Can you meet me ?

De schimmelkleurige Andalusiër merrie galoppeerde sierlijk over de Prairie heen. Haar staart droeg ze sierlijk en haar manen waren gegolfd. Ze volgde de patronen die de wind aangaf. Was de wind wild dan gingen haar manen wild mee. Was de wind rustig dan waren haar manen ook rustig. Het was maar net wat de wind aangaf. Het zelfde was bij haar reusachtige voorpluk en haar behoorlijk volle staart. Ze brieste luid en galoppeerde veder. Ze maakte vrolijk een paar gekke sprongen waarna ze weer op het oorsprongelijke tempo veder ging. Ze was blij dat ze eindelijk hier was gekomen, hier in Dream Horses. Ze had een behoorlijk lange reis gehad maar uiteindelijk was ze hier toch gekomen. Ze was ontsnapt uit een dressuurstal waar ze haar wilde gaan trainen. Ze had een kans gezien en genomen. Haar tempo verminderde ze en ze begon te draven. Ze tilde haar voorbenen extra hoog en sierlijk op en bij elke stap probeerde ze hem hoger op te tillen. Ze verminderde het tempo nog minder en ze ging stappen. Haar blik was rustig en vriendelijk. Haar houding toonde nieuwsgierigheid. Ze was benieuwd naar de paarden die ze hier zou ontmoeten. De paarden waarmee ze alleen maar kon lachen. En misschien ooit kon ze de hengst van haar dromen vinden en misschien later ooit een veulen nemen. Het waren allemaal dingen waar ze in de toekomst aan kon gaan denken. Het waren dingen die konden komen en gaan. Maar een veulen,dat klonk wel leuk maar ze wou wel een veulen van een hengst van haar dromen. Een hengst die van haar hield en niet een of andere player die het met elke merrie deed om z'n nakomelingen collectie uittebreiden. Ze stond na een tijdje stil en keek omzich heen. Ze hoopte dat er misscien andere paarden zouden komen. Ze hinnikte luid en steigerde krachtig. Haar manen vlogen mee omhoog en ze kwam na enkele secondes neer met een dreun op de grond.

[Iedereen is welkom ]

Een bonte merrie galoppeerde over de prairie. Haar witte manen zweefden achter haar aan en haar spieren bewogen geolied onder haar meerkleurige huid. Ze hief haar hoofd fier in de lucht en brieste luid en vrolijk, haar oren recht vooruit gestoken. Samantha, de merrie, vond dat er bijna niets fijner was dan galopperen met de wind in je manen en door je oren heen blazend, terwijl de omgeving aan je voorbijflitste in een waas van kleuren en geuren. Haar hoeven roffelden over de prairie, kluiten aarde en gras achter zich aan omhoog gooiend. De merrie snoof diep en inhaleerde alle geuren. Een nieuwe, onbekende geur mengde zich met het aroma van gras en wind, en een paar kleine diertjes zoals konijnen. Het was een paard. Ze hoorde een luide hinnik, en een 'plof'. Misschien had het paard gesteigerd. Wie weet, ze was nog niet in zicht. Samantha gooide haar hoofd in de lucht en schudde er vrolijk mee, daar ging ze eens naar toe! Ze zette koers in de richting van de geur, en versnelde nog wat. Haar hoeven en benen waren een waas terwijl ze voortracete, tot ze dichterbij het onbekende paard kwam. Als Sam hier één ding geleerd had dan was het dit; Rustig nieuwe paarden benaderen, want soms zijn ze in een slecht humeur. Heel slecht. Dus ging ze over in een snelle draf. Daarna vertraagde ze haar drafpassen, toen het paard, een witte schimmelmerrie, in zicht kwam. Met haar warmbruine ogen keek ze vriendelijk naar de merrie, ze zag er aardig uit. Samantha viel terug tot een stap met ruime passen, om zo de laatste meters af te leggen. Toen stond ze stil. Even keek ze naar de merrie voor haar, om haar reactie te peilen. Toen sprak ze vrolijk; "Hooi, ik ben Samantha. Wie ben jij? Ben je al lang hier in DH? Vind je het leuk hier? Ik wel hoor. Mooi weer wel, he? In de zomer straks wordt het nog warmer." ratelde ze, zoals gewoonlijk met meer vragen dan bladeren aan een boom en een spraakwaterval aan woorden uitstortend. Ze grijnsde vrolijk en een twinkeling was in haar ogen te zien. Ze pakte voor het gemak een pluk gras uit de grond, om daar smakelijk op te kauwen terwijl ze de reactie van de merrie afwachtte. Haar staart zwaaide loom hen en weer terwijl een paar ongewenste vliegen het luchtruim in gestuurd werden.

Elavanche keek naar de merrie die in haar gezichtsveld kwam. Het was een bonte merriemet bruin witte vlekken. Ze brieste en zag de merrie dichterbij komen. Het was zo te zien een vriendelijke merrie. Ze bleef vriendelijk en toonde ontzettend aardig. Ze luisterde naar de merri, haar oren strak naar voren haar blik nieuwsgierig. "Hooi,ik ben Samantha. Wie ben jij ? Ben je al lang hier in Dream Horses? Vind je het leuk hier ? Ik wel hoor. Mooi weer wel,he?" Sprak de merrie tegen haar. Ze keek met haar bruin zwarte ogen naar de merrie. Er kwam een grijns op haar lippen toen de merrie dat allemaal vroeg. Ze besloot alle vragen rustig te beantwoorden. "Ik ben Elavanche, Je kan me ook Ela of Vanche noemen of gewoon me hele naam. Wat je het makkelijkste vind" sprak ze rustig en vriendelijk uit. Haar blik bleef vriendelijk en haar houding was rustig en ontspannen. "Ik ben hier pas gekomen dus ik ben hier nog niet zo lang" beantwoorde ze daarna rustig en ze beantwoorde de andere vraag. "Het is hier wel mooi,niet te koud en ik ben blij als er in de zomer mooier weer is. Een lekker zonnetje en het gras lekker hoog en groen" ze ze vrolijk. Ze nam een hap van het malzige gras onder haar hoeven

Samantha luisterde hoe de merrie kalm antwoordde. "Ik ben Elavanche, Je kan me ook Ela of Vanche noemen of gewoon me hele naam. Wat je het makkelijkste vind" Samantha lachte. "Oke dan, Vanche." zei ze opgewekt. De merrie ging door. "Ik ben hier pas gekomen dus ik ben hier nog niet zo lang. Het is hier wel mooi,niet te koud en ik ben blij als er in de zomer mooier weer is. Een lekker zonnetje en het gras lekker hoog en groen" Samantha knikte, haar manen vlogen mee omhoog en omlaag door haar entoushiaste beweging. "Zo is dat! Ik heb ook zin in de zomer. Lekker temperatuurtje, groen groen gras en zwempartijen. Lang leve de zomer! Wiehaa!" ratelde ze weer verder, bij de 'wiehaa' sprong ze hoog de lucht in, vraag me niet waarom maar ze had er gewoon zin in. Ze kwam met een zachte plof weer neer op het gras en trok met haar tanden nog een pluk gras uit de aarde. Ze vermaalde die tussen haar sterke kaken en voelde hoe het sap door haar keel gleed, waarna ze slikte. Ze likte nog even langs haar tanden om restjes gras te verwijderen.

[inspiloos]

Er kwam weer een grijns op haar schimmelkleurige bijna witten lippen,vooral toen de merrie weer snel dingen begon te ratelen. "Zo is dat! ik heb ook zin in de zomer. Lekker temperatuurtje,groen groen gras en zwempartijen. Lang leve de zomer! Wiehaa!" Ratelde ze door waarbij ze bij Wiehaa een gekke sprong omhoog maakte. Elavanche brieste en keek naar de merrie die zo te zien echt dol was op de zomer. Ze had wel gelijk. De winter was meestal niks, het was koud,het regende vaak en er was meestal weining tot geen voedsel te vinden. Maar er waren ook voordelen van de winter en daar hield ze wel van. Ze was meestal niet zichtbaar in de sneeuw waardoor ze dus meestal letterlijk opging in de omgeving waar ze dan stond. Ze kon paarden dan snel laten schrikken en dat vond ze er wel leuk aan. Ze begon weer te schrijnzen alleen al bij de gedachte aan sneeuw. Ze schudde met haar hoofd en haar manen volgde sierlijk haar hoofd. De lange donkere manen waren behoorlijk lang. Elavanche was daar dan ook behoorlijk trots op. In de zomer hield het de vliegen tegen en in de winter zorgde het voor de warmte. Het was ook altijd een leuk gezicht als ze draafde,stapte of iets anders deed want meestal deden haar manen dan ook zo iets. Een zachte wind streek nogmaals over de prairie heen en nam ook een deel van de voorpluk,manen en staart van ela mee. De wind tilde het zachtjes op,het zweefde even en het hing weer in model langs de witte vacht van ela. Ze keek nieuwsgierig naar Samantha en kreeg een grijns op haar gezicht.


"Ben jij hier trouwens al lang ?" begon ze de vragereeks die eraan zat te komen. "Zijn hier ook goede,neutrale en slechte paarden ?" was haar volgende vraag en ze vroeg snel weer veder. "Zijn er ook veel kuddes ? Of valt dat wel mee ?" vroeg ze rustig veder op een kalme toon "Moet je ook bij zo'n kudde ? en zijn er dingen die belangrijk hier zijn ? In Dream horses ?" vroeg ze veder en ze keek Samantha nieuwsgierig aan en was benieuwd naar wat ze zou antwoordde. Meestal was het overal anders en ze was benieuwd naar de wijze hoe het hier zou gaan.

Elavanche grijnsde naar haar, en Samantha draaide afwachtend haar oren naar voren. Tja, sommige paarden vonden haar soms een beetje uitbundig maar anderen vonden dat weer grappig aan haar. Samantha zelf kon het niet zo veel schelen wat anderen er van dachten, als zij maar lol had samen met de paarden waar ze werkelijk om gaf. De merrie begon een hele rits vragen te stellen, en Sam vond dat natuurlijk niet erg want ja, ze deed het zelf ook altijd en ze had er geen problemen mee. Ze wist precies hoe het voelde als je geen antwoord had op alle vragen die je tebinnen schoten. "Ben jij hier trouwens al lang ?" vroeg ze als eerste. Samantha keek even naar de lucht, alsof het antwoord daar geschreven zou staan. Ze grijnsde om haar eigen gedachtegang en schudde met haar hoofd. "Een tijdje, ik ben niet super nieuw maar ook niet heel lang hier, laten we zeggen ertussenin." ze grijnsde verontschuldigend voor haar vage antwoord. Goed, volgende vraag. "Zijn hier ook goede,neutrale en slechte paarden ?" Samantha knikte, haar witte manen golfden mee met de beweging. "Uh-huh. De slechte zijn alleen meestal nogal...slechtgehumeurd." zei ze en lachte eventjes. "Zijn er ook veel kuddes ? Of valt dat wel mee ?" vroeg ze rustig verder. Weer knikte Sam. "Ja, er zijn er vier. Ethereal, Fire Flame, The Black Rose en The Eagles. Die laatste heb ik me pas nog bij aangesloten." zei ze, ze kon een glimpje trots niet verbergen toen ze de laatste zin uitsprak. "Moet je ook bij zo'n kudde ? en zijn er dingen die belangrijk hier zijn ? In Dream horses ?" Samantha grijnsde vrolijk, Vanche kon al even goed vragen stellen als zijzelf. Ze begon met antwoorden. " Je moet er niet bij, maar je kan het wel aanvragen of je er bij mag. Um..belangrijke dingen. Tsja, daar kom je vanzelf achter neem ik aan. Ik kan zo snel niets verzinnen." zei ze, en bewoog met haar oren. Ze zwaaide even loom met haar staart en wachtte Vance's reactie af, zou ze blij zijn hier te zijn of leek het haar toch maar niks?

Rustig luisterde ela naar de antwoorde die Samantha op haar vragen gaf. "Een tijdje, ik ben niet super nieuw maar ook niet heel lang hier, laten we zeggen ertussenin." Sprak de merrie rustig toen ze har eerste vraag had gesteld. Op de tweede gaf ze daarna nog "Uh-huh. De slechte zijn alleen meestal nogal...slechtgehumeurd." beantwoorde ze haar volgende vraag over de paarden. Ze luisterde veder naar haar en haar blik bleef nieuwsgierig en haar oren stonden strak naar voren. "Ja, er zijn er vier. Ethereal, Fire Flame, The Black Rose en The Eagles. Die laatste heb ik me pas nog bij aangesloten." Beantwoorde ze weer haar vraag en ela greens eventjes en luisterde weer aandachtig naar de merrie die vol trots het laaste had uitgesproken. Je moet er niet bij, maar je kan het wel aanvragen of je er bij mag. Um..belangrijke dingen. Tsja, daar kom je vanzelf achter neem ik aan. Ik kan zo snel niets verzinnen." Had de merrie haar laaste vraag beantwoord en ze knikte rustig en keek haar even bedenkelijk aan. Het was dus allemaal rustig. "Ik ben blij dat het niet verplicht is om in een kudde te moeten want ik wil voorlopig in m'n eentje rond dwalen,nieuwe paarden leren kennen en het gebied."Sprak ze rustig uit. Ze brieste en keek de merrie vriendelijk aan. "Bedankt voor alle informatie Samantha, njhaa Sam is makkelijker" sprak ze daarna vriendelijk uit. "We zullen elkaar wel weer tegen komen dus je vind het hopelijk niet erg als ik nu weer weg ga" sprak ze uit met een grijns en haar oren stonden een beetje half gedraaid.

Zijn drafpassen maakte hij steeds ruimer en hij strekte zijn benen steeds verder uit. De frisse wind liet zijn lange, witte manen opwaaien en weer neerkomen. Heerlijk, voorjaar. Van hem mocht het wel altijd voorjaar zijn. Hoewel hij ook niets tegen de winter had hoor. De herfst vond hij echter altijd wat minder. Maar ach, verandering was ook goed. Altijd maar hetzelfde ging ook op zijn tijd vervelen. Een diepe zucht verliet zijn keel toen hij zich overzette naar een krachtige gedragen galop. Spieren bolden op bij de ruime galloppassen die hij maakte. Zijn heldere, kastanjebruine ogen stonden op de verte gericht waar hij de twee schimmen had zien staan. Op de open vlakte van de prairie was het niet makkelijk je aan het oog van een ander onzichtbaar te maken. Vandaar dat hij ze al van een flinke afstand had gezien. Hoe dichterbij hij kwam hoe duidelijker hun geuren werden. Beiden merrie's. Langzaam liet hij zijn tempo terugvallen tot hij langzaam, verzameld draafde tot vlak bij de merrie's. Het zou hem benieuwen of het bij deze paarden om normale paarden ging of weer van die 'slechte', chagerijnige paarden. Want daar had hij helemaal ging zin in. Anasyn schudde met zijn hoofd en begroette beide merrie's met een vriendelijke hoofdknik. "Goedendag dames." begroette hij hen met een neutrale stem maar een vriendelijke glimlach.

Samantha luisterde geduldig hoe Vanche haar verhaal vertelde. Ze schuurde even met haar hoofd langs haar voorbeen, haar manen raakten door de war maar dat boeide haar niet zo veel. Uiteindelijk eindigde de merrie haar verhaal. "Bedankt voor alle informatie Samantha, njhaa Sam is makkelijker" Samantha grijnsde naar haar. "Inderdaad, Vanche. En graag gedaan, leuk met je kennis gemaakt te hebben." Vanche zei nog als laatste groet; "We zullen elkaar wel weer tegen komen dus je vind het hopelijk niet erg als ik nu weer weg ga" Samantha brieste als afscheid naar haar. "Tot ooit!" zei ze, en draaide zich om. Ze zette een paar stappen in een vlotte draf, toen een nieuwe geur haar neus binnendrong. Verbaasd richtte ze haar hoofd op, en keek naar de schimmel hengst die dichterbij kwam. De hengst begroette hen met een vriendelijk knikje. "Goedendag dames." zei hij. Samantha lachte vrolijk, nog meer gezelschap! Dus het gesprek was toch nog niet ten einde. "Goedendag, Mijnheer." zei ze, Mijnheer met een nogal lachende ondertoon, het klonk werkelijk raar als Samantha het zei.

[mijn inspiratie is op de vlucht geslagen ]

Rustig luisterde ze naar de woorden van Sam. Toen ze weg wilde gaan en zich toch maar omdraaide keek ze verbaasd op. Haar blik volgde nieuwsgierig haar blik en ze brieste zachtjes. Ze speurde met haar ogen het gebied af en ze rook een nieuwe geur. De geur van een voor haar onbekende hengst. Ze schudde rustig met haar hoofd en hield krulde haar hals sierlijk zodat haar gekrulde manen daar sierlijk overheen vielen. Haar neus reikte bijna haar borst en de merrie keek nieuwsgierig. Onrustig en zenuwachtig deed ze een paar passen opzij en een pas naar voren waarna ze zo rustig mogelijk probeerde stil te staan. De hengst naderde en ze kon de schimmelkleurige vacht van hem zien. Hij leek eigenlijk best veel op Vanche. Ze brieste nogmaals zacht en merkte dat hij bij hun was gekomen. "Goedendag Dames" sprak de hengst vriendelijk uit. Vanche vond dat hij wel aardig klonk maar of het ook zo was. Ze was eigelijk stiekem behoorlijk bang voor slechte paarden en dat wilde ze niet laten merken waardoor ze dus onzeker werd. "Goedendag Mijnheer" sprak Samantha daarna vriendelijk uit naar hem. Vanche dacht na over wat ze ging zeggen. "Goedendag" sprak ze rustig en vriendelijk uit. Ze klonk een beetje onzeker wat ze zo goed mogelijk probeerde te verbergen wat niet echt lukte.

[je bent niet de enigste xD]

De goudkleurige merrie galoppeerde in een rustig handgalopje naar het zuiden. Het koele noorden had haar goed gedaan en ze had een nieuwe vriend erbij. Haar oren stonden vrolijk en alert naar voren en in haar intelligente ogen stond zoals altijd trots te lezen. Haar vacht glansde en haar manen dansten in de wind. De lentezon was warm en al snel begon haar vacht op sommige plaatsen donkerder te worden van het zweet. Haar ademhaling was redelijk rustig, maar haar neusgaten waren toch groter dan anders. Mýsla snoof diep en genoot van de heerlijke geuren van het voorjaar. Ze vond het een van de fijnste tijden van het jaar omdat de koude dan verloor van de warmte. De sfeer werd meteen ook beter. Het was nu niet meer zo kil en donker om haar heen. De lucht zag er niet meer grijs uit; de wolken hadden plaats gemaakt en er was een helderblauwe hemel te zien. Enkele vogels vlogen rond en brachten zo grappige schaduwen aan op de grond. Een luide hinnik weerklonk en ze spitste haar oren. Waar kwam deze roep vandaan? Ze kende het geluid helemaal niet en werd nieuwsgierig. De stem was niet onvriendelijk, maar ze was toch voorzichtig. Schijn kon bedriegen, dat wist ze maar al te goed. Ze veranderde van koers en ging op het geluid af, aan de geuren te bepalen, wist ze dat er meerdere paarden waren. Al snel zag ze de paarden in de verte en ze brieste een keer. Geen van hen kende ze en ze liet haar blik over hen heen glijden. Op een kleine honderd meter van hen vandaan nam ze haar tempo terug en liep ze in een rustige, maar actieve stap verder. Opnieuw liet ze haar blik over de paarden heen glijden en ze besloot dat ze niet slecht waren. Haar houding was trots, maar niet onvriendelijk. ’Hallo.’ Ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze de paarden observeerde, kennelijk viel ze binnen midden in een gesprek. ’Jullie zijn onbekend voor mij. En ik denk dat ik dat ook ben voor jullie.. Wat zijn jullie namen?’ Ook al kende ze de paarden niet, haar dominantie en trots zouden altijd blijven. Al was het niet altijd onvriendelijk bedoeld. Ze brieste en zwiepte met haar staart. Ze zweeg terwijl ze wachtte op een reactie.

Grijnzend liet hij zijn blik over de twee merrie's glijden. Het leek alsof de bonte merrie op het punt van vertrek leek te staan mar toch bleef ze staan. Wat hij natuurlijk erg op prijs stelde. Want voor Anasyn was dit ook allemaal nieuw. Normaal gesproken was hij niet zo van alle ontmoetingen enzo. Lang heeft hij op zichzelf geleefd maar nu was het tijd om daar gedag tegen te zeggen en anderen gaan ontmoeten. Wat hem tot nu toe goed beviel. Want hij moest zeggen er waren aardig wat vriendelijke paarden in dit gebied wat ze Dream Horses noemden. De bonte merrie was de eerste die antwoordde. Glimlachend keek hij haar aan waarna ook de witte merrie met de lange, donkere manen zich erbij voegde. De lach van beide merrie's beantwoordde hij met een vriendelijke, brede glimlach. "Mijn naam is Anasyn. En zou ik de namen van deze schone dames mogen weten?" zei hij nog altijd beleefd en vriendelijk. Het waren immers ook maar gewoon paarden. Hij was niet bepaald zoals andere hegnsten. Die wilden meteen indruk maken op merrie's en deden zich anders voor dan ze waren. Zo was hij niet. Dit was zoals hij was en wilde eerst gewoon anderen leren kennen. Sierlijk boog hij zijn gespierde hals zodat zijn dikke maar lange, zachte manen sierlijk langs zijn hals vielen. Statig stond hij daar zijn blik op de merrie's gericht tot een geur hem deed opkijken. Een merrie met de gouden kleur van de prairie kwam hun kant op. Haar houding was dominant en trots maar niet onvriendelijk. Iets wat hij wel waardeerde. Een merrie moest voor zichzelf op durven komen en laten zien wat ze was. Want ze deden niets onder voor hengsten vond Anasyn. Ook haar begroette hij vriendelijk. "Anasyn is mijn naam. Nu ben ik geen onbekende meer voor jou dus zou ik jou naam mogen weten?" sprak hij rustig en beheerst.

De warme zomerzon liet de vacht van de goudkleurige merrie glanzen en ze had nu bijna dezelfde teint als de prairie achtergrond. Haar blonde manen staken licht af tegenover de rest en haar donkere ogen vormden een enorm contrast. Rustig liet ze haar blik nog een keer over de verschillende paarden glijden en ze draaide haar oren in de richting van de witte hengst, in wiens aderen duidelijk Spaans bloed stroomde. Ze glimlachte toen hij zijn hoofd in haar richting draaide en ze knikte toen hij vroeg naar haar naam. ’Mijn naam is Mýsla. 6 jaargeleden ben ik zo genoemd.’ Haar donkerbruine ogen verrieden iets van pijn, maar het was minuscuul. De herinneringen aan haar verleden deden nog steeds pijn, al was het al enige tijd geleden. Het was alsof ze een soort masker had opgezet; met moeite kon ze haar gezicht in de plooi houden. Er over praten maakte teveel los en ze wilde niet dat anderen iets zouden merken. Paarden die haar niet kenden, zoals de paarden hier op de prairie dus, zouden niet opmerken dat ze zich niet goed voelde. Ze had er bewust voor gekozen om naar een gebied te gaan waar ze normaal niet kwam. Het was met opzet dat ze paarden wilde ontmoeten die ze niet kende. Zo hoefde ze niets los te laten over haar gevoelens. Tenminste, niet als ze er niet naar vroegen. Haar blik gleed over de hengst, Anasyn. Hij was groter en breder dan haar, maar zijn houding was niet onvriendelijk. Het zag er ook niet naar uit dat hij een arrogante, kille, of slechte hengst was. Haar staart en manen dansten op de wind en omdat haar vacht wat heen en weer waaide, was het minder zichtbaar dat ze aan de magere kant was. Het ging beter dan een tijdje geleden, maar iedere dag was weer een nieuwe uitdaging; ze moest moeite doen om te overleven.

[Ik wilde zo graag posten. Maar ik kreeg er gewoon niks uit. Balen balen balen..]

Vriendelijk keek hij de goudkleurige merrie aan wier ogen prachtig contrasteerden met haar vacht en maankleur. Want hoe licht die waren zo donker waren haar ogen. Het was niet gewoonlijk om naar paarden te staren voor hem maar deze verschijning vond hij toch wonderbaarlijk. Zo mooi, zo zuiver dat hij snel zijn blik afwendde en een blik op de andere twee merrie's wierp die niets meer zeiden. Voorzichtig zette hij een stap dichterbij de goudkleurige merrie om de afstand tussen beiden te verkleinen. Zo op het eerste gezicht leek ze erg aardig en Anasyn zou haar graag beter willen leren kennen. Met dat ze sprak keek hij haar diep in haar ogen aan. Gewoonweg omdat hij het beleefd vond diegene die sprak aan te kijken. Voor een paar tellen, misschien was het zelfs maar een seconde zag hij een pijn in haar ogen hoewel hij het natuurlijk niet zeker wist. Misschien verkeek hij zich wel. Want hij kende de merrie natuurlijk niet eens. Het enige wat hij wist was dat haar naam Mýsla was. Een naam even bijzonder als haarzelf. Want een palominokleurig paard was voor de witte hengst niet alledaags. "Wel, aangenaam Mýsla. Je bent een bijzondere verschijning voor mij. Neem het me dus niet kwalijk dat ik je zojuist aanstaarde.". Tja, wat wilde je anders als je bijna alleen zwarte, schimmels en witte paarden gewend was? Als uitzondering had hij wel eens een bruin paard of een vos gezien en sinds hij door allerlei nieuwe gebieden trok ook zo nu en dan een bont paard. Maar een paard met een vacht als puur goud, zoiets had hij nog nooit gezien. Verontschuldigend glimlachte hij charmant naar haar. Terwijl de wind met zijn lange, zachte manen speelde.

Haar blik gleed langzaam weer naar de hengst en kruiste de zijne. Een glimlach krulde haar lippen. Een warme windvlaag liet haar staart en manen even dansen en ze zuchtte een keer. De zomerzon hield haar warm, zelf had ze lang niet meer zoveel kracht in zich als ze eerst had. De trots en dominantie die ze uitstraalde, zaten nu aan de buitenkant van haar masker. Van binnen huilde ze nog steeds; haar wonden bloedden. Het was een spel waar ze in zat; een spel waarin ze niet mocht verliezen, terwijl ze het wel zou kunnen en willen. Ze knikte toen de hengst zich verontschuldigde. Het was niet erg; zijn starende blik was haar nauwelijks opgevallen. ’Het geeft niets..’ Ze zocht naar woorden, een stilte zou ongemakkelijk worden. Ze schudde haar manen en brieste een keer. ’Ik heb je nooit eerder gezien.. Ben je nieuw hier?’ vroeg ze daarna met een vragende blik in haar ogen. De vraag sloeg werkelijk nergens op, maar het was beter dan niets zeggen. Bij iedere stilte werd ze meegesleept door haar verleden. Beelden die ze niet wilde zien en waar ze niet aan herinnerd wilde worden schoten voorbij. De pijn die ze van binnen voelde, werd dan alleen maar erger. Er was nu bijna niets meer dat haar op aarde hield. Wat had het nog voor zin? Iedere keer als ze dacht iemand te kunnen vertrouwen, bleek ze het mis te hebben en werd ze opnieuw gekwetst. Een zucht ontsnapte uit haar keelgat en ze dwong zichzelf om bij het heden te blijven. Wie weet kreeg ze nu een nieuwe kans om opnieuw te leven. Deze paarden kende ze niet en zij kenden haar niet. Ze zou een nieuwe start kunnen maken, haar verleden voor altijd achter zich kunnen laten en opnieuw kunnen begonnen. Maar zou dat zo gemakkelijk kunnen zijn? Zou ze alles kunnen vergeten? De grijze hengst die haar zo gekwetst had.. zou ze hem kunnen vergeven? Ze zou hem waarschijnlijk wel kunnen vergeven, maar zou ze het ook vergeten? Het verdriet en de pijn die hij haar had aangedaan, waren zo groot. Het zou niet gemakkelijk zijn en ze wist dat ze nog lang zou moeten lijden. Maar wie kon het weten? Ze zwiepte met haar staart en haar blik gleed weer naar de witte hengst voor haar. Hij had een vriendelijke uitdrukking en zijn ogen stonden warm. Zo op het eerste gezicht vond ze hem aardig en ze hoopte dat ze er na vandaag een vriend bij had.

[ sorry peoples, dat ik zo lang niet gepost heb hier. Ik had alleen echt geen inspi voor deze topic xD Maarja, ik zal het nu weer eens proberen :') ]

Samantha hief haar hoofd in de lucht toen een palomino merrie naderde. Ze groette de aanwezige paarden vriendelijk, en de paint merrie brieste vriendelijk terug en glimlachte naar haar. Nou nou, het werd hier steeds drukker. Op het punt dat Elavanche en zij eigenlijk weg zouden gaan, kwamen er twee nieuwe paarden bij, die meteen een nieuw gesprek startten. Voor één keer stil volgde ze het gesprek, en bestudeerde de witte hengst en de gouden merrie. Ze waren beide vriendelijk, dus was Samantha dat ook. Ze zwaaide eens met haar staart, en zuchtte eens relaxt, de zon verwarmde haar vel en dat voelde fijn. Haar oogleden voelden zo zwaar aan…Toen besloot ze zich ook weer eens in het gesprek te mengen. Ze stond hier maar wat weg te doezelen, en dat was niet beleefd. En ja, het waren een paar hectische dagen geweest de laatste tijd, met weinig slaap, maar nog steeds was het niet beleefd. “Hii, ik ben Samantha. Sorry voor de late reactie, volgensmij doezelde ik een beetje weg in de zon ...” zei ze, met een verontschuldigende glimlach. Ze nam de paarden nog eens op. De hengst zag er beleefd en vriendelijk uit, niet zo’n show geval als vele andere hengsten. Hij was niet opdringerig maar wel aardig. De merrie was ook vriendelijk, maar… Samantha vernauwde haar ogen even, maar voor een seconde. Ze leek wel een andere emotie uit te stralen, iets anders dan de kracht die in haar houding te lezen was. Verdriet? Sam wist het niet goed, en ze zou haar er niet naar vragen. Het verleden kon pijnlijk zijn, als er één ding was dat ze hier in DH geleerd had dan was het wel dat hier vaak genoeg paarden kwamen met een slecht of traumatisch verleden. Zijzelf had gewoon een happy leven gehad voor ze in DH kwam, maar ze wilde avontuur, actie! Twee dingen die je hier in DH volop had, dus ze was op de juiste plek terecht gekomen. Haar warmbruine ogen keken tijdens al die gedachten vriendelijk naar de paarden, ze knipperde even kalmpjes maar zorgde er voor dat ze niet wéér weg zou doezelen, moeheid of niet.

[ ok, er staat niet veel zinnigs in ofzo :') ]

Black magic stapt over het landschap heen en kijkt om zich heen. Hij hinnikt, nee niemand in de buurt. Hij hoopt dat er iemand in de buurt is. Hij kijkt om zich heen, nee niemand die hij kent. Hij galoppeerd weer verder en stopt bij een plasje om iets te drinken. Hij draaft weer snel verder. Hij kent dit gebied nog niet helemaal goed. Daarom is hij hier, om dit gebied te verkennen en om een nieuwe liefde te vinden misschien.... Nee, hij moet er maar niet te veel aan denken. Hij mist Claire wel. Hij hoopt dat hij haar weer snel kan vinden en weer vrienden met haar kan worden. Ze heeft het natuurlijk weer veel te druk met haar vrieden. Hij hoopt dat hij snel iemand kan vinden. Hij hinnikt nog een keer en kijkt om zich heen. Hij ziet dat er een merrie in de verte staat. Hij loopt naar haar toe en begint een gesprek. "Hallo ik ben Black Magic, wie ben jij??"