Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » Z U I D E N » De Prairie » Want oh, ik ben zo zielig.

Want oh, ik ben zo zielig.

3 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Want oh, ik ben zo zielig. Empty Want oh, ik ben zo zielig. zo 16 jun - 3:53

Remember

Remember

De witte hengst keek toe hoe het verdwaalde blaadje werd meegenomen door de wind. Het dwarrelde omhoog en toen weer omlaag, weer omhoog en weer omlaag. Ergens deed het Remember denken aan zijn eigen levensloop, het was niet meer dan een eenvoudige cyclus van goede en slechte tijden, het zou nooit meer worden dan een eenvoudige cyclus van goede en slechte tijden, tot waar hij, en het blaadje, nu waren. Aan de grond genageld, op de rand van een hele diepe afgrond, hoewel het blaadje nooit dieper zou kunnen vallen, zou Remember met een verkeerde stap de afgrond in kunnen vallen, dan was er nog altijd de kans dat iemand hem eruit zou helpen, hij hoopte tenminste dat iemand die sympathie voor hem zou overhebben. Zijn ogen volgden het blaadje afwezig terwijl deze zijn reis voorzette, of beter gezegd, terwijl deze zich aan de wind onderwierp en zich mee liet slepen door de wind. Er was maar een manier voor Remember om weg te kunnen van de afgrond, om weg te kunnen van de zwarte diepte die hem te wachten stond als hij rechtdoor zou gaan. Hij moest terug gaan, terug naar zijn familie, terug naar de Quiet Sparkle. Terug naar Magnifico, naar Daesha en naar Epica. Hij zou er naar moeten uitkijken, maar het was raar, hij keek er eerder tegen op. Hoe kon hij ooit Magnifico weer onder ogen komen? Of Daesha, of Epica? Alle drie had hij in de steek gelaten, net als de Quiet Sparkle min of meer, hij had zich eerder moeten melden, had eerder terug moeten gaan, hij wist al zo lang dat Sunset hem had overgenomen en hij had ook al plannen gemaakt. Maar hij had zich laten aantrekken door de klif, had iedereen en alles buiten gesloten, het was zoveel makkelijker. Hij had zich stil gehouden, helemaal in zijn eigen wereldje weggetrokken. Hij was ook gewoon een egoïstische zak, hij had niet over de gevoelens van anderen nagedacht over wat dan ook. Het enige waar hij zich zorgen over maakte was zichzelf. Want oh; waar moest het toch heen met hem? En oh, wat was hij toch weer zielig en dit en dat. ‘Stomme My Fair Lady Koffiekopje,’ bromde hij. Nu kwam nog de grootste vraag, zouden ze boos zijn op hem? Want oh, dat zou natuurlijk zielig voor hem zijn. Om een of andere reden bracht deze sarcastische gedachte hem een grimmige glimlach op en zonder ook maar een moment te genieten van de geur van de koren of van het gele uitzicht strekte zijn hinnik zich uit over het veld, of zoek naar Sunset.





Flutje, moet ff inkomen :3
Voor Sunset!

Edit: dat moment waarop het scheldwoorden filter je dramatische post plotseling hilarisch maakt...

2Want oh, ik ben zo zielig. Empty Re: Want oh, ik ben zo zielig. ma 17 jun - 22:18

Sunset

Sunset
VIP

Alles om haar heen maakte haar zenuwachtig. Ze sprong al een meter opzij als het gras ook maar bewoog. Of als de bladeren dwarrelde in de wind. Of als ze hoefstappen van een ander paard hoorde. Het hele gerucht van de oorlog maakte haar zenuwachtig. Meer dan zenuwachtig. Het maakte haar compleet gestoord. En dat mocht niet als kuddeleidster. Daarom was ze nu bezig zichzelf te 'herprogrammeren' als dat kon. Ze probeerde nu niet meer uit het niets een paniekaanval te krijgen, maar ze probeerde juist om rustig te blijven en oplossingen te zoeken. Dat ging haar goed af, vond ze zelf. Langzaam stapte ze vanuit de Duinen van het QS gebied naar de bloemenvelden. Ze keek even om haar heen, maar zag niemand. Het was rustig. Ze liet zich langzaam door haar benen zakken en zuchtte toen ze op de grond lag. Ze wilde net haar ogen sluiten toen ze een hinnik hoorde. Ze tilde haar hoofd op om de hinnik te plaatsen. Waar kwam hij vandaan? Misschien uit de Korenvelden, maar zeker niet verder. Sunset stond op, draafde aan en probeerde te bedenken wie het kon zijn. Toen ze de witte vlek zag brandde het lichtje al snel. Het was Remember. Die had ze ook al weer even niet in DreamHorses gezien. Haar drafje ging over naar een stap en ze hield halt bij Remember. "Remember, wat goed om jou weer te zien! Je riep voor de Quiet Sparkle?" vroeg Sunset.

Daesha

Daesha

Onrustig bewogen haar lange, puntige oren heen en weer. Geruchten werden verspreid, moeders met hun kinderen die angstig afwachtten op wat er nou zou gebeuren. Het was een onheilspellende stilte voor de storm, waarvan niemand – ook de radars niet – wist wanneer zijn tornado de grond zou raken, waarna de hel zou losbarsten, puin dat overal vloog. Wie weet kreeg je meerdere tornado’s van dezelfde wolk, maar was de moedertornado nog niet op de grond geraakt, klaar voor de laatste slag. Daarna zou alles omhuld worden door losgeraakte bomen, slachtoffers, en puin, heel veel puin.
Ze zuchtte diep. Was er maar wat zekerheid.
Daesha had de geruchten rond horen gaan, niet zeker wetend of ze ze moest geloven. Oorlog in het mooie dreamhorses? Het zou niet mogen bestaan, het zou niet in die stomme hoofden moeten opkomen om iemand dit aan te doen.
Maar ja. Kon je het geloven? Dit was een oorlog gebaseerd op roddels, wat was er van waar? Het enige wat ze zeker wist, was dat Sunset zelf bedreigd werd door de Horcrux merrie, wiens oorlogsplannen direct aan de Quiet Sparkle leidster werd overgedragen. Het leek onwaarschijnlijk, niet tactisch. Ze vreesde dat de oorlog nog moeilijker kon worden dan iedereen dacht.
De donkerbruine merrie was teruggekomen uit de leegte van eenzaamheid en was vastberaden alles op alles te zetten om haar vrienden te beschermen. Zelf vechten wilde ze niet, kon ze niet, maar ze was er zeker van dat ze wel kon helpen. En daarom was ze op weg naar de beste plek waarop ze de merrie genaamd Sunset kon treffen.
Met lange, vlotte passen baande ze door de korenvelden. Haar zicht bestond alleen maar uit lange stokken met pluizige, vies ogende koren aan de steel. Het koren achter zich was één geheel veld, met hier en daar grote paadjes waarmee ze gokte dat hier veel paarden kwamen. Daesha had de paden niet gevolgd, maakte er zelf eentje. Eentje met enkel en alleen haar geur, zodat de bruinbonte merrie haar spoor makkelijker kon volgen.
Hoe zou het met haar moeder gaan? Remember, Epica? Ze had haar kleine zusje al heel lang niet meer gezien, haar vader en moeder evenmin. Ze had ze gemist, had verlangd naar de twee totaal verschillende paarden, met één ding specifiek dat ze gemeen hadden; elkaars trouw en liefde. Ze keek ernaar uit om haar kleine familie weer te zien.
Een schelle hinnik vulde de plaats, die de absolute stilte doorbrak, alsof een naald een ballon doorboorde.
Haar spieren verstrakten, haar kaak verstarde.
Van vreugde gingen haar oren verlangend naar voren staan, haar ogen vlogen opgewekt open. ‘Papa!’ riep ze blij verrast uit.
In een nu sneller tempo vervolgde ze haar pad, richting het geluid van de witte Andalusiër. Galopperend zag ze in een klein afstandje haar vader opdoemen, vergezeld met Sunset. Haar voorbenen sloegen een slag over, maaiden in de lucht. Ze hinnikte zacht en laag naar beide paarden.
Daesha hoorde de vrolijke woorden van Sunset en begon te draven, uiteindelijk te stappen. Haar ogen twinkelden blij, ze was nog even niet in staat een begroeting te geven naar de twee, dus stopte ze haar neus in de manen van Sunset, en daarna haar neus tegen de schouder van haar vader. Met warme ogen draaide ze zich om zodat ze naast Remember stond en Sunset in de ogen keek. ‘Hallo Sunset, papa,’ sprak ze met een heldere, warme stem. Haar lange benen verplaatsten haar slanke lichaampje nog iets schuiner.
‘Ik zelf was eigenlijk ook van plan om te hinniken naar je, Sunset. Maar als ik hier toch ben, kan dat vast wel samen met pap’s hinnik?’ vroeg ze met een blije, vrolijke stem.

Nog even inkomen met d'r x']

4Want oh, ik ben zo zielig. Empty Re: Want oh, ik ben zo zielig. wo 10 jul - 21:52

Remember

Remember

Er zou een oorlog komen, zóu, laten we het daar op houden. Hij geloofde er niets van, hoe kon deze Aaliyah merrie zo dom zijn om dezelfde fout te maken als Deina? Iedereen zag het komen en de Quiet Sparkle was er bijzonder goed op voorbereid, in elk geval Sunset leek hem wel zo'n bang iemand die maanden van tevoren voorbereidingen ging treffen. Ze was zeker naïef genoeg om de woorden van de jonge gouden merrie te geloven. Maar goed, als de Quiet Sparkle bescherming nodig had, hoeveel hij er ook in geloofde ze dat niet nodig hadden, zo geschiedde het. Hij zou de Quiet Sparkle met zijn leven beschermen, hij zou Magnifico en Epica en Daesha met zijn leven beschermen en alle andere vrienden die hij niet meer had of nooit gehad had. Hij voelde zich nu zo'n typische saaie familieman. Geen vrienden, en als hij een huisdier had gehad, zouden ze hem er zo mee kunnen pesten; 'Pap, ga eens vrienden zoeken.' En dan zou Remember zo zijn van; 'ik heb toch een vriend.' En dan zou dat het huisdier zijn. Maar goed, hij zou de Quiet Sparkle dus met zijn leven beschermen. Wat had hij nog te verliezen overigens? Uiteindelijk was de wolf die hij weg zou moeten houden gewoon een puppy.
Een grinnik die voor hém zo vals klonk dat het gewoon bedroevend was verliet zijn mond. Eventjes werd het dood stil, hij sloot zijn ogen en genoot van de rust die deze stilte hem bood. "Remember, wat goed om jou weer te zien! Je riep voor de Quiet Sparkle?" Hij schrok op van de bekende stem en kwam terug bij de realiteit, de iets minder vredige realiteit. En terug bij de realiteit, terug bij de bedroefdheid. De glimlach die hem zojuist had gesierd veranderde in een strakke streep, nog steeds boos op zijn egoïstische en zijn verschrikkelijk idiote gedrag. Hij keek Sunset aan op zo'n manier als dat je net een boer liet en je maar hoopte dat de ander het niet gehoord had. `Sunset! Ook goed om jou weer te zien!,' zei hij, niet helemaal overtuigd van zijn eigen gelijk. Maar hij moest niet zeuren, hij kon de laatste tijd verdomme niets anders dan zeuren, hij had haar geroepen dus ze was gekomen. Het enige wat ze deed was haar plicht als leider nakomen. `Ja, ik riep voor de Quiet Sparkle. Ik vroeg me af of er enige kans was om er weer bij te komen,' hij aarzelde, zou het heel goed begrijpen als ze het misschien niet wou. Maar we hadden het nog steeds over de lieve Sunset, hoe groot was de kans überhaupt dat hij er niet in zou komen? 
Toen kwam de geur die hem tot standbeeld liet bevriezen, die zijn adem liet stokken in zijn keel; Daesha, zou ze boos zijn? Zou ze hem überhaupt nog kunnen herinneren? Zou hij haar nog herkennen? Er waren zoveel vragen die hij wou stellen, vragen waar hij eigenlijk zo het antwoord op zou vinden, maar waar hij nu het antwoord op wou. Geduld was nooit zijn sterkste punt geweest. Toch vlogen zijn oren naar voren, enthousiast alsof ze door iets werden aangetrokken. Wat eigenlijk ook ze was, ze werden aangetrokken door de enthousiaste Daesha die een eindje verderop met haar benen in de lucht sloeg. Er waren twee opties waarom ze dit zou doen, of ze was over enthousiast en begon te 'steigeren' of ze was zo boos dat dit haar 'aanvals voorbereiding' was en dat ze zo dadelijk op hem af zou stormen en hem in elkaar zou slaan. Voor hij het wist drukte ze haar neus tegen zijn schouder; toch maar voor de eerste optie gaan, overenthousiast. ‘Hallo Sunset, papa,’ Haar warme stem klonk als muziek in zijn oren, een stem die ze overduidelijk van haar moeder had geërfd. Zijn stem was nou niet zo. Charmant. ‘Ik zelf was eigenlijk ook van plan om te hinniken naar je, Sunset. Maar als ik hier toch ben, kan dat vast wel samen met pap’s hinnik?’ Vroeg ze blij. Remember zuchtte zachtjes en in zichzelf, ze deed waarschijnlijk gewoon blij voor hem. Welke idioot voelde zijn depressiviteit niet? Het was niet iets waar je voor koos om het op te merken of niet, je merkte het gewoon op. Punt. `Oh uhm. Ik. Ja. Uhm. Hoi,' mompelde hij al stotterend en struikelend over zijn woorden, in een sneltrein gang vlogen de woorden zijn mond uit. Was hij nou maar in zijn holletje gebleven, weggekropen van de realiteit. De wolf die hij moest weghouden van de deur was duidelijk geen puppy meer. `Ik heb je gemist, hoe gaat het met je?' de woorden kwamen er nu heel wat soepeler en subtieler uit dan daarnet. Hij duwde zijn neus eventjes subtiel in haar manen en blies wat warme lucht uit. `Goed je te zien,' fluisterde hij toen. Daarna keek hij Sunset weer aan, er zou genoeg tijd komen om bij te praten met Sunset. `Ik neem aan dat het wel tegelijk kan?' Vroeg hij, misschien een beetje opdringerig, hij had absoluut geen zin dat Daesha nu weer weg zou gaan. Als het eventjes kon zou hij Daesha en Epica en Magnifico gewoon meenemen naar de afgrond, daar waar hun niks kon gebeuren. 
 

AF

5Want oh, ik ben zo zielig. Empty Re: Want oh, ik ben zo zielig. wo 10 jul - 22:15

Sunset

Sunset
VIP

De woorden die Pearl eerder bij de bijeenkomst had gezegd tegen haar spookten weer door haar hoofd. Ja, nadat ze haar paniekaanval had gehad had ze ook gerealiseerd dat Aaliyah niet zomaar een oorlog zou aankondigen. Ze zou Sunset dan geen maanden geven om zich voor te bereiden. Ze had haar toen gemakkelijk kunnen doden. Nee, ze was wat te hard van stapel gelopen, besefte de merrie nu. Maar een training kon alsnog geen kwaad. Toen ze voor Remember stond merkte ze dat zijn stemming niet helemaal vrolijk was, maar dat maakte haar niet uit, zij had ook haar mindere dagen. "Sunset! Ook goed om jouw weer te zien!" zei Remember. Sunset glimlachte, maar merkte nu wel dat het meer was dan dat de witte hengst voor haar zijn dag niet had. Dat kon hij niet verbergen, hoe erg hij dat probeerde. `Ja, ik riep voor de Quiet Sparkle. Ik vroeg me af of er enige kans was om er weer bij te komen,' zei de hengst. Sunset glimlachte. "Waarom denk je dat ik je niet bij mijn kudde zou willen hebben?" het was gewone vraag, want ze wilde wel graag weten waarom Remember dat dacht. Maar voor ze antwoord kon krijgen rook ze een andere geur, die ze ook nog wel herkende. Daesha! Toen de merrie naar hun kwam keek Sunset haar vriendelijk aan. Wauw, wat was zij gegroeit zeg. Ze had haar nog als veulen gezien, dus ze kon duidelijk zien hoe veel groter de merrie was begonnen. 'Hallo, Sunset, papa' zei Daesha. ‘Ik zelf was eigenlijk ook van plan om te hinniken naar je, Sunset. Maar als ik hier toch ben, kan dat vast wel samen met pap’s hinnik?’ Vroeg ze blij. Sunset glimlachte en knikte naar de merrie, natuurlijk kon dat. Remember keek naar haar en vroeg het ook nog een keer, iets opdringerig. "Ja, natuurlijk kan dat. Maar ik verwacht wel jullie trouw en activiteit. Maar dat weten jullie natuurlijk wel." ze kende de twee paarden redelijk goed, dus in de wat-betekend-goed-voor-jou-vraag daar had ze geen zin in, deels omdat ze bijde al in de kudde had gezeten. Ze keek naar de paarden en wachtte op reactie. Ze wachtte nog op antwoord op de vraag die ze eerder aan Remember had gesteld.

-blergh. Flut sorry-

Daesha

Daesha

Zo weer herenigd met haar vader voelde ze zich voor het eerst in lange tijd weer echt veilig. Dit was het veilige haventje waar ze gewend was om aan te meren, varen deed ze niet buiten de boeien, zeker niet zonder toezicht. Om ineens in de grote, woeste zee te belandden, helemaal alleen, had haar angst aangejaagd, had haar doen twijfelen naar wie ze was, en wat haar bestemming was.
Vooral met de onzekerheid die als een wolk over haar hoofd hing, de onzekerheid over haar toekomst, over haar vrienden en diens toekomst.
Nu ze weer naast pap stond, wist ze dat ze weer in die rustgevende gele boeien terecht was gekomen. Hier was ze veilig.
De tornado echter, de opkomende, toch mysterieuze tornado zou ieder water, hoe kalm dan ook, doen oplaaien tot huizenhoge, schuimende golven, de gele boeien zouden afdrijven, naar niets. Naar de leegte, niets meer.
Daesha schrok op van haar gepeins om te horen hoe haar vader al stotterend een begroeting stamelde. Eerst fronste ze haar wenkbrauwen, om vervolgens al lachend haar neus weer in zijn manen te drukken. De witte hengst leek duidelijk uit zijn doen te zijn, raar dat Daesha het nog niet eerder had opgemerkt. In de tijd dat ze als veulen leefde, had ze nooit opgemerkt dat haar vader depressieve buien had, hoewel Daesha nooit echt veel tijd had doorgebracht met haar vader. Beschaamd dacht ze terug aan de tijd dat ze aan haar vader twijfelde, omdat ze never nooit zijn dochter kon zijn, toch had ze laatst opgemerkt hoe zij het uiterlijk van haar moeder had, en de karakteristieke trekjes van haar vader had moeten hebben. Toch leek ze het meest op haar moeder. Ach, wat maakte het ook uit? Ze waren weer samen. Eindelijk.
‘Ik heb je gemist, hoe gaat het met je?’ hoorde ze hem vragen, al beter dan de eerste begroeting. Ze glimlachte gelukkig en knikte. ‘Ik heb jou ook heel erg gemist pap! Met mij gaat het goed, en met jou?’ vroeg ze zachtjes. Haar lichtbruine ogen straalden warmte uit. Daesha krulde haar nek, keek naar de bonte merrie en glimlachte naar haar. De warme neus in haar manen deed haar weer naar haar vader kijken, genietend sloot ze haar ogen. ‘Goed jou ook te zien pap,’ fluisterde ze lief.
In haar ooghoeken zag ze hoe Sunset bevestigend knikte, moest lachen toen Remember iets opdringerig dezelfde vraag nog eens vroeg, waarschijnlijk omdat hij de knik niet zag. ‘Rustig maar pap,’ lachte ze plagend, ‘ik ga nog lang niet weg hoor pa!’
Sunset verwachtte iets van hen twee, en ze knikte rustig. ‘Natuurlijk Sun, vooral in deze tijden kan je wel wat hulp gebruiken.’ Daesha keek haar even meelevend aan, het was nu waarschijnlijk wel lastig om een leidster te zijn, zowel voor Sunset als voor Aaliyah. De gouden merrie moest wel weten dat ze veel op het spel zette. Een kleine kudde die een kleine kudde uitdaagde met een oorlog moest weten dat zowel de kudde van de concurrent als die van haarzelf behoorlijk uitdunde. Een plus- en een minpunt. Waardoor ze twijfelde aan de strategie van de merrie. Wat zou er voor haar goed kunnen uitkomen? Het moest iets zijn.
Met een bries keek ze weer naar de twee paarden. Blij om ondanks alles weer terug te zijn.


Sorry sorry sorry x]
Volgende wordt beter!

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » Z U I D E N » De Prairie » Want oh, ik ben zo zielig.

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum