Wat energie verliezen. En wonden verschonen.

Hij keek vreemd op. Slapen is wel het laatste wat hij nodig heeft. Hij schudde zijn hoofd. "Nee bedankt liever niet." Hij liet zijn lange nek naar haar glijden en nam langzaam de stok over. Snel trok hij zijn hoofd weer bij haar weg en brak de tak nog eens en kauwde ruw. De heuvels. Dus daar was Soran. Maar hij besloot zich een tijdje niet te laten zien.

Saricha keek hem ongelovig aan. "Cobra je haat Soran dan wel zo hard maar je bent een even slechte leugenaar! Je valt bijna om, maar niet van het lachen!" Zelf was ze niet zo een takken eter. Ze had liever bloemen. Ze duwde wat blaadjes weg en vond wat heideroosjes. Wat deden die hier op de tijd van het jaar? Ze at van de heerlijke bloemen. Ze keek op en zag dat Cobra diep aan het nadenken was. Zelf keek ze naar de blauwe lucht die met witte wolken bezaaid was.

Hij keek vreemd op. "Ja ja ik ben een leugenaar. Ik heb echt geen zin om te slapen." Hij besnuffelde even de grond en staarde voor zich uit. Oke hij was moe. Maar hij had echt geen zin om nu in die gevaarlijke tijd te slapen. Hij trok zijn neus wat omhoog en daarna naar beneden. Hij was zo onzeker de laatste tijd. Niemand kon hij vertrouwen. Hij draaide zich om zodat ze niet kon kijken hij hij zich voelde.

Saricha keek hem geduldig aan. "Ik waak wel over je Cobra. Mij kun je vertrouwen! Ik zou mijn leven voor je geven als het het jouwe zou kunnen redden." Ze zou het ook echt doen. "Ik ben sterker als je denkt!" Ze dacht dat Cobra mischien wel zou willen weten hoe dat kwam, ze trainden in ieder geval nooit. Ze zou wachten tot hij het zou vragen. Ze draaide gewoon met hem mee. Ze brak nog een tak af. Ze legde hem rustig op de grond.

Hij besloot maar te luisteren. Hij liet zich rustig op de grond vallen op een bladeren bedje. Hij bleef nog om zich heen staren en liet zijn snuit op de grond leunen. Zijn littekens waren voor een groot deel open. Die had hij al van zijn veulen tijd. Hij zat onder het bloed. Maar hij had geduld voor te laten genezen. Hij had niet veel pijn wat apnormaal was.

Saricha keek hem tevreden aan. "Was dat nu zo moeilijk?" Ze keek hem met een zachte blik. Ze keek oplettend rond. Niemand, nog geen brekend takje. Ze stapte een klein stukje verder. Daar stond het kruid dat wondes hielp sneller te genezen. Ze trok het stilletjes uit de grond. Ze wandelde terug met het kruid tussen haar lippen. Ze legde het stilletjes bij Cobra. Dat zou helpen zijn wondes te genezen dacht ze.

Hij bleef voor zich uit staren. Hij had werkelijk moeite om te slapen. Toen ze een soort van kruide aan hem gaf gaf hij geen moeite om het te nemen. Zo moe was hij. Na enkele uren zonder slaap at hij de kruide op. Daarna keek hij op naar Saricha die nog steeds bij hem was. "Je mag wel gaan hoor. Ik voel me prima." Hij was nooit gewent aan gezelschap. Hij was erg gewent aan alleen zijn met weinig slaap. Hij strekte toen zijn nek uit over de grond.

(Gelukkig nieuwjaar en gefeliciflapstaart met je PVDM)

Saricha keek hem verbaast aan. "Als je zo moe bent dan ga ik je heus niet alleen laten hoor! O Cobra je leert het ook nooit he? Slapen geeft je energie en dat heb je hard nodig!" Ze keek hem een beetje ongeduldig aan. Toen keek ze hem zo verwaant aan dat ze ervan in de lach schoot. Haar lach stierf langzaam weg. "Het spijt me, maar ook als ik gaap dan moet ik lachen!" Ze liet haar neus over het gras gaan. Ze knabbelde wat op het sappige korte gras.

Koppig keek hij op. "Ja ja." Antwoorde hij. Hij ging languit liggen en kon een klein beetje een stuk hemel zien. Veel bomen maakten die openingen dicht. De wolken waren sneeuw wit. Of en toe begon zijn ogen langzaam te sluiten. Maar dan deed hij direct weer open. Na een kwartiertje wonen zijn ogen en viel hij heel diep in slaap. Maar zijn dromen waren niet zo speciaal. Zijn hersenen proberen hem bang te maken door nachtmerrie's. Oke af en toe was hij wel in schok als hij Moonra zag. Maar dat was maar af en toe. Hij zag veel leed en pijn maar hij was er imuum voor.

(Ja jij ook! Bedankt voor het feliciteren!!!


:sleep: :sleep: :sleep: :sleep: vroeg waker

Saricha merkte dat hij stuiptrekte in zijn slaap. Hij wou achteruit, net gelijk als daarstraks! Ze steigerde hoog en kwam een klap als van een kanon neer. Ze dacht dat hij daar wel zou van wakker worden. Ze schudde haar lange manen. Ze ketste tegen alkaar terwijl ze van de een kant naar de andere schoten. Haar donkerrode ogen keken Cobra aan. "Wat verberg je voor me?!" Haar vriendelijke en kalme uitstraling waren verdwenen en ze hadden plaatsgemaakt voor kille nieuwsgierigheid.

Verward hief hij zo snel als ie kon zijn hoofd omhoog. "Waahha?.. Waar heb je het nu over?" Kwaad stond hij op. Eerst moest hij slapen en na enkele minuten moet hij waker worden. "Nou bedankt!" Hij ging stappen en daarna op een aftand eten. Hij was tegen zichzelf aan het praten. Vergeet het nu maar dat hij gaat slapen! Hij kreeg bijna iets aan zijn hard.

Saricha keek hem ongeduldig aan. "Je verbergt iets voor me! Ik zie het in je ogen." Dat laatste fluisterde ze. Ze gallopeerde naar hem. "Wie is Moonra? Je mompelde in je slaap haar naam!" Ze keek hem verwijtend aan. "Wie is die merrie waar je zo een schrik van hebt?" Ze had een aardige ervaring in zien in ogen welke emoties een paard had.

"Wat!" Hij schrok toen ze die naam uit sprak. "Noem die naam nooit meer!" Hij meende het hij word gek bij die naam. Hij zuchtte. "Ik ben niet bang van haar.. Ik haat haar." Hij staarde voor zich uit. En besloot over haar te vertellen. "Ik zal het je vertellen. Maar durf het niet door te vertellen!" Hij aarzelde even en begon. "Ik eu.. ik was verlief op haar... Maar eu.. hoe zal ik het zeggen. Ze had me gebruikt.. Omdat mijn ouders me wouden slecht maken deed ze alsof ze van me hield en liet me erge dingen doen. Toen op een dag kwam ik het te weten en vermoorde haar met .. veel pijn.." Hij keek sip. Wat vond hij het erg om dat te zeggen zeg.

"Ik kom zo terug.... Moet naar de bakker. Mijn broer is weer zo koppig op te gaan GRRRRRR!"

(hahahaha , het spijt me het is gewoon super grappig!)

Saricha keek hem met een vriendelijke gloed in haar ogen aan. Verliefd is Cobra ooit verliefd geweest? Daarom durfd hij dus nooit een andere merrie echt in zijn hart te sluiten!Saricha vond dat ze erg veel geluk heeft gehad dat ze zo een goede vrienden met hem was geworden.

"Jaja ik weet het ik ben ooit eens verlieft geweest!" Hij liet zijn nek weer naar beneden en at verder. Zonder nog na te denken over vroeger. Hij zag hoe ze straalde en hij keek bezorgt op. "Alles goed?"


(Ha ha erg grappig XD)

ja een beetje kort want moet eten.

Saricha haar donkerrode ogen aan. "Ja hoor het gaat super!" Haar manen wiegde zachtjes terwijl de wind haar manen zachtjes naar achter duwden. Haar staart waaide zachtjes naar achteren. Daar stond ze dan, ze was super trots toen ze haar lange en gespierde benen naar voren beweegden. Haar manen schudde zachtjes mee terwijl de wind ze achteruit blies.

Even keek hij naar de trotse Saricha. Daarna richtte hij zijn blik naar zijn eten. Hij at heel rustig. Hij merkte dat er wind was komen op steken. Hij loerde naar de lucht die er zo stil bij lag. Met een goed gezind blik keek hij om zich heen.

Saricha keek op naar de donkergrijze lucht. In de verte hoorde ze donder en ze zag een bliksemflits. Ze schrok er niet van. "Ga je mee?" Ze was in galop aan het weggaan want het was dichterbij als ze dacht. Ze ging sneller en sneller.

Hij keek op. Met een snelle draai sprong hij in galop achter Saricha aan. Na een paar seconden liep hij netjes naar haar. "Waar wil je naar toe?" Hij staarde voor zich uit. Hij had geen iedee waar ze heen wou gaan. Hij bleef erg kalm en galopeerde gewoontjes.

Saricha grinnikte. "We gaan naar het zilveren meer, ik heb gehoord dat het daar nooit bliksemt." Ze wou Cobra uittesten hoe snel hij zou kunnen gaan. Ze versnelde, haar wondermooie manen danste in haar nek terwijl haar staart schudde op het ritme van haar passen. Nu maakte ze steeds grotere passen. Dus ze ging steeds sneller en sneller. Ze schoot over de bladeren die op de grond lagen.

Hij merkte dat ze iets uit probeerde. Wat dat weet hij niet. Hij zag hoe ze haar pas versnelde. Hij deed niet zo veel moeite en versnelde maar een beetje. Hij zal haar dan straks wel zien. Zijn spieren bolden onder zijn huid. Af en toe schoot hij naar voren. Hij hield zijn oren in zijn nek zodat hij geen wind er in kreeg. Zijn lange staart golfde als zee door de wind net als zijn manen. Zijn neus was erg weid. Hij nam ruime passen. Hij liet haar lekker uit razen omdat hij een plannetje had. Je kunt snel lopen maar dan ben je sneller uit geput.

Saricha veranderde in een shim. Haar hoeven kon je amper nog zien. Ze was nog niet eens een beetje moe! Dat wist Cobra niet, zij werd bijna nooit moe. Het leek bijna onmogelijk maar ze ging nog sneller." Ik zie je zo!" Sneller en sneller als onweer over het land, denderde ze over de grond. En toen gebeurde het onmogelijke ze bleef maar versnellen, en ze werd maar niet moe. Toen werd ze zo goed als onzichtbaar maar ze bleef versnellen. Haar manen danste met haar mee en haar staart schudde perfect mee op het ritme. En toen ging ze zo snel dat ze werkelijk onzichtbaar was.

Hij schudde zijn hoofd en bleef lekker rustig galoperen. Hij ging hoog in de lucht en plofte daarna weer hard op de grond. Hij vond het niet zo bijzonder die snelheid. De arbieren waren sneller. Hij wist het maar al te goed. Hij voelde druppels op zijn vacht en ging over in stap en keek naar de lucht. Je zag de zon nog een heel klein beetje. Wat niet lang zou duren omdat de wolken de zon begon te verstoppen. Hij keek voor zich uit. Het begon harder te regenen. De druppels schitterde door de stralen. Zijn vacht leek nu een spiegeltje van wegge het regen. Hij stond stil en begon rustig te grazen. Ze was er toch van door gegaan.

Saricha dacht wel dat ze wist wat hij dacht, dat arabieren sneller waren! Daar had hij het nou is goed mis. Ze had als vader een arabier en als moeder mustang maar dat waren de grootste van die tijd! Haar vader was ongeloofelijk snel en haar moeder kon uren galloperen en dat had ze zelf allemaal meegekregen en zelfs verbeterd! Ze kon nu zomaar stoppen zonder uitglijden als ze dat wou. Maar hij wist dat niet vanhaar afkomst!

Hij zag haar al niet meer. Hij bleef rustig grazen. De regen deed hem goed. Het waste zijn wonden. Met zijn ogen hield hij de omgeving in het oog en zijn oren werkte mee. Rustig genoot hij er even van. Het bloed weer doorzichtig. Hij keek naar beneden en zag dat het bloed rond hom cirkelde. Hij was het wel gewoon. Misschien duurt het wel jaren voor die eindelijk genezen.