You try to be my boss!

Renesemee draafde langs haar moeder op. Haar kleine oortjes in haar nek gedrukt. Haar donkere ogen op wat voor haar was gericht. Ze liep trager dan haar moeder. Ze moest aardig moeite doen om haar bij te houden. Ze wist dat haar moeder er geen rekening mee hield. Ze moest maar kunnen volgen. Daar werd ze beter van. Daar kreeg ze meer spieren van. Daar was ze van overtuigd. De modder zuigde aan haar dunne beentjes. Ze had moeite met vooruit te komen. Ze keke haar moeder heel even aan die ging stappen. Renesemee was nat van het zweten. Haar moeder ging het moeras uit. Renesemee ging uitgeput liggen. Heel even op adem kon ze komen. Ze voelde haar spieren nu echt wel zitten. Ze wist niet eens dat ze zoveel spieren had. Ze stond terug recht en schudde het vuil uit haar pluizige vacht. Ze zwiepte eens met haar korte staartje tegen die vervelende vliegen. Het was lekker warm in de zomer. Nu pas zag ze hoeveel littekens haar moeder had. Het miek haar weinig uit. Zelf had ze ook een wonde in haar hals. Ze zou er nog veel meer gaan krijgen. Ze zou vaak vechten. Ze wou een moordmachine worden. Ze kende geen enkel ander veulen maar als ze er eentje zou kunnen zou het niet zo denken als haar. Daar was ze bijna zeker van. Ze stapte naar haar moeder en begon te drinken. Ze kreeg echt honger van dat lopen door het moeras. Ze kon nu al langer door het moeras heen lopen als eerst. Blijkbaar had haar moeder het ook opgemerkt. "Je gaat vooruit." Zei ze. Renesemee dronk stevig door. Zodat ze snel kon stoppen met drinken. Ze wist dat ze anders makkelijk konden worden aangevallen en dat wou ze niet. Snel keek ze even om haar heen. Haar oren kwamen een beetje uit haar nek. Voor de geluiden op te vangen. veel hoorde ze niet. Ruiken deed ze ook niet met de volle aandacht. Ze kon zich niet goed concentreren op een bepaald ding. Haar nadeel.

Unreal sjokte met grote stappen door het moeras. Zijn manen ginge geklit langs zijn hals die bezweet was. Zijn ademhaling kalm en rustig en zijn hart ritmisch aan het kloppen. Zijn oren draaiden af ent oe een andere kant op of te horen of er iets anders in de buurt was genadert. Zijn ogen dwaalden af in de omgeving en af en toe snoof hij eens diep waarbij er een stoomwolkje suit zijn neus kwam. Een warme gloed ging er om hem geen en enkele plekken op zijn vacht waren drijfnat. Niet alleen van het zweten maar ook van het bloed. Een ijzer geur ging in zijn neus en zijn wonden liepen over van het bloed. je kon het wel al raden.. Hij had voor de zoveelste keer gevochten. Sommige vroegen zich af of hij daar nou nooit eens genoeg van zou krijgen. Dan antwoorde Unreal daar op. ,,Het kan ook bij jouw hoor, als je dat soms wilt?,, Hij schudde eens zijn hoofd en liep verder. Zijn hoofd bonsde lichtjes, dat kwam omdat hij met zijn hoofd tegen die puntige rots was geduwt. Het paard had dat beter niet kunnen doen, want Unreal was razend geworden. Hij schudde zijn hoofd eens heen en weer en liep naar het schoonste water in het moeras. Hij dronk er wat van en ging er in om schoon te spoelen. Hij was dan wel slecht, maar dan was hij nog wel van de hygiene. Zijn oren draaiden met een ruk naar achter van een bekende en onbekende geur. Zijn ogen flitsten rond in de omgeving en Unreal stapte het water uit. Wie waagde hem te benaderen? Hij stampte waarschuwend met zijn hoef op de grond en Snoof luid.

Kharrea rook een vreemde hengst. Niemand kwam in de buurt van haar en haar dochter. Ze stijgerde en kwam hard neer. De grond schokte onder haar hoeven. Ze drukte de grond samen. Perste de lucht eruit. Ja daar leefde ze van. Het leven uit anderen zuigen. Ze zag de grote friese hengst. Ze kende hem. De zwerver dat het was. Hoe durfde hij in de buurt van haar te komen? Kharrea snoof luid. Ze hinnikte waarschuwend dat hij niet dichter moest komen. Kharrea stond enorm dominant en keek ijskoud de rest van de omgeving af. Niets te bekenen. Dan had ze wel een les voor Renesemee. Kharrea keek haar veulen kort aan. "Volg maar kom niet in de buurt van die hengst." Zei ze ijskoud. Renesemee knikte. Kharrea stapte op de hengst af. "Ga weg uit mijn gebied." Siste ze ijskoud tussen haar tanden door. Haar zwarte manen glommen in het licht. Haar staart waaide mee met de wind. Ze zwiepte met haar staart en keek de fries moordend aan. Haar ogen stonden als een leeuwin die haar prooi zou gaan aanvallen. Ze deinsde voor niets terug. Die hengst moest maar vertrekken. Dit was haar terrein. Ze rook geen Black Rose geur dus moest ze hem niet eens toelaten. Hij moest hier maar niet rondhangen.

Unreal snoof nogmaals diep en gluurde de omgeving rond. De geur van de merrie die hij kende kwam dichterbij evenals de andere vreemde geur. Hij hoorde een paard stijgeren en terug dreunen op de grond. Unrel grijnsde, dat kon nog leuk gaan worden. mama die dr kind berschermt. Hij had in de verte al twee schimmen gezien één hele kleine en de andere van de volwasse merrie. Als hi9j zich goed kon herinderen hete de merrie iets met... Kha.. Kharee? , nee Kharrea of iets. Ach wat zou het hem uitmaken.. Kha kon het zo te zien niet hebbe dat hij nu bij haar was nu het veulen er bij was. Unreal grijnsde en schudde zijn hoofd. De merrie moest zelf maar oprotten, hij was hiet het eerst. Ze zat dan wel bij die cobra in de kudde, dat maakte hem niks uit. Cobra kon hem niks maken. Hij leek alleen maar zo groot omdat hij zo veel handlanger had. Unreal rolde met zijn ogen en keke naar de merrie die dreigend tegen hem stond te doen. Unreal zuchte en bleef relaxt staan. 'Merrie.. Rot zelf op. Je heb dan wel een veulen, Dat maakt mij niks uit. Ik dood beide als het moet' Hij schudde zijn hoofd even kort heen en weer en keke de merrie weer aan 'En ik dacht me die zin nog zo goed te kunne herinderen, Wat was dat nou ookal weer? Ohja ,, Ik zal mezelf nooit aan iemand binden, al die andere zijn misbaksel,, Goh, hier is een merrie die zich aan der woordt houd joh. Keurig' Hij stak zijn kop hoog op en keek de merrie dreigend aan. "gaan we nou ngo spelen of niet?' Hij knipoogde naar der. Hij vondt dr natuurlijk niet leuk, maar dolde wel graag met ze.

Kharrea keek de hengst moordend aan. Haar oren diep in haar nek. Wat dacht die hengst veel zeg! Kharrea keek de hengst minachtend aan. "Ze zijn ook misbaksels. ik zal nooit een hengst hebben. Ze zijn er enkel voor het bloed. Jake weet dat." Zei ze ijskoud. Renesemee keek de friese hengst vals aan. Kharrea lette wel op haar maar vooral op de fries. Hij moest maar een stap dichter komen en zijn vlees zat tussen haar tanden. Renesemee voelde de spanning en duwde haar oortjes verder in haar nek. 'Je bent een domme hengst die zich veel meent.' Zei renesemee. Kharrea moest moeite doen om een grijns in te houden. Toch stamte ze waarschuwend met haar hoef op de grond om renesemee het zwijgen op te leggen. Ze moest respect hebben voor oudere paarden. Kharrea was zelf jonger dan de fries maar dat lag anders. Zei had geen respect. Voor niemand niet. Enkel voor Cobrazarao. Maar dat was haar leider. Met de rest moest ze wel omgaan. En tja Jake, Jake was iets speciaals. Dat was een heel ander verhaal dat ze zelf niet kon verklaren. Dat vond ze ergens niet eens jammer. Ze kon hem zo achter haar laten als ze dat wou. Ze had dan wel een veulen van hem maar meer niet. Ze had hem al geen tijden gezien. Dat vond ze enorm vervelend. Ze wou een vader die ze tenminste een keer in de maand zag. Renesemee had haar eigen vader genees gezien. Dat vond ze ergens een schande maar ergens ook niet. Ze kon het veulen helemaal naar haar zetten. Helemaal zoals zij dat wou. Renesemee deed het goed tot nu toe. Ze leerde snel en was al erg duivels voor haar leeftijd.

Unreal keek kharrea verveeld aan. Die merrie kon zeuren. Hij draaide even met zijn ogen en zwiepte kalm met zijn staart. Cobra had de oorlog verklaart tussen boots en de black rose, hoe dat miezerige geval van boots hete wist hij niet. Het maakte hem toch niet veel uit want spoedig zou die kudde niet meer bestaan. Unreal zijn veel te lange voorpluk hing half voor zijn ene oog en het andere was vrij. Zijn geklitte haar hing langs zijn hals naar beneden. Zijn geklitte staart zwiepte heen en weer en zijn oren draaiden af en toe een stukje. Zijn ogen strak gericht op de twee paarden voor hem. Merrie’s… dacht hij. Hij luisterde naar de woorden van kha en grijnsde ‘Je over geven aan een hengst, of in mijn geval een merrie. Dat is altijd een teken van zwakte. Alleen bij mij, heeft het een andere reden. Ik heb de tijd niet om te wachten tot dat mijn merrie weer is herstelt van haar dracht’ Hij grijnsde en had ene speelse uitdagende blik in zijn ogen. Unreal zijn blik vloog naar de kleine bijdehante merrie. Hij zette zijn kiezen op elkaar en knarste zijn tanden. ‘Als je slim ben hou jij je lelijk snoet dicht anders bijt ik hem er af. En kha, ik zou maar beter op der lette als ik jouw was.’siste hij. ‘respect voor oudere is altijd belangrijk als veulen, ook al is ie dan slecht.’ Unreal schudde zijn manen uit. Kha moest nog veel leren voor ze er echt klaar voor was om goede moeder te zijn. Zijn draag merrie zou ze in ieder geval nooit worden. Veel te bijdehand, denk altijd dat zij gelijk heeft , en soms echt veel te stom. Zo’n veulen zou hij nou echt niet willen. Of kha moest ineens drastisch veranderen van het gedrag naar hem toe. Ze was dan wel lid van de black rose, maar Unreal was niet bang voor hun. Als die kleine merrie nog vaker zo irritant deed kon ze best wel verwachten tussen unreal’s tanden klem te komen zitten. Want veel pikte hij niet van dit mormel, luisteren zou ze. Luisteren!

Kharrea Keek de hengst moordend aan. Wat hij zei over onderwerpen Interesserde haar echt geen bal. Moet dit mij interesseren? Je hebt het anders toch lang vol gehouden bij dat misbaksel van een Fontanella. Pas vanaf haar verdwijning ben je pas echt van haar weg gegaan. Hoelang was dat wel niet?" Zei ze toen ijskoud. Een ijskoude grijns verscheen op haar gezicht. Ze moest die arabische heethoofd niet. Die meende zich te veel. Die merrie had veel hengsten gehad. Kharrea keek Heel even naar Renesemee die weer haar mond wou opentrekken. Kharrea keek haar ijskoud aan. "Renesemee houdt je mond!" Snauwde ze. Nessie hield zich toch maar stil. Ze rolde met haar ogen. Haar donkere ogen op de friese hengst gericht. Moest zij nu echt weten hoe hij zijn merries behandelde? Nou, nee niet echt. Ze had toch geen interesse in hem. Daar voelde ze zich nog net iets te goed voor. Ze zou wel een betere hengst zoeken.

Renesemee keek de grote zwarte hengst aan. Hij leek een heel klein beetje op Cobrazarao maar toch een groot verschil. Ondanks dat haar moeder haar het zwijgen had opgelegd keek ze nog steeds even koppig naar de hengst. Haar donkere ogen, die ze van haar moeder had, staarden hem aan. De kleur vacht had ze van haar vader al was ze niet zo licht als haar vader. Ze was meer palomino achtig. Ergens leek haar vachtkleur op die van Sythka te lijken. Meschien was een van haar voordouders wel ene palomino. Haar ouders waren beiden redelijk donker. Nessie moest die hengst nu al niet. Verveeld draaide ze haar achterhand richting de hengst en schraapte met haar hoef over de grond. Ze wist dat ze van haar moeder moest zwijgen, jammergenoeg. Anders had ze al lang haar gedacht gezegd tegen die fries. Ze zweeg niet graag voor anderen. Ze zei altijd haar gedachten. Het kon haar weinig schelen dat die hengst zo dreigde met haar hoofd eraf te rukken. Dat lukte hem toch niet want dan was zijn leven voorbij.