s e r e n d i p i t y

Haar brein was een massa van dreigende onweerswolken. De begrippen reden en definitie waren niet meer aanwezig. Helder nadenken? Geen ene vezel in haar lichaam was in staat daarvan. Het enige wat ze voelde was pijn. Een pijn die als een virus door al haar aderen gierde, het spreidde zich tot alle hoeken. Van de toppen van haar oren tot de punt van haar staart. Het was geen fysieke pijn, nee dat zeker niet. Alleen de honger knaagde in haar maag, maar ze kreeg haar kaken niet zover om een enig soort van voedsel te vermalen en ze voelde de droogte in haar keel, maar ze was bang dat ze stikte als ze probeerde vocht binnen te krijgen. Nee, het was de emotionele pijn. Eenzaamheid en hulpeloosheid. Haar doorzettingsvermogen was verdwenen, evenals de wil om te overleven. De vechtende merrie die ooit haar persoonlijkheid had gekenmerkt, was totaal verdwenen.
Magnifico's blessures waren genezen met de tijd. Maar haar flanken waren zo ingevallen, dat je haar ribben kon tellen op enkele meters afstand. Haar vacht was onverzorgd, haar maren futloos en haar ogen dof. Af en toe had ze de kracht om haar staart heen en weer te bewegen om vliegen weg te jagen, maar dat maakte haar ook niet meer uit. Bulten zaten toch al op haar lichaam en sporen van bloed van de prikken van de dazen ontsierden haar lichaam.
Het enige wat sterk genoeg was om door de donderwolken in haar hersens te belichten, als wonderlijke bliksemschichten, was de witte Andalusiër van haar dromen. Remember.. Haar Remember.
Toen de flits van het beeld van de hengst op haar netvlies ontstond, sprongen direct te tranen weer in haar ogen. Ze wilde schreeuwen, janken en haar agressie op iedereen die in haar buurt kwamen afreageren. Maar die kracht had ze niet.

De warmte van de prairie maakte de lucht trillen. Magnifico zweette en haar hals en tussen haar benen schuimden al. Stapje voor stapje wist ze haar lichaam te verplaatsen. Haar bestemming was eindeloos. Waar ze heen moest gaan wist ze niet. Ze had geen doel meer. Het kuddeleven was toch al niet meer voor haar weggelegd. Maar men sprak ervan dat de bestemming niet uitmaakte, het was de reis die telde, toch?

_{OOC: Het was fijn om meer even te RPG'en. Het is kort en ik weet toch dat waarschijnlijk niemand meer zal reageren.. Ach ja ik heb het zelf een beetje veroorzaakt. Magnifico voelt zich een beetje down.. Misschien moet er weer een nieuw lichtje in haar leven komen.}
  

Met haar ogen gefocust op het paard dat ze vanuit haar ooghoeken nog net kon zien, terwijl ze iets wat er eetbaar uitzag, uit de grond trok en er op begon te kauwen. Vlug spuugde ze het weer uit en keek vluchtig naar wat ze net had geprobeerd naar binnen te proppen, waarna ze haar blik weer richtte op het andere paard. Het was een dood struikje, niet bepaald het beste dat je zou kunnen eten, maar dat was nou eenmaal de consequentie als je niet lette op wat je at.  

Hoeveel zin ze ook had in iets eetbaars, ze liet haar blik niet van het paard dat in de verte stond afhalen. Om de één of andere reden had ze het gevoel dat er iets mis was met het dier dat daar stond, maar ze durfde er niet zo goed heen te lopen. Ze had al te veel slechte ervaring gehad om nog spontaan naar een willekeurig paard toe te lopen, zonder er eerst zeker van te zijn dat het veilig was. Maar daar zou ze nooit achter komen als ze niet dichterbij zou komen, dus zat er toch echt niets anders op dan dichter bij te komen.

Voorzichtig en zo stil als maar ging deed Courage een paar passen in de richting van het paard, dat haar niet op leek te merken. Dit maakte haar een beetje overmoedig, waardoor ze wat zelfverzekerder begon te stappen en ze voor ze het wist al zo dichtbij was dat het paard haar toch wel gezien of op zijn minst gehoord moest hebben, maar daar lette Courage niet op.

Het paard zag er zo verwaarloost en zelfs een beetje wanhopig uit, dat Courage even stil moest staan om het allemaal in zich op te nemen. Ze kon de ribben van het paard tellen zonder echt moeite daarvoor de hoeven doen en haar vacht en manen waren ook niet in de beste staat. Voorzichtig zette Courage nog een paar stappen vooruit.

"Gaat het wel?" De bezorgde ondertoon was duidelijk in haar stem te horen en Courage hoopte maar dat het paard hier niet door beledigd was of wat dan ook, want sommige wezens vatten medelijden op als een belediging, terwijl Courage het echt niet zo bedoelde. Onzeker stond ze een beetje naar het paard te kijken, niet goed wetend wat er aan de hand was en waarom het paard in de toestand was waar het nu in was.

Een zwart-witte vaag werd in haar ooghoeken zichtbaar. Kort rolden haar ogen opzij, een oor wist zich naar het dier te richten. Doffe geluiden kwamen als echo's in haar brein binnen, een reactie op het originele geluid, maar dof en wazig. Magnifico hief haar eens trotse hoofdje enkele centimeters omhoog en haar nek keerde zich naar de merrie die met snelle passen dichterbij kwam, al leek het een eeuwigheid voordat ze er eindelijk was.
Geen vezel in haar brein toonde herkenning. Ze wist niet wie of wat dit paard was, of voorstelde. Ze was toch niet meer bij de tijd. Wie wist of deze merrie inmiddels een kuddeleidster was, of een nieuw dier in deze troosteloze wereld. Het maakte Magnifico niet uit. Het enige wat in haar opborrelde was de  hoop dat deze oneindige eenzaamheid ten slotte tot een einde kwam. Haar mondhoeken wisten zich iets omhoog te krullen en in haar ogen kwam een sprankeling van lust.
"Gaat het wel?" vroeg de zwartbonte merrie. Magnifico wist haar hoofd nog iets hoger te brengen, maar voelde direct de spieren in haar hals al protesteren tegen de plotselinge inspanning die ze maar weinig verrichtte.
'Of het gaat?' antwoordde ze als een fluistering. Toch was het oude felle van Magnifico in de ondertoon te herkennen. 'Kijk eens naar me, denk je dat het gaat?!' Magnifico's stem verhoogde zich tot een snauw en sloeg over bij het laatste woord.
De bruine merrie liet haar hoofd weer zakken. Een zucht rolde moeiteloos over haar lippen. Ja, steunen en kreunen was iets wat haar nog makkelijk af ging. 'Je zult je wel afvragen hoe ik dit heb kunnen laten gebeuren. Kijk naar mij, ik ben niets meer dan een zak botten.' Ze wist niet meer of ze tegen de zwartbonte merrie had of tegen zichzelf. Ja, hoe had ze dit aan haarzelf kunnen aandoen? Waar was haar kracht? Waar was de vechter die diep van binnen in haar huisde. Ze was een mislukkeling geworden, omdat het even niet meezat... Nou, even. De problemen hadden zich opgestapeld totdat ze zich in een depressie verkeerde.
'Ik ben Magnifico,' stelde ze zichzelf toen maar voor. 'Of tenminste, dat was ik... denk ik.'
De Quarters donkerbruine ogen draaiden zich omhoog, zodat ze naar de onbekende merrie kon kijken. Wat zou zij wel niet van haar denken?

De merrie die voor haar stond leek zichtbare moeite te hebben met zelfs de kleinste bewegingen, zoals haar hoofd optillen. Ze was er nog erger aan toe dan Courage had gedacht. Toen de merrie begon te spreken, was haar stem zo zacht op het begin dat Courage zich in moest spannen om het te horen, maar toen de merrie aan het einde van de zin kwam, verhoogde de stem iets en kon Courage het makkelijker verstaan.

'Kijk eens naar me, denk je dat het gaat?!' Deze woorden klonken zo vijandig dat Courage een beetje verrast een paar stappen achteruit deed. Ze wist niet of de merrie altijd zo was geweest of dat haar mentale toestand al net zo erg was als haar fysieke, maar ze begon en langzaam spijt van te krijgen dat ze naar de merrie toe was gegaan.

'Je zult je wel afvragen hoe ik dit heb kunnen laten gebeuren. Kijk naar mij, ik ben niets meer dan een zak botten' Vervolgde de merrie. Courage had niet het lef om hier mee in te stemmen, gezien de vorige uitval van de merrie. Ze wilde niet dat er een ruzie zou ontstaan, hoewel Courage die waarschijnlijk wel zou winnen, aangezien de merrie niet in top conditie leek te zijn.

'Ik ben Magnifico, Of tenminste, dat was ik... denk ik.'  De ogen van de merrie keken haar aan en Courage voelde zich gedwongen zichzelf ook voor te stellen, terwijl in haar hoofd de naam Magnifico door bleef malen. Ze had die naam eerder gehoord, ze kon hem alleen nog niet plaatsen.

"Ik ben Courage, altijd geweest, zal ik ook altijd zijn. Maar dat is nu niet belangrijk. Eerst moeten we ervoor zorgen dat jij weer wat voedsel en water binnen krijgt." Commandeerde ze. Ze had zich over de schok van de toon van de merrie en haar toestand heen gezet en was nu vastberaden ervoor te zorgen dat Magnifico weer wat te eten en te drinken zou krijgen zodat ze tenminste niet ter plekke zou sterven. "En terwijl we dat regelen, kun je me gelijk vertellen hoe het komt dat je er zo uitziet." Courage probeerde vrolijk te klinken in een poging Magnifico op te beuren, maar ze betwijfelde of het zou helpen. De merrie leek aardig depressief en een beetje vrolijkheid zou haar heus niet zomaar beter maken, maar Courage had toch hoop. Baat het niet, dan schaad het niet, hoopte ze maar.

De merrie stelde zich voor als Courage. Moed. Haar naam betekende moed. Was dit een teken? Moest Magnifico haar moed niet opgeven, moest ze alle beetjes kracht bij elkaar opschrapen om het weer goed te maken. Moest ze moedig zijn om zich eroverheen te zetten?
"Eerst moeten we ervoor zorgen dat jij weer wat voedsel en water binnen krijgt," commandeerde Courage. Was zij nu degene die bevelen opvolgde? Magnifico, ooit leidster van de Quiet Sparkle? Kort dacht de Quarter terug aan die tijd. Aan de standvastigheid en doorzettingsvermogen die ze had gehad. Altijd de kudde voorop, daarna pas zijzelf. En toen werd ze keihard in haar rug gestoken. Nog wel door sommige van haar eigen kuddeleden. Razend was ze. Al haar moeite, al haar inzet, verloren. Magnifico zuchtte. Ze moest er niet nog eens kwaad om worden. Het was een hoofdstuk die ze al had afgesloten.
Bij het denken om eten door haar strot te krijgen, moest ze al bijna kokhalzen. Al knaagde de honger in haar maag, eten stond niet hoog op haar to-do lijstje. Maar kennelijk vond Courage dat belangrijk. Magnifico zuchtte en besloot dat ze de zorg van de merrie maar moest accepteren. Alleen zou ze het waarschijnlijk toch niet meer erg lang redden.
"En terwijl we dat regelen, kun je me gelijk vertellen hoe het komt dat je er zo uitziet."
Magnifico wierp meteen een kwade blik naar Courage. Hoe durfde ze zo opdringerig te zijn? Ze was geen jong veulen meer. Magnifico was geleerd om nooit in iemands privé leven te wroetten. Magnifico sloot haar ogen en liet de woede van haar afglijden. Misschien mocht Courage het wel weten, misschien zou ze het kunnen begrijpen.
'Ik ben alles verloren wat mij dierbaar is. Mijn zus, mijn kudde, mijn twee dochters en tenslotte mijn partner.. Remember.' Het was lang geleden dat ze de naam van haar grote liefde hardop had uitgesproken. Misschien kende deze merrie hem, of tenminste wie hij vroeger was. Alles was zo veel veranderd..
'Ik neem aan dat ik het niet meer trok. Ik ben in elkaar gestort. Wat was het nut voor mij om te leven? Alles waarvan ik hield werd toch binnen de kortste keren van me afgepakt.'
Magnifico besloot om niet meer te huilen. Ze had al genoeg energie verspilt aan verdriet hebben. Ze haalde eens diep adem.
'Kende jij Remember? Hij is hier lange tijd in Dream Horses geweest. Misschien als jij hier al langer bent, misschien ben je hem eens tegen het lijf gelopen..' Magnifico vroeg zich af waarom ze dit aan Courage vroeg. Misschien was dat wat ze nodig had, haar hart luchtten bij een onbekende. Iets wat haar weer op het goede pad zette. Iets wat haar weer een reden gaf om te vechten.

Nog nooit had een paard zo kwaad naar Courage gekeken als dat Magnifico had gedaan. Courage wilde bijna al weer geschrokken een stap achteruit doen, maar hield zich in. Ze probeerde zich voor te stellen hoe zijzelf zou zijn als ze zo duidelijk ondervoed en uitgedroogd was als Magnifico was, en ze moest bekennen dat ze zich waarschijnlijk niet heel anders zou hebben gedragen. Magnifico leek echter haar woede aan de kant te zetten en gaf ,geheel tegen Courage verwachtingen in, toch nog antwoord op haar vraag. Ze had verwacht dat, aangezien de merrie zo boos was geworden, ze sowieso geen antwoord meer zou krijgen op haar vraag, maar dat gebeurde dus toch.

'Ik ben alles verloren wat mij dierbaar is. Mijn zus, mijn kudde, mijn twee dochters en tenslotte mijn partner.. Remember.' Bij de woorden 'mijn kudde' flikkerde er een vlaag van erkenning in Courage haar ogen, net als bij het woord 'Remember'. Opeens wist te weer waar ze de naam Magnifico van kende. Ze was een kuddeleidster geweest, alleen nu klaarblijkelijk dus niet meer. Hoe dat zo was gekomen, wist Courage niet heel zeker, maar ze was meestal ook niet zo heel erg op de hoogte van het nieuws.

Ze had ook de naam 'Remember' herkent, maar dit was alleen maar omdat ze het ooit iemand had horen zeggen. Ze had geen idee wie het was, maar uit Magnifico's woorden kon ze wel opmaken dat het haar partner was geweest. Courage wilde al weer reageren, maar Magnifico praatte alweer verder voordat ze daar de kans voor kreeg.

'Ik neem aan dat ik het niet meer trok. Ik ben in elkaar gestort. Wat was het nut voor mij om te leven? Alles waarvan ik hield werd toch binnen de kortste keren van me afgepakt.'
Bij deze woorden kreeg Courage een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. De merrie klonk zowaar suïcidaal! Maar de merrie was nog niet klaar, ook al waren haar volgende woorden niet zo schokkend als de dingen die al gezegd waren. Ze vroeg of Courage Remember misschien kende. Courage besloot eerst maar op deze vraag in te gaan, om Magnifico een plezier te doen, en dat ze daarna wel weer verder zou kunnen gaan met zeuren.

"Ik ken hem niet persoonlijk, maar heb wel eens van hem gehoord." Bekende ze. Ze wist niet of dit het antwoord was dat de merrie wilde, maar op dit punt wist ze überhaupt niet meer wat de merrie wilde. "Zou je me misschien willen vertellen hoe dit allemaal zo gekomen is?" Ze gebaarde met haar hoofd naar de toestand van de merrie, maar ze bedoelde eigenlijk alles. Hoe het kwam dat ze zo down was, hoe het kwam dat ze alles verloren had en ook hoe het kwam dat ze er zo uitzag, maar dat was niet echt een prioriteit.

Courages blikken vielen haar wel op. De bonte merrie keek haar steeds met een schuin oog aan. Ook was er herkenning in Courages blik te lezen. Bij de woorden "kudde" en "Remember" zag ze het gezicht van de merrie veranderen. Magnifico glimlachte. Ze was hier klaarblijkelijk zo lang geweest, dat ze haar tijd als kuddeleidster nog wist. En ze herkende Remembers naam. Zou ze hem persoonlijk kennen, of ook alleen van naam zoals Courage haar naam herkende.
Het antwoord kwam snel. Courage herkende inderdaad alleen zijn naam, verder niet. Ergens was Magnifico teleurgesteld. Ze had echter aan haarzelf beloofd dat ze niet meer naar hem op zoek zou gaan. Ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Ze wilde het liefste alleen zijn, maar de eenzaamheid brak haar lichaam vezel voor vezel af. Ze mistte Remember met alles in haar, haar hart gilde zijn naam keer op keer, maar haar brein wilde niets meer van hem weten. Ze wist niet meer waar ze naar moest luisteren. Magnifico kon echter niet ontkennen dat ze nog van hem hield. Want dat deed ze, met elk stukje van haar gebroken hart.

"Zou je me misschien willen vertellen hoe dit allemaal zo gekomen is?" Magnifico keek naar Courage. Had ze dat niet verteld. Tsja, misschien was het ook wel een vaag verhaal. Ze had de oorzaak verteld, nog niet het gevolg.
'Nou, weigeren te eten en te drinken is een goed begin. Zover is dat de fysieke oorzaak van mijn "toestand", zo kun je het maar het beste noemen.' Magnifico zuchtte. Ze wilde inderdaad niet meer eten, maar haar gedachte was zeer tegenstrijdig met haar knorrende maag. Haar lichaam was in gevecht met haar verstand, en ze wist niet wie gelijk was.
'Remember was opeens weg. Ik heb dagen naar hem gezocht. Hij wilde niets meer met mij te maken hebben, deels omdat onze dochters ons ook al verlaten hebben. Ik heb volgehouden dat Daesha en Epica de wereld zelf willen verkennen. Dat deed ik immers ook toen ik een jaarling was. Ze kunnen voor zichzelf zorgen, maar dat neemt niet weg dat ik ze mis. Ik heb geen idee waar ze zijn.' Magnifico sloot haar ogen. 'We hadden al vaker ruzie, maar niet zo erg als dit,' zei Magnifico zachtjes. 'Na dagen zoeken en janken als een klein veulen heb ik het opgegeven.'
Magnifico staarde naar het prairiegras onder haar voeten. Langzaam liet ze haar hals zakken en snuffelde aan het gras. 'Maar die tijd is voorbij,' zei de merrie zelfverzekerd. 'Laten we maar wat eetbaars zoeken, dit gras is niet te kauwen.'

"Weigeren te eten of te drinken is nooit een goed idee! Het was een beetje overbodig om te zeggen, maar Courage deelde het alsnog mee. Ze was bezorgt geworden om Magnifico en wilde ervoor zorgen dat ze weer uit de toestand kon komen waarin ze nu zat. Ze had geen idee of ze daar in zou slagen, maar ze kon het op zijn minst proberen. "En misschien moet je je dochters op gaan zoeken als je ze mist. Er zijn vast wel paarden die ze wel hebben gezien, dus je zou ze binnen de kortste keren gevonden kunnen hebben." Sprak Courage vervolgens bemoedigend. Ze wist zelf niet heel zeker of ze dat geloofde, maar ze wilde Magnifico graag moed inspreken, aangezien ze er wel uitzag alsof ze dat kon gebruiken. "En als Remember zo tegen je deed, zou het dan niet verstandig zijn om of met hem te praten, of hem compleet uit he hoofd te zetten?" Vroeg Courage Courage voorzichtig. Dit waren waarschijnlijk niet de woorden die de merrie wilde horen, maar Courage was van mening dat ze waar waren. "Je kunt wel doorgaan met jezelf verhongeren, maar dan zul je vroeger of later dood gaan en dat helpt al helemaal niet."

Gelukkig leek de merrie dat zelf ook door te hebben. "Laten we maar wat eetbaars zoeken, dit gras is niet te kauwen." Courage moest daar wel mee instemmen, na haar ervaring met de struik die ze net had gehad.  Ze keek om zich heen om te kijken of ze ergens een eetbaar stukje gras kon vinden, maar in de verste verte was er niets groens te bekennen. Ze zag zelfs nog niet eens een meertje of wat dan ook. "Ik denk dat we daarvoor wel eerst ergens anders heen moeten. Denk je dat je zover kunt lopen?" Vroeg Courage voorzichtig. Ze wist niet zeker of Magnifico wel in staat zou zijn om een eind te lopen op zoek daar eetbaar gras, gezien de staat waarin ze verkeerde. "Anders kan ik ook wel op zoektocht gaan en wat eetbaars mee terugbrengen als ik dat vind? Ik weet niet of dat een beter idee is?" Courage wilde Magnifico eigenlijk niet alleen laten, bang dat de merrie gewoon de benen zou nemen, maar ze wist niet of er nog een andere optie was. Ook dacht ze dat Magnifico niet echt in staat zou zijn om snel genoeg weg te vluchten, als ze daar überhaupt te energie voor had.