if i were an apple hanging on a tree

well my heart knows me better than i know myself - so i'm gonna let it do all the talking

Opgewekt trippelde de witte merrie rond door de korenvelden, genietend van het mooie zomerweer met de eeuwig lijkende zonneschijn en hoge temperaturen. Het koren wiegde zachtjes op de wind, die ook met haar springerige witte manen speelde. Ze genoot van de zoete geuren die in de lucht hingen, van de vogels die hun mooie liederen zongen en kleine vlindertjes die voorbij vlogen. Faye vermaakte haarzelf een tijdje met het achtervolgen van een van deze vlindertjes. Luid schaterlachend sprong ze er achter aan, dwars door de velden heen tot de vlinder geen zin meer had en hoog in de hemel -waar faye niet bij kon- weg vloog. Een beetje teleurgesteld draafde ze weer verder, haar donkere ogen schitterden nieuwschierig, op zoek naar iets nieuws waar ze zich mee kon vermaken.
Dat was haar favoriete bezigheid, haarzelf vermaken. Ze kon niet anders, had niets anders waar ze zich aan vast kon houden. Eigenlijk best wel egocentrisch, maar de jonge merrie was vastbesloten om van niemand te houden en dan bleef er niet veel meer over dan jezelf. Misschien dat ze ooit haar standpunt veranderde, voor een heel speciaal iemand, maar nu was het nog lang niet zo ver. Waarom ze dit deed? Omdat ze ooit vreselijk gekwetst was, haar hart was gebroken door het verliezen van haar familie, haar hele kudde, op jonge leeftijd. Dit had de witte merrie getraumatiseerd en geleid tot het feit dat ze gewoon niet van iemand kón houden, ze kon het gewoon niet toelaten uit de angst dat ze diegene ooit ook kon verliezen. Dus was ze op haarzelf aangewezen, verloren in een wereld die te groot was voor de kleine merrie. Oh, ze wist haar plekje wel te vinden, ooit. Maar nu vermaakte ze zich door het nieuwe gebied te bekijken, enkele bewoners te ontmoeten -en weer vergeten- en deze volledig te betoveren met haar sprankelende aanwezigheid. Want dat kon ze goed, iemand volledig inpakken met haar schaterende lach en haar kijk op dingen waardoor ze net dat beetje 'anders' was.

Plotseling kwam Faye op een open plek en ze maakte een overgang naar stap, terwijl haar roze mondje verbaasd open viel. Midden tussen al het koren stond een grote appelboom, met een enorme hoeveelheid rijpe appels die aan de takken hingen. Een vrolijke grijns verscheen rond haar mond en ze bedacht dat ze eigenlijk best wel zin in een appeltje had. Voor de dorst zegmaar. Dus stapte ze langzaam een rondje rond de mooie boom en bestudeerde deze goed om te kijken waar de laagste takken waren, met appels waar ze misschien bij kon komen. Toen ze deze had uitgezocht bleef ze er recht onder staan en stijgerde hoog, even zoekend naar haar balans en die eenmaal gevonden strekte ze haar halsje om een van die heerlijke, groene, sappige appels te pakken kunnen krijgen. Ze kreeg hem niet. Met een zachte plof stond Faye weer op vier hoeven en staarde gefrustreerd omhoog, de appeltjes zagen er zó lekker uit. Nog een keer proberen dan maar. Opnieuw zette ze haarzelf op twee benen en strekte haar hals, ze kwam ietsje dichterbij maar het scheelde nog enkele essentiële centimeters. Nijdig kwam ze weer met een klap op de grond en gaf de boom een trap, om haar frustraties te uiten. Ze wilde zó graag een appel. De trap leidde ook tot niets, alleen enkele blaadjes trilden en ze snoof kwaad. Ik. Wil. Een. Appel.
Ineens kreeg Faye wel even een geniale inval. Als ze nu eens iemand vroeg of hij/zij wat appeltjes voor haar wilde plukken. Iemand die een beetje groter dan de witte merrie was en even zo aardig was om haar van dienst te zijn. Haar slechte humeur klaarde meteen op bij die gedachte en opnieuw kwam er een glimlach op haar gezichtje. Zoekend keek ze om haar heen en liep een eindje bij de appelboom weg, goeddd.. nu gewoon even iemand vinden die dat voor haar wilde doen (á)

Zoekend keek de witte merrie om zich heen en liep een rondje rond de appelboom, om iemand te kunnen vinden tussen al dat koren, die haar wilde helpen. Ze wilde gewoon heel graag een appel en koppig als ze was zou ze die krijgen ook. Plotseling zag ze een zwarte stip een eindje verderop haar gezichtsveld betreden en haar oortjes priemden meteen naar voren en ze concludeerde dat er een zwarte hengst door het gebied liep. Het leek niet echt alsof hij iets te doen had of zo, dus de kleine Faye besloot hem maar even te vragen of hij haar kon helpen. Ze kon zich niet voorstellen dat hij dat niet wilde, bovendien wist de kleine merrie niet veel van goed en kwaad - en zo ook niet van hij feit hij kon weigeren -.
Dus draafde ze lichtvoetig op hem af, bijna dansend, met haar donkere ogen nieuwschierig op de grote hengst gericht, hij was zéker groot genoeg om een van de sappige appeltjes te plukken. "hallo, Mooie Zwartvacht," groette Faye hem toen ze dichtbij genoeg was om met hem te kunnen praten. "Zou je me misschien een kleine dienst willen bewijzen?" Vervolgde ze toen meteen, met haar zangerige, hese stemmetje en ze keek hem vragend aan met haar grote, donkere ogen.

Nu ze wat dichterbij stond kreeg ze ook de gelegenheid om de hengst wat beter te bekijken. Hij was vast een fries of zo, hij was zo zwart en groot en zo. Geïnteresseerd bekeek ze zijn reactie, soms zeiden gezichtsuitdrukkingen meer dan woorden. Ooit had iemand ook tegen de jonge Faye gezegd dat 'ogen de poorten van de ziel' waren en daar zat iets in, iemands ogen vertelden veel over degene die er mee keek. Zo las Faye vooral kou in de ogen van de zwarte hengst, wat haar verwarde, omdat ze weinig paarden kende die zo koud konden kijken. Misschien zelfs geen, omdat ze nooit een slecht paard had ontmoet. Wanneer hij antwoord 'wie moet ik vermoorden' begint ze hardop te schaterlachen, een tinkelende pure lach die klonk als belletjes in de wind. En plotseling hield ze er, net zo snel als ze was begonnen, weer mee op en keek hem ernstig aan. "dat regel ik zelf wel," diende ze hem van repliek, niets in haar stem verried dat ze het niet meende, oh nee, de kleine Faye was in veel meer in staat dan wat je op het eerste gezicht zag. Want wat als je alles had verloren? Waar leefde je dan voor? Wat maakte die ene dode dan nog uit, als je de reeks telde die ze al had gezien? Juist, niets.
Even plotseling als ze zonet ernstig had gekeken grijnste ze nu weer luchtig en sprong plotseling naar voren om de zwarte hengst zijn neus aan te tikken met haar roze neusje en net zo snel weer haar oude plek innemend -alsof er niets was gebeurd-. "nee, Donkeroog, ik bedoel het feit dat ik graag een sappige appel van die boom daar wil hebben," begon ze, terwijl ze met haar neusje wees. "maar helaas ben ik te klein. En jij bent groter." Ze keek hem weer aan, met haar onschuldige ogen, kijkend of hij haar overduidelijke hint begreep.

Een kleine grijns verscheen rond haar roze mondje toen het kwartje blijkbaar was gevallen. Dat hij niet erg happig op het voorstel inging kon haar niets schelen, als ze iets wilde zou ze het krijgen ook, dat zat nu eenmaal in haar koppige aard. Nee, het kon haar niets eens schelen wat ze er voor zou moeten doen, ze wilde gewoon een appel. Alles wat daarvoor kwam zou ze toch vergeten, net zoals alle andere dingen die ooit zo belangrijk hadden geleken maar toch vergeten waren.. Zo kon ze iemand de wereld beloven en het morgen weer vergeten zijn, waardoor ze altijd haar onschuldige, pure hart behield. Ze was ongeschonden, in een zeker opzicht. In een ander opzicht was ze níets meer, gebroken en verloren, gisteren vergeten voordat het morgen is.

Voordat ze zijn vraag beantwoordde grijnste ze nonchalant en spiegelde vloeiend zijn houding. Van zijn spottende blik tot zijn kille houding. Oh, ze had een exacte replica van de zwartvacht kunnen zijn, was het niet dat zij klein en wit was en hij groot en zwart. Ze schudde met haar hoofd, gooide de houding als een deken van haar af en tuitte haar roze lippen. "wat zou je er aan wíllen verdienen?" reageerde ze, met opgetrokken wenkbrauwen. Nu netjes vragen niet had gewerkt ging ze over op de volgende tactiek, onderhandelen. Hij zou duizenden dingen van haar kunnen vragen, dat wist ze wel, maar alsof het haar ook maar iets kon schelen. Als ze eerst haar appel maar kreeg, dat moest ze onthouden. Eerst de appel, dan de prijs betalen. Want als ze eerst haar belofte aan hem inwilligde zou dat beteken dat ze het daadwerkelijk moest doen. Wanneer ze haar appel zou hebben zou ze de prijs gewoon vergeten, dan hoefde ze het ook niet te doen -simpel- en dan kon ze gewoon alles aan hem beloven. Er was enkel één ding wat hij niet van haar kon vragen, maar dat zou hij ook nooit doen, hij kende haar niet, wist niets van haar dus daar hoefde de kleine Faye zich geen zorgen over te maken, nee, stelde ze zichzelf gerust, daar hoefde ze geen rekening mee te houden. Vrolijk danste ze eventjes op en neer op haar plek, trappelde met haar hoeven op de grond en keek hem grijnzend aan. In andere omstandigheden zou ze hem misschien gemogen hebben, zou ze om hem hebben gelachen. . "Dus noem je prijs, Mooie Zwartvacht."