Voel zich machtig!!!!

Hij had zich een paar dagen elendig en zwak gevoelt. Maar Hij voelde zich nu sterk en machtig. Hij had ook een dominant karakter gekregen. Vast van zijn vader. Hij bekeek zijn wondjes die wat aan het genezen waren. Soran zal misschien een kudde op starten. Een kudde waar alleen goede paarden in mogen. Maar het was natuurlijk niet zeker. Hij moest eerst zien indruk te maken. Hij voelde meer kracht in zijn spieren. Nu moest Cob opletten. Toen hij aan Cobrazarao dacht werd hij kwaad. Cob maakte Soran's leven zuur. Maar gaat veranderen. Als Cob hem nog maar durft aan te vallen zal hij maatregelen moeten nemen. Hij was nu groter en meer gespierd. Hij was dan misschien een zwart paard. Hij was niet slacht. Hij hoorde bij de goede kant. Te vreden at hij van het lange lekkere vochtige gras.

Saricha draafde met lange sierlijke passen door de heuvels, ze had een ander paard geroken en de geur kwam haar bekend voor. Dus ze volgde haar neus. Even later kwam er een grazend zwart paard in haar gezichtsveld. Ze dacht eerst Cobra maar dit paard was jonger en anders gebouwd. Toen wist ze het weer, dit was zijn broer Soranggo. Maar dit paard was sterker en gespierder, maar toch was het Sorrango. Hij was ook toch een aantal hoeven groter. Ze was een beetje nerveus, Cobra kon ieder moment te voorschijn springen en hem een flink aantal klappen bezorgen maar dat had ze nu geen zin in. Ze brieste aarzelend, het laatste wat ze wou is een gevecht. Ze kwam aarzelend dichterbij, waar was haar zelfvertrouwen heen? Ze deed nog een aantal pasjes maar hield abrupt halt. Ze vond dat ze nu dicht genoeg was, ze stond een meter of drie van hem af. Opeens schoten haar oren nieuwsgierig naar voren. "H-hallo, wie ben jij?" Ze had eventjes gestotterd maar nu ze het had gevraagd voelde ze zich een stuk zelfverzekerder. Ze hield haar nek trots omhoog. En keek hem vragend aan. Ze zwiepte haar staart even en schudde haar manen. Ze was nieuwsgierig naar zijn antwoord.

Verbaast keek hij op en keek vies. Hij rook een geur waar hij niet zo blij mee was. Zarao! Hij keek haar strak aan maar daarna vormde een slap glimlachje. De merrie deed wel aardig. Hij blies en stapte achteruit om uit haar buurt te blijven. "Ik ben Soranggo en jij bent?" Vroeg hij kort en staarde naar de merrie. Hij vertrouwde dit niet. Hij hoopte maar dat dit niet Zarao's merrie was. Hij snoof en schopte naar het zand.

Saricha merkte dat hij Cobra rook, ze was hem op de drakenberg tegengekomen. "Ik ben Saricha, en je hoeft heus niet vies te kijken." Ze keek vriendelijk naar hem maar ze vond het niet leuk als iemand een vies gezicht trok naar haar. "Ik ben niet zijn merrie maar ik ben bondgenoot van de Black Rose, ik ben neutraal ik kies geen kant. Als paarden vriendelijk tegen me zijn ben ik ook vriendelijk en als ze dat niet zijn kunnen ze het ook vergeten bij mij." Ze zei het zodat hij haar niet als bedreiging zou zien. Ze brieste want ze had zand in haar neus. Ze keek hem strak aan. Ze stond trots maar niet dominant een paar meter van hem af. Ze hield haar oren naar voor. Ze dacht even na, hij is jonger als mij en dus ook als Cobra. "Je moet lef hebben om niet te vlucht voor Cobra!" Ze merkte dat hij haar niet vertrouwde. Ze ging na een tijdje op de grond liggen. Hij kon haar aanvallen als ze wou maar ze lag niet languit maar wel gewoon op de grond. Ze keek hem aan om te zien wat hij zou doen. Ze keek nieuwsgierig naar hem en na een tijdje kromde ze haar nek en at van het sappige gras.

Hij glimlachte toen en grijnsde. "Oke goed... leuk je te ontmoeten eu... Saricha!" Hij keek toen vriendelijk. Maar als ze een bondgenoot was van een kudde was ze dan geen slecht paard? Hij bleef nog uit haar buurt ook al ging ze liggen. "Zo en wat brengt jou hier?" Vroeg hij vriendelijk. Hij keek hoe de merrie graasde. Wel een rare houding van grazen.

Saricha keek naar Soranggo en zag dat hij het niet begreep. "Ik heb respect voor Rain en dat vond ze leuk en toen vroeg ze me of ik bondgenoot wou worden, ik kan soms ook heel gemeen zijn hoor maar dat is aventoe naar paarden die me irriteren." Ze keek op. "Ik wou hier komen uitrusten, op de drakenberg heeft een wolf in mijn been gebeten en toen ben ik naar hier gekomen omdat hier zo een soort kruid groeit, hoe noemt dat ook alweer, aja tijm en dat helpt daar goed tegen. En toen rook ik jou en toen ben ik naar hier gekomen." Dat was een mooie beschrijving die ze gaf, dacht ze in zichzelf. Ze graasde nog wat. "En je moet niet denken dat ik de merrie van Cobra was anders had ik allang gehinnikt hoor!" Ze graasde nog wat van het sappige gras.

Hij grijnsde op gelucht. "Oke zal ik je anders helpen met het zoeken van het kruid?" Hij hield zijn nek erg omhoog en je zag heel wat spieren. Hij snoof voor de zeker heid toch maar eens. Maar inderdaad je rook geen Zarao. Hij had een trots dat je niet zomaar kon afnemen. Je moest vechten om de baas te zijn. Hij keek op. Rain ziet hij ook als een vijand. Omdat zei aan Zarao's kant stond wat normaal was. Hij zat in haar kudde. Zarao moest zijn lach in houden. Zarao probeerde angstig te zijn om te zeggen dat Soran moest opletten omdat Zarao leider zou worden. Hij kon zich niet houden en begon te lachen. Zarao staat nu als een zwak paard bekend. Deze keer zou Zarao moeten oppassen want nu zal hij niet meer rennen van hem.

Saricha keek hem verbaasd aan toen hij aanbood om te helpen met het kruid. "Weet je hoe het eruit ziet?" Ze keek even naar hem maar ze wendde vlug haar blik af. Ze keek rond opzoek naar het donkergroene, met witte spikels overdekt plantje. Ze hield haar blik naar de grond gericht. Ze hoorde opeens een gelach, verschrikt sprong ze opzij en belande liggend in een struik. Een donkergroene met spikkels overdekte struik. "Gevonden!" Ze had er een kleine schaafwonde aan overgehouden maar dat deed geen pijn. "Doe dat nooit meer!" Ze keek hem een beetje beledigd aan, maar de beledigde blik veranderde in een brede grijns. "Soran, dat was gemeen!" Ze zei het speels met een vrolijke twinkeling in haar ogen. Ze lachte. Eventjes later at ze van het overheerlijke kruid. Ze voelde hoe haar snee en schaafwonde een beetje prikte. Ze schudde haar lange manen en stak haar neus in de lucht. Ze keek naar de heuvels die zich uitstrekte tot het oneindige.

Hij keek op en wist niet dat hij zo lachte. Hij schrok. Dan klonk hij wel evil. "Sorry... weet je zeker of die plant wel helpt?" Hij draavde naar de merrie en stak zijn neus uit. Zijn ogen stonden vriendelijk. "Gaat het?" Hij bleef staren.

Ze glimlachte terug en knikte. "Ik weet het zeker!" Ze werd een beetje nerveus toen ze merkte dat hij haar aanstaarde. "Het gaat wel hoor." Zijn gestaar maakte haar zo nerveus. Ze keek hem recht in de ogen aan en glimlachte. "Bedankt voor de duw, anders had ik dat kruid nooit gevonden." Ze draaide zich een stukje en stond recht voor de hengst. Ze keek hem aan. "Het kruid helpt je spieren te ontwikkelen, wil je ook wat?" Ze zwiepte nerveus met haar staart. Waarom stopte hij nooit met staren?

Hij vond het erg intersant dat Saricha slim was. "Ja is goed." Hij kwam dichterbij en knabbelde aan de kruiden. Maar hij at er niet veel van. Daarna ging hij grazen en dan heeft hij pas door dat de merrie zich ongemakkelijk voelde door haar zwiep houding. Maar waarom deed hij iets verkeerd? Hij merkte wel dat hij staarde. Maar dat was niet een verlievde staar. Want dan zou hij anders staren. Hij keek daarna de hele tijd naar de grond om de merrie niet zo zenuwachtig te maken.

Er kwam een witte merrie aangedraven.
Spook was totaal uitgeput. Ze had de hele nacht gelopen om ergens onderdak te vinden.
Nergens had ze er gevonden.
Nu zag ze 2 paarden. Ze herkende Saricha, die had enkele dagen ervoor nog bij haar vroegere kudde geweest.
Toen keek ze naar de zwarte hengst.
Dit kan niet veel goeds voorspellen... dacht ze onzeker.
Toch ging ze naar hen toe..

Hij spitste zijn oren en keek even na hoe de merrie aan kwam lopen. Even was hij onzeker omdat de merrie van een kudde was. "Hoi." Fluisterde hij bijna onhoorbaar en stapte op afstand. Met een glimlach keek hij naar de merrie. Ze was even oud als hem ook al rade hij dat hij jonger leek te zijn. Zijn ogen gingen weer naar de grond want misschien voelt die merrie zich ook bedreigt.

Spook zag dat de hengst naar haar glimlachte.
Ze voelde zich meteen meer op haar gemak.
"Hoe heet je?" vroeg ze voorzichtig.
Ze moest telkens weer aan Aiko en Leefie denken. Ookal vond ze dat een leven in die kudde geen leven was voor haar, toch voelde ze zich schuldig.
Misschien zou ze ergens anders haar geluk vinden dacht ze.

Hij keek op en zweeg even. "Mijn naam is Soranggo" Zijn naam zegt hij met trots. Hij hield zijn hoofd gebogen en zijn lange zwarte manen hingen als een dekentje over zijn hals. Hij richte zijn zicht naar de zon en sloot zijn ogen. Hij genoot. Genoot van de warmte. Toen bedacht hij zich dat hij niet eens aan haar vroeg wat haar naam was. "En hoe heet jij?" Vroeg hij weer vriendelijk. Hij keek achter zich omdat hij iets hoorde.

Spook keek hem aan. "Spook" zei ze zacht.
"Ik heb mijn kudde verlaten" voegde ze er nog aan toe. Misschien had die Soranggo wel een oplossing, misschien mocht ze bij hem blijven.
Toen ze hem eens goed bekeek, besefte ze dat hij er eigenlijk niet zo dreigend uitzag.
Behalve zijn littekens dan...

Hij keek op. "Spook... die naam past." Hij lachte. En toen keek hij vreemd op. "He weg uit je kudde? Is dat wel zo'n goed iedee?" Hij trok een raar gezicht.


(Ja is kort mar moet effe eten ben zo terug)

"Hoezo, passen?" vroeg ze lachend.
"En ja, ik ben weg uit mijn kudde." zuchtte ze
"Ik voelde mij er niet goed, en ik denk dat ik er beter vanaf ben alleen en gelukkig dan met een hoop paarden rond me en ongelukkig." zei ze.
Ze brieste.
"Jij bent anders ook wel alleen hé." zei ze zacht.

Hij knikte voorzichtig. "Ja een beetje, nou ik eu wou zelf een kudde misschien opstarten en zo maar weet dat allemaal niet zo zeker." Hij grijnsde fel en keek nog even naar de Shaduw bomen. Hij was altijd alleen geweest en van niemand kreeg hij jammer genoeg steun. Dat kwam allemaal door Zarao. Zijn slechte broer. De gedachte al was hem te veel. Hij keek wat sip. Hij moest echt wel op zijn hoede zijn.

Spook keek hem aan.
En toch heeft hij iets... dacht ze.
Ze bekeek hem aandachtig.
Hij was pikzwart, en gespierd.
Toen ze hem zag sip kijken, vroeg ze: "Wat scheelt er wel?"
"Wil je dat ik wegga?" voegde ze er toen nog aan toe.

Hij keek meteen geschrikt op. Spook kon zien aan hem dat er iets was. "Euu. nee er is niets aan de hand... En nee je hoeft niet weg te gaan." Vulde hij er snel aan toe. Hij drukte er een fijn gezicht bij. Zijn ogen zegen niets aan de hand. Hij draaide zich om en sprong over de haag en staarde naar de omgeving. Het zal niet zo lang meer duren voor er een ruzie ontstaat.

Spook keek hem aan.
"Toch is er iets met je..." mompelde ze, luid genoeg omdat hij het zou horen.
Toen sprong hij weg.
Zou ze hem volgen? Ze twijfelde...
Hij had zo'n rare reacties...
Waarom zegt hij nou niet gewoon wat er is? Ik zie het genoeg eraan! dacht ze gefrustreerd.
"Soranggo..." riep ze.

Hij keek achter zich en hoorde dat Spook hem roepte. "Ja?" vroeg hij en staarde een tijdje. Zijn ogen stonden dof. "Maak je geen zorgen... het ligt echt niet aan jou." Daarna keerde zijn blik weer naar de mooie kleuren van de heuvels. Geen enkel kleur was het zelfde groen. Hij bleef maar na denken.

Spook ging hem achterna.
"Wat is er toch met je?" vroeg ze bezorgd.
Ze kende hem nog niet lang, maar toch deed hij haar wat.
Spook trappelde onrustig rond.
Ze stopte voor hem, en keek hem strak aan.

Hij keek even boos. Hij hield er niet zo van als iemand hem begon aan te dringen. "Spook, dit is nou echt niet het moment om er over te praten! Een andere keer misschien!" Hij keek haar strak aan. Daarna keek hij weer heel rustig. Hij vond het niet zo leuk om over die problemen te praten. Dat gaf alleen maar ellende. Hij kon het beter geheim houden want misschien wil ze mee strijden tegen Zarao.