De regendruppels vielen op haar zwarte neus neer, water sijpelde langs haar roetkleurige buik en het water baande zich een weg langs haar inmiddels lichtverkleurde schedel. Regen. Nar huiverde toen een waterdruppel recht op haar ruggengraat viel. Briesend schudde ze een klein deel van het water uit haar vacht.
"Regen," murmelde ze geprikkeld, "ik haat verdikkeme regen." Sommige beesten leken van de regen te houden. Of in ieder geval, dat concludeerde Nar nadat ze voor de vijfde keer een slijmerige slak onder haar hoeven uit elkaar voelde spatten. Met een reeks hopeloos onhandige bewegingen probeerde ze de slak onder haar hoef weg te krijgen.
"Laat dan ook maar." Ze sjokte verder door de regen. Langzaam, want ze had geen zin om zich ook maar ergens uit te komen waar andere knollen stonden. Ze was al tijden weer alleen geweest en dat beviel haar eigenlijk bijzonder goed: Geen onzinnig geratel, geen idiote beesten en geen anderen die haar eetlust zouden kunnen bederven. Geen merries met hengsten die om de haverklap of het verliefde stelletje moesten spelen of om de vijf minuten gedonder hadden over een vierpotig wezen dat dan hun veulen zou moeten zijn. Of de onderlinge competitie: "DAT IS MIJN MERRIE / HENGST! Hij / zij hoort bij mij!" Nee, wat dat betreft was de wildernis zonder ook maar enig ander paard het beste wat er meer wezen kon.
Nee, het enige wat Nar miste, waren knollen om zelf een keer goed op hun nummer te zetten. Het was voor haar gevoel al veel te lang geleden dat ze iemand de les gelezen had. Nu was dat niet een heel erg groot probleem, wetend dat ze zich daarvoor enkel onder de anderen hoefde te begeven.
De pony bezat het zeldzaam grote talent iedereen tegen haar in het harnas te jagen of te zorgen dat degene met wie ze praatte, haar het liefst de nek om zou willen draaien. Prachtig.
Maar zelfs daar had de kleine opdonder nu geen zin in. Eenzaamheid leek een godsgeschenk. Het had de ruimte te geven om na te denken over zaken die haar onbewust al een tijdlang dwars hadden gezeten zonder dat ze dat zelf door gehad had. Nar was begonnen met vragen te stellen en zich af te vragen waarom bepaalde dingen gelopen waren zoals ze gelopen waren.
Een geschiedenis met anderen. Ze vroeg zich in stilte af of ze anderen geen hekel hadden aan de manier waarop een aantal zaken gelopen waren. Zo had Nar zich tot dusver nooit echt bekommerd om het lot van haar moeder nadat het veulen haar tabee gezwaaid had en nooit weer was teruggekomen. Nu vroeg ze zich af of het niet goed zou zijn om een keer terug te keren en te kijken wat er van haar geworden was. Even, gewoon al was het enkel om het idee.
Ook had ze zich afgevraagd of de trots die ze had misschien een puberale fase was, hoewel ze er vrijwel zeker van was dat ze die fase dan nog steeds niet helemaal ontgroeid was. Karakter of opstandig? Ingewikkeld. Dat zeker.
Nar trok kort met haar neus toen ze merkte dat de regen was opgehouden. Wel, dat is in ieder geval iets. Het natte gras maakte nog steeds splash spalsh geluiden tegen haar korte pootjes aan en de dikke voorlok hing eigenlijk net iets teveel in haar ogen, maar ze besloot zich er niet druk om te maken. Niet nu een nieuwe, onbekende paardengeur haar neus binnengedrongen was.
Nee, er waren nu belangrijkere zaken om zich druk om te maken. "Hoe van gezelschap af te komen zonder je bont en blauw te ergeren?" stond momenteel bovenaan het lijstje van de merrie.
Natúúrlijk had ze zich om kunnen draaien, maar eerlijkheid gebood te zeggen dat ze dat eerder laf dan verstandig vond in dit geval.
Het gebulder van het water en de golven die over de kust heen raasden, werd luider en luider. Het zout werd bijna proefbaar in de lucht. Het waaide hard, harder dan normaal was voor de tijd van het jaar. Nar rilde kort toen een windvlaag over haar natte vacht heen woei. Ik haat kou.
Inmiddels kwam ook de ander in zicht. Een dier dat hoog op de poten stond, een vriendelijke uitstraling had en als klap op de vuurpijl ook nog eens belachelijk rank gebouwd was.
Tja, de één kreeg alles mee van moeder Natuur, de ander werd volledig overgeslagen, dacht Nar misnoegend terwijl ze het vergeleek met haar eigen korte pootjes, aasgierblik en bolle buik. Maar goed, wellicht bezat dit dier gewoon geen gezond verstand. Dat zou de zaak hoe dan ook iets gelijker verdeeld maken, niet?
Nar hield haar kaken stijf opeen geklemd en sloeg het diertje vanaf een veilige afstand gade. Waarom liep het mokkel de zee in? Dat het lente was, hoefde toch niet automatisch te betekenen dat het zulk PRACHTIG WEER was dat het een schande zou zijn om op het strand te blijven? Nar rolde een keer met haar ogen toen het wezentje zich naar dieper water begaf.
Welja, als knollen waren bedoeld om te gaan zwemmen, hadden ze wel zwemvliezen gekregen, niet?
![Something new [&Nar] Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif)
Moderator