just walking around (iemand??)

seems like it was yesterday when I saw your face, you told me how proud you were but I walked away

Het was een prachtige zomerdag, de zon stond hoog aan de hemel en verwarmde de aarde. De arabische merrie was -zoals haar inmiddels gewoon was- op verkenningstocht. Er was namelijk zoveel te zíen en wie was zij om haarzelf al dat mooie wat heb gebied te bieden had te ontzeggen. Faye had ook enkele paarden gezien die totaal geen aandacht hadden gehad voor de schoonheid van de natuur en ze had zich daarover verbaasd, zoals de witte merrie zich over veel dingen verbaasde. Oh, haar hoofd zat vol vragen zonder antwoorden en nooit was er iemand geweest die deze vragen kon beantwoorden. Waarschijnlijk zou er ook nooit iemand zijn die dat kon, want de merrie liet niemand toe in haar hart. Dat, samen met haar naam, was haar enige houvast in het leven. Haar enige herinnering. Hou van niemand, Faye. En ja, de kleine merrie, had zich er aan gehouden. Ze kon anderen inpakken als geen ander, hun betoveren met haar sprankelende aanwezigheid en ze laten denken dat ze speciaal waren. Maar er was niemand die haar had betoverd, of haar hart kon veroveren en dus vergat de kleine merrie de anderen net zo snel weer als ze ze had ontmoet. Het lag in haar aard om te vergeten, te verward om te beseffen dat het juist zo belangrijk was om vrienden te hebben.

Nu draafde ze haar elegant door het bloemenveld, de prachtige bloemen torenden hoog boven haar uit en in volle bloei. De zon scheen warm op haar rug, haar oortjes vooruit gespitst en haar donkere ogen schitterden, de sterren zouden het niet kunnen evenaren. Zo nu en dan bleef ze staan, in beslag genomen door een prachtige bloem of iets dergelijks. Een ander moment galoppeerde de witte merrie achter een vlindertje aan, luid schaterlachend omdat de vlinder haar altijd te snel af was, uiteraard zonder ook maar één bloem te pletten onder haar kleine hoefjes. Uiteindelijk maakte ze een overgang naar de stap en zong zachtjes een lied met haar hese stem. Ze wandelde langzaam verder, in de ban van het lied en de omgeving om haar heen vergetend. Plotseling rook ze een onbekende geur, van een paard dat was zeker, en nieuwschierig spitste ze haar witte oortjes. Zoekend keek ze om zich heen, om de persoon bij de geur te kunnen vinden tussen al die bloemen.

-open voor iedereen-

Binnen enkele seconden hadden haar donkere ogen de merrie gevonden, die bij de geur hoorde. Of andersom; de geur hoorde bij de merrie, het was maar hoe je het bekeek. De goudkleurige merrie stond tussen een aantal zonnebloemen en leek op te lichten als de zon die omring werd door sterren -de sterren verbleekten bij de schoonheid van de zon-. Dit was dan ook de reden dat haar roze mondje openviel, uit pure verbazing. Ze had nog nooit iemand gezien die de-kleur-van-de-zon kon evenaren. Wanneer de merrie haar groet, sluit ze snel haar mond weer en krijgt opnieuw een brede glimlach op haar gezicht, kantelt haar witte hoofdje en danst enkele passen dichterbij. "Het is een prachtige goede middag, Heldere Zonnestraal," reageert ze dan, terwijl ze de merrie van wat dichterbij bestudeerd. Ogen, als poorten tot de ziel. De ziel van de merrie was trots, maar ze was ook getekend door.. iets wat de kleine Faye niet helemaal begreep maar het leek op.. verlies.

Een tijdje zweeg de witte merrie, gewoon kijkend. Ze gaf de goudkleurige merrie de kans om iets te zeggen, mocht deze dat willen. Plotseling kwam er een prachtig vlindertje aanfladderen door de lucht en ze volgde het een tijdje met haar ogen, haar oortjes nog steeds richting de merrie voor haar gepriemd. Het vlindertje leek nog al eigenzinnig en overmoedig en kwam steeds dichterbij vliegen. In eens landde het op haar roze neusje en Faye die het kleine ding de hele tijd met haar ogen gevolgd had keek nu helemaal scheel om het vlindertje wel in het oog te kunnen houden. Een tijdje bleef ze doodstil staan, haar donkere ogen flitsten van de goudkleurige merrie naar het vlindertje op haar neus. Het kleine insect kriebelde op haar neus. "ik moet niezen.." bekende ze toen aan de merrie, met opeengeklemde kaken om het vlindertje niet weg te laten vliegen -het was zo mooi- en de witte merrie moest zich inhouden om niet keihard te niezen; of keihard te gaan schaterlachen. Want ja, ze voelde zich best wel een beetje belachelijk.

Het antwoord van de merrie deed haar breed glimlachen; het vlindertje vloog op. Een teleurgestelde blik verscheen op haar gezicht en gleed als een donkere schaduw over haar gelaat. Haar neus kriebelde nog steeds en ze brieste luid om er van af te komen, het hielp enigszins. Vervolgens wreef ze met haar roze neusje langs haar voorbeen en keek toen weer glimlachend op naar de goudkleurige merrie. Het kwam door het stuifmeel van de vele bloemen, dat zweefde in hoge concentratie rond op deze zonnige zomerdagen en kwam zodoende in haar neus terecht; waar het kriebelde. Faye haar oortjes priemden naar voren en ze kantelde haar witte hoofdje een beetje schuin, glimlachte met hernieuwde kracht. Het vlindertje was ze inmiddels alweer vergeten en ze concentreerde ze nu volledig op de goudkleurige merrie. Diens humeur leek opgeklaard, want had deze net nog een beetje triest en verloren gekeken en glimlachte nu vrolijk. Het leek alsof een prachtige zonnebloem haar blaadjes opende bij het ochtendgloren, zoals de goudkleurige merrie glimlachte.

'Hoe heet je?' Vroeg ze vervolgens en de kleine Faye grijnsde nonchalant. Ze hief haar hoofdje op en zette haar witte lichaam in een drafje, danste om de goudkleurige merrie heen. "Ooit werd ik Kleintje, Sterredanser en Witvacht genoemd," klonk haar hese, zangerige stemmetje. Toen stond Faye weer stil voor de merrie. Haar donkere ogen fonkelden fel, zoals de sterren in een heldere nacht, als lichtpuntjes in de eeuwige duisternis. "Maar mijn naam is Faye," besloot ze, met een knikje van haar witte hoofd, alsof ze haarzelf er aan moest herinneren of dat wel zo was. Misschien moest ze ook wel moeite doen om haar naam te herinneren. Het was het enige wat er nog over was van het verleden. Een donker verleden, weggestopt en vergeten.
"Hoe is jou naam, Goudvacht?" vroeg ze toen terug aan de merrie, oprecht nieuwschierig naar haar naam. Voor nu dan, zoals alles voor nu was bij de kleine Faye. Het nu was prachtig, gisteren was ze vergeten voordat het morgen is en herinneringen was ze kwijt voordat ze van waarde zijn. Soms was het moeilijk om zo te leven, maar meestal was het net zo simpel als ademen; ze deed het gewoon zonder er over na te denken. Iedere nieuwe dag was anders omdat ze geen herinneringen aan de dag daarvoor had.

"Mýsla.." herhaalde ze de naam van de goudkleurige merrie zachtjes, het woord verliet haar mond een beetje onzeker, alsof ze de tonen van de naam nog moest leren kennen, proeven op haar tong. Toen glimlachte ze breed, haar hele gezicht lichtte er door op, alsof ze plotseling werd beschenen door haar eigen, persoonlijke zon. Haar donkere ogen glinsterden vrolijk mee, alsof er sterren in verborgen zaten. Met vooruitgespitste oortjes luisterde ze naar de vraag van Mýsla en ze moest een tijdje nadenken over het antwoord. Ze kantelde haar hoofdje, sprak langzaam en koos haar woorden heel zorgvuldig, ze wilde niet de verkeerde dingen zeggen of dat de woorden verkeerd over kwamen. "Alles wat gisteren belangrijk leek moet je vandaag vergeten zijn en op zoek gaan naar iets nieuws. Iets wat zijn eigen schoonheid heeft, diep van binnen, wat zich onderscheidt van het andere." Een zacht, hees gelach verliet haar lippen nadat ze deze woorden had uitgesproken en ze richtte haar blik op Mýsla, om haar reactie te peilen.

Plotseling gooide ze haar hoofd in de lucht en trappelde even op haar plaats. Ze was energiek vandaag en ze had net een prachtige inval gekregen. Iets wat Mýsla vast zou waarderen, dacht ze. Ze dacht even terug aan het vlindertje van enkele momenten geleden. Dolgraag zou ze leren vliegen. Dus waarom zouden ze het niet proberen? Ooit had iemand haar verteld dat ze alles kón, zo lang ze het maar wilde. Dus als ze wilde voelen hoe he zou zijn om te vliegen, konden ze dat vast wel proberen. Het was het altijd waard op een poging te wagen. En net had ze het perfectie idee gekregen, waarbij ze het gevoel van vliegen wel konden bereiken. Dacht ze. Misschien had ze het ook wel compleet mis en zou haar poging helemaal voor niets zijn. "Mýsla, zullen we proberen te vliegen?" Vroeg ze toen, plotseling. Gewoon, recht voor z'n raap. Het was wat ze dacht, wat ze wílde. Voor nu althans.

Energiek maar niet ongeduldig bleef de witte op haar plaats trappelen, haar witte oortjes draaiden vrolijk in het rond en in het moment van stilte tussen Faye en Mýsla kwamen er herinneringen naar boven borrelen vanuit het diepste van haar ziel. Nare herinneringen. Monsterlijke herinneringen. Vlagen van momenten uit het verleden, die ze niet kon ontkennen. Dat was dan ook juist de reden waarom zie íets moest doen, ook al was het compleet ondoordacht, onwaarschijnlijk en prettig gestoord. Anders ging ze herinneren. In plaats van vergeten. Ze moest vergeten. Denken aan niets, iets ondernemen wat al haar concentratie vergde. En blijkbaar was dit gesprek niet voldoende geweest, anders had ze nooit besloten om het voorstel te doen om te gaan vliegen. Oh, en de witte merrie droomde van vliegen, hoe zou het zijn om gewichtloos door de lucht te kunnen zweven. Verheven boven alle aardse zaken. Om vanuit de lucht neer te kijken op iets wat dan zo onbelangrijk zou lijken. Om op líefde neer te kunnen kijken. Ze zou eeuwig blijven zweven.

Maar voor ze verder kon dagdromen hoorde ze de stem van Mýsla en vestigde Faye haar aandacht weer op de goudkleurige merrie. Ze hoorde de verbazing in haar krachtige stem en keek enigzins beteuterd. Het had zo mooi geleken. Maar ze wist dat het zou kunnen, als ze het maar wílde. "ik wil weten hoe het voelt.." fluisterde ze zachtjes met haar hese stemmetje. Koppig keek ze de merrie aan, haar donkere ogen vol met een vreemde.. kwetsbaarheid. En Faye haatte het op kwetsbaar te zijn. Plotseling begon ze weer te schaterlachen, even snel wisselend van emoties als altijd. Ze snoof zachtjes, absoluut niet beledigd, echt niet. Ze vond het lief van Mýsla. Maar ze kon haar dromen niet opgeven. Dan was alle hoop verloren. Met een zilveren glimlachje danste ze naar voren en tikte de goudkleurige merrie met haar zachte neusje aan. Zij waren Zilver en Goud. "We gaan rennen.. tot we niet meer kunnen denken, tot we alleen nog maar onze eigen hartslag horen. " Besloot ze hardop en haar ogen vernauwden zich een beetje. "en dan rennen we een heuvel op, hoe vermoeiend dat ook mag zijn. en als we naar beneden gaan.. dan zal het lijken alsof de aarde onder ons wegvalt en dan vliegen we.." Vervolgde de witte merrie. Toen keek ze naar Mýsla en ze vroeg zich af wat die van haar zou denken. Wat ze zou antwoorden. Het zou vast een goed antwoord zijn, want de goudkleurige merrie was een van de mooiste persoonlijkheden die ze ooit had ontmoet. Complex en een beetje verloren, maar prachtig van binnen.