somewhere only we know

De zon begon oranje te kleuren, net zoals ze elke avond deed. Dag in Dag uit deed de zon wat ze moest doen, ze gaf de richting naar een plaats. Een plaats waar maar weinigen van wisten. Navayo kon die plek met heel veel moeite nog herinneren. Ergens in zijn grijze hersenmassa zaten de beelden verstopt. Van de woestijn, tot de prachtige heuvels. De vaak beangstigende drakenberg tot het prachtigste meer dat je ooit had gezien. God wat was dat lang geleden dat hij de zon daar had zien onder gaan. Om een of andere reden waren de paarden vertrokken, leek de plaats ook voor hem geen zuurstof meer te bevatten. Elke vezel in zijn lichaam had geschreeuwd er weg te gaan. Zijn eens zo mooie zwarte oren waren grijzig geworden. Hij hield ze somber tegen zijn schedel. Het leven als bachelor was geen pretje. Roofdieren zagen je als een makkelijke prooi, een paar keer was het hun bijna gelukt. Een onregelmatig gangetje had hij hiervan aan over gehouden. Niet meer de krachtige ritmische stappen van weleer. Af en toe wou zijn linker achterbeen niet mee en kwam deze met een plof neer. Dan ging zijn oren automatisch een stukje verder tegen zijn hoofd aan. Je kon wel zeggen dat de tijd aan hem had gevreten. Lang geleden, toen hij en zijn lieve Sunset de kudde onder hun hoede hadden, goh wat keken ze toen naar hem op. Ondanks dat hij maar een kleinere hengst was, was hij imposant om te zien. Zijn enorm gespierde hals welke hij altijd hoog en trots gedragen had, begon nu langzaam om te vallen. Zijn manen niet meer glanzen maar dof vol viltplukken. Wat kon hij zeggen, de tijd was niet lief geweest voor hem.

Navayo's neusgaten trilden, zijn doffe hazelbruine ogen kregen een hoopvolle glans. Hij briestte. Zijn staart ging de lucht in en hij hielt halt. Dit kon niet waar zijn?! Hij snoof nogmaals. Elk haartje op zijn lijf was alert. Zijn hoofd van links naar rechts zwaaiend, kwam zijn vermoeide oude lichaam in beweging. Zijn hoeven konden niet sneller maar het leek een eeuwigheid te duren. Het kabbelende beekje dat hij nu al een paar dagen stroomopwaarts volgde werd breder. De splitsingen kwamen samen en vormden een rivier. Diep haalde hij in, met de laatste krachten duwde hij zich af op zijn voorbenen. Maaiend met zijn voorbenen door de lucht slaakte hij een hinnik uit welke hij hoopte dat het iemands oren zou bereiken. Trillend kwam hij neer, naar adem snakkend. 
Zijn geest had hem niet verraden, diep vanbinnen had die grijze massa hem gebracht naar waar hij thuis hoorde. Diep vanbinnen had hij altijd geweten dat ondanks wat hij allemaal had meegemaakt, dit niet het einde was. Af en toe dacht hij zijn eigen niet meer te geloven, dat het allemaal verbeelding was geweest. Een mooie droom welke in een waas aan hem voorbij was gegaan. Maar hier was hij! Een plek waar maar weinigen het bestaan van wisten, maar als je het wist zijn, dan wist je ook wat het was. Thuis!

De jaren waren voorbij gevlogen zonder dat ze het doorhad. Haar jeugd was echt voorbij - sterker nog, ze kon zichzelf ook niet meer 'volwassen' noemen. Ze ging echt richten senior nu. Maar, dankzij haar ras en haar kleur was ze nog niet zo grijs geworden. Misschien kwam dat nog wel.
Wel merkte de pony dat haar lichaam het moeilijker had. Ze was erg ingevallen en was, ondanks dat het midden zomer was, nog steeds niet helemaal uit haar wintervacht. Haar bewegingen waren gedwongen rustiger en meer beheerst, en haar conditie was niet meer wat het geweest was.
Ze had het er maar mee te doen.

Ze had een tijd geleden Dream Horses maar weer verlaten. Er was niemand meer, dus ze had geen reden gehad om te blijven. Maar nu, om een reden, leek het of het zachte briesje haar wilde meenemen. Terug naar het land wat ze nog altijd thuis noemde. Dus was ze erin meegegaan, en wandelde ze al snel aan de kant van de rivier. De wind was gaan liggen, alsof die wilde zeggen: volg dit.
Dus dat deed ze. Ze volgde de rivier tot ze de omgeving begon te herkennen. Het geluid van de rivier, de geuren die het mee bracht. Ze bleef even stil staan en keek om haar heen. Zou er nog iemand zijn? Zouden er meer paarden zijn die met de wind waren meegekomen?
Wacht eens even.
Verderop, aan de rivier - ja? Sunset hield haar hoofd schuin. Was het echt?
'Navayo?'

De zon stond zomers aan de hemel. De regen kwam wanneer nodig. Met de jaren bleef het perfecte plaatje van haar thuis grotendeels intact, in tegenstelling tot het paardenleven dat langzaam wegsijpelde. Kuddes hadden zich verruild voor lege vlaktes en vriendschappen voor gebroken harten. 
Pearl had wat verder rondgetrokken, haar horizon iets verbreed, maar niks tipte aan Dream Horses. Leeg of niet, het was waar ze moest zijn. Het was de vraag of het landschap andersom ook zo over haar dacht. Haar hoeven hadden vele hectares gras aan gort getrapt en haar ooit ranke lichaam had de weides weinig nieuws meer te bieden. Ze was elke dag dankbaar. Dat dan weer wel. En eerlijk was eerlijk: de bonte was er redelijk goed vanaf gekomen. Fysiek had haar lijf de verwachte klappen van het ouder worden gehad, maar ze kon nog prima uit de voeten. Mentaal stond ze ook nog sterk, redelijk, sterk genoeg, om de dagen te slijten. Hoewel ze het eerder waardeerde dat ze nog geen lid was van Team Melancholie waar zij en Nar het een aantal jaar geleden over hadden, begon ze na een lange tijd van eenzaamheid toch wat symptomen te vertonen. Pearl was er niet voor gemaakt alleen te zijn. In ieder geval was ze op die momenten niet op haar krachtigst. De spark van het leven ontbrak. Misschien dat ze daarom haar kudde ooit de Quiet Sparkle had genoemd. De cirkel was rond.

Het groen om haar heen lichtte op door de beginnende avondzon. In een loom drafje werkte ze zich langs de waterrand, met hier en daar een korte pauze om wat weg te dommelen in de warmte. Geuren trokken haar interesse, maar niet genoeg om er gang achter te zetten. Haar dagen bestonden nu voornamelijk uit het ontdekken van nieuwe plekjes en het volgen van haar neus naar voedsel of bekendheid.
De merrie snoof, schudde haar hoofd heen en weer alsof ze letterlijk de frustratie van haar nek af kon laten glijden, en sjokte verder. De omgeving werd natter en al puzzelend plantte ze haar hoeven tussen de vervaarlijke kiezels. De nieuwsgierigheid had toch gewonnen, onbewust. Op haar gemak liet ze zich door haar bruine snoet leidden. Stemmen? Ze spitste haar oren. Bekende stemmen? Was ze al op zo'n ver stadium van haar aftakeling? Niets was minder waar: toen ze zich een weg door de begroeiing had gebaand, stond ze oog in oog met zowel Sunset en Navayo. Ze wist niet naar welke God ze in haar slaap had gebeden zonder dat ze het doorhad, maar haar gebeden waren blijkbaar gehoord. Wat verbaasd kantelde Pearl haar hoofd. Groene ogen kwamen verbouwereerd tevoorschijn tussen de dikke bos manen. "Sunset en Navayo? Wat doen jullie hier?" Knipperend testte ze uit of de twee oude vrienden er nog steeds zouden staan of dat ze als geesten zouden verdwijnen. Nee, ze was niet gek.

Navayo keek om zich heen, nam alles diep in zich op. Het was hier niets veranderd. Echter, als je prachtige natuur bedoelde. Vroeger was het bevolkter, stonden er her en der paarden te grazen of koelden hun vermoeide benen af in de rivier. Hmm dat laatste was misschien wel een goed idee. Ondanks de sterke stroming die de rivier ooit kon hebben waren de kanten veilig. Voetje voor voetje zette hij zijn voorbenen in het stromende water. Oh wat deed dat goed! Het koele water nam de vermoeidheid met zich mee. Met grote slokken nam hij het water tot zich. Het smaakte zelfs nog hoe hij het zich herinnerde. In plaats van zich terug achteruit te bewegen liet hij zijn achterbenen mee genieten van de stroming om met een bochtje terug uit het water te stappen. Nog snel een hap van het eeuwig groene gras mee pikken terwijl hij zich uit automatisme uitschudde. 

Hij spitste zijn oren toen een bekende geur zijn neus streelde. Zijn grijze snoet ging de hoogte in. Voor heel even zag je de trots en kracht welke de hengst ooit had gehad. Maar als sneeuw voor de zon verdween dit beeld weer. Zijn neusharen prikkelden en hij brieste. De vlek die eens zo ver weg en klein was werd langzaam duidelijker. Niet meer een zwart vlekje in de verte maar een bont vlekje. Ondanks Dat ze altijd kleiner was geweest als hem, was ze voor hem groots. Hij zette zijn lichaam in een drafje om de afstand te verkleinen tussen hen. Zijn Linkerachterbeen had soms moeite met het tempo dat hij aan wou nemen maar eenmaal in beweging ging het steeds beter. 
Zodra het bonte vlekje echt een pony was hielt hij halt. Zonder aarzelen duwde hij zijn neus langs haar kaak af verder naar haar hals, zijn hoofd onder haar manen. Hij haalde diep adem, nam haar geur in zich op. Zo bleef hij een tijdje staan. "je leeft nog" Meer kreeg hij niet uit zijn mond.
Veel tijd had hij niet om stil te staan bij zijn ontdekking dat zijn grote liefde nog leefde. In de verte kwam een andere zwarte vlek. Het leek wel alsof iets hun allemaal op hetzelfde moment terug had gehaald naar de plek waar ze het grootste deel van hun leven hadden doorgebracht. Hoe of wat dat liet Navayo aan zich voorbij gaan. Het feit dat ze terug richting hier kwamen was een teken dat het hier veilig was. Met wat geluk kon hij nog een paar jaar van zijn oude dag genieten zonder zich zorgen te maken. "ik had je nooit mogen achter laten hier. het spijt me." Zei hij stilletjes terwijl hij zijn hoofd terug trok en sunset aan keek. Ondertussen werd het zwarte stipje in de verte groter. "we krijgen gezelschap" Niet wetende wie er komen zou stapte hij langs sunset door, ging tussen haar en het stipje in staan. Of hij nog veel zou kunnen betekenen om haar te beschermen zou hij als een illusie moeten zien. 

Het stipje in de verte bleek nog een bont vlekje te worden. Navayo kneep zijn ogen samen, zijn huid trilde van de spanning. Echter moest hij 2 keer knipperen toen het vlekje tussen al het gewas vandaan kwam. "Pearl?" In een vaag verleden herinnerde hij zich de merrie. Hij wist dat er af en toe een hoekje af was geweest maar had er nooit veel aandacht aan geschonken. Sunset kende haar beter. Al kon hij niet ontkennen dat hij blij was dat zij het was en niet een paard van de eerder bestaande kuddes die niet de hunne was. "Ik denk hetgeen wat jou naar hier heeft geleid is hetzelfde als bij ons. Zonder dat ik het wist was ik de grenzen van dreamhorses weer binnen gewandeld. Wellicht met de bedoeling jullie terug te zien." Besloot hij te antwoorden op haar vraag wat ze hier deden. Een beter antwoord moest hij haar toch schuldig blijven.

Haar hoefjes hadden haar als vanzelf langs de rivier gebracht. Haar lichaam en geest hadden de plek meteen herkent en ze was nogsteeds in staat om zonder moeite op automatische piloot door het gebied heen te lopen. Alsof ze nooit was weggegaan.
En daar, in de verte, kwam de bruin-oranje hengst aandraven. Hij was ouder geworden - natuurlijk was hij ouder geworden, maar het was ook aan hem te zien. Hij was ingevallen, de spieren die hij vroeger had waren weggevallen.
Maar ze keek niet anders naar hem. Het was nog steeds háár Navayo.
Toen de hengst Sunset eenmaal had bereikt duwde hij zijn neus tegen haar kaak en verder langs haar hals, waardoor zijn hoofd onder haar manen eindigde.
Bij het horen van zijn stem brak er iets in haar.
'Natuurlijk leef ik nog,' fluisterde ze. Niet in staat om op normaal volume te antwoorden. Ze was alleen geweest voor zo een lange tijd. Geen ander paard gezien, geen plek gehad om thuis te noemen. Tel het feit daarbij op dat ze werd getergert door herinneringen van haar thuisplek die bevlekt waren door haar geheugenverlies.
Keerde het geluk dan nu toch terug? Zou het nu beter gaan? Zou ze haar laatste jaren weer in de veiligheid van haar thuisland en partner kunnen slijten?
Navayo begon zich te verontschuldigen dat hij haar nooit achter had moeten laten. Hij trok zijn hoofd terug uit haar manen en Sunset merkte dat hij ondertussen iets had gezien.
Ze schudde snel haar hoofd op zijn eerdere woorden. 'Er ligt geen schuld bij jou. Echt niet. En we zijn er nu.' De opluchting stond op haar gezicht te lezen. De kleine pony draaide haar hoofd in de richting die Navayo zijn aandacht had getrokken, en een zwart stipje in de verte werd steeds groter. Navayo ging tussen haar en de stip in staan, maar Sunset glimlachte en tikte de hengst aan met haar neus.
'Dat is geen bedreiging, dat is Pearl.'
De geur herkende ze meteen. Hoewel ze de merrie niet heel vaak sprak, zat de geur in haar geheugen gegrift door... wel - door de dood van Misha. Pearl was daar ook geweest, meer dan 10 jaar geleden. Sunset was toen nog zo jong.
Twee groene ogen keken hun aan. Pearl was net zo verbouwereerd als de andere twee paarden. Navayo gaf een iet wat kort antwoord aan de zwart bonte merrie, maar Sunset kon het niet laten om naar de merrie toe te draven strompelen en haar neus kort tegen Pearls borst te zetten.
'Je ziet geen spoken, we zijn er echt. Hoe gaat het met je?'