Almost is never enough (Tough)

Het geklets van een grootte hoeveelheden water dat tegen de rotsten kletste, dempte de overige geluiden in haar omgeving. Een zachte bries streek langs haar licht gekleurde vacht, waardoor een koude rilling over haar ruggengraat liep. De temperatuur lag laag vandaag, miezerige regendruppels vielen uit de lucht en af en toe blies er een koude windvlaag voorbij. Lys had haar hoofd op borsthoogte hangen, haar ijsblauwe ogen volgde het pad dat ze volgde, terwijl haar oren onrustig in het rond draaide, opzoek naar enkele bekende geluiden, maar alles was nog vreemd en nieuw voor haar. Ze had zes jaar lang in één en hetzelfde gebied geleefd, waar geen onbekende paarden bijkwamen. Alles was vertrouwd en bekend, het was dus ook een grote stap voor haar om het onbekende te betreden. Iets wat heel moeilijk voor haar was, aangezien ze altijd met dezelfde paarden omgegaan was, waren haar sociale vaardigheden niet optimaal ontwikkeld. Toch vond ze dat ze een keer voor haarzelf moest gaan zorgen, overigens was ze wel toe aan wat avontuur.
Geschrokken stapte ze een aantal stappen naar achter, een hert kruiste vluchtig haar pad, om vervolgens net zo snel weer tussen de groen gekleurde bosjes te verdwijnen. Een opgeluchtte zucht verliet haar keelgat toen ze doorhad dat het maar een hert was. Kort schudde ze haar hoofd. Dit zou nog moeilijk voor haar gaan worden, maar ze wilde perse doorzetten. Ze wilde laten zien dat ze een goede keuze had gemaakt en ze voor haarzelf kon zorgen, overigens was het misschien ook wel leuk om andere paarden te ontmoeten. Aan de andere kant was ze bang, misschien werd ze hier wel niet geaccepteerd en ze had geen enkel idee wat voor soort paarden hier woonden.
Voorzichtig en nieuwsgierig puntte ze haar witte oortjes naar voren. Haar ogen onderzochten het gebied, haar zintuigen stonden op scherp en ze ving elk geurtje, beweging  en geluidje op. Ze was duidelijk erg alert en nog een beetje terughoudend.
Lysithea kwam tot stilstand. Ze hief haar hoofd fier in de lucht, sloot haar ogen en sperdde vervolgens haar neusgaten, om de geuren van het gebied eens goed tot haar te nemen. Haar ogen opende zich meteen en haar hartslag schoot omhoog toen de geur van een paard zich bij de andere geuren mengde. Haar spieren waren gespannen en haar oren zochten naar tekenen van het paard dat in de buurt was. Toen er een luide ademhaling hoorbaar was draaide ze meteen haar lichaam om, om vervolgens oog in oog te staan met een vreemde hengst. Lys slikte en schraapte haar keel. "Hoi."Wist ze uit te brengen, waarna ze probeerde te ontspannen. Voor zover ze kon zien wilde hij haar geen kwaad doen, maar wat wist zij daar nou van? Ze had geen benul van het bestaan van andere paarden naast haar kuddegenoten waar ze haar hele leven mee had geleefd. Dat kón ze dus ook helemaal niet weten..

Vanuit de schuilplaats in de bergen rende hij direct door naar de watervallen, iets zei hem dat hij daar moest zijn, de tocht was lang, niet gevaarlijk. Maar wel vermoeiend en lang, hij rende bijna aan een stuk door terwijl de wind door zijn manen wapperde en zijn staart als een vlag achter hem aan zwaaide. Het was fijn om te rennen, om uit te waaien, zijn temperament kwijt te raken. Er waren nu verdomme vier jagers, er was gewoon geen plek meer over voor die verdomde Thorin of zoiets, de hengst aan wie Tough nog meer hekel had dan aan Belbo. Voor Belbo was er al amper ruimte geweest, oké, misschien wel, maar Tough dacht daar gewoon niet graag aan. Er was geen ruimte voor irritante schepsels als Thorin of Belbo, daarbij wou Tough niet eens geloven dat ze hun werk echt goed verrichtte. In elk geval zou hij beter werk verrichten. Daarbij, voor zover Tough wist had Thorin nog geen merrie binnengebracht. 1-0 voor Tough
Het gekletter van de watervallen was al van ver te horen, opgelucht draafde hij naar het water, eindelijk was op de plek waar hij wou zijn. Waarom? Hij wist het niet, het was een voorgevoel, instinct. Het gebied was mooi, dat moest zelfs hij toegeven, dus waarom zouden hier geen merries rond dwalen? Waarschijnlijk goede merries, makkelijk als prooi mee te nemen, onnozele, naïeve, jonge merries waren het beste, zij waren degene die het makkelijkst mee liepen, stom wandelden ze achter je aan. Zonder enige besef van wat er komen zou en hoe zij zouden sterven. Hoe de hoop langzaam bij ze weg sijpelde, dag na dag. Hoe ze iedere minuut, iedere seconde van hun verdere leventje in de gaten werden gehouden. Hoe ze vaker dan eens een veulen in hun buik zouden dragen. Altijd honger en dorst moeten lijden, geen mogelijkheden om te ontsnappen. Als ze het eens wisten.
Hij naderde de merrie van achteren in een slome pas, was verbaasd dat ze zo laat pas omdraaide en stopte toen ongeveer een meter achter haar, in de wilde gok dat ze niet zou trappen. Toen ademde hij luid en duidelijk, om zijn komst te mededelen. ’’Hoi,’’ hij fronste zijn wenkbrauwen en zette een stapje naar achteren. Toen kreeg hij een vriendelijke uitdrukking over zijn gezicht, een warme, geruststellende glimlach sierde zijn lippen, zijn oortjes waren naar voren gespitst en hij schudde zich uit, zijn hoofd iets lager dan normaal was. Hij had geen zin in nog zo’n bange merrie die weg rende. Die Ninjo had zijn ego al meer dan nodig was geschonden en als hij de merrie ooit nog tegen zou komen dan zou ze beter af zijn geweest als ze gewoon braaf met hem mee was gegaan. `Hallo,’ groette hij de merrie vriendelijk terug, waarna hij speels grinnikte. `Er is geen reden voor paniek merrie, ik zal je niets aandoen,’’ verzekerde hij de merrie, het was glashard gelogen, de merrie zou er met geen mogelijkheid door heen kunnen kijken. Maar het was waar ergens, nu zou hij haar nog niks aan doen. Nu nog niet. `Mijn naam is Tough,’ stelde hij zich voor, met een enkel knikje van zijn hoofd, `Zou ik jou naam mogen weten?’ vriendelijk stelde hij het voor. Net zo glashard als altijd.


ooc:
bah flutpost ;c