Gevaarlijk doen.

Visual ging met haar altijd huppelende beentjes weer naar het meander. Ze verveelde zich, dus ze gaat leren zwemmen in haar eentje! Haar korte staartje zwiepte vrolijk heen en weer. Stel je eens voor dat ze in de rivier kan zwemmen! Dat wilde ze doen! De gedachte dat ze sterker was geworden, en dan tegen de stroming in kon zwemmen, maakte haar enthousiast. Daar was het meander! Visual rende ernaartoe, en met een plons kwam ze in het frisse water terecht. Hmm, hier kon ze nog staan, helaas. Visual ging wat dieper, totdat ze niet meer kon staan. Ze trappelde zo hard als ze kon met haar beentjes om boven water te blijven. Na een minuut of drie begon Visual het te zwaar te vinden. Ze wilde weer terug naar de kant. Ze had nauwelijks kracht meer om er naartoe te gaan en...ze ging kopje onder. Van schrik hinnikte Visual luid om hulp, waar waren haar zwemkunsten nu?


[weet het, geweldige titel XD]

Nadat ze uit de bossen kwam ging ze op weg naar het meander om daar wat te trainen. Ze galoppeerde rustig tussen de bomen door en luisterde naar alle geluiden. Ze stopte en keek om zich heen. Hmm... Ik dacht toch echt dat ik iets hoorde. Ze schudde haar hoofd en galoppeerde weer aan. Nu kwam ze in de buurt van het water en daar stopte ze. Ze zat precies bij een bocht en zag waar de rivier vandaan kwam en waar het weer verder ging. Ze besloot het water in te gaan en daar bleef ze even staan totdat haar lichaam aan het koude water was gewend. Nu statpte ze verder het water in totdat de grond onder haar hoeven verdween. Ze besloot naar de overkant te zwemmen. Ze voelde weer grond onder haar hoeven en zodra het kon galoppeerde ze de rest van het stuk. HELPP!!!! Roma keek om zich heen. Ze hoorde een hulpkreet. Ze galoppeerde in de richting van het geluid. Daar zag ze niets totdat er plotseling een hoofdje boven het water verscheen. 'Ik kom eraan!! Hou vol!' Ze galoppeerde richting de plek waar ze het paard het laatst had gezien. Waar is ze gebleven?

Terwijl Baico met krachtige passen het gebied doorgalopeerde, ving hij ineens een hinnik om hulp op. Hij hinnikte hard terug met de boodschap: ik kom eraan! Hij ging in volle rengalop in de richting waar de hinnik vandaan kwam. Uiteindelijk zag hij de rivier. Hij keek rond en zag 2 paarden. Één paard wat zo te zien niet echt bang was, en een stuk verderop een veulen dan met moeite boven water kon blijven. Hij galopeerde hard door en op het laatste moment zette hij af en sprong met een ruime sprong het water in. Met een grote plons kwam hij neer. Het water was ijskoud en kwam als een klap aan. Hij coördineerde zich weer en zag het arme veulen. Hij zwom er zo snel mogelijk heen en dook. Hij dook onder het veulen door zodat het als hij bovenwater kwam, op zijn rug hing. 'Hou je vast!' Zei hij tegen het veulen terwijl hij vlug naar de rand zwom om daar uit het water te komen. Bij de rand liet hij het veulen voorzichtig van zijn rug afglijden en stapte hij verder het water uit. Hij keek naar het veulen maar maakte zich ook druk om de merrie. Hij sprong terug om te kijken of de merrie ook hulp nodig had.

Ze was op de plek waar ze het veulen voor het laatst had gezien. Terwijl ze zwom en om zich heen keek voelde ze een sterke stroming die haar probeerde mee te voeren. Ze zwom iets terug en hoorde een duidelijke plons. Ze zag een paard in het water en daarna het veulen bij hem op de rug. Hij leek de stroming goed aan te kunnen en kwam aan op het land. Gelukkig. Het veulen is veilig! Laat ik nu zelf maar eens terug gaan. Ze probeerde zich om te draaien en stootte zich daarbij aan een scherpe steen. Een steek van pijn ging door haar been en ze dacht even niet aan zwemmen. Dat was een grote fout. Doordat ze even niet zwom werd ze naar de sterke stroming gevoerd en nu kwam ze in een stroomversnelling terecht. Ze hield haar hoofd boven water en zag verderop een plaats waar ze eruit zou kunnen komen. Ze zwom daarnaartoe, terwijl ze haar pijn negeerde en het lukte haar net om grond onder haar hoeven te krijgen. Zo snel als ze kon liep ze naar het ondiepe toe. Tegen de tijd dat ze het paard en het veulen in de gaten kreeg was ze bekaf. Was dat niet die hengst die ik laatst ontmoette? Hoe heet hij ook al weer? Ze moest en zou naar het veulen toe dus liep ze op haar laatste krachten er naartoe en plofte zichzelf daar neer. 'Heey meisje, gaat het weer een beetje?', vroeg ze aan het veulen.

Visual voelde alleen nog maar de stroming van het water dat haar steeds verder meesleurde. Toen werd alles wazig. Ze zag dat ze omhoog werd gebracht, maar het beeld vervaagde steeds meer. Het was zo ver weg. Een stem riep haar. Ze wilde terugroepen maar het lukte niet. Angstig keek ze om zich heen. Ze wilde terug naar die stem, dat beeld van het water. Een klein lichtpuntje zag ze in de verte, een heel klein lichtpuntje maar. Visual probeerde er naar toe te gaan, het aan te raken. Toen hoorde ze haar moeder, die haar zomaar ooit had achtergelaten. Niet opgeven Visual. Jij ziet alles aan je voorbijgaan, maar wat je ziet moet je geloven en vastpakken. Visual reikte naar het lichtpuntje, en plotseling werd het beeld weer duidelijk. Ze gleed van de rug van een paard af, en ze proestte al het water haar neus uit. Toen bleef ze nog even op adem komen. Al snel kwam er nog een andere merrie, die vroeg of het ging. Even drong het niet tot Visual door, maar toen antwoordde ze nog steeds hijgend maar wel vrolijk zoals altijd: "Ja, het gaat wel. Ik ben Visual." en ze wachtte op een antwoord.

Ze zag de merrie hoesten en proesten en keek geschrokken toe. Toen draaide ze zich om naar haar en zei ze: "Ja, het gaat wel. Ik ben Visual." Roma dacht na over de naam. Het was een mooie naam en het hoorde duidelijk bij haar karakter. Ze lachte even en schudde toen haar manen met hoofd zodat ze wat sneller zou opdrogen. 'Gelukkig maar. Ik ben Roma. ' Ze wilde opstaan en het veulen richting de bomen brengen, maar ze was nog niet op adem. Ze dacht dat dat nog wel even zou duren en vroeg zich af waarom ze in hemelsnaam het water in was gegaan. Als je niet weet waar de stromingen zijn is het levensgevaarlijk. Dat had ze zelf ook gemerkt. 'Visual, kun je me vertellen waarom je zo ver het in ging?' Ze haalde al verschillende antwoorden in haar hoofd en vroeg zich af wat Visual zou atwoorden. Terwijl ze haar antwoord afwachtte keek ze opnieuw naar de hengst. Hoe heette hij toch? Ze dacht na en na, maar het antwoord kwam niet naar boven. Ze zou het zoals wel vaker wel weer weten zodra hij het zei.

Hij had gezien dat het andere paard weer aan land kwam en zwom zelf daarom ook weer het water uit. Hij draafde vlug naar de merrie en het veulen. De merrie kwam hem erg bekend voor maar kwam niet meer op haar naar. Hij keek naar ze en hoorde dat het veulen zei dat het wel met haar ging. Gelukkig.. Dacht hij. Hij keek rond en zag verderop een paar appelbomen staan. 'Ben zo terug' Zei hij en galopeerde hard aan. Eenmaal bij de boom aangekomen duwde hij er met al zijn gewicht tegenaan. Maar en vielen maar 2 appels uit Hij rolde ze bij elkaar en steigerde hoog. Met zijn tanden kon hij er nog een paar uithalen. Met de appels ging hij vlug terug. Hij legde ze bij ze. Ze hadden ze energie wel nodig om bij te komen.

Visual keek naar de merrie, die zich had voorgesteld als Roma. Roma vrooeg zich af waarom ze in het meander was gegaan, zo diep. "Nou..." Visual wist het even niet meer. "Oh ja! Ik wilde graag leren zwemmen! Want eerst was ik bijna verdronken in de rivier en had Terror mij gered en toen had ik angst voor water en dus dacht ik: Als ik nou leer zwemmen in het meander kan ik ook zwemmen in de rivier! Mama heeft het me nog nooit geleerd, en Boots ook niet..." zei ze er een beetje treurig achteraan. Maar toen werd ze weer vrolijk. Haar vrolijke ogen keken naar de hengst die haar had gered en die wat appels had geplukt. Visual keek er gretig naar. Niet omdat ze honger had, nee, omdat ze wilde weten hoe de hengst dat voor elkaar had gekregen. "Appels! Hoe deed je dat?" en meteen draafde ze naar een appelboom en steigerde ze ertegenaan. De klap was veel te zacht en ze kon ook niet bij de appels komen om er een af te bijten. Even bleef ze staan staren, om te zien of ze die appels letterlijk uit de boom kon kijken. Haar natte staartje zwiepte vrolijk heen en weer, heen en weer. Toen draaide ze zich om en hield ze haar hoofdje schuin. Maar toen besefte ze dat ze pas later bij appels kon. Dus ging ze weer terug naar Roma en de hengst en at ze van een appel. De appel was lekker zoet, en ze wachtte rustig op een reactie.

Ze deed het omdat ze bang was geweest. Ja, dat was bij haar vroeger ook zo, maar zij heeft langzaam leren zwemmen in een meer waar niets kon gebeuren. Zelfs niet als het zo hard stormde dat je de overkant niet meer zag. Het was er altijd veilig. Roma at een paar appels en keek Visual na. Het was een heel erg energiek veulen en ze moest glimlachen. Terwijl ze weer naar hen toe kwam stond ze op. Dit ging goed, maar toen ze richting het veulen wilde stappen zakte ze bijna door haar benen. Ze slaakte een kreet van pijn en gebruikte gauw haar andere benen om ervoor te zorgen dat ze niet viel. Ze keek naar haar been die bebloed was en waar ze een grote wond zag zitten. 'Dat overkomt mij weer.', mompelde ze tegen zichzelf. Ze wist niet zeker wat er tegen zo'n wond hielp behalve dat je rustig moest blijven totdat het bloeden zou stoppen. Ze hoopte dat een van de anderen zou weten wat je precies moest doen.

Hij schoot in de lach door de reactie van het veulen. 'Dat kan je vanzelf als je groter wordt' Zei hij terwijl hij nog steeds moest lachen. Hij keek hoe het veulen probeerde hem na te doen. Hij schrok zich dood toen de merrie naast hem ineens door haar benen zakte. Nu pas viel het bloed hem op. Een grote wond.. Hij ondersteunde haar zover hij kon. Hij keek naar de wond. Hij had er wel wat voor geleerd.. Hij dacht diep na. Zou het hier ook groeien? Dacht hij. 'Blijf hier maar even wachten, ik ben zo terug' Zei hij waarna hij het bos in galopeerde. Hij dacht diep na.. Waar kon hij het nou vinden.. De boom waar de arenden waken Kwam het weer bij. Hij spitste zijn oren en hoorde de kreet van een arend. Hij galopeerde hard in die richting. Hij kwam bij de boom aan het keek zoekend rond. Net langs de boom stonden een paar kruiden. Die moest hij hebben! Hij plukte het vlug en galopeerde hard terug. Eenmaal weer aangekomen bij haar legde hij de kruiden op een steen naast haar. Met zijn hoef maakte hij het tot fijn poeder. 'Dit kan even prikken..' Zei hij en snoof toen het poeder van de steen tegen haar knie.

Ze was blij toen ze hem tegen zich aan voelde en leunde even op hem. Hij ging echter al snel weg met de boodschap dat hij snel terug zou zijn. Ik weet niet wat hij bedoelt met 'Ik ben zo terug.'. Er is al meer dan een half uur voorbij gegaan. Ze spitste haar oren en draaide ze in de richting waar hij was gebleven. Langzaamaan zwol een bekend geluid haar in de oren. Ze hoorde zijn regelmatige galop en zag hem ook al weer tussen de bomen door komen. Hij ging weer bij haar staan en plette wat kruiden tussen zijn hoeven en blies wat van het poeder in haar wond. 'Dit kan even prikken..', zei hij. Ze zette zich schrap en voelde als snel het geprik. Ze deed haar best om geen kreten van pijn te uiten en keek opzettelijk de andere kant op. Ze merkte dat Baico weer met zijn hoofd overeind kwam en haar aankeek. Ze draaide voorzichtig haar hoofd richting de wond en keek goed. Ze zag het bloed vermengd met een poeder, maar het poeder stroomde niet weg door het bloed. Langzaam zag ze dat het op hield met bloeden en ze keek blij naar Baico. 'Dank je Baico.' Ik weet zijn naam weer. Door wat er gebeurde herinnerde ik zijn naam. Ze probeerde haar been te bewegen, maar dat deed nog te veel pijn en ze wachtte rustig op wat er zou komen.

Hij zag dat het erg prikte. Maar hierdoor werd de wond gedesinfecteerd en zou het dus ook niet kunnen gaan ontsteken. Door de kruiden kon het ook sneller genezen. Hij dacht even aan zijn vader die hem zoveel dingen had geleerd. Genezing, bescherming, aanvallen en noem maar op. Bijna alles wat hij wist had hij aan hem te danken. De woorden van Roma haalde hem weer uit zijn gedachten. 'Graag gedaan' Zei hij met een lieve glimlach. Hij keek even naar het vrolijke veulentje. Hij vroeg zich ergens wel af waar haar ouders waren. Ze was nog zo jong en dat maakte haar een makkelijke prooi voor slechte paarden en roofdieren. Hij zou haar nu beschermen als er wat was. Maar ze zou toch wel ergens familie moeten hebben.. Dacht hij. Hij keek even naar Roma. Hij begon wat voor haar te voelen. Maar zijn vorige relatie had hem best onzeker gemaakt.