Nobody can breake me

Fontanella stapte door de modder heen. Het deed haar niets. Dit was en bleef haar thuis. Ze voelde zich hier nog steeds goed. Het was niet omdat ze ouder was geworden dat ze minder slecht was. Tuurlijk was ze veranderd. Maar dat kwam niet door haar leeftijd. Dat kwam door haarzelf. Ze had altijd neutraal bloed gehad. Dat was nu eenmaal zo. Haar moeder was een goedzak en haar vader een slechte hengst. Ze had zijn geur nog vaag opgevangen maar het deed haar niets. Hij was vast oud en versleten. Toch had die hengst nog een zekere trots. Hij liet anderen de vuile werkjes opknappen. Hij had genoeg kuddes gehad en ze allemaal verlaten. Hij was gewoon geen kuddehengst. Fonta kon wel leven aan een kudde. Als je een kudde had moest je die door dik en dun steunen. Ze had er altijd voor gevochten. Haar mooi gebouwde arabische hals was sierlijk gekruld. Ze was dan wel ouder maar ze zag er uit als een 5jarige. Het enige waar je het aan zou kunnen zien waren haar tanden. Die waren niet meer zo jong als vroeger. Ze was nog steeds gespierd voor een arabier. Ze vond het wel een voordeel een arabier zijn. Iedereen onderschatte je altijd. Andere arabieren vonden hun meteen beter. Zo was Fonta niet meer. Ze was slimmer geworden. Haar kille ogen gleden over de omgeving heen. Haar oren waren naar achteren gedraaid maar niet in haar nek gedrukt.

Met zo groot mogelijke stappen liep Zaïre door het moeras. Het lag hier vol met drek en blubber, iets waar Zaïre niet van hield.. Zo nu en dan zakte haar hoef helemaal weg in een modderpoel, en dan moest ze met alle kracht dat been er weer uit trekken. Ze wist ook niet waarom ze hier dan was, want ze was vrijwillig gekomen.. Ze wist dat het geen goed gebied was, maar ze was niet bang. Zelf was ze geen slecht paard, maar ze kon wel onwijs van zich afbijten. In die paar jaartjes dat ze nog maar op deze wereld is heeft ze goed geleerd voor zichzelf op de komen en neemt ook geen blad voor haar mond. Vooral hier was ze extra op haar hoede, ze wist dat er elk moment een slecht paard op haar af kon springen.. Toch bleef ze vrij rustig door lopen, totdat ze een arabische merrie op het pad voor haar zag staan. Ze bleef nog even van een afstandje kijken, en maakte daarna expres wat geluid, om te hopen dat de merrie zich om zal draaien. Vanaf de voorkant kon je beter zien wat voor vlees je in de kuip had (lees: dan wist Zaïre of Fonta haar kwaad zal doen of niet). Ze trok nog even haar linker achtervoet los uit de drab, en zette die daarna op een droge plek neer. De keek met een neutrale blik naar de merrie, niet overdreven vrolijk maar zeker niet gemeen. Eigenlijk was ze wel nieuwsgierig geworden naar haar.. 'Eh, hallo..' Mompelde ze zachtjes, maar verstaanbaar.

Fontanella keek om toen ze een merrie hoorde. Ze kreunde eens en keek de merrie kil aan. "Hee." Zei ze toen op dezelfde toon. Ze gunde voor de rest het paard geen blik waardig. Ja die merrie was groter en breder dan haar maar het deed haar niets. Fonta wist haar mannetje wel te staan in DH. Ze had een eigen kudde gehad die door haar ex partner om zeep was geholpen. Er mocht maar een leider zijn en die was zei. Zij had de kudde op de juiste manier gewonnen. Zij had Charming van de troon gestoten en de kudde eervol geleid. Niemand was ooit tegen haar komen klagen. Ze had genoeg activiteiten gepland maar als ze niet kwamen hadden ze pech. "Wat moet je?" Vroeg ze toen er maar kil achter. Ze had niet graag schoothondjes achter haar aan lopen. Fonta was niet bepaald vriendelijk tegenover anderen. Of ze moest je echt goed kennen. Meschien zou ze haar eigen clam wel oprichten. Dan was het geen kudde maar gewoon een groep die samenwerkte. Dat moest je niet opeisen. Zo was er ook de heltari. Niemand was eigenlijk de baas. Je werkte jezelf omhoog door respect. Fonta vond dat eigenlijk ook nog wel een goed idee.

Haar blik gleed even weg van de merrie, en de keek wat meer het gebied door. De bomen waren vrij kaal en stonden ver van elkaar af. Je kon duidelijk zien dat de bomen zo goed als dood waren, Zaïre had zo het idee dat als je er een keer met je staart tegen aan zal slaan, ze zomaar om konden vallen. Zo hier en daar lag er ook al een omgevallen boom, dat zal dan wel een slecht paard zijn geweest die even ergens anders zijn frustraties op kwijt moest. Zaïre keek op toen de merrie antwoordde, niet al te vrolijk, merkte Zaïre op. [i]''Wat moet je?''[/b], zei de merrie vlak na haar begroeting. Eigenlijk had ze dat al verwacht maar oké. Ze rolde met haar ogen, weer zo'n chagrijnig paard.. Zaïre had eigenlijk niet zo'n zin om haar redelijk goede humeur te laten verpesten door deze merrie, dus besloot ze maar het gesprek op een dood spoor te brengen. 'Niks, ik wilde er alleen even langs. Je blokkeert het hele pad, zie je.' Zei ze terwijl ze naar de grond keek. Een klein, smal paadje die Zaïre aldoor al volgde, werd inderdaad geblokkeerd door deze merrie. En ze ging dus echt niet door de drab naast het pad heen, dat was gewoon vragen om problemen. Ze bekeek de merrie nog een keer, zo te zien was zij ook niet echt geïnteresseerd in haar. Jammer eigenlijk, maar ja, als ze gezelligheid zocht had ze maar naar het bloemenveld moeten gaan, dus ze gaf deze nukkige merrie hier ook wel een beetje gelijk.

Een shetland merrie draafde door de blub. Een zuigend geluid was te horen, elke keer dat ze haar hoeven weer uit de modder trok. Haar witte buik zat helemaal onder de modder spetters, maar desondanks hield ze haar oren naar voren gericht. Tsja, Vanita wilde toch ook híer eens gaan kijken. Hier, in het moeras, zag het er wel uit alsof er wat te beleven viel. Dus was de ondeugende shet weggeglipt van haar kudde en vrolijk het moeras in geracet. Dode bomen stonden her en der verspreid, Vanita liep er naar een toe en gaf er een bok tegen. 'Krak' en weg boom. Mwah, wat een broos geval. Een veulen kon dat ding nog omver krijgen! Vanita schudde met haar dikke bos manen. In haar groep, een kudde van shetlanders eigenlijk, was ze altijd al de bengel van de shet's geweest. Streken, paarden irriteren, gekke bokken en vrolijke sprongen, voor al die dingen moest je bij Vanita zijn. Maar ze liet zich nooit door ook maar íemand op haar kop zitten, ze had pit en je kon je er nog om verbazen hoeveel kracht er in dat kleine lijfje verstopt zat.
Ze schudde met haar bruine hoofdje toen een druppel modder haar neus raakte. Plotseling schoten haar oren naar voren, en ze sperde haar neusgaten wijd open. Paarden! Lachen, misschien kon ze daar nog wel een geintje mee uithalen. Daar had ze wel zin in. Dus liep ze naar de twee paarden, twee merrie's, die met hun rug naar haar toe stonden. Ze grijnsde en beet in de staart van een bruine merrie, om daarna snel opzij te springen en door de modder weg te racen. Ze maakte een bocht en een sliding stop, vlakbij de voskleurige merrie -die er trouwens niet zo heel vriendelijk uitzag- zodat haar bruine vacht onder de modder zat. Vanita grijnsde ondeugend, ze zat er in elk geval niet meer onder dan zijzelf. Het merendeel van haar vacht was nu groenbruin, terwijl die vacht -op haar hoofd na- altijd wit was.

Een paard,eum ik bedoel een ponny, stapte door het moeras. Hij hefte zijn benen hoog op om door het moeras heen te gaan. Hij kwam tot aan zijn buik in het moeras. Natuurlijk was dat zo als je door het diepste stuk van het moeras stapte en zeker als je een...Shetlander was. Zijn huid was pik zwart maar zijn manen waren spier wit. Wat je spier wit kon noemen, zijn manen waren bedekt met moder en dat haatte hij. Wat kwam hij hier nu weer doen? Hij rukte al mompelend zijn 1ne been op om daarna die weer in de slijk te zetten, zo deed hij dat keer op keer op keer. Soms bleef hij vast zitten in de brij en moest hij kracht in zijn benen zetten om uit de modder te geraken. Hij inalleerde -via zijn neus- lucht naar zijn longen om dan weer het uit te zuchten. Maar deze keer was er een onbekende geur. Neen, niet het stinkende geur van het moeras en dode dieren. Neen, het was iets anders. Hij snoof nog eens en ja hoor...hij herkende het. Het waren paarden en...en...en...en... en nog 1 Shetlander?! Hij zette zijn passen naar een ietsjes hoger tempo. "Bah!" Zei hij toen er overal vuil riool water in zijn manen en huid klitte. "Vieze brol." Zei hij al brommend. Hij ging na een tijd op een stukje land staan. Hij kon niet geloven dat er hier nog een shetlander was, Ze bleken wel uitgestorven. Nogthans waren Shetlanders slimme en sterke ponny's. Hij drukte zijn oren in zijn nek toen hij 2 grote paarden zag. Dat had hij meer gezien dan shetlanders. Toch had hij geen bang van zulke paarden. Na even de 2 paarden en de 1ne shetlander te zitten bestuderen besloot hij te voorschijn te komen. Hij schonk de 2 paarden een blik maar voor de rest was hij niet geïnterseert. Hij keek nieuwsgierig en onbegrijpelijk naar de andere Shetlander. "Coraggio is de naam. En wie is deze dappere meid?" Vroeg hij beleefd maar toch geheimzinnig en neutraal aan de merrie. Hij hielt ondertussen de andere paarden ook in het oog.

Ynde liep met stevige passen naar het moeras toe, niet wetend wat haar te wachten stond. Daar was een slecht gebied, geweldig om rond te spoken. Ach, ze moest toch leren paardjes van haar af te bijten. Niemand zag haar voor gevaarlijk aan, nooit deed iemand dat. Daarom moest ze maar van zich afbijten, en leek ze voor sommigen nogal onaardig. Maar gelukkig pikte ze 3 onbekende geuren en 1 bekende geur op. De geur van Vanita, ze had wel zin om samen met haar een lolletje te trappen. Al snel begon het landschap te veranderen in dode bomen, en vieze drek. Wat was dat? Waarschijnlijk was dit het moeras, dacht Ynde, en ze liep door de drek heen. Moeite had ze, want de drek bleef aan haar plakken als kauwgom aan de gymschoen van een mens. Vaak had ze mensen gezien, en gehoord. Maar meestal trok ze zich niets van hen aan. Maar hier was geen mens te bekennen. Alleen 2 andere Shetlandpony's, en 2 paarden. Gelukkig, de Shetlanders in de meerderheid. De 2 merrie's hadden niet zo'n beste bui. Geweldig om te treiteren. "Howdy, matties!" zei ze met een onzichtbare knipoog naar Vanita tegen de 2 paarden. "Hoe gaattie vandaag hierzo?" Het leek alsof Ynde niet verdronk in de drek, maar ze had toch moeite om overeind te blijven. "Het heeft lekker veel geregend seg!" zei ze nog. Tja, waar kwam die drek of modder anders vandaan?