen waren altijd teder en voorzichtig. Voor een hengst was hij zeer zacht in omgang, niet lomp en onoplettend. Zijn lichaam was wel wat breed uitgezet, en had een vrij hoge lengte. Zijn vacht had mooie vormen. Waar je uren naar kon staren. Hij erfde twee speciale kenmerken. Het witte hartvormige vlek op zijn rechter borst. En een zwart kruisje op zijn linkerbil. Dit zouden zijn nakomelingen erven. Als hij die ooit dan zal krijgen. Meteen kraakte hij die gedachte af. Hij wilde daar niet aan denken. Hij droeg zijn hoofd momenteel hoor. Zijn trotse houding zoals gewoonlijk. Maar zijn liefde en warmte overheerste zijn trotsheid. `Het is inderdaad fijn om je weer eens te zien Saronse,’ Zijn zachte ogen gleden langzaam naar die van Ravena. Er kronkelde een fijne glimlach op zijn roze/zachte lippen. En wachtte af op het volgende dat ze zou zeggen. `Ja, je bent angstaanjagend, verschrikkelijk eng. De heksen uit het sprookjesbos vroegen zich al af waar je kwam,' Saronse glimlachte nu breed. '',Ravena, jij geeft me ook de beste complimenten!,'' sprak hij zeer goed geacteerd alsof hij echt zeer tevreden was met haar compliment. Maar Ravena wist goed genoeg dat hij zo sarcastisch was als hij maar kon zijn. Hij grijnsde schijnheilig. Hij vond het heerlijk om haar glimlach te zien. Hij bleef haar nog altijd met die fijne glimlach aankijken. Iki was hierbij gaan zitten en wist dat dit nog wel eens een lange babbel kon worden. `Nee hoor, maar paarden vinden het nou eenmaal niet fijn om beslopen te worden door een paard en zijn wolven vriend,’ Saronse grijnsde schijnheilig. `Wijkt dat dier überhaupt wel eens van je zijde af?’ Saronse wierp even een blik naar Iki. '',Kennelijk niet. Sinds mijn ernstig verwonde been waakt Iki en zijn roedel op me...,'' Zei Saronse met een knipoog naar Ravena. Even vervaagde zijn blik van haar. Saronse vond dat Iki teveel tijd in hem besteed. Iki zorgde altijd voor Saronse en Saronse begint zich schuldig te voelen. Iki heeft zijn liefdes plannen zelfs laten vallen voor hem. Iki wilde graag die prachtige witte wolvin van de noordelijke gebieden als partner. Ze was er leidster. Ze waren oude jeugdmaatjes of zo. Maar Iki heeft dit allemaal laten zitten. Saronse wist dat hij Iki naar die kant moet gaan duwen. Iki had zijn eigen leventje nodig. Iki was ondertussen al gaan liggen en staarde voor zich uit. In zijn eigen gedachten verzonken. `Ontspan je toch eens een beetje Saronse. Het gaat prima met me. Dan nu een iets boeiendere vraag; gaat het goed met jou?’ Ravena trok hem terug op aarde. Saronse knipperde even met zijn ogen en zijn ogen werden weer scherp op haar gericht. Saronse glimlachte warm naar haar. '',Je kent me Ravena. Ik zal altijd bezorgd om jou zijn. Ook al is er niets aan de hand. En met mij gaat het best. Mijn been heelt goed, ik leid zowat een solitair leventje.,'' Saronse glimlachte kalmpjes naar Ravena. Toch bevalt het solitair leven Saronse maar niet. Hij moest toegeven dat in eenzaamheid leven niet voor hem gemaakt was. Maar hij had niet te klagen. En dat zou hij ook niet doen. '',Hoe gaat het met de leiderschap?,'' Voegde hij er uiteindelijk nog aan toe. Met een vragende blik toegeworpen. `Klopt het dat Kai weggaat van DH?’ Even verstrakte zijn gezicht bij deze vraag. Meteen schoot alles weer door zijn hoofd wat er toen allemaal gebeurt was. Schuldgevoelens, pijn, woede, verwarring, keuzes, beer, vechten, opoffering, verwondingen en weglopen. Kai had dat inderdaad gezegd. Maar Saronse wilde het niet echt geloven. Kai zou dat toch nooit doen? Hem en Ravena achterlaten? En als ze dat deed dan wist Saronse waarom. Door hem... Saronse werd even ongemakkelijk en wist hier even niet op antwoorden.
Na een lange tijd stilte doorbrak hij deze stilte. '',Ze zou het graag willen. Maar ik ben er vrijwel zeker van dat ze zal blijven...,'' Antwoordde hij kalm en beheerst. De verse wonden waren nog zichtbaar en vers berenbloed kleefde nog over zijn gehele vacht. Hij was al vergeten waarom hij hiernaartoe was gekomen. Om al dat vuil weg te spoelen en zijn wonden te spoelen. Zijn ijs blauwe ogen staarden strak voor zich uit. Ja het was weer eens allemaal fout gegaan. De laatste tijd ging het niet meer zo goed tussen hem en Kai. Hoe zeer hij zijn best doet. Steeds deed hij haar pijn. Hij maakte haar ziek en stuk. Saronse kreeg het koud van binnen. Zijn hart deed er zeer van. Hij wilde haar niet pijn doen. Hij wilde goed zijn voor haar. Maar de laatste tijd...

5Ik geloof Empty Re: Ik geloof vr 15 maa - 8:00

Ravena

Ravena
VIP

Ze genoten voor de zoveelste keer van een zoveelste stilte. Toch waren stiltes nooit vervelend, niet voor haar, niet bij Saronse. Ravena staarde naar de zee, bekeek de vloedlijn, uiteindelijk herkende ze het patroon van de terugtrekkende golven zo goed dat ze er genoeg van kreeg en dat ze haar blik over Saronse liet glijden. Nu pas viel het witte hartvormige vlekje op zijn rechterborst haar op. Waarom was dat haar niet eerder opgevallen? Ze was vaak zat bij en dit was nou ook weer niet het meest kleine detail dat hij bezat. Had ze gewoon niet goed opgelet, was het tot voorheen niet interessant genoeg , was het er pas sinds kort. Alle drie de mogelijkheden streepte ze een voor een af. Ravena lette altijd, meestal, goed op, zo’n vlek was gewoonweg wel interessant en het was er zeker niet pas sinds kort, dat kon niet. Dus restte er eigenlijk nog maar een optie, en ze had er een afschuwelijke hekel aan. Zijn ijsblauwe ogen hielden haar gevangen en lang genoeg bezig. Het was niet waar ze voor kóós om te gebeuren, het gebeurde gewoon. Het frustreerde haar dat ze er zo verassend weinig tegen kon doen, de frustratie was waarschijnlijk enigszins af te lezen van haar gezicht. '',Ravena, jij geeft me ook de beste complimenten!,'' Een scheve glimlach sierde haar gezicht, ze grinnikte zachtjes. Haar voorpluk bedekte haar ene paarse oog, maar het andere glinsterde vrolijk en sarcastisch op. `Dat weet ik toch,’ ze wachtte heel eventjes. ` iets Ik geloof dat ik dat wel vaker gehoord heb,’ zei ze, zogenaamd peinzend. Ze moest toegeven dat Saronse geen onaangenaam gezelschap was, hij bracht tenminste een beetje kleur in haar toch al niet al te vrolijke leventje. Want kleur was bijzonder zeldzaam in deze tijd van haar leven, best ironisch eigenlijk, schoot er door haar gedachte heen, gezien haar onkunde om kleuren te zien als paard. Ze was net van plan om een opmerking over zijn schijnheilige grijns te maken toen hij weer begon te praten. De knipoog was voor haar misschien enigszins misplaatst, ze kon er niet veel uit op maken. Maar zijn woorden hadden een maar al te grote betekenis voor haar. '',Kennelijk niet. Sinds mijn ernstig verwonde been waakt Iki en zijn roedel op me...,'' hij was weer eens gewond. Een grom, totaal ongewild verliet haar borstkas, hij was amper aanwezig, maar hij was er. Niet al te duidelijk, maar waarschijnlijk duidelijk genoeg voor Saronse. Al het sarcastische was van haar gezicht verdwenen, het mééste vrolijke was van haar gezicht verdwenen, het had allemaal plaatst gemaakt voor bezorgdheid. Bezorgdheid om hem. `Saronse wat is dat toch, dat áltijd als ik je weer alleen laat, je bij onze volgende ontmoeting verwond bent?-,’ ze stopte eventjes, alsof ze ergens over nadacht. Haar stem was bezorgd als geïrriteerd. `-Ik bedoel, wanneer was de laatste keer dat we elkaar zagen en jij níét gewond was?’ Bezorgd keek ze hem aan, een beetje spottend, ze wist dat ze gelijk had, een hele tijd geleden. Eventjes was het stil, ze genoot van de stilte, alwéér. Hij leek met zijn gedachtes elders voordat haar vraag hem wakker maakte, ze keek hem nieuwsgierig aan. '',Je kent me Ravena. Ik zal altijd bezorgd om jou zijn-‘ Ravena grinnikte eventjes schamper. Hij bezorgd om haar? Maar ze liet hem uitpraten.- `Ook al is er niets aan de hand. En met mij gaat het best. Mijn been heelt goed, ik leid zowat een solitair leventje.,'' Ravena knikte een paar keer, precies, er was niets aan de hand, niet met haar tenminste. `Ach Saronse, ik ben niet de gene die iedere keer dat we elkaar zien wel met een of andere verwonding rond loopt hé,’ hielp ze hem vriendelijk herinneren. Zijn volgende vraag baarde haar echter wel zorgen. Het leiderschap, hoe moest ze daar op reageren? Moest ze liegen? Nee, ze zag geen enkele reden waarom ze zou liegen. Ze besloot het simpel te houden, het leiderschap lag haar op het moment nogal pijnlijk, ook al stopte ze deze pijn uitstekend weg. `Het gaat wel. Het gaat,’ mompelde ze zachtjes, hard genoeg voor hem om te verstaan, maar niet hard genoeg voor iemand die vijf meter verderop stond om het te verstaan. Nu was het haar beurt om met haar gedachtes elders te zijn. Het ging niet goed met het leiderschap, sterker nog, het ging totaal niet goed met het leiderschap. Het lukte haar gewoon echt niet om de kudde actief te houden en vooral te krijgen. Ze kwam nergens meer op, ze voelde zich leeg, eenzaam en vooral teleurgesteld in haarzelf. Ze had gezworen de kudde actief te krijgen, wat haar ook gelukt was, voor een week ofzo. Daarna was het achteruit gegaan, nu was het alsof ze hol van binnen was. Alsof alle ideeën, alle inspiratie uit haar weggezogen was. Ze wist niet goed hoe ze het anders moest verwoorden. Uiteindelijk was het Saronse die haar gepeins doorbraak en de bezorgde uitdrukking in haar ogen wegvaagde, ze kwam weer terug bij aarde. '',Ze zou het graag willen. Maar ik ben er vrijwel zeker van dat ze zal blijven...,'' ze tuitte haar lippen eventjes, zijn toon was zo anders. Voorzichtig leek het wel, hij was misschien wel voorzichtig altijd, maar niet zo, hij was voorzichtig op een andere manier. Ze kon het niet goed uitleggen, maar zijn toon was anders. Het drong nu pas echt tot haar door hoe de relatie tussen Kai en Saronse op het moment lag, alles behalve goed. `Ze zou jou niet achter kunnen laten,’ mompelde ze zachtjes, waarschijnlijk te zachtjes voor Saronse om het te verstaan. Waarschijnlijk was het enige wat hij hoorde een zacht gemurmel, die hij misschien kon onderscheiden van woorden, maar de klanken erachter zou hij waarschijnlijk niet herkennen, de lettergrepen zouden waarschijnlijk veel te wazig zijn. `Trouwens, moet jij je niet schoonmaken ofzo? Je ziet er echt niet uit met dat bloed in je vacht- ‘ ze stak haar neus in de lucht en snoof eens overdreven. `En die géúr!’ zei ze plagerig, het onderwerp Kai liet ze liever zo snel mogelijk achter zich, het was stom om erover te beginnen, want ze had kunnen weten dat het hun beide pijn zou doen.

6Ik geloof Empty Re: Ik geloof di 26 maa - 12:31

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Zijn ijs blauwe ogen bleven lange tijd naar het water staren. Langzaam verdronk hij in gedachten. Wat wel vaker gebeurde. Ach, hij kon er niets aan doen. Zijn mooie zwarte manen hingen als een doorzichtige gordijn tot voorbij zijn gespierde borst. Zijn knappe vriendelijke gezicht sprak velen aan. Het straalde warmte en wijsheid uit. Saronse heeft veel meegemaakt in die jaren. Al van jongs af aan had hij te maken gehad van pure wreedheid. Hij heeft moeten vechten. Saronse was een echte doorzetten. En altijd wist hij oplossingen. Altijd wist hij zijn kudde of anderen te helpen. Het leek wel of Saronse oud geboren was. En die wijsheid van een oud paard met zich meedroeg. Angoly was ervan overtuigd dat hij een engel was. Gestuurd om een deel uit te wereld te zijn. Angoly geloofde in engelen en de hemel. Saronse zou het zo graag geloven. Wanneer de tijd is om de wereld te verlaten. Alles wat je dierbaar hebt, waar je gevochten voor hebt, waar je je leven voor gegeven hebt achterlaten. Voor een plek waar eeuwig geluk zich daar bevind. Je zal daar je geliefden weerzien. Zij zullen je daar aan de gouden poort opwachten. En je van harten welkome. Na een lange tijd stilte voelde hij gewoon aan dat Ravena een tijdje naar hem had zitten staren. Vreemd genoeg voelde hij zich niet zenuwachtig of zo. Meestal was hij onrustig als iemand hem zo aankeek. Erger nog, Saronse zijn ogen gleden langzaam naar die mooie paarse ogen van Ravena. Er kronkelde een zachte ondeugende glimlach rond zijn, zachte, warme rode lippen. Die je zo teder konden aanraken. Zijn warme ijs blauwe ogen hadden lange tijd naar die van Ravena aangekeken. Hij had een zachte een geruststellende uitstraling. Iki had met zijn gele ogen zitten rollen. En ging een paar meter verder lopen kniezen. Uiteindelijk stopte dit intense schouwspel. Ieders keken weer een andere kant op gingen weer verder met het gesprek. `Saronse wat is dat toch, dat áltijd als ik je weer alleen laat, je bij onze volgende ontmoeting verwond bent?-,’ Saronse grijsde kalm naar Ravena en liet haar verder spreken. `-Ik bedoel, wanneer was de laatste keer dat we elkaar zagen en jij níét gewond was?’ Saronse hield zijn hoofd een beetje schuin en glimlachte breed. '',Daar zit wat in... Tja dan moet je maar bij mij blijven als je me heelhuids wil hebben.,'' Grapte Saronse plagerig. Uiteindelijk werd hij weer terug serieus. '',Ach, ik heb gewoon veel pech. Het komt allemaal wel weer in orde. De volgende keer zal ik beter oppassen.,'' Beloofde Saronse eerlijk. Maar hij beloofde niet dat hij heelhuids terug zou keren. Je weet maar nooit. `Ach Saronse, ik ben niet de gene die iedere keer dat we elkaar zien wel met een of andere verwonding rond loopt hé,’ Saronse glimlachte hierbij wat schijnheilig. `Het gaat wel. Het gaat,’ Saronse kreeg nu een bezorgde uitdrukking op zijn gelaat. Hij kende Ravena goed genoeg. Hij kon wel raden wat er haar dwars zat. En hij voelde dat ze geen zin had om over het pijnlijke onderwerp te hebben. Dus liet hij dat maar zitten. En dan nog het pijnlijke onderwerp van Kai. `Ze zou jou niet achter kunnen laten,’ Zijn ijs blauwe ogen werden scherp toen hij dat hoorde. Hij wist het niet. En hij wilde hier niet over hebben. Het was gewoon te pijnlijk. Het maakte hem verdrietig.
`Trouwens, moet jij je niet schoonmaken ofzo? Je ziet er echt niet uit met dat bloed in je vacht- ‘ Saronse glimlachte. `En die géúr!’ Saronse keek Ravena uitdagend uit. '',Ooo, je vind het geen lekker geurtje. Ach dat is nou jammer zeg. Ik had gehoopt dat dit een heerlijke parfum is om knappe damens zoals jij aan te trekken. Weet je wat, probeer jij er ook eens wat van. Misschien verander je wel van gedachten.,'' Saronse keek Ravena ondeugend aan. In zijn ogen fonkelde er speelsheid. Net alsof hij een klein kind was dat opgewonde was. Maar het stond hem heel schattig. Hij liep achter Ravena aan en schuurde zijn beren/zweet/bloed geur op Ravena aan. '',hmmm ruikt dat niet heerlijk?,'' Uiteindelijk trok hij zijn warme lichaam van haar weg en draafde een eindje terug om veilig van Ravena te geraken. Overtuigd dat ze wraak zou nemen. Uiteindelijk sprong Saronse in het ijskoude zoute water in. Het water beet in zijn pijnlijke wonden. Het leek wel vuur dat zijn wonden schoon aan het likken waren. En dan nog is die vrieskou. Maar Saronse kon er wel tegen. Hij zakte door zijn benen en rolde een paar rondjes. Om zeker van te zijn dat alles proper was. Zijn manen hingen warrig alle kanten op. Nog steeds was zijn vacht heel erg warm. Alsof hij nooit afkoelde. Hij schudde zich eens goed uit en ging tevreden Ravena vergezellen in wat ze deed.

7Ik geloof Empty Re: Ik geloof zo 14 apr - 0:22

Ravena

Ravena
VIP

Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Saronse een lange tijd naar het water staarde. Haar ogen volgde die van hem en ze keek naar dezelfde plek als waar Saronse naar keek. Eventjes had ze gedacht dat hij iets zag in het water, nu besefte ze dat hij met zijn gedachten elders was. Ze liet hem maar. Zonder dat ze het echt in de gaten had gleden haar ogen over Saronse en bleven ze ergens hangen waarvan ze al niet meer wist waar het precies was. Het was een van die ongemakkelijke momenten waarbij je ergens over nadenkt zonder te merken dat je naar iemand staart, het enige verschil was dat het nu niet ongemakkelijk was. Het was een hele tijd geleden dat ze Saronse voor het eerst was tegengekomen. Onwillekeurig speelde er een glimlachje om haar lippen. Het had geregend, ze wist het nog heel goed, ze had een hekel aan regen toen. Nu had ze er mee leren leven, het was niet dat ze er bijzonder blij van werd, maar ze had er mee leren leven. Ze wist niet precies waar ze het over gehad hadden, er was wel iets met Amenia. Een wazige gloed van verdriet kwam in haar ogen terecht. Amenia, ‘de eerste’ nog. Maar ze hoefde geen Amenia meer, ze miste de twee vogels, allebei, maar ze hoefde geen ‘nieuwe.’ Om een of andere reden hielden vogels het blijkbaar niet zo lang bij haar uit. Net als vogelbekdieren. Ze voelde meer dan ze merkte dat Saronse haar nu ook aankeek. Wat ook zo was, toen ze wazige gloed voor haar ogen weg toverde en weer ‘terug kwam op aarde’ stond er plots een ondeugende glimlach rond zijn lippen. Ze ergerde zich eraan dat er bij haar ook onwillekeurig een ondeugende glimlach tevoorschijn kwam, maar ze kon het niet helpen. Een zachte grinnik verliet haar mond toen ze vanuit haar ooghoeken Iki met zijn gele ogen zag rollen, eventjes kreeg ze zin om uitdagend terug te krijgen, maar ze deed het niet. Bijna direct met Saronse richtte ze haar blik af. Ze had amper door dat Saronse op het punt stond weer te praten, wat ervoor zorgde dat ze eventjes schrok toen hij begon te praten. '',Daar zit wat in... Tja dan moet je maar bij mij blijven als je me heelhuids wil hebben.,'' Ze tuitte haar lippen eventjes; niet het slechtste idee ooit. Ze wou net iets terug zeggen toen hij alweer begon te praten. '',Ach, ik heb gewoon veel pech. Het komt allemaal wel weer in orde. De volgende keer zal ik beter oppassen.,'' Ze was niet helemaal tevreden met de woordkeuze van zijn eerste zin. ‘Ach ik heb gewoon veel pech’ zou Ravena eerder zeggen als ‘ach, ik wil gewoon graag andere helpen’ niet dat daar iets mis mee was, als hij nou gewoon van sommige dingen heelhuids afkwam. `Graag en… Dankje,’ zei ze oprecht, ze was echt bezorgd om hem aangezien hij zich gewoon echt letterlijk íédere keer in de nesten werkte. Ze negeerde zijn bezorgde blik net als ze zijn scherpe blik bij haar woorden negeerde. Haar kudde was net zo pijnlijk voor haar als het onderwerp Kai voor hem. Als het niet pijnlijker was. Ze wist dat ze de waarheid sprak over Kai en ze wist dat hij dit ook wel zou kunnen weten als hij er goed over nadacht. Ze schudde haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Saronse die haar nu uitdagend aan keek. Hoewel ze zijn uitdagendheid eerder onheilspellend vond. '',Ooo, je vind het geen lekker geurtje. Ach dat is nou jammer zeg. Ik had gehoopt dat dit een heerlijke parfum is om knappe damens zoals jij aan te trekken. Weet je wat, probeer jij er ook eens wat van. Misschien verander je wel van gedachten.,'' Ze fronste haar wenkbrauwen en zette een klein pasje naar achteren. `Nee dankje, liever niet,’ mompelde ze zachtjes. Ze kon makkelijk langs de schattige speelsheid in zijn ogen kijken, zeker na zijn woorden. Het beviel haar niet. Ze begon achteruit te lopen, maar hij was sneller. Zijn –stinkende- vacht schuurde tegen haar, voorlangs witte, vacht. Ze glimlachte op een ik-glimlach-wel-maar-ik-haat-wat-je-net-deed manier. Normaal voelde het veilig als Saronse zo dicht bij je stond, nu voelde het alleen maar vreselijk vies en verschrikkelijk irritant. '',hmmm ruikt dat niet heerlijk?,'' ze knikte krampachtig. `Vérúkkelijk,’ zei ze met haar kaken op elkaar geklemd. Ze was niet echt iemand die om haar uiterlijk gaf, totaal niet, maar om nou besproeid te worden met déze geur, dat vond niemand prettig. Ze keek toe hoe Saronse zich schoon liet maken. Uiteindelijk vergezelde hij haar weer, zelf had ze zich nog steeds niet verroerd. `Dat je überhaupt nog bij me durft te staan,’ met een uitdagende glimlach keek ze opzij, ze had nog helemaal geen wraak poging bedacht, maar het was geen gek idee om Saronse een beetje bang te maken. Ze moest echt gauw op iets komen. Haar blik viel op Iki. `Heeft Iki geen roedel of hoe je zoiets noemt?’ nieuwsgierig keek ze Saronse aan, ze vroeg het zich al best lang af; die twee leken soms wel een getrouwd stel.

ooc;
Sorry voor de superlate reactie!

8Ik geloof Empty Re: Ik geloof za 20 apr - 7:51

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse had een veilige afstand genomen van Ravena. Hij grijnsde ondeugend. Wetend dat ze het er niet bij zou laten. Zijn manen plakten tegen zijn warme nek. Zijn ijs blauwe ogen twinkelden levendig. Saronse had zoveel meegemaakt. Zoveel pijn, zoveel leed, zoveel verdriet, zoveel verloren. Maar nog steeds had hij die heerlijke glimlach. Een glimlach dat iedereen warm maakte. Zijn stem die je gerust stelde. En zijn wijze woorden die je de weg wezen. Saronse heeft al van kinds af aan moeten vechten. Hij had nooit kunnen zorgeloos kunnen spelen. Hij had geen moeder of vader. Maar zijn liefde was sterk. Hij groeide op tot een wijze hengst. Die niets liever wil dan je helpen. Saronse was niet echt het type dat alleen wilde zijn. Maar het lot heeft besloten dat hij als solitair door het leven moest gaan. Met wolven aan zijn zijde. Saronse wist dat op een dag die uil hem zal komen halen. Dan zou hij dream horses moeten verlaten en de leiderschap over moeten nemen. Zijn ijs blauwe ogen gleden bedachtzaam naar Ravena. Zou hij dat wel kunnen? Zou hij Ravena wel achter kunnen laten? En Kai? En hoe zat dat met Iki en zijn roedel. Saronse begon wat te fronsen. Een trekje dat hij vaak had als hem iets dwars zat. Eigenlijk moest hij er nu niet aan denken. Hij moest nu van de goeie tijden genieten. Zoveel mogelijk.
Het zout beet in zijn wonden. Zijn stank was voor een grotendeel weggespoeld. Hier en daar zag je nog rode vegen op zijn witte vlekken. Hij had nu een frissere zeegeur. Alleen had Ravena nu die vieze geur. Saronse grijnsde er om. Eigenlijk was het geen slim idee om nu een duik in het water te nemen. Het was hartje winter en het was ijskoud. Een ijzige wind beet in zijn natte huid. Gelukkig had Saronse een goeie dikke wintervacht en zijn lichaam was best wel lekker warm. `Heeft Iki geen roedel of hoe je zoiets noemt?' Zei Ravena uiteindelijk. Saronse liet eventjes zijn aandacht op Iki vallen. Die een paar meters verder lag te slapen. Soms was het een lui beest... Uiteindelijk richtte Saronse zijn ijs blauwe kijkers naar Ravena. '',Klopt, Iki is leider van een roedel. En binnenkort word het eens tijd dat hij het hart van de icequeen in handen neemt. Een prachtige witte wolvin die in de koudere gebieden een territorium heeft. Iki kende haar al van toen ze klein waren. Het word eens tijd dat Iki meer met wolven opschiet. Al weet ik dat we nog steeds hecht zullen blijven.,'' Saronse glimlacht zachtjes. Saronse wilde niet in de weg staan. Hij had altijd het gevoel dat hij anderen in de weg hield. Zijn lange zwarte manen vielen als een sierlijke gordijn voor zijn knappe ogen. Saronse had zo het gevoel als alles goed gaat en Iki pups krijgt, dat Saronse de eer kreeg op babysitter te zijn. God nee! Nog meer Iki pups. Saronse kon het voor zich al zien. Saronse had zo zijn eigen dromen. Hij verlangde ook naar een fijn gezinnetje. Vele hadden die droom. Saronse staarde weer eens voor zich uit. Gevangen in zijn eigen gedachten. Het was zo vervelend dat je niet kon zien wat de toekomst je kon brengen. Saronse vond het wel fijn om weer vergezeld te zijn door iemand die heel dicht bij zijn hart zat. Ravena was een hele bijzondere en taaie merrie. Eentje die je niet vaak tegenkomt. Hij vond haar speciaal. Uniek. Saronse keek naar haar. Zijn roze lippen vormden een warme glimlach.


Geeft niet!!
Sorry flutpost :/

9Ik geloof Empty Re: Ik geloof di 28 mei - 5:05

Ravena

Ravena
VIP

Zelf keek ze een beetje verbitterd terug, de stank was niet te dragen en ze had zichzelf er inderdaad zo nu en dan op betrapt toch behoorlijk ijdel te zijn. Dan grijnsde hij haar ook nog eens zo ondeugend aan. Ze had er maar heel eventjes over nagedacht om ook de zee in te gaan. Maar geen haar op haar hoofd dacht er over na om in dat ijskoude water ook maar één voet te zetten.


ooc;
Nog niet af~!

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » W E S T E N » De Zee » Ik geloof

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum