Avondrood

Een bruine Quarter liep langzaam voort door het gebied. Het geluid van haar doffe hoefgetrappel en de wind die door de takken van de bomen waaide, waren de enige geluiden die haar gezelschap hielden. De bomen, die weer langzamerhand hun groene bladeren begonnen te krijgen nu de eeuwigdurende winter eindelijk tot een einde was gekomen.
De Drakenberg was een gebied waar ze een hele tijd niet meer was geweest, toch voelde het alsof de sinistere bergen haar riepen te komen op deze prille lenteavond. Het avondrood begon de wolken steeds meer te omranden, hoe dichter bij de schemer kwam. De zwartomrande oren van de merrie spitsten zich, waarnaar Magnifico begon aan haar lange, zware toch naar boven. De Drakenberg beklimmen bleef voor ieder een zware tocht, en niet elk paard was geschikt om de top te bereiken. En hoe sterk of goed getraind je ook mocht zijn, niemand zou zonder zich ook maar zwaar in te spannen, de tocht voltooien.

Terwijl Magnifico zo over de bergpaadjes wandelde - ze had geen haast - begon ze een beetje te peinzen over het leven in Dreamhorses. De velden begonnen leger te raken en al dagen had ze niets van haar familie gehoord. Remember zou toch niet vertrokken zijn, zonder ook maar een woord tegen haar te zeggen? Dan maar te zwijgen van haar beide dochters. Ze wist dat Daesha zich prima kon redden en erg zelfstandig was, Epica baarde haar daarentegen veel meer zorgen. Daarbij begon ze zich dodelijk te vervelen. Daarbij leek het alsof deze winter alle paarden met de vogels mee begonnen te reizen naar het zuiden, naar warmer gelegen plekken. Nu moesten ze nog maar hopen dat iedereen weer terug kwam in de lente, in het thuisland Dreamhorses.
Dag in dag uit was haar leven hetzelfde liedje. Elke dag was er weer hetzelfde te doen, elke dag moest ze niets. Ze had geen verplichtingen en geen verantwoordelijkheden. Je kon haar lid noemen van de Quiet Sparkle, maar meer dan dat was het ook niet meer. Ze had dan veel rechten, ze had geen zin om gezellig met Pearl een praatje te maken hoe het verder moest met de kudde. Met Sunset had ze geen problemen, Pearl daarentegen.
Magnifico schudde met haar hoofd, haar oren hadden zich automatisch naar achteren gedraaid bij het beeld van de barokke bonte merrie voor haar. Ze dacht teveel na, ze moest meer doen. Was ze weer op zoek naar adrenaline door haar lijf? Was ze op zoek naar avontuur en nieuwe ervaringen. Niet veel hield haar bezig, slechts haar ingewikkelde gedachten die in de knoop zaten.
De top was in zicht, het avondrood was fel en sierde de lucht. Ze zuchtte en staarde enkele minuten zwijgend naar het uitzicht, haar gedachten probeerde ze leeg te maken. Dat was tevergeefs.

~ Open, ik moet weer ernstig inkomen met posten. D:

Het hoefgetrappel van een ander paard werd steeds sterker hoorbaar, naarmate het dier dichterbij kwam. Haar oren spitsten zich naar dat geluid toe, en omdat Magnifico een bekende geur rook, draaiden haar ogen ook naar de richting waar het paard vandaan kwam. Het kenmerkende gestalte van Sunset kwam tevoorschijn. Meteen sierde een lach het gezicht van Magnifico toen ze haar leider zag. Ze knikte eens vriendelijk naar de kleine merrie, waarna ze plaats voor de merrie maakte aan de bovenkant van de berg, waarna ze haar blik weer richtte op het wonderschone avondrood.
'Goedenavond, Sunset,' zei ze op een vriendelijke toon, waarmee ze de simpele begroeting van Sunset beantwoordde. Er was echter weinig enthousiasme in haar stem te horen, dat betekende niet dat ze niet blij was met het gezelschap van de kleine merrie. Daarna richtte ze haar blik naar de merrie, een beetje vragend, maar daarna gaf ze zich zuchtend over. Ze liet haar hoofd wat lager hangen en zette een hoef op rust. 'Ik verveel me, Sunset. Ik wordt meegenomen in een eindeloze sleur, dag in dag uit. Dream Horses raakt leeg, het baart me een beetje zorgen allemaal,' zei ze tegen de jonge merrie tegenover haar. Daarna draaide ze haar ogen naar het hoofdje van Sunset. Bestuderend gleed haar blik over het gezicht van de merrie. Het postuur van de merrie leek een beetje gespannen, ze had net gerend, alsof ze iets belangrijks aan haar mee had willen delen. Sunset was altijd al iemand geweest die alles goed wilde doen, snel wilde zijn en er vroeg bij zijn, wat ze een goede eigenschap van de merrie vond. Ze was geduldig. Maar ze raakte snel in paniek en kroop vaak wat terug in onderdanigheid. Echter, sinds ze leider was geworden, verbeterde ze zichzelf ook op dat punt.
'Al moet ik zeggen dat iets jou ook niet helemaal lekker zit. Je bent erg.. onrustig,' deelde ze mee. Haar blik veranderde naar wat bezorgdheid en zag dat Sunset iets op haar hart had, wat ze waarschijnlijk kwijt wilde. En ze nam aan dat het over de kudde ging. 'Zeg het maar, je kan alles bij me kwijt,' zei ze vriendelijk met een glimlach. Haar ogen gingen weer naar het prachtige uitzicht. De wind waaide zacht door haar manen en haar staart wiegde mee op zijn ritme. Ze snoof de koele lucht eens op. Hoog in de bergen was het klimaat net wat anders, waar je je elke keer weer een beetje aan moest passen. De Drakenberg had zo zijn geheimen, en met zijn angstaanjagende, puntige rotsformaties schrikte hij vaak dieren af. En hoe hoger, hoe ruiger het gebergte werd.

Ze schudde eens haar manen, die warrig op haar hals kwam te liggen. Haar manenkam was altijd iets geweest, waar ze niet veel controle over had. Haar manen lagen in plukken over haar hals, dan weer een pluk aan de rechterzijde, dan weer een andere aan de andere zijde. Ze kon al haar manen geordend aan een zijde van haar hals brengen, maar daar nam de bruine Quarter niet de moeite voor.
Haar blik ging naar de merrie naast haar, Sunsets blik was naar de grond gericht, alsof ze het lastig vond om te vertellen wat op haar hart lag. Haar blik was nog altijd vragend, en afwachtend keek ze de merrie aan. Daarna kwamen de woorden uit haar mond rollen, Magnifico moest alles op een rijtje zetten. Oorlog, opnieuw. En dezelfde kuddes als de laatste keer toen er oorlog was, toen was het ook Quiet Sparkle tegen de Horcrux. Maar ergens vertrouwde ze het niet. Ze was geschrokken en ze had het ook nog niet gehoord. Nadenkend ging haar blik naar de verte, het avondrood weer aanschouwend.
'En dit heb je van wie gehoord, Aaliyah persoonlijk?' vroeg ze aan Sunset, toen ze haar blik weer op de kleine IJslander had gericht. Ze moest nadenken om dit te verwerken. Aaliyah was sluw, zou zij ook zo oorlog aankondigen zoals Deina dit had gedaan? Nee, zij was slimmer dan Deina, daar kon je niet om twisten. Aaliyah was een geval apart, haar brein uitpluizen was lastig. Ze was onvoorspelbaar, en ze wist bij iedereen een nadruk achter te laten. Zij had nooit persoonlijk contact gehad met Aaliyah, maar dat zou vroeg of laat gebeuren.
Bij de vorige oorlog - de befaamde oorlog van de Quiet Sparkle, waar Mischa zich dapper had opgeofferd voor de kudde - was ze niet bij geweest. Destijds zat ze nog in de kudde Eternal Guardians, of heette het toen al Dénali? Ze had werkelijk geen idee meer, maar dat hinderde niet. Sommigen van de kudde hadden wel meegevochten, maar zij hoefde niet naar het slachtveld. Ze hoorde niet bij de Quiet Sparkle, ze wilde niet vechten en ze hoefde de horror al helemaal niet te zien. Zij hoorde niet thuis daar - niemand hoorde daar thuis - en ze had halsstarrig af zitten wachten, zo ver mogelijk van de Ash Valley vandaan.
'Ik weet niet wat je kan verwachten, Sunset. Aaliyah is bijzonder en onvoorspelbaar. Misschien wil ze jou wel in de rug steken. Ik ben niet zo geschokt met dit nieuws, de Horcrux was al langer dan vandaag op oorlogspad. Het zal ooit komen, maar ik weet niet of dit ook binnenkort zal zijn.' Ze draaide haar hoofd naar Sunset toe, daarna schudde ze haar hoofd en liet haar hoofd hangen. 'Duistere tijden komen, Sunset. En wij zijn degene die genoodzaakt zijn de vlam die het licht verspreid proberen brandend te houden,' zei ze, met een zucht.