Nightsky [Vina]

De bruine merrie draafde met gebogen hals over de heuvels heen,af en toe trok ze een graspol uit de grond om er op te kauwen. Met haar bruine oren gespitst keek ze om zich heen. Ze had al een paar plekken van Dreamhorses bezocht en had zo haar plaatsen opgeëist. Zo was ze vaak op de bergen te vinden,of bij het meer om te drinken,maar ook in de grot als slaapplaats. Ze had een paar keer overwogen om een kudde te zoeken maar had dat idee toch maar afgeslagen. Ze had nu even geen zin om weer bij nul te beginnen. Ze was haar kudde al verloren nadat een brand alles verwoeste en vele levens van de paarden opeiste. Als leider had ze geprobeerd de overlevende in veiligheid te brengen maar er stierven er nog aan verwondingen,en uiteindelijk werden anderen ziek van de dikke rook,en toen was de kudde uitgestorven,de merrie was op tijd kunnen vluchten en nu was ze hier. Ze bleef met een ruk stil staan,haar hoofd hoog in de lucht en haar oren in de richting van het geluid. Nu drong er ook een geur van een paard door haar neus en met een krachtige beweging draaide ze zich op haar achterhand om en liep op die richting af. Met haar oren in haar nek bleef ze van een afstand voor een zwart-witte merrie staan,ze had iets raars voor haar ogen maar besteedde er geen aandacht aan. “Wie ben je,en wat doe je op de bergen die in mijn bezit zijn?” Vroeg ze met een koude toon in haar stem. Haar blauwe ogen waren op de merrie voor haar gericht.

"Het... Spijt me, ik wist niet dat dit gebied van jou was...." klonk de stem van de merrie zachtjes. De merrie leek erg onrustig en was vrij onderdanig. Een brede grijns stond om haar lippen,dit zou leuk worden! "Ik... Zal wel weg gaan." zei de bonte merrie, en ze draaide zich weg van de bruine merrie. Ze stapte rustig naar de merrie en ging weer voor haar staan. “Jij gaat nergens naar toe,je bent op mijn terrein en vanaf nu luister je naar wat ik je opdraag,dus je bent mijn...gevangene” Ging ze rustig verder. Ze zwiepte haar staart even heen en weer. “Maar,eerst wil ik weten hoe je noemt en wat jouw eigenlijk hier heen heeft gebracht,en wie weet laat ik je wel gaan.” zei ze met een zoete stem,ze vroeg zich af of de bonte merrie in haar val zou trappen.

"D-dat kan je niet zomaar doen!" riep de merrie geschrokken uit. "Ik heet Sunset. En ik... Ik weet niet wat mij hier bracht. Ik liep gewoon..." sprak ze verward. Vina snoof even en schudde even haar bruine hoofd heen en weer. "Dat is niet goed genoeg om je te laten gaan." Antwoordde ze kort. Ze begon om de gevlekte merrie heen te stappen om haar goed te bekijken. Ze snoof weer even en schudde haar hoofd even heen en weer. "Zo Sunset" Begon de bruine merrie rustig. "Heb je nog laatste wensen voordat ik je afzonder van de rest?" Vroeg ze met een grijns om haar lippen,dit zou nog wel eens leuk kunnen worden.