Who Are You? (&Xeiró)

Een witte merrie schoot langs de bergen. Ze had energie voor twee. Ze voelde zich zo vrij als een vogeltje. Wat voelde dat toch heerlijk die wind. Ze stopte met galopperen en ging draven. Ze was nu toch wel moe geworden. Ze was zo blij. Ze had namelijk eten gevonden. Ze had een boom gevonden op de weg naar De Drakenberg. Ze had na die twee weken eindelijk is wat gegeten. Ze draafde verder en ging uiteindelijk over in stap. Ze was nu toch wel moe en had het warm. Ze liep dus een stukje verder om te kijken of ze ergens op een berg omhoog kon klimmen. Ineens glimlachte ze, ze zag namelijk een bruinige vlek en dat leek op een kleinere berg. Ze draafde aan en ging erheen. Toen ze bij de bruinige vlek aankwam zag ze een paard in plaats van een berg. Ze schrok. Misschien voelde het paard zich bedreigd. Daarom zette ze maar een paar stappen achteruit. Ze nam het paard in zich op. Een bruin paard met bijna zwarte ogen stond voor haar. Ze glimlachte naar het paard. Ze vond het paard er mooi uitzien. Ze zei maar: "Hoi."

Een bruin geval met haast zwarte ogen liep heen en weer aan de onderkant van de Drakenberg. Het hengstje had geen zin in gezelschap, was hier enkel om even af te koelen en te genieten van de rust en de zachte, fletse kleuren die hem hier omringden. Het hengstje keek om zich heen, hij moest iets hebben om hem bezig te houden. Om zijn sadistische honger te stillen. De oplossing diende zich bijna meteen aan. Een klein wit konijntje huppelde tussen de bomen door. Het hengstje keek naar het beest, en wachtte tot het bij hem was. Hij versperde het beestje met zijn hoef de weg, en daarna nog eens. En nog eens. Tot het beestje er gek van werd en hem gekweld aankeek. Die gekwelde blik, daar deed Xeiró alles voor. Hij zou over lijken gaan, met plezier zelfs. Over de lijken van Sparkles en konijnen, en goede nietsnutten die hem ook maar lastig durfden te vallen. Hij zou hen vermorzelen. Het bruine geval hield zichzelf in. Als hij ouder was, beloofde hij zichzelf. Dan was er meer kans dat hij zou winnen, en niet het beest waar hij tegenover stond. Straks zou dat winnen, en lag hij op de grond te kermen van de pijn terwijl hij stierf. Nee, dat gunde hij hen gewoon niet.
Het konijn onder hem deed weer een poging te ontsnappen, en Xeiró hield het beestje met gemak tegen. Hij pakte het beestje bij zijn lange witte oren, en schommelde hem heen en weer. Die angstige blik gaf hem het gevoel van macht. Wat jammer alleen dat die kleine mormels hem niet verstonden, anders had het hengstje een leger van doodsbange konijnen gehad, die alles voor hem deden wat hij wilde. O, dat leek hem heerlijk.
Een andere geur prikte in zijn neus en liet het evenwicht tussen de geuren verdwijnen. Een paard kwam zijn gezichtsveld binnen. Xeiró liet het konijn naar de grond zakken en ging snel op het staartje van het beest staan om te zorgen dat het bleef waar het zijn moest. Het beest krijste een paar keer, maar hij negeerde het. Een witte merrie kwam rustig zijn kant op. Een rustig 'Hoi' zweefde zijn kant op, en de hengst keek haar een moment aan. Zijn houding werd wat nors. Hij had geen zin in een eindeloos hoi-ik-ben-die-en-die-en-het-gaat-erg-goed-vandaag babbeltje. 'Xeiró is de naam. Met wie heb ik het genoegen?' De hengst keek de merrie aan.

Zahra keek de hengst aan en dacht na. Zal ik verder lopen of reageren Ze twijfelde. Misschien kon ze vrienden worden met de hengst, maar misschien zou hij haar niet accepteren. Ze vond het een moeilijke keuze. Ze lachte angstig naar de hengst tegenover haar. Daarom zei ze maar: "Mijn naam is Zahra."[b] Ze zag ineens het konijn bij zijn benen staan en dacht: Awh, wat zielig voor dat beestje. Ze kon zien dat Xeiró slecht was. Een goed paard zou nooit op de staart van een konijn staan. Maarja, een paard moest ook ervaren wat goed en slecht was. Misschien was hij maar aan het spelen en zou hij niks slechts doen. Ze zei daarom: "Ik ben dus Zahra, fijn om kennis te maken." Ze probeerde extra aardig tegen de bruine hengst te doen zodat ze vrienden werden. Ze glimlachte nog een keer naar de hengst, maar nu iets minder bang.

Ze voelde zich trotser worden. Dit was misschien een van de eerste paarden met wie ze praatte. Ze miste haar ouders. Ze miste iemand die tegen haar kon praten. Ze besloot dus dat ze wat aardiger ging doen. Maar nog niet te aardig, straks wou de hengst geen vrienden worden en had ze misschien problemen. Misschien had de hengst veel vrienden die hij hierdoor allemaal tegenover haar ging zetten.

Ze werd moe van het nadenken en gaapte luid. Haar hoofd begon te bonken. Ze voelde zich niet zo goed. Ze moest wat drinken. Daarom zei ze tegen de hengst: "Ik moet wat drinken, excuseer me even." Ze liep even weg om wat te drinken, aangezien er verderop een klein beekje stroomde. Ze dronk van het water en voelde zich meteen beter. Het water was koud en het tintelde over haar tong. Het leek net alsof er een engeltje over haar toch liep. Ze glimlachte nu weer breed. Zahra liep terug naar Xeiró en zei tegen hem: "Zo, dat was lekker."

'Mijn naam is Zahra.' Stelde de witte merrie zich voor. Het leek Xeiró een buitenlandse naam. Hij had er nog nooit van gehoord, en wat hem betreft was dat zo gebleven, deze ontmoeting had wat hem betreft totaal geen zin en hield zo snel mogelijk op. Dat dat duidelijk mocht zijn. 'Ik ben dus Zahra, fijn om kennis te maken.' De merrie herhaalde een deel van haar eerste zin, onnodig volgens het kleine hengstje. Hij mocht dan jonger zijn, hij had waarschijnlijk al meer ervaring in het leven en stond er een stuk minder naïef tegenover. Zahra stond nog steeds tegenover hem, en glimlachte, wat waarschijnlijk vriendelijk bedoelt was. Ze mocht vrolijk verder gaan met glimlachen, ze mocht het hengstje wat hem betreft cadeau's geven tot ze erbij neerviel en zich uitsloven zoveel ze wilde, hier zou geen vriendschap uit komen, schoot door het bruine hoodje. Hij knikte nors, om te laten merken dat hij haar gehoord en begrepen had. Zou zij dan niet begrijpen dat ze hem had gestoord, uit zijn activiteit had gehaald, en hem nu mateloos verveeld? Misschien was ze echt nog te naïef om dat te begrijpen.
Apart toch, dat andere paarden altijd de neiging hadden een gesprek aan te knopen wanneer ze een ander paard zagen of passeerden. Dat hun instinct hen kennelijk influisterde erheen te lopen, iets te zeggen, en dan meteen te denken dat ze gewenst waren. Waarom toch? Waarom was de wereld zo naïef? Het leven was niet zo makkelijk en zo simpel als het al die goede paarden scheen te lijken. Het deel dat er met een paplepel in werd gegoten, er na je geboorte in werd gehamerd tot het moment dat je ouders je in de steek lieten, of dat jij hén verliet, was leuk als je solitair leefde en van plan was nooit een ander paard tegen te komen. Of als je gezellig in een goede kudde terecht wilde komen, om daar braaf alles te doen wat je leidertje je zei. Nee, dingen als sociale vaardigheden, of, als je die wilde beheersen, snerende stemmen, gemeen zijn, moest je daarna nog leren. Weten wanneer en of je wel gewenst was en wanneer totaal niet. Dingen die je jezelf aan zou moeten leren door ervaring, of door gewoon zo slim te zijn dat je het al wist. Dat was en bleef het makkelijkst.
Aangezien deze merrie duidelijk nog niet die ervaringen had, en duidelijk ook niet snugger genoeg was om het zelf te begrijpen, zou hij zo aardig zijn haar wat te helpen in die ervaringen. Dan deed hij iets wat hij op het moment graag wilde doen, namelijk afkatten en sneren, en was tegelijkertijd ook nog eens aardig bezig. Goede daad van de dag weer gedaan, en eentje was wel genoeg per dag. Hij was slecht, niet goed. Xeiró was zelfs verre van neutraal. Dus nee, meer dan eentje zat er niet in.
Onderhand had de witte merrie ook al wat gezegd, en was weggelopen. Des te beter. Maar, tot de spijt van het bruine hengstje, kwam de witte merrie weer terug en stelde zich weer tegenover hem op. In die minuten had het hengstje nog haast niet bewogen, en wat hem betreft zou dat ook niet zozeer gebeuren. 'Zo, dat was lekker.' Hoe erg hij zijn oren ook afsloot, de stem van de merrie bleef maar doordringen tot de gedachten van het bruine veulen. Met een zucht keek hij haar opnieuw aan. 'Dat is dan mooi.' De woorden verlieten met een licht spottende, sarcastische ondertoon zijn mond, al zou het de merrie misschien niet eens opvallen. Naïef gevalletje. Het bruine hengstje wierp een korte blik op het konijntje dat nog steeds niet weg kon. Het beestje had zich op een onbekende manier zo gedraaid dat het in zijn been kon bijten, wat het nu ook verwoed aan het doen was. Een glimlach deed de lippen van het hengstje licht omhoog krullen terwijl het daar naar keek. Beesten waren dom, dat was zeker. Maar tegelijkertijd school er meer intelligentie in die kleine breintjes dan je zou verwachten. Ze leken op het eerste gezicht schattig, wollig en lief. In één woord walgelijk, dom. Maar als je de beestjes die dingen afnam, waren ze eigenlijk best slim. 'Wat doe je hier eigenlijk? Dit lijkt me niet echt een plek voor paarden als jij.' De woorden verlieten zijn mond, spottend en sarcastisch, zo niet bijtend. Hij spuugde het voor haar hoeven.

'Dat is dan mooi.' zei Xeiró. Ze zag dat zijn woorden licht spottend en sarcastisch bedoeld waren. Zahra glimlachte en zei: "Bedankt!" Ze zag dat de bruine hengst kort keek naar het lieve konijntje waar hij op stond. Ze zag een lichte glimlach. Ze vond het een beetje raar. Konijnen waren lieve beesten die je geen pijn moest doen. Je hoorde ze te laten leven. Maarja. De bruine hengst tegenover haar was slecht. En dan doe je zoiets. Daar kon je niks aan doen. Dat was gewoon jezelf. Ze zag hem denken. Ineens vroeg de hengst: 'Wat doe je hier eigenlijk? Dit lijkt me niet echt een plek voor paarden als jij.' Zahra keek kort naar hem. Ze wist niet of dit een instinker was of niet. Zou ze antwoorden? Ze probeerde te glimlachen, maar het lukte niet. Ze wist niet of ze de hengst tegenover haar wel aardig vond. Ze besloot toch maar antwoord te geven. Ze twijfelde nog wel, maar ze zou het doen. Wat er ook gebeurde. Ze zou antwoord geven. Als het niet nu is zou het wel over een paar jaar zijn, wanneer ze hem weer tegen kwam.

De witte merrie ging antwoord geven. Maar eerst vroeg ze hem wat: "Hoezo ben jij hier? Ze glimlachte even. Ze gaf antwoord op zijn vraag: "Ik weet niet waarom ik hier ben. Ik ben m'n ouders nu een half jaar kwijt en ik leefde ergens anders. Totdat ik iemand over deze plekken hoorde praten. Ik was naar diegene toegelopen en vroeg waar dat was en vroeg ook waar het beste water was enzo. Ik was verwaarloosd. Ik heb toen geleerd dat ik aardig moet doen tegen alle paarden. Maar dat ik ze niet meteen moet vertrouwen. Zoals ik bij m'n ouders deed." Zahra werd verdrietig. Er rolde een traan over haar wangen. Dit moest eruit. Als je vrienden met haar wou worden moest je dit gewoon weten. Eigenlijk moest iedereen dit gewoon weten. Dit is haar geschiedenis. Het is nog niet eens alles. Er rolden nu twee tranen over haar wangen. Ze miste iedereen die ze om zich heen had gehad.

Zahra had een verdrietige geschiedenis. Als ze het erover had, zag je ook echt dat het haar raakte. Ze keek even naar Xeiró. Ze wist niet of dit hem iets boeide. Ze keek hoopvol naar Xeiró, ze hoopte dat hij haar weer vrolijker maakte. Ze keek nog even naar het konijntje tussen zijn benen. Ze vond het zielig voor het diertje. Hij zou al z'n vrienden en vriendinnen wel missen. Misschien waren ze wel verder getrokken zonder hem. Zahra zei tegen zichzelf: "Zahra, nu moet je ophouden. Dit is geschiedenis. Vergeet het!" Zahra nam een diepe zucht en zei tegen de bruine hengst: "Ik weet niet of dit je interesseert, maar dit is mijn verleden. En als we vrienden willen worden moet je het weten." Ze glimlachte even en keek naar Xeiró, ze was nieuwsgierig naar het antwoord.