Meetings

Pepitone keek omzichheen, zo vredig en rustgevend. Al die mooie kleuren, echt om vrolijk van te worden. Ze zucht en laat haar hoofd hangen, ze plukt wat gras met haar scherpe tanden en heft dan haar hoofd. Ze tilt haar benen op en galopeerd aan, ze maakt een hoge vreugdesprong. Het enigste wat ze opving was zachzelf, het zachte windje die tussen haar manen gierde en de vogels die heerlijk liedjes aan het fluiten waren. Het bloemenveld was toch een van haar meest favoriete plekken. Verderop zag ze een plas water, ze ging verder in draf en stopte bij het water. Pepitone keek naar de weerspiegeling van zichzelf en nam een slok water waardoor haar weerspiegeling troebelwerd. In de verte dacht ze iets te horen en richtte haar oren in die richting. Ze was nog niet zo lang hier en moest alles nog ontdekken dacht ze bij zichzelf, ervaring opdoen in het leven. Ze dacht aan de tijd van vroeger, dat maakte haar woest. Pepitone stampte met haar hoef op de grond. Hoe kunnen paarden zo gruwelijk zijn. Zelf kon ze ook gruwelijk zijn, maar zover heeft niemand het nog ooit kunnen laten komen. Ze houdt er niet van om gecomandeert te worden om afhankelijk te zijn van iemand. Ze wou alles het liefst zelf oplossen, terugvechten als het nodig was. Over zich eigen heen laten lopen, 'no wayy'. Ze was best gespierd geworden vond ze zelf, de lange afstanden die ze heeft afgelegd hadden haar toch best sterk gemaakt voor een merrie. Ze keek nog eens goed om zich heen en spitste haar oren om geluiden op te vangen.