a trap

Dwyn was aangekomen in het zilveren meer. Haar humeur was beter dan het ooit geweest was. Zeker voor een badass neutrale merrie. Ze had het karakter van een badass, maar toch was ze redelijk neutraal ding als je het zo zag. Je kon haar niet met een bepaald paardje vergelijken in DH. Ze was sierlijk zoals Amiya, vrouwelijk zoals pearl, maar brutaal zoals nar maar even vals als sythka soms. Haar eigen karakter had ze nog niet volledig gevormd. Ze was dan ook nog jong en in haar pubertijd. Al was ze qua de rest al helemaal merrie, helaas. Ze probeerde het altijd zoveel mogelijk te onderdrukken. Ze haatte het vieze benen moment. Als ze hengstig werd, werden haar benen altijd zo vies en plakkerig. Iets waar ze zo'n hekel aan had maar ze moest erdoor. De enige momenten dat ze een hengst zou willen zijn. Maar voor de rest zou ze niets liever willen zijn als een merrie. Ze wou niets tussen haar achterbenen willen hebben hangen. Volgens haar hing dat nu eenmaal enorm in de weg en ze luisterden er dan ook nog naar, walgelijk. Maar Dwyn was geen merrie die haar makkelijk liet doen. Ze had dan ook al verschillende littekens in haar nek en aan haar schoft. Iets wat je erg goed zag op haar grijze vachtje. Die vacht die haar leeftijd verraadde. Elk paard kon zien dat ze nog een jong ding was, volop in haar pubertijd.

-flut maar voor tux-

Dwyn keek om haar heen. Het lage meertje, nadruk op tje, lokte haar aandacht. Het was amper diep genoeg om haar hoeven in het water te zetten maar meer ook niet. Meer een gigantische plas dan een meer maar het was er een. Dwyn zette haar lippen tegen de oppervlakte en dronk een paar slokken. Aaah dat deed goed, het was heerlijk fris waardoor haar dorst meteen gelest was en ze de komende uren niet meer zou moeten drinken. Al kon er altijd wel iets in. Zo een heerlijke appel ofzo, dat was nooit teveel voor Dwyn. Ze was dan ook een echte snoepkont die altijd wel de heerlijkste kruiden op at. Dwyn wist er dan ook wel iets van af. Of toch hetgeen wat zij lekker vond en waar ze zeker van was dat het niet giftig was.
Een zwart witte hengst stopte een meter of twee bij haar vandaan. Dwyn gooide haar slanke oren in haar nek en deed een stap of twee naar achter en gooide haar hoofd hoger op. Ze had het niet zo op hengsten die te dicht bij haar in de buurt kwamen, vooral niet onverwacht. Als ze op een wat veiligere afstand stond liet ze haar hoofd weer op een normale hoogte zakken en bekeek hem eens goed. Een lelijk beest was het niet, maar voor haar was hij ook ver weg van een schoonheid. Dwyn zag een grote slanke hengst als haar ideaalbeeld. Liefst in hetzelfde ras als haarzelf. Dan bleef haar bloed heerlijk zuiver. Iets waar ze als echte selle français nog altijd rekening mee hield. Misschien klonk het oubollig maar het was wel de waarheid.
"En waarom verstoor je mijn vrije tijd en mijn rust?" Vroeg ze nogal arrogant aan de hengst. Luid snoof ze eens door haar grijze neus. Tussen haar neusvleugels richting haar bovenlip had ze, als je heel goed keek, een roze hartje, maar het was niet erg goed zichtbaar. Voor de rest leek ze hier amper op te vallen. Alles was even zilver als zijzelf was, heerlijk. Dan kon ze lekker doen wat ze wou.

Tuxedo kantelde zijn hoofd peilend en bekeek naar de reactie van de enorme merrie. Haar reactie was - in zijn ogen - een tikkeltje extreem. Fel schoten haar oren in haar nek en ze vergrootte de afstand onmiddellijk. Hij bleef staan waar hij stond, als bevroren en hij gaf de merrie de ruimte. Hij snapte niet waarom ze schichtig deed, ze was krachtig. Zij zou een goede tegenstander voor hem zijn in een gevecht. Zijn gevechten waren echter nooit eerlijk, hij speelde vals en kreeg meestal hulp van zijn kudde, zijn zwart-witte vacht sparend.
"En waarom verstoor je mijn vrije tijd en mijn rust?" Haar toon beviel hem niet. Schijnbaar was zij een pittig beest, van de buitenkant. Wellicht was haar inborst wel veel interessanter. Misschien had ze een zwaar verleden gehad en dat ze daarom zo fel reageerde. Misschien was alles van dit een façade, een masker die haar werkelijke karakter verborg. Misschien dacht hij wel verkeerd en was de merrie werkelijk een arrogante pony. Toch was haar uiterlijk aanlokkelijk. De spieren en de littekens vertelde al veel over iemand.
'Hmm.' De hengst stapte weer een enkele pas dichterbij, zijn donkerbruine ogen in haar ogen gericht. 'Is dat inmiddels ook al verboden?' vroeg hij onschuldig met een diepe stem.
Hij stond weer als een standbeeld stil. Zelfs de wind waaide niet tussen deze bomen, zijn manen lagen als verstijft op zijn hals en zij staart wiegde niet eens heen en weer. 'Ik zocht alleen een beetje plezier, maar kennelijk is een merrie als jij niet in voor een lolletje.' Hij trok zijn mondhoeken omhoog en een uitdagende blik boorde in de ogen van de zilveren merrie. Als zij zo'n arrogante toon aansloeg, mocht ze de bal terug verwachten.
Plotseling hief hij zijn hoofd omhoog en zijn oren draaiden zich naar voren. Hij schraapte enkele keren met zijn hoef over de grond. 'Racen? Wie het eerste uit het bos is?' grinnikte hij en hij spande zijn achterhand al aan om weg te springen. Het zou lastig worden om snel voort te bewegen tussen de bomen die dicht bij elkaar stonden. Hij wist al bijna zeker dat hij zou verliezen, maar dat zou de merrie slechts een egoboost geven. Hij blikte zijn ogen uitdagend naar de merrie en greens.
'Af!' riep de hengst en met een krachtige galopsprong stoof hij weg.

OOC: hihi. (': ik hoop dat je er iets mee kunt.

De hengst kwam dichter. Dwyn"s oren gingen in haar nek. Ze moest niet van hengsten hebben. Het was iets aangeboren. Gewoon door de gedachte dat ze als haar moeder zou gaan eindigen. Al leek het de hengst niet erg duidelijk te zijn dat ze niet op zijn aandacht was gesteld. Nijdig keek ze hem aan. Haar lippen klaar om opgetrokken te worden. Dwyn had sowieso niets met hengsten. Ze vond ze niet mooier als merries. Ze dacht ook dat ze geen relatie zou kunnen hebben met een hengst. Ze waren zo, zo anders. Dwyn vond een merrie vele interessanter dan al die hengsten. Agh, wat maakte het ook allemaal uit? Ze leek soms meer een hengst dan een merrie terwijl ze wel echt een merrie was. De hengst daagde haar uit. Pfft domme hengst. Dwyn verzette haar benen en zodra de hengst vertrok wachtte ze nog even. Pas als de hengst een meter of 5 voorprong had vertrok ze. Haar lange slanke benen enorm uitgestrekt. Haar oren tegen haar nek aangedrukt. Haar staart wapperend achter haar aan. In no time had ze de hengst voorbijgeraasd. Dwyn sloeg af naar links. Ze scheurde door de bocht heen. Geen zin om het bos uit te gaan. De hengst moest haar maar volgen als hij haar gezelschap wou houden. Na nog een paar honderd meter ging ze over in een sierlijk drafje.

sorry dat ie zo kort is, ben nogal inspiratieloos-

Ze trok een chagrijnige kop. Hij kon er wel om grinniken. Ze wist niet wat haar te wachten stond. Hij zwiepte fel zijn staart tegen zijn flank aan. Zijn mondhoeken nog altijd omhoog getrokken in een speelse grijns.
Zoals hij kon verwachten, was de schimmel hem in een paar passen al voorbij. Ze vertrok echter het bos niet. Ze ging plat door de bocht heen en racete meters vooruit. Tuxedo besloot dat hij achter haar aan ging, waarna hij versnelde. Zijn passen werden groter, zijn hoeven denderden tegen de grond en hij stak zijn neus vooruit. Hij mocht haar niet uit het oog verliezen. De bomen naast hem flitsten in een waas voorbij. Ze was veel sneller dan hem, maar hij wist haar redelijk bij te houden.
De merrie vertraagde eindelijk haar pas. Hij was zo lang een hoge snelheid niet meer gewend. Hij snoof eens hard toen hij weer naast de merrie liep, waarna hij ook een overgang naar draf maakte.
'Zo,' hijgde hij naar de merrie. Wat een racebeest. Ze draafden nog tussen de grijze bomen van het Zilveren Meer. Ze had geen zin om hier weg te gaan, dus hoe moest hij haar ooit naar het noorden krijgen? Zijn staart zwiepte geïrriteerd heen en weer. Hij kortte zijn hals in een krul en toonde zijn spieren voor de grote merrie. Hij trok zijn benen iets hoger op en hief zijn staart van zijn billen. Hij keek opzij naar de schimmel, geen idee hoe het chagrijnige  juffie.
In gedachten verzonken wat zijn nieuwe zet moest zijn draafde hij verder. Zij wou blijkbaar de leiding nemen, dus voor deze keer volgde hij haar. Hij wist even niet hoe hij moest oordelen en in welk pakket hij nu weer zat.

- hehehe, laat en fluttig.

De hengst volgde met moeite zag ze vanuit haar ooghoeken. Een vals grijnsje lag rond haar lichtgrijze lippen. Een paard van zijn bouw kon nooit een sportpaard bijhouden maar hij deed zijn best. Ze kreeg haast medelijden met hem. Ze ging over in een sukkeldrafje tot de hengst bij haar was. Hij sprak een kort woord uit.
"Daag geen sportpaard uit." Vloog er over haar lippen heen. Haar knappe hoofd draaide ze richting hem. Ze snoof zijn geur op. Hengstige merries. Als ze zou kunnen fronsen zou ze het sowieso doen. Met zo'n knappe kop had ze niet anders verwacht. Hij deed haar denken aan die Turkse hengst die ze had gekend. Die kon ook elke merrie krijgen die hij maar wou. Uiteindelijk dekte hij hen en liet ze dan vallen als grof vuil. Bij haar was dat mislukt. Dwyn liet zich niet dekken door zomaar een hengst. Zij was de baas en niet een hengst.
"En hoeveel merries staan er op je lijst? Een hengst met een knappe kop als de jouwe heeft vast een hele kudde voor hem alleen." Onrechtstreeks moest ze zijn ego hiermee strelen maar het was haast neerbuigend. Ze was niet van het romantische. Een veulen was er om goed bloed voort te zetten. Helaas niet makkelijk voor een merrie van haar bloed. Je vond geen paard moet goed sportbloed. Maar ze wou ook niet perse een topsportveulen hebben. Maar wel eentje dat kon overleven. Dus niet te klein, gespierd en toch wendbaar. Maar Dwyn was ervan verzekerd dat haar veulen nooit slecht kon zijn. Met haar bouw en percentage volbloed kon er alleen maar een sportief veulen uitkomen. Klein zou het veulen ook niet worden. Kleur was minder interessant. Waarschijnlijk zo zwart als de nacht en daarna grijs.