can't cry about what happened

Uitgemergeld. Zo kon je het dier wel beschrijven dat over de prairie schuifelde. Twee bruine ogen hielden het in de gaten. Hoe het met zijn neus op zoek was naar de laatste restjes gras of water. Het trilde op zijn benen. Was goed op weg om zijn laatste adem uit te blazen. De bruine ogen volgden het tafereel rustig. Geen enkel geluid. Het arme dier zakte door zijn voorbenen. Een glimlachje kwam op het gezicht van het andere dier. Het kwam in beweging. De gouden vacht blonk. Zwarte manen tikten tegen de gespierde schouder van het dier. Een staart hoog gedragen. Net als de dikke hals gedragen door deze schouders. Zwarte benen die blonken. Een properder paard kon je je niet voorstellen. Rustig gingen de passen over in een drafje. Niet overhaast, gewoon rustig. Je ging jezelf toch niet moe maken zeker? Het draafde weg van het levend karkas. Voor dat de wolven zouden komen. Hij had het dier lang genoeg gevolgd. Het was een lid van zijn vroegere kudde. Een primitief paard. Een hengst die hetzelfde aan had gedaan aan zoveel merries als die verdomde hengst bij zijn merrie. Zijn merrie die hij al veel te lang niet meer had gezien. Zou ze hem nog wel herkennen? Zou ze hem nog wel willen? Hij was vertrokken zonder dat ze het wist. Maar hij had geweten wat hij had gedaan. Hij had een paar van die monsters de wereld uit gewerkt. Puur uit woede omdat Sunset niet wou zeggen welke hengst het haar had aangedaan. Hij wist niet eens of het veulen het had overleefd. Diep van binnen hoopte hij van niet. Maar ergens wist hij beter. Hij kon een onschuldig veulen niet de dood in denken. Dat kleine ding kon er niets aan doen dat zijn droom niet uit kwam. Nu kon hij het ook wel schudden dat hij ooit een veulen zou krijgen met Sunset. Daarvoor was hij wel kwaad op haar. Dat ze roekeloos andere hengsten had vertrouwd maar van hem nog steeds schrik had. Misschien omdat ze wist wat voor hengst hij was geweest. Hij was zelf zo'n monster geweest. Maar dit was over, al lang. Al voor hij in DH was gekomen, toen hij had besloten om met Kitty op te trekken. Zijn eerste echte liefde die was gestorven. Vermoord door andere paarden. Hij zag zichzelf nog steeds aan de rotswand staan, klaar om achter haar aan te springen.
Navayo schudde zijn grote hoofd. Hij mocht er niet over nadenken. Dat was verleden tijd. Nu moest hij zijn partner vinden, of op zijn minst bekenden. Hij wou even geen nieuwe dieren ontmoeten. Gewoon zijn eigen cocon terug opbouwen. Zich op de kudde richting die ooit zijn thuis was. Naf vertraagde weer tot hij stil stond. Hij schraapte met zijn voorbeen over de grond. Zijn dikke hals gekromd. Hij was terug. Deze keer moest hij blijven. Geen gevlucht meer wanneer het moeilijk werd. Hij moest het monster in hem leren controleren, hoe moeilijk dat ook was. Die donkere zijde moest verdwijnen. Zijn tweede been kwam van de grond. Hij liet zijn voorbenen terug neer komen en steunde daarna op enkel zijn achterbenen. Hij stootte een rauwe hinnik uit, eentje die over heel DH zou kunnen rijken als ze moeite deden om te luisteren. Hij hoopte zo dat Sunset hem zou horen, dat hij haar eindelijk terug kon zien. Al dan niet met veulen.

(enkel bekenden van naf)

Het magere lijfje van een paar maanden geleden was veranderd naar een vollere buik. Sunset's vacht glanste weer, haar hoeven zagen er goed uit en haar ogen waren weer helder. Helder, maar niet gelukkig. De donkere ogen waren inmiddels heel Dream Horses over gegaan, opzoek naar Navayo. De afgelopen maanden was hij niet van haar zijde geweken, en nu hij weg was merkte ze pas hoe veilig ze had gevoelt. Ze was niet in paniek nu hij weg was, maar hij had zeker een stuk van haar zekerheid meegenomen. Een aangezien ze daar niet veel van overhad...
"Navayo!" haar stem klonk rauw. Waar was hij? Hij kon niet weg zijn. Hij had haar niet in de steek gelaten. Ze weigerde om dat te geloven. Maar wie hield ze voor de gek? Alleen haarzelf. Hij was weg. Waarschijnlijk boos op haar omdat ze zo ontzettend dom was geweest. Maar zelf voelde ze ook de drang om boos te worden. Hij zat verdomme de afgelopen maanden op haar te schreeuwen dat ze zo dom was geweest, en vervolgens gaat hij er zelf vandoor? Dat was niet logisch. Toen de bonte merrie bij de prairie aankwam zag ze ineens de gespierde gestalte van haar partner. Haar idee om boos te worden verdween voor de zon en ze galoppeerde - zo goed en kwaad als het ging - op de hengst af. Maar toen ze op het punt stond zijn naam te schreeuwen zag ze het dode paard liggen. Waar Navayo net van weg stapte. Ze zette haar achterhoeven in de grond en kwam glijdend tot stilstand. Iet wat geschokt keek ze van Navayo, naar het dode paard en weer terug. "Navayo?"