Sterrenstof

De woestijn was de enige plek in dit land waar ze van afvroeg hoe en waarom het hier was gekomen. De eindeloze droge vlakte was in groot contrast met de grote levendigheid van dit land. Maar nee, als een litteken in de grond was dit gebied hier. En elke keer als ze met haar hoefgetrappel het stof deed opwaaien, vroeg ze af waarom in godennaam zij hier aan het rondhangen was.
En nu was het nacht. De maan en de sterren die boven haar hoofd het pad verlichten. Nu was het hier koel, een aangename temperatuur. Overdag moest je hier niet gaan lopen, dan kookte je jezelf levend gaar voor de gieren. Niet iets wat ze vrijwillig wilde doen. Sterven was nu geen optie meer. Alhoewel leven, dat was ook een ingewikkelde kwestie tegenwoordig.
Magnifico stapte vlot door. Ze wilde het liefst deze zandbak uit zijn, voordat de zon op kwam. Haar hoofd hing op borsthoogte en wiegde bij elke stap heen en weer. Dagen zoals deze was ze niet meer verbaast dat Dreamhorses een dodenland was geworden. Ja, wie wilde er hier ook wonen? Magnifico wist echter wel als een specialist dat het land eromheen zo slecht nog niet was. Haar favoriete plek vanaf dag één was de vallei geweest en die was vlakbij, dus dat was de eindbestemming van haar reis. Zo vreemd dat twee enorme contrasten elkaars buren waren.

Nooit had ze verwacht dat haar reis werd verstoord, door een soortgenoot. Magnifico's mond viel open toen ze een schim van een pony voor haar stond. De witte schedel op haar kop lichtte op in het maanlicht en Magnifico wist meteen dat dat maar één iemand kon zijn. De merrie begon tegen haar te praten en Magnifico kon niets anders doen dan stokstijf op haar plek blijven staan. Ooit een oude vijand, maar misschien kon ze de merrie nu begroeten als een oude bekende. De definitie van goed en slecht leek verdoezeld te zijn, nu er slecht een handjevol paarden hier leefde.
‘Nar?’ kwam er vervolgens verbaasd uit haar mond. De bruine merrie schudde haar kop. Wás ze wel echt? Ja, dat moest wel. Overdag in de hitte konden hier nog wel eens beelden zich vervormen. Maar nu was het koel, haar gedachten helder, het kon niet anders. ‘Ik zou zeggen dat ik verbaast ben jou hier te zien, maar toch is kon het alleen jij zijn die ik hier tegen zou kunnen komen.’ Nar blende perfect in dit wereldje van dood en verderf. Hier had ze vast ook die schedel gevonden die ze op haar kop droeg. Een eigenaardig sieraad, maar als zij het leuk vond haar hoofd twee keer zo zwaar te maken. Het had Magnifico altijd gefascineerd waarom je dat zou doen.


[Het ging ook niet zo heel makkelijk. Hopelijk kan je er wat mee!]

Waarom van alle dieren moest juist Nar terugkomen. Ze had nooit kunnen achterhalen wat er in het brein van die pony ronddwaalde en elke keer als ze haar tegen kwam stond ze weer met een mond vol tanden. Nar was slim, dat kón niet anders, maar ergens leek ze haar intelligentie te verstoppen. Alsof de merrie op een koord danste over een kloof van krankzinnigheid. Aan de andere kant, deden we dat niet allemaal? Dan kwam het bij Nar dan wat meer tot uitdrukking.
Onwillekeurig draaide Magnifico haar oren wat naar achteren toen Nar weer begon te spreken. Ze vertrouwde de pony gewoon niet. Ze had niet voor niets de Horcrux geleid. Ze was slecht, of ieder geval intenties om angst te zaaien. Nar was daar eigenlijk het perfecte wezen voor. De beenderen van een soortgenoot als prijs dragen, haar onvoorspelbare karakter. Misschien was Magnifico wel bang voor d'r en stonden daarom al haar zintuigen op scherp. Alleen, Nar maakte nooit van woorden daden. Ieder geval niet zo lang Magnifico haar kende. Maar wie weet wat de pony in de tussentijd had uitgespookt.
En wow, Nar trok snel conclusies en Magnifico zette meteen een stap achteruit door haar felle antwoord. ‘N-nee, zo bedoelde ik het natuurlijk niet,’ begon ze hakkelend, ergens weer van haar stuk geslagen. ‘Ik bedoelde alleen, met je schedel enzo.’ Oké, erg tactvol, Magnifico. Hoe kon ze zich hier uit zien weg te lullen. ‘Het was een grapje,’ probeerde ze vervolgens nog een keer, maar ze merkte al snel dat ze maar beter in het gat kon gaan liggen die ze voor zichzelf had gegraven, want Nar zou haar nu afmaken.
Nar merkte bijzonder goed op dat ze niet zo gezellig was vandaag. Nee, joh, serieus? Magnifico voelde dat er steeds meer spanning ik haar kaken begon te ontstaan en stemde graag in met het voorstel dat Nar in eenzaamheid zou gaan sterven en Magnifico weer verder ging, maar het voorstel dat erna kwam, was een ware verassing. ‘W-wat?’ Ze ging echt niet met háár mee. Nar aanspreken in eerste instantie was al de grote fout van de dag. Haar knipoog ging ook niet onopgemerkt aan haar voorbij. Aan de grond genageld keek ze de zwarte pony aan. Wat moest Magnifico nú weer zeggen. "Graag Nar. Ik zou het heel plezierig te vinden om met jou samen te sterven van de dorst! Want jouw kop is het laatste dat ik wil zien in m'n leven." Na-ah. Maar wat zou Nar doen als ze haar aanbod afwees? En bovendien, waar doelde de pony op? ‘Misschien kan ik beter verder gaan,’ kwam er toen voorzichtig uit de mond van de bruine merrie. Want, om eerlijk te zijn, had ze geen zin om een nacht met Nar rond te hangen.