Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » W E S T E N » De Rivier » Totdat de dag aanbrak, dat was. (&KAY)

Totdat de dag aanbrak, dat was. (&KAY)

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Dreamhorses was niet meer terug te herkennen.
Deze statement vatte al haar racende gedachtes samen. Dat was ook het enige wat ze over haar thuisland dacht. Weg was de tijd van de trots en duidelijkheid. In plaats daarvan was er zelfmeelij, spanning, onduidelijkheid. De situatie samengevat: Wat was er aan de hand?
Dreamhorses leek weg te kwijnen. Het had dezelfde massa als een leegstaand pand; nihil. Er was niets meer, behalve het valse gevoel van veiligheid. Vooral het valse gevoel van veiligheid. Paarden waren meer risico’s gaan nemen naarmate de tijd verstreek. Voorbeelden daarvan waren de veulens, wie niet meer onder constant toezicht werden gehouden, wie toegestaan werden om verder van de thuishaven te spelen.
Totdat ze opeens verdwenen, dat was.
Maar ook, bij voorbeeld, de zelfgenoegzame optrekjes van de lippen tijdens iedere ontmoeting. De kalme, toch veilige worden ter begroeting waren een belofte; het was veilig. En in feite was dat ook zo. Een beetje. Klein beetje.
Totdat de grijnzen bloeddoorweekte tanden verhulden, dat was.
En hoewel de angst die leek te dimmen duidelijkheid bracht, was dit het juist niet. Want ze bedoelde maar; bracht het eigenlijk wel duidelijkheid? Of juist meer wantrouwen? Was er niet een heel klein beetje angst voor een onverwachte aanval? De vijand leefde tenslotte nog onder hen midden. Was dit een onverstandige zet? Ja, je zou kunnen zeggen dat het gevoel van veiligheid een nogal domme fout was. Maar van fouten kon je immers leren.
Totdat de Horcrux weer op volle toeren zou draaien, en hun bedreigingen waar zouden maken, dat was.
En dat was wat dit alles was, nietwaar? Eén groot dreigement? Nee. Dit was een belofte. Net zoals het ene paard het andere paard zijn veiligheid beloofde, beloofde zij, Aaliyah, dat er spoedig wel reden voor paniek was. Want dan, en alleen wanneer Aaliyah het bevel gaf, zou het onveilig worden.
Ja. Want nu, en eindelijk nu, zou de Horcrux sterker, en slimmer, dan ooit wezen. Het team van nuttelozen werd vervangen door het beste van het beste. Vanaf nu, deze dag, was Horcrux enkel en alleen het elite-team. Het geduld was eindelijk op. Het geduld was eindelijk verstreken; ze had genoeg. Een nieuw tijdperk zou aanbreken.
Aaliyah zwaaide met haar dunne, beklitte staart. Haar gouden vacht glom een gezonde glans, zelfs door de kleine laag stof en viezigheid heen. In haar hals, mede door gebrek aan manen, stonden grote spieren trots te rollen onder haar dunne velletje, haar donkerbruine ogen glansden met een emotie wat uiteindelijk alleen maar als ‘gevaarlijk’ te beschrijven was.
Dat de merrie was veranderd in deze 5 maanden, was een understatement. De merrie was volwassener geworden (hoeverre dat mogelijk was dan), en ze was eindelijk in staat geweest om een paar grotere raadsels op te lossen betreffende de kudde. Na een lange periode vol teleurstelling en inactiviteit, had ze besloten om de rol als leidster nu nog strenger op te pakken. Waar Aaliyah voorheen waarschuwde, was ze nu meedogenloos, en plain veranderd.
Zachtjes snoof de merrie door haar neusgaten de dampe lucht in. Ongeveer vijfhonderd meter rechts van haar was de woest stromende rivier, het water leek vandaag uitzonderlijk hoog te staan, had ze kort opgemerkt toen ze er langs liep, maar de merrie had er geen aandacht aan besteed en was verder gelopen; ze had belangrijker dingen te doen.
Eén hiervan was ontmoeten met een paard. Het paard was klein gebouwd en was ietwat ouder dan zijzelf. Toch, de twee hadden meer gemeen dan op het eerste oog verwacht. Vooral omdat Aaliyah en het paard partners waren. Kay, was dit paard genoemd, was ontzettend loyaal aan haar geweest, en had veel ideeën bijgedragen voor de kudde. Velen van deze waren geslaagd, en na een promotie in rang was hij ook vriendschappelijk gestegen, totdat de twee op elkaar gebotst waren in het gebied vol met sneeuw, en daar was hij bekroond tot partner. Nu was Kay niet alleen haar rechterhand in kudde-zaken, maar was hij in het algemeen haar rechterhand: partners-in-crime.
Aaliyah hinnikte zachtjes, albeit duidelijk naar haar Kay. De eerste, en de enige, aan wie ze haar liefde vrijwillig zou verklaren. They had some catching up to do.


Note: Holy crap waar gaan mn zinnen heen :')? Volgens mij is t helemáál geen geheel en blablabla xd
ONLY KAY!

Kay

Kay

Onrustig zwiepte de staart van Kay in het rond. Zijn ijsblauwe ogen waren afwezig naar voren gericht. Hij keek niet naar het pad dat hij beliep, maar de bestemming achter de vele bomen. Zijn oren draaiden soms wat in het rond, onwillekeurig naar geluiden rond hem heen gericht. Zijn stappen waren ruim en krachtig. Zijn spieren rolden zichtbaar bij elke stap onder zijn dunne zomervacht. Kay voelde zich in zijn element in de zomer, dan was hij van de dikke wintervacht af die hem letterlijk als een pluizenbol op pootjes deed lijken.
Het land waarin hij leefde was stil en de zomer werkte kennelijk aanstekelijk op de weinige inwoners van het land. Dream Horses. Goedzakjes hadden blijkbaar de naam uitgekozen, voor hun droomland. En helaas op dit moment maakte de naam zich waar. Hij zou er zijn om hun dromen te verstoren en hun wildste nachtmerries te laten herleven. In plaats daarvan struinde hij wat rond, weinig schade aanrichtend op zijn pad. Terwijl vroeger dat een heel ander verhaal was. Werd hij nou te laks?
Misschien was het ook wel omdat zijn droom was vervuld. Hij kon haar namelijk zijn merrie noemen. Zijn gouden parel in de duisterste nachten. Zij waar anderen jaloers op konden zijn. Ja, ze mochten naar haar staren, haar aanbidden en bovenal moesten ze haar vrezen. En hij was degene naast haar zijde. Aaliyah was degene die zijn wereld - in een scharlaken gewaad van bloed - opleefde.
Ze hadden afgesproken te ontmoeten vandaag. Trouw reisde hij dus nu naar de afgesproken plek. Vlakbij de rivier, land dat slecht werd bekroond, echter zag je er hedendaags niet veel meer van. Welke gebieden waren nu nog slecht? Het moeras. Maar geen wanhopige zette daar nog een poot in. Hij gaf ze gelijk, hij had te lang in die drab neergelopen. Hij kon de hardnekkige mok aan zijn benen nog bijna voelen. Nooit weer, had hij zichzelf heilig beloofd.
Een hinnik bereikte zijn oorschelpen, waardoor deze naar voren sprongen. Hij snoof de lucht op en rook de herkenbare geur van zijn partner. Hij had haar lange tijd niet gezien, maar zodra hij de goudkleurige vacht tussen de stammen door zag, maakte zijn hart opnieuw een sprongetje. Hun stokmaten verschilden veel; zij was groter. Honderden malen had Kay zijn stokmaat, zijn ras, zijn ouders vervloekt. Toch moest hij ermee dealen en voor hem was dit geen groot issue meer. Als jonge pony was dit trouwens verschrikkelijk.
Kay richtte zijn ijsblauwe ogen op Aaliyah. Zijn mondhoeken kropen omhoog toen hij haar blik ontmoette en zodra hij eindelijk tegenover haar lichaam stond, hief hij zijn neus om deze over haar hals te laten glijden.
'Mijn liefste,' mompelde Kay. Hij snoof haar geur in zich op en langzaam maakte hij een baan vanaf haar schouder naar haar kaak. Kort liet hij zijn neus op haar wang rustten, zodat hij haar wimpers kon tellen. Daarna maakte hij de afstand iets groter, een kleine pas naar achteren. Zijn neus bewoog mee om langs haar hoofd op haar lippen te eindigen en daarna het contact tussen hen te verbreken. Hij had haar aanraking gemist, lange tijd had hij naar haar lichaam gesmacht. Eigenlijk wilde hij niet stoppen, eigenlijk wilde hij haar lichaam zo verkennen, dat hij haar helemaal kende. Aaliyah kennende, zou ze dat niet appreciëren.
Even stond hij met zijn mond vol tanden. Hij wilde iets zeggen, maar wat? Normaal had hij een scherpe tong, maar tegen Aaliyah kon hij nooit wat zinnigs uitbrengen.

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Vroeger. Ze smachtte naar vroeger. Vroeger, toen was het nog geen taboe als de paarden van het slechte aard de zwakke soorten executeerden. Lijken stapelden zich soms op, ze lagen overal. Vroeger werden lijken gebruikt als waarschuwing voor de goedzakjes; waarschuwing; je betreedt nu gevaarlijk gebied, en dan wist je dat je maar beter niet verder kon gaan met het betreden van dit pad. Alleen de meest onverstandige zielen zouden de lijken negeren, om verder te treden, de dood tegemoet.
In het heden, hoewel, was het een peccatum. Niet alleen was het een peccatum, maar het was iets, waar de paarden niet meer bang van raakten. Iets, in de zieke hoofdjes van die goedzakjes, activeerde het zogenaamde moederinstinct, en dan zouden ze de gehele boodschap van het lijk negeren, en opzoek gaan naar de dader, om die vervolgens, als het hun meezit, ook te liquideren. Entfernung, bitte.
Het was voor de palomino merrie haar doel geworden om, voordat zij haar laatste adem had uitgeblazen, het kwaad weer actief door Dreamhorses te laten struinen. Ze wilde de vendetta, die in haar familie werd voortgezet, niet alleen voortzetten, maar ze wilde de vete tussen de goeden en de slechten succesvol laten slagen. Ze wilde geslaagd zijn in haar missie om van de Horcrux een gevreesde kudde te maken. Echter, zou dit moeilijk worden. Aangezien haar ‘elite-team’ bestond uit haarzelf, en haar rechterhand, haar partner. Natuurlijk was dit de structuur van een elite-team, een basis, maar het was niet genoeg om een oorlog te beginnen tegen alles wat goede lucht inademde, goed eten vrat, goed water dronk en goede, gezonde veulens baarde. Zij waren het uiterste uitschot van dit land. Een schande, en een vernedering. Maar toch representeerden zij het paardenras. De slechten werden in verbannen naar de lage landen, de landen met helemaal géén water en voedsel. De goeden waren nou eenmaal representatief van het paardenras. En Aaliyah, de gouden palomino merrie, zou daar een stokje voor proberen te steken.
De merrie snoof de ietwat zilte smaak van de lucht in. Aaliyah was speciaal hiernaartoe gekomen voor een reünie met haar partner, Kay. Ze was geëerd met de kleine, toch grote hengst, en vooral omdat hij haar had gekozen om eeuwig mee samen te leven. Ze verlangde naar de hengst, naar zijn geur, naar zijn lijf, en naar zijn aanraking. Hij was de enige, die haar mocht aanraken op de manier waarop hij haar aanraakte. Geen enkel ander wezen had het recht om liefdevol zijn neus over haar hals te laten glijden, over haar wang, en over haar neus. Dit recht had ze gegeven aan Kay. Kay alleen.
Nogmaals speurde ze door de lucht naar tekenen van haar hengst. Ditmaal was ze niet teleurgesteld; de hengst had gereageerd op haar roep, haar verlangen om bij hem te zijn. Nog even en ze zou zijn bonte lijf tussen de bomen door zien. Ze spitste haar gouden oren, en wachtte licht ongeduldig op een teken van de hengst.
Er verscheen een lichte grijns op haar grijze smoel toen ze hem ving in haar gezichtsveld. Een laag gebrom bij wijze als hinnik verliet haar keel. Ze zag hem met ruime stappen naderen, spieren rollend onder zijn dunne, gladde huid.
‘Mijn liefste,’ mompelde hij zachtjes, terwijl zijn zachte neus over haar hals gleed. ‘Kay,’ prevelde ze. Haar eigen neus gleed soepeltjes over de bonte hals van de hengst, en ze legde dezelfde baan met haar neus af als de zijne, als symmetrie. Ze snoof zijn geur op, gleed even met haar tanden over zijn schoft, om vervolgens weer verder te schuiven. Momenteel keken de twee paarden elkaar in de ogen, voordat de contact werd gebroken en ze stil tegenover elkaar stonden.
Haar bruine ogen hielden de zijne vast, onderzochten ze. Zoals Kay zijn loyaliteit en liefde aan haar had, had Aaliyah dezelfde loyaliteit en liefde aan hem. Met een makkelijke grijns blies ze de ietwat koude lucht uit, zoekende naar woorden.
‘We hadden elkaar al veel eerder moeten zien,’ sprak ze, met een stemgeluid niet veel harder dan een fluister. Ze stapte naar voren, drukte haar neus tegen de zijne aan, daarna gleed haar grijze muil naar boven, rustte tegen zijn wang aan. Een moment later verbrak de merrie het contact weer en keek zijn diepbruine ogen weer in. ‘Maar ik ben niet van plan om nogmaals lange tijden van jouw zijde te wijken, Kay,’ beloofde ze zachtjes, zonder ook maar één keer weg te kijken van zijn ogen.

Volgende wordt beter :/

Kay

Kay

Vroeger was zijn kijk op liefde anders. Hij dacht dan aan de zoetsappige goedzak liefde, die met alle plezier families stichtten en gelukkig waren. Hij dacht dat er niet zoiets bestond als liefde, dat merries enkel daar waren om voort te planten, zijn bloedlijn in de wereld te brengen. Ooit had hij ook met die gedachte een veulen op de wereld gebracht. Maar zijn zoontje was een zwak gedrocht. Kay had hem van de wereld geveegd voordat hij verdere schade aan zijn bloedlijn toe kon brengen. Daarna had hij de merrie vermoord die zo'n nutteloos veulen voor hem had geproduceerd. Hoe durfde ze, dat was zijn gedachte geweest.
Nee, nu had hij die ouderwetse gedachte van zich afgezet. Nu wist hij dat liefde echt iets was, dat het niet zoetsappig hoefde te zijn. Nee, hun liefde was niet zoals die van de goedzakjes. Hun liefde was pure lust. De drang om bij elkaar te zijn en het smachten om anders lichaam te voelen. Niemand zou zijn Aaliyah ook maar met een tengel aanraken en er levend vanaf komen.
‘Kay,’ prevelde zijn geliefde toen ze zijn hals betaste. Hun aanraking leek zo natuurlijk, zo vanzelfsprekend. Kays spieren ontspanden spontaan toen Aaliyah haar lippen tegen zijn hals drukte. Zijn hartslag versnelde en bonkte hard tegen zijn borstkas aan. Hij voelde de hormonen door zijn aderen gieren. Hij had haar gemist, maar zijn lichaam had nog erger naar haar gesnakt.
Teleurgesteld dat het moment van innige verstrengeling voorbij was, keek hij haar in haar donkerbruine ogen. Haar perfect gevormde gezicht aanschouwend.
‘We hadden elkaar al veel eerder moeten zien.’ Haar stemgeluid was zacht en kwam nauwelijks over het geluid van de kolkende rivier uit, maar het klonk als muziek in zijn oren. Hij genoot van het moment dat Aaliyah haar neus weer tegen de zijne drukte. Liefkozend streek hij met zijn bovenlip over het fluweelzachte gedeelte van haar snoet. Haar lippen gleden over zijn hoofd, waarbij hij zijn ijsblauwe ogen sloot en langzaam zijn vastgehouden adem uitblies.
Het contact tussen de twee paarden werd verbroken en Kay voelde zich spontaan tien graden kouder. Het koppel keek elkaar een moment diep aan in de ogen, waarna Aaliyah de stilte verbrak.
‘Maar ik ben niet van plan om nogmaals lange tijden van jouw zijde te wijken, Kay.’ Aaliyahs zachte stem deed zijn mondhoeken omhoog krullen.
Kay zette enkele stappen naar voren, gleed met zijn neus vanaf haar keel tot haar schoft en legde toen zijn hoofd over haar rug.
'De nachten zonder jou waren bijna ondraaglijk. Ik heb zo lang op dit moment gewacht,' sprak zijn diepe stem zacht, waarna hij zijn neus over haar ruggengraat liet glijden tot aan haar staartwortel. 'Ik heb te lang op jouw aanraking gesmacht. Ik heb zo lang gewacht om jouw lichaam te kunnen begeren.' De Welsh ademde haar geur in, waarna hij achter haar achterhand liep, zijn neus liet haar lichaam niet los, totdat hij haar wang weer aanraakte en in haar ogen kon kijken.
'Mijn liefste, ik laat je nooit meer gaan,' fluisterde hij liefdevol in Aaliyahs oor.
Zijn flank raakte de hare aan en haar warmte gierde als een virus door zijn lichaam. Oh, wat had hij dit gemist. Wat had hij haar gemist. Nooit had hij verwacht dat hij zo'n gevoel zou hebben voor een merrie. Hij wilde haar, meer dan ooit.


Meh, het wilde niet echt

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Hail to the king
Hail to the one
Kneel to the crown
Stand in the sun

Ze leefde in een nederlaag. Beledigd was haar tweede naam. Na de grote opruiming van haar toen al kleine groepje volgers, was ze geëindigd met een stulpje van twee wezens, waarvan alleen zijzelf en haar trouwe rechterhand deelnamen. Zelfs de goedzakjes-kudde van dat belachelijke wezen, Sunset, had meer leden dan zij. Toegegeven, een veulen en een bont mormel dat tegen je knieën aankeek op volle hoogte waren niet zozeer concurrentie, toch was de trots van het gouden paard aangetast. Dit was ronduit zielig.
Ze richtte haar aandacht op de bonte hengst, haar trouwe volger, rechterhand, zielsverwant, partner. Ze voelde zijn ogen op haar gericht, haar eigen zwarte kijkers gleden over zijn lijf, om vervolgens te stoppen bij zijn diepe ogen. Ze grijnsde, humorloos. Neuzen raakten elkaar net niet, al verschoof één van de twee zich een paar centimeter zouden hun statisch geladen lichamen elkaar raken. Bij iedere aanraking gleed de elektriciteit door hun lichamen, wat, bij haar, ieder zenuweinde liet tintelen. De connectie tussen het koppel werd vandaag puur geleid door lust. De twee lichamen waren al te lang uitgehongerd van contact.
De bonte pony nam enkele stappen naar voren en gleed met zijn neus vanaf haar keel naar haar schoft, om vervolgens zijn hoofd op haar rug te leggen. Vanaf die positie hoorde ze zijn gemurmelde woorden, die ze erkende met een knikje. Zelf legde ze haar eigen hoofd in dezelfde positie als de zijne, met haar kin steunend op zijn ruggengraat, haar hoofd lager dan de zijne door lengteverschil.
Aaliyah maakte een zacht, haast brommend geluidje, achterin haar keel toen zijn neus over haar ruggengraat gleed en stopte bij haar staartwortel. Automatisch gleed haar neus in dezelfde motie mee naar zijn achterhand.
‘Ik heb te lang op jouw aanraking gesmacht. Ik heb zo lang gewacht om jouw lichaam te kunnen begeren.’ Aaliyah antwoordde door haar tanden langs de wervels van zijn rug te glijden.
De Welsh maakte een rondje en kwam bij haar grijze snoet tot stilstand, nog steeds het contact niet verbrekend. In haar oor fluisterde hij zachtjes, ‘Mijn liefste, ik laat je nooit meer gaan.’ Ze grijnsde lichtjes, mondhoeken slechts minimaal optrekkend. ‘Ik ben niet van plan je los te laten, Kay,’ prevelde ze, nog maar net verstaanbaar boven de kolkende rivier. Ze had noch het contact van de twee lichamen, noch het oogcontact verbroken tijdens haar zacht gefluisterde woorden, niet in staat zijnde om haar blik af te wenden van de bonte Welsh pony.
Haar zorgen waren momenteel vergeten, het enige wat telde was het kleinere paard dat al zijn loyaliteit in haar stopte. Nooit had ze het begrepen, waarom deze eerst onbekende hengst al zijn vertrouwen aan haar gaf, maar ze kon een gegeven paard niet in de bek kijken, en ze was dankbaar voor zijn support. Daarom was het ook zo logisch dat ze zo goed bij elkaar pasten, de levels van vertrouwen waren groots, groter dan ze ooit had meegemaakt.
Ze trok haar neus ietwat terug van de zijne en keek momenteel naar de rivier. ‘Kay,’ zei ze, haar blik naar hem terugwendend, ‘laten we onszelf weer groots maken, dreamhorses heeft een machtig rijk nodig, dat zouden wij kunnen bieden.’ Ze konden niet zeggen dat Aaliyah niet van een uitdaging hield, want wat waren twee paarden nou tegen al de anderen? Gelukkig waren ze niet alleen, want er waren genoeg paarden die ook fed-up waren van de verloop van zaken de laatste tijd, en dat waren de individuelen die ze nodig hadden.
Aaliyah gaf Kay een grijns en gleed nogmaals met haar neus door zijn hals, door zijn manen, naar zijn schoft, tot zijn rug. Alleen hier voelde ze zich veilig, alleen hier was ze thuis.
‘Mijn liefste.’

Af (: succes, ik heb je niet veel gegeven om mee te werken, sorry :')

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » W E S T E N » De Rivier » Totdat de dag aanbrak, dat was. (&KAY)

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum