We've all got both light and dark inside of us. What matters is the part we choose to act on.
Ventus had een pauze genomen. Hij was veranderd. Hij was ouder, slimmer en minder depressief. Hij had gekozen om weg te gaan van Dreamhorses en opnieuw te beginnen. Maar toch, Na ongeveer 3 maanden begon hij het al te missen. Het ging veel beter met Ventus. Eigenlijk kon hij eindelijk weer zichzelf zijn na de dood van zijn moeder. Deze pauze had hem echt goed aangedaan en hij had er geen spijt van. Maar nou ja, Dreamhorses was toch een soort thuis voor hem waar hij altijd naartoe kon gaan. Eleando, een witte raaf, had het idee bij hem opgeroepen om even weg te gaan. Maar nu had hij ook voorgesteld dat, als hij er klaar voor was, naar Dreamhorses kon terugkeren. En hij had het idee goed gevonden, dus hier stond hij dan. In Dreamhorses. En het liet hem niet depressief voelen. Maar natuurlijk is hij het bos nog niet in geweest. Hij had afscheid genomen van het wilgenwoud de laatste keer. Voor altijd. Maar toch, hij zal er ooit weer in moeten. Maar Eleando had gezegd dat alles op zijn tijd zou komen. Nu, doet hij het beter rustig aan. Ventus deed bijna altijd wat de raaf zei omdat hij een vriend voor het leven is. Het is niet zo dat ze altijd bij elkaar in de buurt zijn. Soms wilt Ventus alleen zijn of moet de raaf jagen. Maar toch, belangrijke dingen doen ze samen.
Ventus zijn stap was heel gelijkmatig en zijn nek was gebogen in een mooie houding. Zijn pas was vlot en zijn stappen waren sterk. Ventus zelf was veel sterker. Die ziekte die altijd rond heeft gehangen bij hem was officieel weg. Je zag misschien hier en daar littekens. Maar voor de rest was zijn heel lichaam aangesterkt. Hij was weer de hengst van vroeger. Enkel was er een ding anders, zijn gedrag. Als je er ook maar aan denkt dat hij ooit slecht was… Nu wist hij wat hij was. Half neutraal en half goed. Hij kon later alles nog beslissen. En hij had zich erbij neergelegd dat hij anders was. En dat was perfect zo. Hij kon glimlachen en dat was het belangrijkste. De zon scheen hard waardoor zijn zwarte vacht verwarmd werd. Hij was via het zuiden in Dreamhorses gekomen en kwam bij de prairie. Zo zou hij iedereen kunnen zien die bij hem in de buurt deed. Want wat je ook deed, hij zal altijd heel voorzichtig zijn met wie hij kan vertrouwen. Dat is iets wat nooit weg zal kunnen gaan. En misschien was dat juist goed. Je kon namelijk nooit te voorzichtig zijn.
De witte raaf lande lichtvoetig op zijn rug. ‘Herinneringen…’ fluisterde Ventus. ‘Goede?’ vroeg Eleando. ‘Dat zei ik niet.’ Ventus glimlachte. Hij was hier niet vaak geweest maar wel in de heuvels die je vanaf hier in de verte zag. Het was ergens in de namiddag dus zag je de zon hier goed. Ventus had deze plek gekozen omdat hij hier amper was gekomen. Nooit wanneer zijn vader erbij was. En dat deed het meeste deugd. Hij kon van een plek genieten zonder aan zijn vader te denken. Of aan zijn moeder. Ventus kon een nieuw begin in Dreamhorses starten.
Ventus hield halt en draaide zich om richting de heuvels. Hij had in de Prairie ooit is een merrie ontmoet. Ze was nogal hyper. Ventus herinnerde zich het maar slecht omdat het zo lang geleden was… Nu hij erover nadacht zo het wel een tot twee jaren geleden geweest kunnen zijn. Misschien moest hij proberen om gewoon weer vrienden te maken, zoals toen. Hij schudde zijn manen door naar achter en duwde zijn snuit in het gras waar hij begon te grazen.
Waar hij begon aan een nieuw begin.
-Crystall
