Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » Z U I D E N » De Fruitbomen » Thank You For Nothing [&Dawn Threader]

Thank You For Nothing [&Dawn Threader]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Xeiró

Xeiró

'Thank you for nothing
Cause there's nothing left to lose
Thank you for feeding us years of lies
Thank you for the wars you left us to fight
Thank you for the world you ruined overnight
But we'll be fine
Yeah we'll be fine'

De kleine bruine hengst snoof de geuren om hem heen diep in, en had daar direct spijt van. De overheersende geur van bloemen bezorgde hem koppijn en had hem braakneigingen bezorgd als dat mogelijk was geweest. Laat het nou net zo zijn dat paarden niet konden braken. 'Thank you for nothing,' mompelde het bruine geval, de uitspraak gericht aan zijn verdwenen ouders. 'Cause there's nothing left to lose,' Kwam er kwaad achteraan. Waar had hij dit aan verdiend? Hij had toch braaf gedaan wat hem verteld werd? Blijkbaar was het niet genoeg geweest. Dat was het nooit.
Zou hij eigenlijk broers of zussen hebben? Xeiró had geen zin om er zijn hoofd over te breken. Goed mogelijk, zijn ouders zouden het vast als een taak hebben gezien om zo veel mogelijk sterke, jonge, slechte paarden voort te brengen om de wereld door hen over te laten nemen ofzo. Zou goed kunnen.
Met een zucht kwam de bijna-jaarling weer terug op aarde. Dit was niet de plek waar hij direct wilde zijn. Het stonk hier als de hel, en de felle kleuren deden pijn aan zijn ogen. Hij was deze kleuren niet gewend, hij verkoos de fletse en donkere kleuren van de meer koude en donkere plaatsen in DreamHorses. Binnenkort zat hij hopelijk in de Horcrux, als alles goed verliep. Een plan had hij niet, hij moest gewoon beter leren vechten, voor zichzelf opkomen en dat soort dingen. Dreigender kunnen klinken. Meer zijn echte 'ik' naar buiten halen, de donkere 'ik', niet de vrolijk-maar-serieuze 'ik' die hij nu leek te zijn. 'But we'll be fine,' mompelde hij op een donkere toon. Ja, hij kon zichzelf wel redden en dat was niet dankzij zijn ouders. Nee, alles behalve dat. Dat ze maar nooit terug zouden komen en zouden rotten in een bloemrijke hel.
Het bruine paardje snoof verontwaardigd bij de gedachten aan wat zijn ouders hem hadden aangedaan. Als hij ze ooit tegen zou komen zouden ze boeten. Maar zo ver was het nog niet, nóg niet. Maar hij keek reikhalzend uit naar het moment.
Een geur prikte in zijn neus, bleef daar hangen en drong alle andere geuren naar de achtergrond, waar hij heel blij mee was. Maar, het paard rook onbekend en de hengst bleef met een ruk stilstaan. Daar, in de bloemen, te ver om hem of haar goed te kunnen zien, stond een ander paard. Een veulen nog, zo te zien.

- Sorry, flutje.

Thank You - MKTO

Dawn Threader

Dawn Threader

Bruine ogen stonden gefocust op het veulen in de verte, de bloemen leken vaag. Net zoals de lucht. Het enige waar ze oog voor had was het andere veulen. Een mogelijke vriend, een mogelijke vijand. Dawn Threader's lichaam stond gespannen terwijl ze naar het andere veulen keek, haar lichaam was klaar om in de aanval te schieten of te vluchten. Het voskleurige veulen was nooit goed geweest in kennis maken met anderen, ze vond het altijd eng. Ze kon overal gevaar in zien. En toch deed ze zich een stuk stoerder voor, nou ja.. Ze was bij de meeste dingen ook gewoon erg dapper, behalve bij kennis maken. Maar het was ook lastig op zo'n jonge leeftijd om geen ouders te hebben. Om alleen te zijn.. Om alles zelf te moeten leren.. Soms verlang je dan toch naar iemand die je kan helpen. Iemand om je heen hebben is fijn.. Maar meestal merk je het pas als er opeens niemand meer is..

Het grote veulen zuchtte en ze keek nogmaals om zich heen. Toch was ze wel nieuwsgierig naar het andere veulen. Met haar grote, sterke lichaam kon ze makkelijk terug vechten. Dus zo'n groot probleem zal het toch niet opleveren? Zelfs al mocht diegene tegenover haar 'slecht' zijn? Dawn zette een paar stappen dichterbij, de geur drong nu nog meer tot haar door. Het werd sterker. En toch voelde ze zich met elke stap die ze zette sterker, dapperder, zelfverzekerder. Ze ging over in draf, rustig, beheerst en ietwat langzaam om het andere paard niet te overvallen met te plotselinge bewegingen.

Argwanend nam ze het andere veulen in zich op, de merrie was onderhand al gestopt met draven. Enkele meters waren nu nog verwijderd van haar en het andere paard. Ze kon hem al beter zien. Hij was ongeveer van haar leeftijd, nog net geen jaarling schatte ze. Het was een bruin veulen, erg kwaadaardig zag hij er niet uit. Van binnen ontspande ze zich, maar haar lichaam bleef gespannen staan. Alert. Je wist maar nooit met vreemdelingen. Dawn was misschien net enkele centimeters groter dan het andere veulen, maar dat was meestal het geval. Dawn was altijd groot geweest voor haar leeftijd, veel te groot voor haar gevoel. Maar zo was ze vaak wel sneller dan de rest. 'Wie ben je?' Vroeg ze, onbewust had ze haar hoofd schuin gehouden.

-Toch me mobiel maar uitgeschakeld, ben bang voor waterschade en anders krijg ik kortsluiting :/

Xeiró

Xeiró

Het bruine hengstje keek in een kalme houding toe hoe het andere veulen met beheerste stappen naderde. Xeiró kon het veulen nu beter zien en ruiken, het was een merrietje en voskleurig zo te zien. Het merrietje liep beheerst naar hem toe, zoals een netgeboren veulen naar iets nieuws toe liep, of hoe een willekeurig paard naar een dier liep dat hij of zij niet wilde laten schrikken. Het kleine hengstje stond fier overeind, in een licht trotse houding. Hij was niet al te groot voor zijn leeftijd, bijna klein zelfs, en het merrietje was een centimeter of vijf hoger. Het deerde hem niet. Hij was zeker van zichzelf, misschien wel iets te zeker, en was overtuigd dat hij, mocht het tot een gevecht komen, het toch best een tijdje uit zou kunnen houden tegen het merrietje.
Het merrietje was op een paar meter afstand gestopt, het bruine geval nam haar in zich op. Ze stond in een argwanende houding, en nam Xeiró in zich op. Dat liet een haast onmerkbare grijns op het gezicht van de hengst verschijnen. Hij snoof haar geur op, en verbaasde zich dat hij geen vergezelende geuren rook. De plaatsen van vader en moeder waren leeg, ze droeg enkel en alleen haar eigen geur mee, net zoals het bruine hengstje tegenover haar. Ook zij leek bijna een jaarling. En toen deed ze eindelijk haar mond open.
'Wie ben je?' Xeiró was haast blij dat het merrietje zelf het initiatief had genomen, hij had het niet zo snel gedaan. Dan was het waarschijnlijk een staarsessie geworden tot één van hen daar niet meer tegenkon en iets uit zijn of haar mond zou persen of om zou draaien en weg zou lopen. Het bruine hengstje dacht hier even over na. Hij zou eerlijk antwoorden, dat was zeker. Of, eigenlijk had hij geen keuze. Moest hij zeggen dat hij Henk heette? Hij peinsde er niet over. Hij was trots op zijn naam, het was het enige mooie dat zijn ouders hem meegegeven hadden. 'Ik wens aangesproken te worden met Xeiró.' Antwoordde hij dan maar. Het klonk uit de hoogte, en die toon probeerde hij enigzins af te zwakken, voor zover dat nog mogelijk was. 'En met wie heb ik het genoegen?'

- Aw, rot...

Dawn Threader

Dawn Threader

'Ik wens aangesproken te worden met Xeiró.''Ik wens aangesproken te worden met Xeiró.' Klonk een toon, erg uit de hoogte. 'En met wie heb ik het genoegen?' Dawn keek de hengst fronsend aan, iet wat verward. De meeste paarden die zij tegenkwam klonken niet zo uit de hoogte. 'Ik ben Dawn Threader,' de woorden rolden haar mond uit voordat ze bedacht dat het misschien niet slim was om anderen zomaar haar naam te vertellen, ach.. Zo veel zou het toch ook niet schaden? De lucht liet haar vacht koud aanvoelen, toch merkte het merrietje blij op dat het weer warmer werd. Ze hoopte dat het weer snel lente zal worden.

Dawn snoof de lucht op, het voelde koud aan. De geur van het andere paard was sterk. Ze spitste haar oortjes wat meer, het gevoel hebbende dat er nog iets anders dicht bij was. De merrie schudde het gevoel van zich af, dat gevoel had ze wel vaker. Maar nooit was er iemand in de buurt geweest. Althans, niet dat ze wist. Het moest wel verbeelding zijn, dat kon niet anders. Waarom zou iemand haar achtervolgen? Toch draaide ze zich even voor de zekerheid om. Haar blik viel opnieuw op het andere paard, toen ze zich weer omgedraaid had. Nogmaals nam zij hem in zich op. 'Waarom ben je hier?' Klonk het vriendelijk, er zat een beetje nieuwsgierigheid in haar stem.

-Ja ik baal er ook echt van.. Hij ligt nu in rijst (wtf), maar dat schijnt te helpen. Dus hopen dat ie het dan weer doet, en anders mag ik mooi 60 euro gaan betalen.. )):
Ik bedenk me nu dat als Xeiró en Dawn een stelletje zouden zijn je echt zo'n RumplexBelle gevoel krijgt lol

Xeiró

Xeiró

Xeiró glimlachte bijna toen hij aan de merrie merkte dat het toch wel te erg uit de hoogte was geweest. Hij moest zijn stem wat serieuzer en normaler houden. 'Waarom ben je hier?' Sprak het merrietje vriendelijk. De bruine hengst keek fronsend naar de grond. Tja, dat was een goede vraag. Waarom was hij hier eigenlijk? Het was niet omdat hij het hier nou zo mooi vond of de geur nou zo heerlijk vond. Blegh, nee, de geur verstikte hem en belemmerde zijn ademhaling. Zorgde ervoor dat hij het licht benauwd kreeg en het licht werd in zijn hoofd. Een koud briesje zorgde voor wat frisse lucht, die het bruine geval dankbaar inademde. Zijn hoofd werd langzaam weer helder, al sloeg de kou op zijn vacht.

De hengst keek het merrietje nu weer fronsend aan, hij moest maar antwoord geven. En eerlijk ook. Ja, dat zou hij absoluut doen. 'Ik moet je eerlijk zeggen dat ik geen flauw idee heb. Niet omdat ik het hier nu zo mooi vind of omdat ik de geur nou zo lekker vind.' De felle kleuren van de bloemen lieten hem duizelen, af en toe werde het wazige vlekken, uitgesmeerd over het glooiende landschap. Ze waren te fel voor zijn bijna zwarte ogen, een opvallend detail aan zijn lichtbruine gezicht. Tja, niet iedereen was normaal. Licht glimlachend keek het paardje de merrie aan. 'En waarom ben jij hier, als ik zo vrij mag zijn?' Het hengstje had zijn plan langzaam klaar. Hij zou aanhoren of ze goed of slecht was, en dan een oordeel vellen. Misschien dat hij vandaag niet alleen planten zou eten. Dat stond hem wel aan.

- Hahaha, het is idioot, maar ik heb ook gehoord dat het werkt ja.

Dawn Threader

Dawn Threader

'Ik moet je eerlijk zeggen
dat ik geen flauw idee heb. Niet omdat ik het hier nu zo mooi vind of
omdat ik de geur nou zo lekker vind.' Dawn fronste, dat was eigenlijk een van de redenen dat zij hier wel was. 'En waarom ben jij hier, als ik zo vrij mag zijn?' De merrie haalde haar schouders op. 'Ik kom hier gewoon graag, ik vind het hier mooi en kom hier graag om na te denken. Het is niet makkelijk om alleen te zijn..' De laatste zin was eruit voordat ze er erg in had, misschien dat het wel dom was. Alles te vertellen aan mensen die je niet kent. Ze moest beter op haar woorden letten. Straks zou het net slim zijn, misschien zelfs gevaarlijk? En toch kon ze het niet geloven, dat een beetje informatie gevaarlijk kon zijn. Levensbedreigend..

-Wow ik heb echt flutposten vandaag sorry.. Ja ik hoop echt dat het werkt :/

Xeiró

Xeiró

Het hengstje fronste. 'Ik kom hier gewoon graag, ik vind het hier mooi en kom hier graag om na te denken. Het is niet makkelijk om alleen te zijn..' Ze vond het hier mooi? Zei dat merrietje nu echt dat ze hier graag kwam en dat ze het hier mooi vond? Wow, dat verbaasde hem. Dat had hij nu echt niet verwacht. Wow. Hij knikte dat hij het begrepen had. Was ze goed, neutraal? Slecht leek hem sterk. Zo leek ze nu niet bepaald. Nee, dat zou het niet zijn. Toch? Het hengstje besloot het maar te vragen, voor hij haar zo pijn deed onder valse voorwendselen. 'Ben je goed, neutraal, slecht?'

Dawn Threader

Dawn Threader

'Ben je goed, neutraal, slecht?' De merrie fronste verbaasd bij de vraag, die had ze niet aan zien komen. Ze dacht even na, altijd had ze van zichzelf gedacht dat ze goed was. Maar was ze daar niet te brutaal voor? Dawn schudde haar hoofd, dat leek haar niet zo logisch. Dus ze was gewoon goed.. Toch? Haar ogen vielen op Xeiró. 'Ik denk dat ik goed ben.. En jij dan?' Haar stem klonk nog steeds vriendelijk, maar ietwat verward. Ze nam het andere veulen nogmaals in zich op, wat zou hij zijn? Goed, neutraal, slecht? Ze kon het niet bij zich opbrengen dat hij slecht zou zijn, zo kwam hij in ieder geval niet over.. Ze zuchtte en schudde haar hoofd, hier moest ze niet over na blijven denken. Straks had ze valse vooroordelen over hem, dat zou niet haar bedoeling zijn..

Xeiró

Xeiró

Het merrietje tegenover hem fronste verbaasd haar wenkbrauwen, ze had de vraag duidelijk niet aan zijn komen en dacht na over het antwoord. Toch grappig dat ze hier blijkbaar even over moest denken. Blijkbaar was ze op dat vlak niet zo zeker van zichzelf. Hopelijk antwoordde het beest dat ze goed was, dan had het bruine hengstje eindelijk weer wat te doen. Eindelijk weer. Haha. En wat leuks nog ook. Het hengstje bekeek het merrietje nogmaals. Op zich was ze wel knap, maar ze was heel normaal knap. Niet zoals sommige paarden die je zag, die echt op een speciale manier knap waren. Toch had het andere paardje ook zo haar charmes. Nee, dan hij. Hij had een vale kleur bruin. Mogelijk zou hij wat donkerder of lichter opdrogen, waar hij absoluut op hoopte. Nee, hij had geen mooie kleur. Hij was ook niet bijzonder gebouwd ofzo, maar hij was zeker wel gespierd. Het kon zeker nog gespierder en beter, maar hij wist zeker dat lang niet alle veulens van zijn leeftijd zo gespierd waren. Nee, tot zijn spijt was hij niet knap of charmant. Al kon hij het nog leren. Stel je voor, een charmante slechte. Ja, dat zou wel grappig zijn. Maar hij was het niet.
Het hengstje kwam weer neer op aarde toen het merrietje haar mond open trok. 'Ik denk dat ik goed ben.. En jij dan?' Goed, blegh, hij walgde van dat woord, van die páárden. Nee, als ze neutraal was geweest, had hij daar zeker mee kunnen leven. Maar góéd? Nuja... Misschien kon hij haar een beetje sarren tot ze terug zou vechten. En misschien kon hij haar overhalen om ook te hinniken naar de Horcrux. Om ook slecht te worden. Zo zag het er niet uit, maar ach, het was het proberen waard niet waar? 'Ik? O, ik ben slecht.' Een sluwe grijns vormde zich om de lippen van het hengstje.

Dawn Threader

Dawn Threader

'Ik? O, ik ben slecht.' Een sluwe grijns vormde zich om de lippen van het hengstje. De merrie fronste, dat antwoord had ze niet verwacht. Ze nam de hengst in zich op, zoekend naar enig teken van wat hij wilde. Zonder enig succes. Het was jammer dat Xeiró slecht was, ze had meestal een hekel aan slechte paarden. Ondanks dat ze er niet veel kende. Maar degene die Dawn kende waren niet bepaald aardig, op zijn zachtst gezegd. 'En nu? Ga je je net zo gedragen als al die andere slechte paarden? Ga je het stereotype uit lopen hangen? Ga je net zoals de rest mij nu aanvallen? Omdat ik goed ben?' Er lag een brutale, sarcastische toon in haar stem. Je hebt niet zo zeer een hekel aan slechte paarden, je hebt een hekel aan stereotype slechte paarden. Net zoals je een hekel hebt aan stereotype goede paarden, die altijd maar zo lief doen en nooit wilde vechten. Veel mensen zagen geen goed paard achter haar, ze was te brutaal en vond het niet erg om een keer te moeten vechten. Maar Dawn was gewoon een ontzettend lief veulen dat voor haar vrienden en familie opkwam en daarvoor vecht. Zij heeft geen slechte bedoelingen. Nou ja.. Ze heeft alleen slechte bedoelingen met degene die slechte bedoelingen hebben met haar oof haar dierbaren.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » Z U I D E N » De Fruitbomen » Thank You For Nothing [&Dawn Threader]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum