Far, far away

Ze had het zovaak gehoord; het leven is niet zoals in sprookjes, het heeft niet altijd een happy end. En dat is maar al te waar. Ze wandeld nu pas een paar jaar op deze aarde, en nu weet ze het al. Voor haar leeftijd heeft ze al een behoorlijk lang levensverhaal. Maar dat is het waard, ze heeft vrienden, en een geweldige plek in de kudde. Dat is haar familie. En wie weet, misschien zal ze ooit eens bovenaan de kudde staan. Wie weet zou ze net zo sterven als Mischa. Een glimlach verscheen op de snuit van de kleine bonte merrie. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Die zin spookte de laatste dagen steeds door haar hoofd. Waarom? Wilde haar onder bewustzijn haar wat vertellen? Wat dan? Sunset schudde haar hoofd en begon te draven over de heuvels. Aan de rand ervan zag ze een stroompje lopen, waar ze wat uit ging drinken. Ze keek om haar heen. Ja, dankbaar is ze zeker dat ze hier mag staan, op deze aarde.

Zijn lange zwarte manen wapperden achter hem aan. Zijn neusgaten wijd open. Zijn ogen gevuld met innerlijke woede. De pijn drong tot op het bot. Welke vuile tweevoeter had het in zijn hoofd gehaald zijn moeder te vermoorden? Het nieuws had zich snel verspreidt blijkbaar onder de campolina paarden. Het had Navayo bereikt toen hij met Gwenn op een uitstap buiten dh was gegaan. Een of andere zwarte merrie had het hem verteld. Blijkbaar had hij toch een doorbraak bereikt onder zijn ras en waren ze zich gaan verspreiden. Moest hij nu eindelijk eens een merrie tegen komen waar hij mee verder kon zou het mooi zijn. Hij dacht dat Gwenn ook wel een moederfiguur kon gebruiken soms. Een merrie die haar hier en daar eens een knuffel kon geven als ze zich triestig voelde. Dat zou echt heel handig zijn maar ook voor hem zou het rust brengen. Hij moest gewoon opzoek naar een goede kennis. Een vriend zodat hij zijn zinnen kon verzetten.

Een kilometer of twee verder bracht zijn neus het geweldige nieuws. Sunset! Een luide hinnik vloog over de heuvels heen. Zijn oren schoten naar voren en zijn blik werd vrolijk. Hij verlengde zijn passen tot hij boven op de heuvel was. Hij zag de kleine bonte merrie een eindje verder staan. Hij vertraagde naar een drafje en kwam tot bij haar. Hij drukte zijn neus even tegen haar hals aan. Een zacht bries verliet zijn neus. Hij zag Sunset naast magnum als een van zijn dichts bijzijnde vriend.

Haar zwarte hoofd werd opgeheven toen ze een bekende geur rook. Ze glimlachte toen ze de hinnik over de heuvels hoorde galmen. Al snel zag ze het bijbehorende paard met lange passen op haar af komen. Toen hij bij haar was vertraagde hij en stond uiteindelijk voor haar stil en duwde zijn neus tegen haar hals. Sunset brieste tevreden en duwde haar neus ook tegen zijn borst. Ze deed een paar stappen naar achteren en keek hem aan. "Het is fijn je weer te zien, Navayo! Is alles goed met je? Wil je de kudde nog uitdagen?" het laatste kwam er wat onzeker uit. Zij was het ook van plan. Sterker nog. Ze had het al in werking gezet. Hij zou toch niet boos worden? Hij zou weten dat ze hem een goede rang zou geven als hij weer terug kwam. Hoewel vriendjespolitiek niet eerlijk is. Dat zou ze ook niet doen. Mocht ze de kudde krijgen, waar ze toch op hoopte, dan zou ze allereerst een bijeenkomst houden, kijken wie er nog actief zijn, en dan de rangen ordenen. Ja, plannen had ze, maar ze had de kudde nog niet eens! Ineens werd ze onzeker. Wat als ze zou verliezen? Sultan zou haar de kudde uitgooien. Het zou haar breken, de Quiet Sparkle is haar leven!

Hij glimlachte tevreden bij het zien van Sunset's vrolijke gezicht. Ze drukte als begroeting haar neus tegen zijn voorhand aan. Nogal logisch voor haar grootte tegenover de zijne. Ze zou al moeite moeten doen om aan zijn hals te komen moest ze dat willen doen.
"Ik ben ook blij jou te zien Sunset." Sprak hij eerlijk. Zijn hazelbruine ogen straalden niets anders als rust uit op dit moment. Het deed hem dan ook ontzettend goed weer iemand te zien die iets voor hem betekende.
"Het gaat zo zijn gangetje. Al gaat het stukken beter dan een tijd geleden. Met jou?" Vervolgde hij na even een adempauze genomen te hebben. Het ging inderdaad stukken beter met naf sinds hij voor Gwenn zorgde. Het jonge dier bracht terug wat actie in zijn leven. Ze gaf hem de onverwachte situaties waar hij heel zijn leven naar had gehunkerd. Hij was dan ook een goede pleegvader vond hij zelf. Hij was misschien niet altijd even goed in het sentimentele in de opvoeding. Naf grijnsde om haar vraag. Vastbesloten schudde hij zijn hoofd van neen. Hij had andere doelen in zijn leven gevonden, eentje die nu alle voorrang kreeg.
"Geef sultan er maar van langs. Je kunt hem vast wel aan. Ik zal het de komende jaren druk genoeg krijgen met Gwenn." Glimlachte hij trots. Sunset zou de eerste in heel DH zijn die het zou weten dat hij een pleegveulen had. Hij vond dat hij haar die eer mocht geven. Daarna zou hij het magnum gaan vertellen. Haar had hij ook al zo lang niet meer gezien.

Ze glimlachte bij zijn woorden. Ja, Navayo beschoude ze wel als vriend. Hij had haar de tijd gegeven die ze nodig had om hem te vertrouwen. Ze had nog last van haar hengstenangst toen ze hem ontmoette, ze wist nog hoe bang ze voor hem was geweest, zo'n groot paard. Maar Navayo was een hele aardige hengst. Hij had haar ook deels van haar angst afgeholpen, en waarschijnlijk wist hij dat niet eens. "Met mij gaat het ook goed, Indy wordt ook steeds groter. Het doet me goed te zien hoeveel ze wilt zien van de wereld." ze glimlachte bij de gedachte aan haar veulen. Haar lieve kleine veulen. Sunset zag Navayo grijzen op haar vraag. Het was duidelijk dat hij allang doorhad dat zij hem wilde uitdagen. Ze glimlachte. "Bedankt, Navayo. Ik heb er een half jaar mee gezeten, niet normaal. Is Gwenn je pleegveulen?" vroeg ze nieuwschierig. Voor zover ze wist had Navayo geen partner, dus dan zou Gwenn wel een pleegveulen van hem zijn. Of een nieuwe vriendin.

Navayo keek naar Sunset. Ze zag er stukken meer ontspannen uit als toen hij haar pas kende. Naf had zich altijd schuldig gevoeld tegenover de merrie dat hij een hengst was. Hij was niet zoals het monster dat haar die angst had aangedaan. Hij was geen leeghoofd die op een merrie kroop. Al had ze er wel een pracht van een dochter aan te danken. Indy was een prachtig beestje dat ook nog eens heel erg nieuwsgierig was. Navayo was haar wel eens tegen gekomen. Hij had meteen de sunset van nu in haar herkend. Vrolijk en een hart van goud. Het deed hem goed haar zo te zien stralen. Zeker omdat hij bij haar stond en hij geen enkel greintje angst meer voelde of kon lezen van haar houding.
"Indy lijkt dan ook enorm veel op haar moeder. Ze is een geweldig veulen." Beaamde hij. Toen hij haar had ontmoet was ze zo gefascineerd geweest door de regenboog dat het grappig was geweest. Hoe ze de kleuren had staan bewonderen. Een lach schoot uit zijn keelgat. Had ze er werkelijk zo lang mee gezeten? Verbaasd schudde hij zijn grote, lichte, ramshoofd eens. Een schuine grijns stond rond zijn lippen.
"Op een voorwaarde, je neemt mij in de kudde. En wel nu meteen al." Grijnsde hij. Of Gwenn erin wou moest ze zelf maar kiezen. Ze was een individu die haar eigen keuzes moest maken en haar eigen geaardheid maar moest uitzoeken. Al zou Navayo haar daarbij helpen en haar een neutrale opvoeding geven.
"Gwenn is inderdaad mijn pleegveulen. Je zal haar vast snel ontmoeten denk ik. Ze is echt een schatje." Sprak Navayo vol lof over zijn kleine meid. Voor hem was ze echt zijn veulen. Zijn vlees en bloed.

Sunset zag de hengst naar haar kijken en keek hem vragend met een schuin hoofd aan. "Wat is er?" vroeg ze nieuwschierig. Waar zou Navayo aan denken? Ze wist het niet, het was nog al moeilijk om in andermans hoofd te kijken. Onmogelijk. "Indy lijkt dan ook enorm veel op haar moeder. Ze is een geweldig veulen." zei Navayo. Sunset glimlachte. "Dat is aardig, dank je wel." Toen ze zei dat ze er best lang mee had gezeten schoot er een lag uit zijn mond. "Nou, lag je me nu zomaar uit? Dank je wel" maar ze keek hem lachend aan, voor ze hem een duw gaf. "Op een voorwaarde, je neemt mij in de kudde. En wel nu meteen al." Grijnsde hij. Sunset trok haar wenkbrauwen op. Haar hoofd ging omhoog en haar houding werd zelfverzekerd. "Oh ja? Doe ik dat? Misschien moet je me wel op je knieën smeken!" ze lachte. Haar houding veranderde weer naar normaal. "Nee, grapje. Tuurlijk mag je in de kudde, maar ik verwacht wel van je dat je actief bent." zei ze. In haar hoofd ging ze de rangen even na. Wat zou goed bij Navayo passen? "Hmm, de rang Warrior is wel wat voor jouw. Je beschermt de gebieden en de kudde leden in geval van , als die mocht komen, oorlog." ze zuchtte. "Maar van dat laatste gaan we niet uit, natuurlijk!" zei ze. "Ik moet wel zo gaan, naar Indy. Ik ga binnenkort een bijeenkomst organiseren, zorg dat je er bent!" zei ze. Ze keek Navayo even aan en knikte toen tevreden. Ze drukte haar neus tegen zijn borst. "Ik moet nu gaan. Hou je sterk!" ze glimlachte en draafde toen richting de gebieden van de Quiet Sparkle.