Singing a happy song. =D

Vrolijk trippelde het bonte veulen door het water heen. Gierend van het lachen draaide ze een pirouette om vervolgens in een springend galopje over te gaan en als een bambifiguur door het water te zigzagen. Haar kleine, nog wollige staartje zwiepte vrolijk heen en weer en haar oren stonden recht op haar schedel geplakt. Ja, want ze waren er ooit afgevallen en toen moest mama ze er weer opnieuw opplakken, maar ze had ze had ze rechtop geplakt! Multi grinnikte en stapte het water uit en eenmaal uit het koude spul verwijderd te zijn, briestte ze eens luid en strekte haar hoofd helemaal naar voren uit. 'Hai.' zei ze tegen een vlieg die op de grond zat, maar toen hij haar warme adem voelde vloog hij abrupt weg, waardoor het bonte veulen met een pruillipje achterbleef. 'Doei.' zei ze en draaide daarna haar hoofd weer weg. Ze toverde weer een bigsmile op haar snoet en draafde met opgetrokken benen over de zachte aarde. D'r zwarte, kleine hoeven maakte smalle afdrukken in de grond en vrolijk maakte ze een rondje, waarna ze op een afstand bekeek hoe het kleine rondje eruit zag, allemaal hoefadrukken afkomstig van haar eigen. Enthousiast sprong ze met alle vier haar benen de lucht in en zodra ze weer stevig op de grond stond, sprong ze aan in een nog onhandig en lomp gallopje. De kleine bruine staart van het jonge merrie'tje hing als een vlag achter haar aan en haar manen staken alle kanten op, ondertussen had ze dorst gekregen. Dat water ging ze echt niet drinken! Multi liet een misselijke blik op het koude spul vallen en draaide toen arrogant haar hoofd weer naar de andere kant, no way dat ze dat spul toeliet in haar lichaam, nein! Lichtvoetig ging ze over naar een draf en week toen ineens naar rechts, omdat er een klein takje voor haar lag. Tfoe, daar ging ze echt niet over heen! Dalijk viel die haar nog aan, wie weet! Haar hoofd bewoog alle kanten op en haar benen zette ze ook niet bij elke pas recht voor zich neer, de ene keer een stuk meer naar links dan de andere keer. Een diepe zucht verliet haar keelgat en ze besloot te gaan stappen waarbij ze afentoe vrolijk haar hoofd in de lucht gooide en een murmelend hinnikje liet horen. 'Oeeh ik ben zo alleen.' riep ze zingend uit en gooide haar voorhand een stukje in de lucht waarna ze een luide hinnik liet horen, was hier wel iemand? Een beetje versuft bleef ze stilstaan en kneep een oog dicht terwijl de andere het gebied afspeurde.

[& Urash!]

[ Wat een vette titel weer. xD ]

Urash sjokte als gewoonlijk weer eens door DH heen, ze wist het niet hoor maar op een of andere manier voelde ze haarzelf.. eenzaam. Maargoed, niemand kon deze merrie ooit oppeppen, of je moest wel heel grappig zijn maar meestal kon Urash dan ook wel weer meelachen met een grapje als iemand die maakte. Toen ze ineens een onbekende geur rook in haar neusgaten drukte ze haar oren zo ver mogelijk naar voren. Snel sprong ze aan in een soepele galop, op weg naar de geur. 'Ik ben zoooo eenzaaaaammm,' zong ze vrolijk. Vrolijk? Dat snapte niemand, zijzelf trouwens ook nieteens. Toen ze bij het gebied van het Zilveren Meer aankwam stopte ze met galoperen en sjokte ze weer rustig verder. Toen ze daar, een gevlekt veulentje zag staan kwam er een dikke grijns op haar gezicht. 'Hello dear,' sprak ze kalmpjes, 'zeg, mormel. Vertel me eens wat je hier doet? Zo alleen, straks word je nog meegenomen door een of ander gek paard.' Urash deed altijd fel tegen wie dan ook, dus ook tegen veulens. Wat andere van haar dachten? Het boeide haar helemaal geen ene donder, ze zochten lekker zelf maar uit waar ze over dachten want tja, sommige paarden zijn gewoon niet helemaal honderd procent bij hun verstand. Kijk maar naar haar, maar dat was dan eigenlijk wel weer bedoeld op een positieve manier dan en Urash kon er zelf ook wel om lachen. 'Maar zeg eens veulentje, ben je niet bang voor een groot gemeen monster, want ik heb gehoord dat er rond Het Zilveren Meer een monster bestaat.'

[Flutpost, you know why.]

Als een vrolijk hertje sprong ze over het veld. Nog steeds stonden haar oren recht naar voren en ze draaide een enkele keer naar achter omdat ze wat geluiden hoorde, maar grotendeels bleven ze naar voren gericht. De kleine merrie sloeg haar staart wild op en neer en vrolijk draaide ze een rondje. 'Hello dear,' klonk in haar wollige oortjes en met een grote glimlach rond haar lippen draaide ze haar hoofd naar de merrie, die haar zonet had gebroet en nu weer begon te spreken, maar minder vriendelijk dan daarnet. 'Mormel? Ik geen mormel zijn!' zij ze en verbaasd keek ze de merrie aan. 'Gek paard neemt mij niet mee.' sloot ze alvast vast en met een arrogantie van hier tot Tokio keek ze de merrie aan. Boos snoof ze eens en sloeg haar voorhoef tegen de grond aan, zo liet ze de merrie merken dat ze 't er niet mee eens was! Multi was er niet van gediend dat ze mormel werd genoemd, want dat was ze niet, toch? Onzeker deed ze een stap naar achter en met haar hoofd een tikkeltje schuin keek ze de bonte merrie in de ogen aan. 'Monster? Hi..e..er?' bracht ze zachtjes en stotterend uit, een monster? Angstig deed ze een paar stappen achteruit en toen ze met haar achterste ergens tegenaan botste, draaide ze zich abrupt om en riep. 'Pas op, Multia pakt je!' met haar ogen wijd open keek ze naar de boom, die recht voor haar neus stond. Het was dus geen monster..? Zuchtend draaide ze zich weer om naar de merrie en glimlachtje onschuldig. 'Multi, jou naam?' vroeg ze toen en zette haar liefste puppyoogjes op. Een grote, onschuldige glimlach trok haar mondhoeken omhoog en haar wollige staartje zwiepte speels heen en weer, misschien kon ze deze merrie eens laten zien dat Multi geen mormel was! Want ze was er absoluut van overtuigd dat ze dat niet was, deze merrie was ook de enigste die het tegen haar zei.

[Flutpost, maar je weet zelf wel waarom ]

Urash grijnsde, ja ze hield wel van dit soort veulentjes die een grote mond opzette, en díe durfde tenminste wel wat terug te zeggen tegen haar. Want sommige durfden dat nieteens, terwijl ze toch echt niet beet hoor! 'O, maar ik bedoel dat ik een mormel een veulentje vind, máár als je wat ouder was geweest zou ik je wel een klein dametje noemen. If wat je liever wilt natuurlijk want mij boeit het niks,' sprak ze met een grijnsje rond haar lippen en de wind streelde ondertussen haar manen, staart en vacht een beetje want ze voelde de wind gewoon opkomen. 'O, jawel hoor. Een gek paard is niet goed bij zijn verstand, en dan. Dan nemen ze je echt wel mee hoor geloof me. Ik heb het nognooit meegemaakt maar wel gehoord, er is zelfs ook iemand kwijtgeraakt en nooit meer terug gevonden..' sprak ze duivels, ze hield er eigenlijk wel van om kleine veulentjes te pesten, ach die geloofde meestal toch wel alles. Maar deze? Nee, deze niet want ze stribbelde duidelijk tegen en dat was meteen te zien. 'Haha, grapje er is helemaal geen monster hoor. Het was waarschijnlijk gewoon maar een of ander sprookje, je weet dat sommige nogal gelovig zijn en geloven wat alle andere zeggen,' zei ze tegen de kleine merrie, eigenlijk wist ze haar naam nog niet, maar dat zou zij maar eerst moeten zeggen want anders zou ze het vast en zeker ook niet gaan zeggen. Toen de merrie wel vroeg hoe ze heette kwam er een grijns op haar lippen en zuchtte ze daarna even, waarna ze met haar ogen rolde en haar keel schraapte om wat te gaan zeggen. 'Urash,' sprak ze kortaf tegen de kleine Multi, zo te zien was zo ook een Paint, net zoals Urash zelf was. Urash had trouwens op dit moment geen partner, want ze wilde het nu gewoon nog even niet. Ze wilde wachten tot ze de ware vond en dan zou ze wel kijken, en veulens? Geen denken aan Tenminste, een pleegveulen zou wel kunnen maar nu echt nog geen veulen van haarzelf en een hengst, nee echt niet en als dat zou gebeuren en ze het zelf niet zou willen? Dan, dan zou ze het misschien afstoten of toch opvoeden? Nah, ze wist het gewoon nu nog niet echt..

Er verscheen een beetje een angstige uitdrukking op Multi's gezicht toen de grote merrie vertelde dat een gek paard veulens meenam. Een opgeluchte zucht verliet haar keel toen het paard vertelde dat het gewoon een grapje was. Het paard stelde zich voor als Urash. Multi keek weer vrolijk om zich heen. Er waren dus geen gekke paarden die haar zouden ontvoeren. Dat was weer een opluchting! Opeens herinnerde Multi zich wat Urash eerder had gezegd, dat er een eng monster bij het zilvermeer zat. Zou dat ook een grapje zijn? Of zou dat misschien wel echt waar zijn? Ze was niet echt bang nu voor het monster, maar ze was toch wel een beetje aan de angstige kant op dit moment. Maar dat was toch elk paard die wist dat het mogelijk was dat er elk moment een of ander eng zilvermeer monster je kon bespringen? "En wat je eerder zei? Van dat zilvermeer monster. Is dat wel echt of bestaat die ook niet?" Vroeg Multi op een zelfverzekerde toon. Ze wist bijna zeker dat het monster niet bestond, want Urash had het ook verzonnen dat er een gek paard was die haar ging opeten! Urash was gewoon een liegbeest, zoals haar moeder dat genoemd zou hebben.

[Sorry dat het kort is!]

De donkerbruinbonte merrie grinnikte een beetje doordat Multi een beetje angstig overkwam door de haarzelf bedachte grapjes en ze zette een paar stappen dichterbij om de voorlok van het veulentje even goed te doen met haar tanden. Daarna zette ze weer een stap naar achteren. 'Natúúrlijk niet gekkie! Maar.. als die er wel is dan bescherm ik jou wel hoor, dan eet ik hem namelijk op voordat hij jou opeet. Goed?' vroeg ze toen en keek even voor de grap angsitg om haar heen. Eigenlijk was Urash wel een beetje gek bezig vandaag, maarja.. Zo was ze soms nou eenmaal. Eigenlijk was ze wel een gek paard ja, zou het daarom zijn dat ze nog nooit op een hengst verliefd was geweest en al zo'n 4 jaar géén partner had gehad? Urash schudde haar hoofd, nee. Als ze nu daarna zou denken zou het dit moment alleen verpesten, want ze wilde tegen Multi praten want ze had wel eens gezelschap nodig. En tja, de echte droomprins zou toch ooit wel je leven in wandelen? Urash zuchtte even n blies een pluk weg voor haar ogen. Daarna keek ze Multi weer normaal aan met een speelse glimlach. 'Weet je trouwens nog hoe jouw ouders eruit zagen? Want je bent ze denk ik kwijt toch, of niet? Ik heb hier in ieder geval wel een moeder.. ze ziet er wel uit zoals mij, alleen dan niet met dezelfde kleur vlekken maar met zwarte vlekken. Jouw moeder heeft zeker ook vlekken of niet?' vroeg ze toen maar om het gesprek gaande te houden aan het kleine veulentje en schraapte even verveeld met haar hoef op de grond en keek daarna Multi weer aan. Zou ze haar ouders kwijt zijn of.. Bij die gedachte slikte ze even, zouden ze dood zijn?

Met een veel te grote big smile op haar gezicht keek ze Urash aan toen die zei dat ze het monster wel zou opeten voor haar. Ze mocht urash wel! Multi dacht eens na bij de volgende vraag van Urash. Ja hoe zagen haar ouders er ook al weer uit? "Ja ik ben mijn ouders inderdaad kwijt. Alleen mijn moeder want ik heb mijn vader nooit gekend. Mijn moeder heeft ook vlekjes net als mij. Maar ik weet wel waar mijn moeder is hoor." Multi begreep dus niet helemaal dat Urash met kwijt bedoelde dat ze gewoon ergens in de Dh rondliepen en dat Multi niet meer wist waar dat was. Multi dacht bij kwijt gewoon aan een veel groter begrip van kwijt. Multi begon lichtjes met haar hoofdje heen en weer te wiegen toen er een melodietje haar hoofd binnen kwam. Tra-la-la la lalalla! Haar hoofd bewoog in precies hetzelfde ritme mee. Ow... dit kwam misschien onbeleefd over. Ze stopte met haar hoofd heen en weer bewegen en keek Urash weer aan, wachtend tot die weer iets zou zeggen.

Ze luisterde aandachtig naar wat Multi zei en daarna knikte ze naar haar. Ja, eigenlijk mocht ze dit veulentje wel. 'Aha, nouja.. Vroeger leefde ik gewoon in een ander gebied met mijn vader en moeder. Tot op een gegeven moment mijn moeder weg was gegaan want die was naar DH gegaan. En toen ik eindelijk groot genoeg was en ik naar mijn moeder op zoek wilde gaan heb ik dat gedaan, ik heb haar gevonden en.. Ik bleek ook 2 halfzusjes te hebben, nouja. Eigenlijk 1, Boots. Mijn andere zus was dood gegaan op een jonge leeftijd, als veulen. Die heb ik dus nooit gekend, ze heette Naiche. Maargoed, mijn vader is waarschijnlijk nogsteeds in het andere gebied. Maar noway dat ik hier wegga! Het is hier véél te leuk. En trouwens, waar is jouw moeder dan precies?' vertelde Urash en bij het laatste nam ze een vragende toon aan. Daarna keek ze naar het veulen en zwiepte met haar staart. Zo, haar verleden en alles was eruit. Ze zat er al een paar jaar mee dat ze het tegen iemand moest vertellen en nu ze had gedaan voelde het eigenlijk wel opgelucht. En vooral tegen Multi. Ze vertrouwde het kleine veulentje eigenlijk wel erg goed ineens, en nu ze het verteld had nog meer. Dat was toch wel gewoon normaal of niet soms? Ze mocht Multi namelijk écht graag..

[FLUTJE.. =3]

Aandachtig luisterde Multi naar Urash' verhaal. Zou zijzelf nog broertjes of zusjes hebben? Onee! Dat kon niet! "Nou. Een keer ging mijn moeder opeens liggen. Ik was ongeveer een week oud toen. En toen was er iets en toen ging ik op zoek naar iemand, en toen zei een groot paard dat mijn moeder ergens anders heen was gegaan. En toen vroeg ik waarnaartoe. En toen zei het grote paard dat mijn moeder naar de eeuwige jachtvelden was gegaan. Hij zei dat ik het voortaan alleen moet doen. Maar ik ben er nog steeds niet achter waar die eeuwige jachtvelden nou zijn... Weet jij dat?" Ze vroeg het maar aan Urash, want de meeste paarden hadden geen zin om daar antwoord op te geven. Misschien kon ze dan als ze wist waar dat was een keer haar moeder gaan bezoeken! Ja, dat leek haar wel heel erg leuk! En dan ging ze dat samen met Urash doen, want Urash was heel aardig!

Urash slikte toen Multi uitlegde waar haar moeder was. Begreep Multi het niet goed? Haar moeder was zo te horen dood, en ze wist het niet? Urash vond het zielig en ze kneep haar ogen even fijn samen. 'Multi.. ik..' begon ze toen stotterend, liever wilde ze niet vertellen wáár haar moeder was, maar Multi móest het weten, 'Luister eens even rustig. Het paard bedoelde dat.. toen je moeder ineens ging liggen dat ze toen in een ster veranderde, en ook in een engel. Ze was naar de hemel gevlogen waar ze nu is, en daar zijn waarschijnlijk de eeuwige jachtvelden. Ik begrijp dat dit moeilijk is om te horen maar kort gesproken; je moeder leeft niet meer, ze is dood..' Urash haar stem klonk erg meelevend en dat was ze ook, ze vond het zó erg voor het kleine veulen. Zijzelf wist niet wat ze zonder zou moeten doen toen ze klein was en ze schudde even haar hoofd. 'Je moeder had lang kunnen leven met jou samen, maar het had niet zo mogen zijn..' sprak ze liefdevol en meelevend tegen het veulentje en drukte haar neus tegen Multi' hals aan, 'Het spijt me, ik vind het zó erg voor je..' Wie zou Multi nou op moeten voeden? Het veulen zou namelijk nog veel moeten leren..

Een dikke prop ontstond in Multi's keel bij Urash' woorden. Dood? Maar dat kon toch niet? Dan zou ze ook niet samen met Urash haar moeder kunnen gaan opzoeken. Met alle moeite probeerde ze de tranen binnen te houden. Ze was een grote meid. Ze had zelf weten te overleven zonder haar moeder dus ze was een grote meid. Bij deze gedachte hield ze het niet meer zonder haar moeder... Omdat haar moeder dood was! Een dikke traan rolde over haar wang. De traan werd opgevolgd door een hele reeks andere tranen. En al snel klonk ook het gejammer, van de huilende Multi. Ze had haar moeder niet lang gekend, maar het was voor elk veulen vreselijk om te horen dat je moeder dood was. Ze ging tegen Urash aanstaan. Dat bood een klein beetje troost. Het gejammer werd iets minder, en veranderde langzaam aan in gesnik.

Urash voelde hoe Multi tegen haar aan kwam staan en liefkozend draaide ze haar hoofd zo ver mogelijk om die tegen Multi aan te drukken. 'Het geeft niks dat je zo reageert, ik zou het ook erg hebben gevonden als mijn moeder dood was. Maar misschien heb ik wel een idee.. Misschien kan ik jouw moeder worden? Dus dat jij mijn pleegveulen wordt? Ik vind je echt zó aardig Multi en ik kan het goed met je vinden. Dus wat wil je? Anders sta je er echt helemaal alleen voor en dat wil ik niet op mijn geweten hebben..' sprak ze fluisterend maar best wel hard tegen Multi zodat alleen zij het zou kunnen horen en Urash sloeg even met haar staart heen en weer. Het zou zonde zijn om Multi aan haar lot over te laten want ze was zo'n lieve merrie dat Urash wel haar pleegmoeder wilde worden. En zeker te weten zou Urash net doen of het haar eigen veulen zou zijn. Ze had iniedergeval vlekken dus ze leek wel een beetje op Urash, enkel was de kleur anders. Maar wat dacht ze nou? Het veulen had nog nieteens antwoord gegeven op haar dus wachtte ze maar rustig af..

Verbaast stopte Multi met huilen. Ze keek omhoog naar Urash' lieve gezicht. Meende Urash dat nou? Dat zou ze wel heel leuk vinden. Maar wat moest ze dan doen? Want ze was helemaal niet gewend om een moeder te hebben! "Dat zou ik echt heel graag willen!" Zei Multi blij, met een nog schorre stem van het huilen. Het gehuil was gestopt. Nog wel voelde ze de dikke brok in haar keel zitten. Ze zou het echt heel fijn vinden om weer een moeder te hebben. Want ze wist zelf ook wel dat ze nog veel moest leren. En ze was doordat ze geen moeder had gehad ook niet het standaard type veulen geworden. Maar ze had veel lol in haar leven, en misschien zou dat met een moeder nog wel meer worden. Ze keek Urash met een blij gezicht aan. Haar gezicht stond nog wel een beetje verbeten door het nieuws van net, maar ze had vooral een blije uitdrukking op haar gezicht staan.

Urash glimlachte toen Multi meteen enthousiast reageerde en Urash sloeg eens met haar staart. Daarna keek ze strak vooruit en voelde ze hoe de wind haar manen mee de lucht in nam en een moment liet zweven en ze daarna weer liet vallen. De wind kwam van links dus zou Urash haar lichaam de wind tegenhouden voor Multicolour, en zo zou het ook moeten zijn. Ja, Urash zou dolgraag moeder willen worden later van een veulen dat écht het bloed had van haarzelf, tot die tijd had ze Multi die ze van alles echt zou gaan leren, dingen die zijzelf ook had geleerd van háár moeder. Misschien was het zelfs een idee om Multi te laten kennismaken met Neytiri? Misschien zou haar moeder dat zelfs wel leuk vinden.. Ze glimlachte breed en keek toen weer om naar Multi. 'Ik zal je álles leren wat er te leren valt Multi, zo lang genoeg dat ik dat kan zal ik dat altijd doen, ik zal van je houden zoals ik dat nog nooit van iemand gedaan heb, op een moederlijke manier en ik heb je alvast in mijn hart gesloten. Iets wat ik maar bij weinig mensen heb gedaan, want jij.. jij bent bijzonder..' sprak ze liefdevol tegen Multi en strekte haar hals meer om aan haar oor even speels te knabbelen daarna keek ze weer naar de lucht en verzonk ze weer in haar eigen gedachtes..

Ze vond Urash ook bijzonder. Ze voelde zich altijd bij iedereen wel gelijk op zijn gemak, maar bij Urash was het toch anders. Het voelde nóg vertrouwder als ze zich altijd bij andere paarden voelde. Het voelde echt al bijna alsof Urash haar echte moeder was. En aangezien hun uiterlijk zouden vast ook veel paarden dat geloven. "JIj bent ook bijzonder!" Zei Multi terug. Eigenlijk was het wel een beetje raar, als je een paard ontmoette en dan was het opeens je pleegmoeder. Zou dat altijd zo gaan? Of zou het normaal veel langer duren? Eigenlijk was het wel heel erg leuk om weer een moeder te hebben. "Wat moeten we nu doen? Nu jij mijn moeder bent geworden?" Vroeg Multi lief. De huilbui van net was al bijna weer over. Maar ze dacht eigenlijk ook al niet meer aan dat haar moeder dood was. Want nu had ze een andere moeder. Ze zou haar echte moeder natuurlijk nooit vergeten. Haar echte moeder zou het waarschijnlijk ook zo hebben gewild. Dat ze zo'n lieve pleegmoeder kreeg en dat ze iemand had om haar te beschermen.