Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » W E S T E N » De Rivier » Whatever people say I am

Whatever people say I am

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Whatever people say I am Empty Whatever people say I am di 1 okt - 7:35

Silas

Silas

“..that’s what I’m not,”


Donker. God, wat was de nacht donker. En wat was de nacht koud.
En wat waren de sterren mooi, dacht Silas. Maar beter een zonsondergang, of zonsopgang, hoewel hij de zonsondergang prefereerde.
Natuurlijk was de nacht mooi, ja, dat was het zeker. Maar niets was zo mooi als een lucht die in brand stond, van bloedend rood naar vuur oranje, naar roze en paars en naar prachtig blauw, steeds donkerder, zich vullend met sterren, ging. Ja, dat was pas mooi.
En daar had toch de sterren weer. Misschien waren de sterren wel net zo mooi. Misschien wel, dacht hij.
Wat zag de rivier er toch verleidelijk uit, en wat zou hij toch graag in de sterren willen drijven. Voorzichtig veegde hij met zijn zachte neus over het oppervlak van het donkerblauwe water, precies hetzelfde er uitziend als de nachtelijke hemel, gevuld met haar prachtige, helder vonkelende sterren.
Heerlijk, dacht hij, zo proeven de sterren dus.
De vloeistof, extreem gekoeld door de daling van de temperatuur, gleed vlug door zijn keel en liet een haast brandend gevoel achter.
Maar het was lessend, het was verkoelend, ook al was verkoeling niet nodig nu, nog steeds was het heerlijk.
De rimpels over het oppervlak verdwenen langzaam, en opnieuw veegde hij met zijn neus over dezelfde plek, dit keer zonder iets van het water te drinken.
Vergiftigd door schoonheid, dacht hij, de schoonheid van de nacht, en de schoonheid van de mysterie.
God, zou ik graag eens in de sterren willen drijven. En dat deed hij. Minuscuul stapje voor minuscuul stapje waadde hij het water in, rimpels overal om hem heen, en de sterren voelden geweldig.
Oh, rivier, rivier van sterren, dacht Silas, waarom heb jij mij nooit eerder uitgenodigd? Waarom heb jij er nog nooit eerder zo uitnodigend uitgezien.
Oh rivier, Silas snoof eens, wat ben je toch verdomd koud. En het was geen leugen, rillingen kropen over zijn huid, als waren het misdadigers die vluchtten van de misdaad die ze gepleegd had.
Vreemdeling, dacht hij, kom eens hier. ‘Vreemdeling,’ fluisterde hij zacht, was het tegen het water? Tegen de sterren? Tegen de sterren in het water?
Of misschien tegen de maan… ‘Vergezel mij, vreemdeling,’ de woorden speelden op zijn lippen, als kinderen op een speelplein, een kille bries rukte aan zijn zwarte lokken.
Hij dwong zichzelf het ijskoude water uit, ‘laat je zien, vreemdeling.’
De bladeren ritselden, de wind fluisterde, de nacht lispelde, de aarde sprak tot hem. Of misschien was hij gewoon gek aan het worden.
Een nieuw leven, zou dit mooi zijn. ‘Ben jij ook zo alleen, vreemdeling?’ Vroeg hij.
‘Of ongelukkig misschien?’ Silas zuchtte.
‘Ik wel…’

&Remember

Remember

Remember

Sterren lichtte de gitzwarte hemel, de kou van de nacht trok diep in zijn vacht, rillingen gleden over zijn witte rug. Het enige wat hij deed was naar de sterren kijken, nutteloos voor zich uit starend. Het was niet enkel de sterren waar hij naar keek, de maan scheen, in elk geval een kwart van de maan, als leider van de sterren lichtte hij de nacht grotendeels en niet bijzonder succesvol.
De rivier was rustig, of hij leek rustig, het was niet verstandig in de kou van de rivier te baden, maar hij zou je niet meesleuren in zijn kracht, rimpels vormden zich in het water, hetzelfde water sloeg zachtjes tegen stenen op.
Zijn lichaam bewoog, zijn witte benen, duidelijk zichtbaar in de zwarte nacht, bewoog zijn eveneens witte lichaam naar de water kant, hij zag de weerspiegeling van duizenden sterren en één grote maan in het water. Niet alleen dat zag hij, hij zag de contouren van zijn eigen lichaam.
Het rode druppeltje gleed door zijn mond, over zijn tong naar buiten, eventjes restte het op zijn lippen, bang om afscheid te nemen van de warmte van zijn lichaam. Het maakte zich klaar voor de val naar beneden, de val waar hij nu aan begon, tragisch viel het druppeltje naar beneden, de roestige smaak verliet zijn mond. Remember likte zijn lippen: in zijn tong gebeten.
Zijn zwarte neus gleed naar beneden, naar het ijskoude water, zijn neus gleed door het water, hetzelfde ijskoude water stroomde langzaam naar binnen, met grote tussen pauzes
Een geur, gefluister dat in zijn oren kietelde, contouren in zijn ooghoeken. Hij spitste zijn oren en zijn hoofd vloog omhoog, draaide in de richting van het gefluister, waar zijn ogen recht naar een fries keek.
Het dier fluisterde, fluisterde het tegen Remember? Fluisterde het tegen dingen die het niet zag? Wat was dit voor een mysterieus karakter? Remember dwong zijn benen om hem naar het dier te dragen, voor wie hij in stilstand kwam.
`Goe-‘
hij kreeg de klanken niet over zijn tong, ‘goedenacht’, wat was er nou goed aan deze eenzame nacht? Deze duistere nacht, wat was er goed aan het leven? Voor Remember? Nu eventjes niest, hij wist niet wat hij wou, of hij überhaupt iets wou, rechtvaardigheid misschien? Liefde?
`Laat me met rust,’
bitter rolde de klanken over zijn lippen, glipten ze zijn mond uit, hij keek de hengst recht aan.
`Ja, ga weg,’
bevestigde Remember met een botheid die zijn stem nooit gekend had. Dit was niet Remember, of wel, maar dan in de bitterheid van zijn leven.
n lichaam.

Silas

Silas

"Death has a tendency to encourage a depressing view of war,,

Het witte dier sprak zijn woord niet compleet uit, kapte zichzelf af, goedenacht was het zeker, wat hij had willen zeggen tegen Silas.
De hengst was wit, het licht dat van de zon tegen de maan reflecteerde, reflecteerde weer van zijn witte vacht af. Een piepklein sterretje was hij, net iets zichtbaarder, en toch net zo onzichtbaar als Silas, als je vanaf de maan naar de Aarde staren zou.
‘Laat me met rust,’ sprak de hengst, en Silas snoof, grinnikte zachtjes terwijl de waterdruppels van zijn vacht af vielen.
‘Ja, ga weg,’ zei het dier, en Silas schudde vol genoegen zijn hoofd.
‘Maar meneer de eenzame hengst, net zo eenzaam als ik, dat zeker ja’ begon Silas,’ ik heb toch net zoveel recht van deze eenzame nacht te genieten als u? Of niet soms? Dat moet ik zeker fout geïnterpreteerd hebben, de regels van de vrijheid, van het leven zelfs.’
Silas boog zijn hoofd langzaam, zakte kort door zijn linkerbeen, en glimlachte een vriendelijke, zelfs oprechte glimlach naar de hengst.
‘Als u wilt dat ik vertrek, dan doe ik dat zonder moeite, meneer de witte hengst, maar mag ik dan een wijsheid met u delen?’
Silas wachtte niet tot de hengst gereageerd had, en begon maar meteen, een diepe teug adem nemend, zich voorbereidend op een lange zin.
‘Eenzaamheid is niet depressief,’ glimlachte Silas,’ nee, de dood is depressief. De dood heeft namelijk de neiging om een depressieve kijk op oorlog aan te moedigen. Natuurlijk is de oorlog dan ook depressief, en hiermee de dood ook. Maar… Oorlog is toch nodig? Niet waar, meneer de hengst?’
Silas vouwde de zwarte, zachte huid boven zijn hemeldiepe ogen samen en ontspande het weer, likte zijn lippen met zijn roze tong en liet hierbij zijn witte tanden glanzen in het maanlicht, afkomstig van de zon.
‘Klinkt vreemd, geen twijfel daar tegen in te brengen, maar het is de werkelijkheid; de oorlog is nodig. En de oorlog staat niet voor vrijheid, want vrijheid is er nooit geweest.
En zonder vrijheid, heb ik geen recht om hier te wezen,’ Silas glimlachte eens weer, ‘en u net zo min.’
Opnieuw trok de wind aan zijn lange, warrige manen en staart, Silas wiebelde met zijn oortjes waaruit plukken haar staken, en brieste eens.
‘Wilt u dat ik vertrek, meneer de hengst? Of mag ik deze eenzaamheid met u delen?’

‘Remember, remember,’ sprak Silas zachtjes,’ the fifth of November.
The Gunpowder treason and plot;
I know of no reason,
Why the Gunpowder treason
Should ever be forgot.’

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » W E S T E N » De Rivier » Whatever people say I am

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum