Bonjour

Een redelijk slanke witte merrie stapte door het gebied heen. Het niet zo talrijke gras snakte naar wat regen. Niet dat dat snel zou gaan komen. Haar lakzwarte hoeven kwamen langzaam neer. Ze was hier nog nooit eerder geweest, al leek er hier niet veel te beleven buiten een paar prairie diertjes dan. Dwyn wist dat ze op haar hoede moest zijn voor slangen hier in dit gebied. Ze had namelijk geen zin in een giftige slangenbeet. Ze gromde eens lichtjes terwijl ze over ging in een drafje. Haar zwarte neusgaten gingen wat verder op en haar oren ietsje verder naar achteren liggend. Haar witte staart hupte mee op haar tempo. Haar lange benen waren volgroeid net als haar hoogte. Nu moest ze nog gaan uitzetten in de breedte. Ze was ver weg in haar bloed een springpaard in hart en nieren.
Haar voorouders waren ontsnapte Selle français springpaarden die een brand uit een springstal hadden overleeft. Zijzelf hadden het wild maar een jaar of twee overleeft, hun nakomelingen waren echter volwaardige wilde paarden die samen bleven rondtrekken en hun bloedlijnen mixten. Ook zij was in de kudde geboren. Ergens waren ze zo anders dan al de rest. Allemaal grote, gespierde springpaarden die niet in het wild leken te horen. Al kwamen ze er steeds beter uit. Hun vacht glom harder als dat van een wild paard en hun bouw was bijna perfect. Net zoals die van Dwyn. Ze zou een ideaal damespaardje zijn geweest moest ze op een stoeterij zijn geboren.
Nou mooi niet. Dwyn was geen braaf paardje dat zich aan de regeltjes hield. Ze was een buitenbeentje zoals alle selle français die vertrokken waren uit de kudde en zich hadden verspreid over de gebieden. Zodra ze 3 was had zij ook haar kans gegrepen en was ze vertrokken. Ze ging niet eeuwig braaf blijven ja knikken en vriendelijk zijn tegen alles en iedereen, zo zat ze nou net niet in elkaar. Ze zag veel liever de gevechten tussen de jonge hengsten en ging zichzelf ermee meten. Ze moest zeggen, voor een merrie kwam ze er nog goed uit ook. Daar was ze trots op. Ze leefde voor het duister. Ze hield ervan om een ander paard af te slachten. Al moest haar karakter nog verder gaan uitgroeien tot wie ze was. Maar ze wist dat ze donkerder en donkerder zou worden met de jaren. Een grijns kwam langzaam op haar zwarte snuit terwijl een een grinnik uitsloeg. Die binnenpretjes waren de enige dingen die haar nog zo deden lachen.

-open voor iedereen-

Dwyn's bruine ogen staarde in de verte. Ze waren omleind door een zwarte rand, net alsof ze eyeliner op had. Iets wat haar ogen groot en amandelvormig deden lijken. Het hartje op haar neus was een vaag iets. Haar moeder had haar verteld dat ze een dochter was, gemaakt in liefde. Yeah right, een klootzak van een hengst waar zij het gebroed van was. Een donker beest met donkere gedachten. Misschien dat daar haar scherpe kantjes van kwamen. Ze was een brutaaltje en liet zich niet doen. Haar uitdagen en onderschatten was vragen om een gevecht. Het was niet omdat ze een mooi ding was dat ze zich liet doen. Nee zeker niet. Haar metingen met jonge hengsten in haar geboortekudde waren niet voor niets geweest. Ze waren zelfs heel handig geweest. Ze wist nu eindelijk hoe ze moest vechten, ofja toch een klein beetje. Erg goed was ze er niet in maar ze kon wel iets of wat schade toebrengen. Maar goed ook, anders zou het maar erg zijn. Ze wou niet eindigen als een zielig hoopje ellende zoals haar moeder. Een partnerloze merrie die er alleen voor stond. Niemand in de kudde die ooit op haar wilde letten. Ze hadden haar allemaal vuil aangekeken. Zeker nadat Dwyn zich ging meten met de jonge hengsten. Nu zou haar moeder vast wel weer aanvaard zijn in de kudde. Door Dwyn's vertrek was haar eer hersteld. Al had Dwyn de eer aan zichzelf gehouden. Ze was uit vrije keuze vertrokken.
De merrie zei iets. Haar blik op de merrie gericht. De merrie was niet het type paard waar ze vrienden mee zou kunnen worden, nee helemaal niet. Dwyn was daarvoor een te koppig ding dat te graag haar eigen zinnetje kreeg. Haar werd niets ontzegt want anders zat het ertegen. En als het ertegen zat werd ze boos, en als ze boos werd was het vechten. Zo ging het wel even door. Je kon bij Dwyn blijven doorgaan in de gevolgen. Op dat gebied was ze voorspelbaar. Op alle vlakken was ze voorspelbaar als je ze kende. Je moest haar al als een prinses behandelen wilde je vrienden met haar kunnen worden of net zo'n bitch zoals haar zijn. Ze was dan ook een merrie die net hetzelfde was als die populaire meiden die je op school tegen kwam in groepjes die neer keken op anderen en die alle aandacht kregen van de jongens. Ook Dwyn kreeg aandacht van de hengsten. Ze zagen potentieel in haar, of in de nakommelingen die ze zou kunnen geven. Nou mooi niet, er kwam geen veulen uit haar. Ze ging haar lijntje toch niet gaan verpesten aan een veulen? Ze wou geen gigantische uier krijgen gewoon omdat een hengst perse zijn naam wou voor zetten.
"Dat is nogal moeilijk te zien met zo'n schedel op je kop, maar je ziet er niet bepaald goed gezind uit dus kan ik er bijna zeker van zijn dat ik gelijk heb." Sprak Dwyn pienter. Ze had geen gemene bui en negeerde de toon waarop de merrie sprak. Dwyn negeerde spottende woorden altijd. In haar kop was het enkel en alleen maar jaloezie. Ja deze dame had het soms hoog in haar bol maar ze kon best een schat zijn.